با سلام خدمت محمدرضای عزیز.
الان که این کامنت را میگذارم نزدیک به دو سال از انتشار این نوشته میگذرد.
داشتم روزنوشته ها را میخواندم و خیلی هم خسته و خواب آلود بودم که به این نوشته برخوردم.
وقتی نوشته را خواندم به کلی خواب از سرم پرید و انگار ضربه ای محکم ولی بیدار کننده به من وارد شد.
برای اینکه این متن ارزشمند را باز هم بخوانم آن را بوکمارک کردم.

در مورد فایلهای رادیو مذاکره که خیلی برایم ارزشمند است و کمک خیلی بزرگی به من کرده و میکند: چند تا از فایلها را با ذوق وشوق به یکی از آشنایان دادم و بعد که گوش کرده بود به من گفت که چقدر کیفیت صوتی فایلها پایین است و اصلا به درد نمیخورد! برای من سوال شد که چطور ممکن است فردی به کیفیت صدا توجه کند ولی اصلا محتوا را نبیند.
در مورد دکتر شیری که چیزهای زیادی ازشون یاد کرفتم: اینقدر محتوای ارزشمند در سایتشان است که من را واقعا ممنون خودشان کرده اند و باز باعث تعجبند آن کسانی که اینچنین در مورد ایشان قضاوت میکنند

وقتی مدام صدا و سیما مشکلات دیگر کشور ها را بزرگ نمایی کرده تا مشکلات خودمان کوچک به نظر آید
وقتی رکورد اختلاس در دنیا را زدیم
وقتی اخبار بیست و سی با لحنی طنز برای دل خوشی ما به بیان برخی مشکلات میپردازد تا مثل جکی که بعد از شنیدن و خندیدن فراموشش میکنیم اخباررا هم فراموش کنیم
وقتی از فرنگ فقط توالت فرنگی و گوجه فرنگی و توت فرنگی را گرفتیم
وقتی مدام پیام مرگ بر این و آن باد برای دنیا فرستادیم
وقتی تاریخ گذشته مان را به بدترین شکل برای دنیا تحریف کردیم انگار که نه انگار آبروی خودمان است و دستی دستی به بادش میدهیم
پیش بینی این چنین فضایی در کشور کار سختی نبود متاسفانه هنوز هم ادامه دارد به امید پایانش
کاش صدا و سیما این روز ها بجای اینکه اینقدر تبلیغ برای ازدیاد جمعیت کند برای ارتقاء فرهنگ کار و فرهنگ شهروندی و غیره تبلیغ میکرد هرچند به عمل کار براید ورنه دو صد گفته چون نیم کردار نیست

با سلام من در کلاسهای دکتر شیری شرکت کرده ام و حقیقتا احساس دین می کنم به این مرد بزرگ و سپاس فراوان دارم از شما که در جامعه موثر هستید . اگر این چند سطر را نوشتم به دلیل قولی است که در ابتدای سال ۹۲ به خودم دادم اینکه “موثر باشم”

به یه نفر میگن یه آرزو حق داری بکنی اما حواست باشه هرچی بخوای همسایه ات دو برابرشو میگیره…
آرزو میکنه که یک چشمش کور بشه…

حرفت را قبول دارم، ما تکنیکی پست تر هم داریم که یک بار به شکل درد ناکی قربانی آن شدم…
ما برای آن که خودمان را تطهیر کنیم دیگران را به لجن می کشیم.

