سلام به محمدرضا عزیز
اول از همه خیلی خوشحالم که بلاخره امتیازات من از ۱۵۰ بیشتر شد و اولین نظرم رو می خوام در روز نوشته ها ثبت کنم.
در مورد این مطلب می تونم تجربه شخصی خودم رو بگم.
از زمانی که با متمم شروع کردم به یادگیری همیشه تشنه ی آموختن بودم و با توجه به تاثیر مثبتش در محیط تجارتی و زندگی خصوصی کم کم فکر کردم که دارم به پختگی میرسم، خلاسه سرتون رو درد نیارم هرچه تجربه ما بیشتر شد و سطحمون بالاتر رفت همچنان حواسمون بود که خیلی خودمون رو تحویل نگیریم .
۱ سال پیش برای کار به امارات اومدم و با توجه به ایده ای که داشتم می خواستم کسب و کار خودم رو راه اندازی کنم، بیزنس پلنی که داشتم رو بارها بررسی کردم و دائما با آموخته های خودم در متمم می سنجیدم ، مجموعه ی این تلاش ها و اعتماد به نفسم در کسب پیروزی های کوچک باعث شد خیلی روی خودم حساب کنم به طور ضمنی فکر می کردم من خودم یه ترامپ هستم و با این ایده ی جدید می تونم خیلی موفق باشم.
کرونا و خیلی از شرایط دیگه باعث شد که ایده ی من تنها یک ایده خوب بمونه و به مرحله اجرایی نرسه، نکته اینجاست که اگر به اندازه ای که راجع به توانایی های خودم و ایده ی که براش زمان گزاشتم، روی شرایط اجرای این ایده و نکات غیرقابل پیش بینی زمان می زاشتم مطمعنا تصمیم به اومدن نمی گرفتم و بیشتر صبر پیشه می کردم. البته خدا رو شکر می کنم و همین مساله برام تجربه ی بزرگی شد که همه چیز رو بزرگتر ببینم و بسنجم، و اعتماد به نفس رو فقط محرکی برای رسیدن به هدف بدونم نه اینکه فکر کنم من خودم یک ترامپ هستم.

سلام 🙂
دقیق یادم نیست که آقای میثم مدنی کجا نوشته بودن یا گفته بودن که روی کارهای کوچیک اسم‌های بزرگ نذار. این حرفشون آویزه گوشم شده خیلی وقته.
تا اینجا شاید اذیتی به کسی دیگه نرسه ولی همین که با دانش کم و خود خفن پنداری یکی دیگه رو تحقیر می‌کنیم، هم دیدنش هم تجربش خیلی تلخه، تلخ. عین این شکلاتای ۹۸ درصد تلخ که فاصله‌ای با زهرماری بودن ندارن.

(پی‌نوشت کوچَک: نه اینکه بگم ما خفنیم و اینا، منتهی چون بیشتر اوقات با لینوکسیم چندبار باهاش کامنت اینجا گذاشتم و ثبت نشد. نه که مشکلی باشه، نوشته‌های شما هرجا باشه میرم پیدا می‌کنم و اگر‌ جرات نوشتن داشته باشم حتی با دود هم کامنت می‌ذارم اما گفتم شاید ندونین. مرسی 🙂 )

