چند روز پیش داشتم دنبال یه بیت شعری که فراموش کردم میگشتم و متوجه شدم شعر مجتبی کاشانیه؛ وقتی متوجه شدم مجتبی کاشانی مدیریت خونده و صاحب نظریه نقش دل در مدیریته خیلی برام جالب شد و بیشتر به دنبال شعرهاش گشتم. خوشحالم که امروز این پست رو دیدم و اون فایل صوتی که از مجتبی کاشانی برای رها خوندید رو گوش دادم.

و ملت ما همچنان به گذشته مغرور است ….

_ گرمایی باید ؛تا فرو ریزد این یخ های زنگار زده ی تابوت تاریخ را،
ایمان دارم میان این قندیل یخ ها ،زنده ای نفس میکشد هنوز…
بیا جست وجو کنیم

_ نه. آن سو تر جوانی راهی جاده است ،زخم خورده ،اما داغ است هنوز.
ببین ….باز نمی ایستد .گام هایش را بلندتر برمیدارد به امید رسیدن …

میروم زخم هایش را مرهم گذارم ،به او امید بیشتریست .

راستی. تو ازکدامین تابوت شروع میکنی برای جست جو؟
اقتصاد؟
فرهنگ؟
اجتماع؟
تورم؟
مسکن؟
بانک مرکزی؟
سیاست خارجه؟
……..؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟کدام؟
جست وجو کن .جست وجو کن .مرا امید هیچ زنده نیست.
من میروم آن جوانک را زنده نگه دارم .میدانم که آینده را روشن تر خواهد ساخت؛اگر زنده بماند…

و ملتی که آرام آرام دیگر حتی به گذشته اش هم افتخار نمی کند چه؟