دوست عزیز
همونطور که قبلا خودتون جایی فرمودین تو ایران آدم به بعضی چیزها حساسیت پیدا می کنه مثل قضیه خیریه تو ایران( اون سمیناری که قرار بود پولش برای خیریه باشه و ازش استقبال خوبی نشد،) قضیه خدمت به مردم هم حرفیه که خیلی می شنویم و بهش آلرژی پیدا کردیم. جالبه که فردی رو می شناسم که از اساتید بسیار موفق و دارای تعداد زیادی مقاله در ژورنال های پدر و مادر داره و کلی موقعیت رو تو آمریکا ول کرده (این اطلاعات رو با تحقیق و همینطور پرسش از دوستان در دانشگاه های اونجا بدست آوردم و خودش هرگز تعریفی از خودش نکرده)و اومده ایران و داره تو سکوت کار می کنه و هیچ حرفی هم از خودش نمی زنه و دغدغه خدمت به مردم ایران رو هم تو بوق نکرده. این آدم منحصر به فردترین آدمیه که تو زندگیم دیدم.جالب اینکه حتی اس ام اس های دانشجوها رو با حوصله جواب میده خلاصه اینکه یه انسان کامله حتی برای کسایی که دانشجوش نیستن هم وقت میذاره و تا جایی که بتونه کمک می کنه بدون چشم داشت.
اتفاقا افرادی مثل دکتر شیری یا مهران مدیری کاملا حقشونه تو چشم باشن و پول پارو کنن چون تو کارشون خلاقیت به خرج دادن و تونستن منحصر به فرد باشن و تو چشم بیان و کسی منکر این قضیه نیست اما برای مردمی بودن باید خیلی بیشتر تلاش کرد چون ما میدونیم که بخش اعظمی از جامعه ما نمی تونن هزینه زندگی روزمرشون رو بدن اونوقت چطور میشه تو کلاس های چند صدهزارتومنی شرکت کرد که در مورد مهارت های زندگیه. هر کس به شیوه ای این کار رو می کنه کارهایی که بتونه مسیر زندگی افرادی که هیچ امکاناتی ندارن یا زندگیشون پر از شکسته رو عوض کنه. من فکر می کنم افرادی که سرشناس میشن مسئولیت خیلی بیشتری دارن و بواسطه موقعیتی که دارن و اینکه خیلی ها حرفشون رو می خرن می تونن کارهای زیادی رو انجام بدن.مثلا دکتر شیری که همش با نسل جوون در ارتباطه و دغدغشون رو داره به نظرتون قشنگ نیست در کنار برگزاری کلاس ها و سمینارهاش یه کار اساسی در این زمینه کنه؟ من که اصلا اینکاره نیستم کلی ایده به ذهنم اومد.
در نهایت باید بگم این فقط نظر منه که می تونه نادرست هم باشه.
از شما هم خیلی سپاسگزارم که این فایل ها رو رایگان تو سایت گذاشتین، واقعا متعجب شدم از ایمیل ها اما این جور کارها به آدم رضایت درونی ای میده که با هیچ چیز نمیشه عوضش کرد.فقط فکر کردن به اینکه این حرف ها بتونه زندگی یک نفر رو بهتر کنه و به زندگی امیدوارترش کنه ناراحتی تموم اون ایمیلا رو از بین می بره.

دیشب پست دکتر شیری رو خوندم…باعث شد منی که اهل کامنت بازی نیستم…یه کامنت بذارم و بگم که چقدر هدیه تا حالا ازش گرفتم … چه قدر بهش ارادت دارم..کلامش خیلی جاها نشونه راهم بوده…
بعدش امروز اومدم پست شما رو دیدم…که فوق العاده بود..حق دوستی رو کامل ادا کردید
با ربط ..یا بی ربط کامنت شاگردقدیمی دکتر شیری منو یاد این چند بیت حافظ انداخت :

“ای بی‌خبر، بكوش كه صاحب خبر شوی
تا راه‌ رو نباشی، كی راه‌بر شوی
در مكتب حقایق و پیش ادیب عشق
هان ای پسر، بكوش كه روزی پدر شوی…”

ارادتمند و دوستدار همیشگی شما
سمیه

با سلام
حرفاتو واقعا قبول دارم چون حرف دل خیلی از ماهاست
اگر حداقل نگاهی به تاریخ معاصر ایران بی اندازیم میبینیم که سالهاست دست روی دست گذاشتیم و هیچ کاری نکردیم
من به قبل از انقلاب و حکومت های قبلی کاری ندارم ولی همین سی و چند سالی که از عمر این حکومت میگذره نتونستم حتی چیزهای کوچیک رو یاد مردم بدیم و آگاهیشون رو بالا ببریم به نظرم سی سال وقت کمی نبوده که ما به کارهای ضروری که باید نپرداختیم و این عیب این دولت یا دولت قبلی نبوده و سالهاست کل حکومتمون دچار این عارضه هست هیچ کدام از امامان وپیامبر ماهم این قدر وقت نداشتند برای اصلاح جامعه، حتی این قدر از حمایت مردم زمانشون هم برخوردار نبودند
بگذریم از افراد انگشت شماری مثل شما که به سهم خودشون تلاش میکنن برای پیشرفت این کشور