انسان هستش و همین قدرت تخیلش.
نمیدونم یه جایی از متمم بود یا همین روزنوشته‌ها، که در بحث تفکر سیستمی گفته بود برای تغییر کردن یک جامعه، باید ((سیستم)) اون جامعه عوض بشه و دست و پا زدن‌های افراد به تنهایی نمیتونه چیزی رو عوض کنه. هرچند بلندپروازی‌های یک عده،‌ و غلو کردن‌هاشون در مورد جایگاهی که میشه داشت و نداریم، بهانه‌ای برای قدم‌های بزرگ‌تر رو به جلو شد و اندکی پیشرفت‌ بشر رو تسریع کرد.
نمی‌خوام با این پست ((خودترامپ‌پنداری)) رو تأیید کنم. تاحدزیادی هم باید سرزنش بشه چرا که گوش انسان رو کر می‌کنه و چشم‌ها رو کور. و زندگی از معناش میفته.
اما به گمونم یک‌جاهایی هم نیازه خودترامپ‌پنداری کنیم. ولو به دروغ. ولو برای هیچ و پوچ.
به گمونم محمدرضا، پایه و اساس زندگی ما آدما خیلی خنده‌ داره.
یک زندگی که همه‌ چیزش بر مبنای تخیلاته و اگر تخیل نبود، دیگه آدمی هم نبود. دیگه دنیایی هم نبود. دیگه ترامپ و مقایسه با ترامپ برای ابداء اصطلاح ((خودترامپ‌پنداری)) هم نبود.
اولین چیزی که بعد خوندن این متنت به ذهنم خطور کرد، همین ویژگی‌ بدیهی هستش در شخصیت همه‌مون که بسته به هر کسی شدت و ضعف داره. نخواستم این ویژگی رو تأییدش کنم. نخواستم حتی ردش کنم. نه سرزنش نه تحسین. از دور دیدم همه چیو. خارج گود.
فقط خواستم اندکی به خودمون برای ((انسان بودنمون)) حق بدم. شاید بشه این نوع تفکر و خیال رو اقتضای انسانیت بدونیم. همونطوری که میل جنسی بعنوان یک صفت انسانی پذیرفته شده و نه صرفا یک عیب، بلکه یک ((ویژگی))‌ بحساب میاد.
نمیدونم که آیا میشه این رو هم یک ویژگی طبیعی دونست و از جایگاه عیب و ایراد پایینش آورد.

آری ما هم با پست شما به فکر فرو رفتیم. همیشه بین دو مقوله شکرگزاری و غر زدن و انتقاد از خود برای پیشرفت با دوستان و خانواده بحث می‌کنم. چیزی که خودم به آن رسیده‌ام و وقتی برای دوستانم می‌گویم بعضی وقت‌ها متوجه نمی‌شوند چون مرز این دو بسیار باریک هستند. خود انتقادی یا خود شکرگزاری؟ به نظرم هر دوی اینها خوب هستند اما جایگاه این دو بسیار نزدیک هستند و البته باید در زمان و مکان مناسب به کار روند تا به قول معروف هم خدا و خرما را داشته باشیم. هم از قافله پیشرفت عقب نمانیم و انتقاد کنیم هم شکرگزاری کنیم از داشته هایمان و حال خوب خودمان داشته باشیم. انتقاد اگر در جا و زمان مناسب نباشد می‌شود غر زدن و سرزنش و اسباب پیشرفت نمی‌شود و حال خودت و اطرافیانت را بد می‌کنی. شکرگزاری هم اگر جا و زمان درست‌اش را تشخیص ندهی می شود خودشیفتگی و درجا زدن و قناعت و پیشرفت نکردن… من مرز باریک‌تر از موی این تبدیل کلمات و احساسات نزدیک را خوب تشخیص می‌دهم. معمولا شکرگزاری‌هایم در خلوت و روی کاغذ است روی کاغذ مغرور هستم و مغرور می‌شوم و یک پا ترامپ هستم اما هیچ گاه جلوی دیگران این را نمی‌گویم و فقط روی کاغذ‌هایی محرمانه برای تزریق احساس غرور… البته باز هم نمی گویم ترامپ‌ام و خود را یک ترامپ بالقوه می‌دانم که در مسیرش می توانم باشم اگر راه درست‌اش را یاد بگیرم و تلاش‌هایم را چندین برابر در راه درست تشخیص داده شده صرف کنم…. و انتقاد‌هایم از خودم هم روی کاغذ هست. این معجزه نوشتن روی کاغذ را از شاهین کلانتری آموختم و وقتی انسان خود را و جنبه های متناقض و افراطی درونش را با جوهر روی کاغذ می‌نگارد ام چیزی که دیگران از او می‌بینند یک خود منطقی است که دارد فقط از صبح تا غروب کارش انجام می دهد برای رسیدن به اهدافش… نیازی به بزرگنمایی یا کم نمایی تعریف و انتقاد هم ندارد… چون این کارها روی کاغذ رفته اند و خود بیرونش یک انسان تلاشگر برای اهدافش است نه غر میزند نه مغرور می شود صاف به سوی موفقیت رهسپار است. معجزه نوشتن و برون‌ریزی هیجانی نوشتاری است. هیجان‌ها را تعدیل و احساسات را به گونه بسیار دلپذیری تنظیم می‌کند. یک انسان با احساسات تنظیم شده بهترین چیز است برای احساس خوشبختی نامحدود و لذت‌بردن بی نهایت از زندگی محدودمان… ممنون از استاد شعبانعلی برای یادآوری این نکته ارزشمند برای من. زنده‌باد محمدرضا شعبانعلی

سلام محمدرضا
پست‌هایی که اینروزها میزاری آدم رو به کامنت گذاشتن تشویق می‌کنن، من خیلی سعی کردم کامنت نزارم، اینجا و متمم زیاد کامنت گذاشتم و فضا رو اشغال کردم، اما من هم در این زمینه تجربه‌هایی داشتم که دوست داشتم بیان کنم.
فکر می‌کنم خیلی از ماها در قسمتهایی از زندگی‌مون این حس من یک ترامپم رو تجربه کردیم، حتی اگه اون رو به زبان نیاورده باشیم.از امروز به بعد لااقل آگاه شدم بهش و اگر سراغم اومد زیاد به خودم نمی‌گیرم میگم این همون حس ترامپی‌اس.
اما حس دیگه‌ای که من تجربه کردم این بوده که وقتی طرف مقابلم می‌گفت من یک پا ترامپم و من از اون ترامپ‌تر بودم، مثلا اگه اون دو کتاب خونده بود و من ده‌تا می‌خواستم اثبات کنم که تازه کجاشو دیدی من از تو ترامپ‌ترم، وقتی از این کار نتیجه و حس خوبی نگرفتم، تصمیم گرفتم سکوت کنم و دیگران خودشون آروم آروم با ترامپ درونم آشنا بشن؛)
از جانب من هم با تاخیر تولدت مبارک، این روزها کوچکترین بهانه‌ها برای شاد بودن ارزشمندن و صد البته تو بهانه خیلی بزرگی برای ما هستی.

سلام.
یعنی عاشقتم.
صاف باید همین امروز موضوع این ترامپ رو می خوندم!
این روزها با خودم درگیرم سر اینکه به عمد تصمیم گرفتم با انتخاب مخاطبی خاص پستی در اینستا بگذارم. لجم از دست طرف بابت بزرگنمایی در نشون دادن توانایی هاش در اومده، با گذاشتن اون پست خواستم خودم رو خالی کنم.
بعد دیدم که مشکل از من بوده که درخواست به کسی داده ام بدون اینکه تناسب توانایی های اون آدم رو با درخواست خودم بسنجم.
اون پست رو امروز صبح قبل از خوندن این مطلب، حذفش کردم و خودم رو سرزنش می کنم بابت اینکه هیچ وقت در پی چنین رفتارهایی نبوده ام و داشتم برخلاف الگوهای رفتاری و قرارهای شخصیم با خودم عمل می کردم.
از طرفی هم بابت همه ی چیزهایی که در رسیدن من به این نقطه -احتمالا- نقش داشته اند دارم به خود نهیب می زنم.
مبادا دچار خودترامپ بینی شده باشم.
پناه بر خدا!
برقرار باشی.

محمد رضا! خیلی خوشحال هستم که این روز‌ها بیش‌تر می‌نویسی. گفتم بیام و اینجا و خوشحالیم رو ابراز کنم.