دکتر شیری گران قدر ،محمدرضای عزیز
بهتر از من میدانید آن کس که توان انجام کاری را ندارد تیغ انتقادش به دیگران تیز تر و زهر آگین تر است .چون نه از پس انجام کاری بر می آید برای خود ودیگری ونه لذت آرامش وجدان شما را در قبال خدمتی که میکنید درک کرده .پس بر آنان خرده مگیرد .چنان که میدانم نمیگیرید.
دوست عزیز آقا مهدی گرامی
نقد شما بر آقای شیری رو هم باور ندارم ،چون با آقا امیر موافقم .هم این که میگید میدونید آقای شعبانعلی حرص پول نمیزنن ورادیو مذاکره رو رایگان در اختیار میگذارن ودکتر شیری دانشجویانشون رو ارجاع میدن به کلاس های چند صد هزار تومنی (دکتر نه برای امرا معاش خودش وخانواده ش ،که به خاطر به روز شدن اطلاعات خودش حداقل باید یه اندوخته ای داشته باشن«ارجاع میدم به کامنت محمدرضا که قشنگ تر نوشته » 🙂 ) به نظرمن محمدرضا خود داری میکنه وچنین درد دل هایی رو تووب سایت برای ما نمینویسه وگرنه من یکی کاملا مطمئنم که چنین در دل هایی در دل محمدرضا هم هست وعیان نمیکند. اگه به محمدرضا نمیگن که حرص پول میزنی،به جاش یه داغ دیگه ویه زخم دیگه میزنن به دلش که چندین بار غیر مستقیم ومستقیم برامون نوشته.

الهی
کمک کن در مقابل کسی که کلمه ای به من آموخته،بندگی اگر نمیکنم ،خار در چشم وتیغ بر گلو و داغ بر دل مگذارم.

معمولا دکتر شیری به اینطور چیزها جواب نمیده ولی مثل اینکه این انتقادات شب عیدی حسابی ناراحتش کرده ( به قول خودش اره شده).
ما کلا ادمهای زخم خورده ای هستیم .هرکدام به نحوی دلمان شکسته ، بعضی اوقات راهی برای بیان هم ، پیدا نمی کنیم چه برسه به تخلیه ! اینجوری میشه که اونجوری میشه !!

پی نوشت: شنیدم ولی ندیدیم ! تو توکیو سالنی های هست که مردم میرن اونجا خودشون رو راحت میکنند ! البته با داد زدن و فحش دادن به هر کسی که دلشون خواست !!

به خاطر تجربیاتی که داشتم خیلی حسادت میکنم به دوستای صمیمیم چون احساس میکنم عقب افتادم,چرا کتاباش چاپ شد؟چرا ارشد ندارم؟چرا ازدواج نکردم؟چرا فقط یه کارشناسم؟چرا…..
تا یه جایی که احساس تهی شدن کردم
دیدم آبنده,فردا دور نیست فقط باید بدوم یعنی جبران مافات کنم,اگه بجای داشتن حس منفی یا حسادت یا چکش زدن به این و اون دنبال ساختن زندگی خودمون و دنبال کردن آرزوهامون باشیم,ایده داشته باشیم,همین طوری دنبال حرف و راه الکی همدیگه نمیریم یا سعی میکنیم وارد تیم هایی بشیم که ارزشمند باشن.

من علاوه بر متن زیباتون این حس زیبای دوستی و دفاع از دوست نه به روشی معمول بلکه با روشی که حتی ایجا رو هم مثل کلاسهای درستون پر بار و خاص میکنه تحسین میکنم البته خیلی کوچیکتر تر از اونم که بخوام کار شما رو تحسین کنم ، پس تشکر میکنم