راستی محمدرضا در مورد این پست، حقیقتش من خودم چون همیشه از مشکل عدم اعتماد به خودم رنج می‌بردم، خیلی وقت‌ها پیش میومده که به خاطر دست کم گرفتن خودم وارد یک مسیر نشده‌ام و باعث شده دستاوردهایی رو از دست بدهم. مثلا وقتی برای المپیاد می‌خواندم، یکبار جرات نکردم به یک نفر که طلای المپیاد گرفته ایمیل بزنم و بپرسم که من باید چیکار کنم. همیشه فکر می‌کردم اون‌ها آدم‌های خیلی باهوش‌تری از من هستند. بعدها که به دوره راه پیدا کردم فهمیدم که خیلی خیلی زیاد در اشتباه بودم و چقدر اشتباه‌های جبران ناپذیر در منابع مطالعه‌ام و شیوه‌های تمرینم کرده‌ام و در همان سه ماه که منابع درست رو پرسیدم کلی رشد کردم، اما دیر شده بود. من نقره شدم و نمیدونم اگر طلا میشدم چی‌ میشد. الان خیلی از جایی که هستم راضی هستم و حتی مشاهده‌ام این بود که بچه‌هایی که طلا میشدن معمولا خیلی مغرور میشدن و به قولی همینطور که گفتی احساس میکردن برای خودشون انیشتین و جان فون نیومنی هستند(شاید پتانسیلش رو داشتند اما اون‌ها فکر می‌کردند دیگه مسیر تمام شده) و همین بعدا زمینشون میزد. اما محمدرضا، برای منی که از خود کم بینی وارد پروسه‌ی بزرگ شدن نمی‌شدم و همیشه آدمی بودم که از تعریف دستاوردهای بزرگان علم و صنعت لذت می‌بردم اما خودم رو کمتر از اونی میدونستم که وارد بازی بزرگان بشم(و حقیقتش هنوز که هنوزه این یه الگوی تکرار شونده در زندگیم هست که البته خیلی تلاش کردم بهترش کنم و سعی کردم چیزهایی که فکر نمیکردم بتونم انجام بدهم رو انجام بدهم که ببینم میشه!)، بعد خواندن این پست این احساس بهم دست داد که باز هم باید خودم رو دست‌کم‌‌تر بگیرم. نمی‌دونم محمدرضا. احساس میکنم مشکل از عزت نفس پایین باشه.

راستش داشتم اون سری گام‌های با متمم رو میخوندم. نوشته‌ی تعیین کردن نقطه‌ی ثابت و تکیه‌گاه برای تغییر(گام دهم) رو خیلی دوست داشتم و دارم اجراش میکنم. برای کاهش وزن، به جای اینکه با خودم قرار ببندم که تنقلات رو صفر کنم(که بارها شکست خورده یا اثرش کم و کوتاه‌مدت بوده)، تنقلاتی که اجازه دارم بخورم رو ثابت نگه داشتم، اما یه قانون گذاشتم: هر وقت میخواهم تنقلات بخورم باید در یه دفترچه‌ی ثابت مقدارش رو بنویسم و بعد بخورم! همین قانون ساده باعث شده که موقع نوشتن به تبعات منفی اضافه وزن فکر کنم و مصرفم خیلی کمتر شده. باز هم متشکر بخاطر اینکه می‌نویسی.

راستی، من نمیدونستم باید تبریک تولد بگم یا نه. آخه میدونستم و بارها نوشتی که خیلی تاریخ تولد اهمیتی برات نداره. اما احساس کردم بالاخره بهانه‌ای برای لحظه‌ای شاد بودنه(حتی اگر متوجه نباشیم برای چی! شاید بهانه‌ای برای یه احساس خوب اجتماعی و دورهمی، شاید بهانه‌ای برای اینکه به یه نفر نشون بدهیم که چقدر برامون ارزشمنده). تولدت با تاخیر مبارک محمدرضای عزیز! امیدوارم دلشاد باشی و سختی‌های این‌روزها جاشو به شیرینی‌ بده.