سلام.
آنطور که من خوانده ام، در چرخه ی عمر محصول یا چرخه ی عمر تکنولوژی هم می گویند اگر منتظر مرحله ی نزول یا افول باشیم دیگر نمی توانیم به تداوم بقای محصول یا سازمان فکر کنیم.
سازمانی موفق است که درمرحله ی اول یا دوم چرخه ی عمر، یعنی وقتی دارد محصول جدیدش را معرفی می کند یا مرحله ی رشد و یا نهایتاً اشباع را می گذراند به چرخه ی بعدی محصول یا به محصول بعدی فکر کند.
با این حساب اگر خود ما بخشی از سازمان باشیم، پیش از منقضی شدن تاریخ مصرفمان باید به فکر بهبود خودمان (مهارتها و توانایی ها و دانش مان) باشیم.
یاد استادی افتادم که ۳۵ سال یک درس را با یک محتوای ثابت تدریس می کرد. آن هم درسی در حوزه ی جامعه شناسی.
ممنون
خدا کند بشود این گونه باشم.

من بین ” راهکار” و ” راه حل” ، برای خودم تفاوت قائل میشوم. “راه حل”  یک مشکل یا مساله، بنظر من نقطه پایان اون موضوع است، ولی ” راهکار”  شاید  استراتژی موقتی برای توقف آن مساله یا بخشی از آن، باشد، تا زمانی که بتوان به ” راه حل” دست یافت! از آنجایی که ما علم تام و تمام نداریم و خیلی از شرایط ممکن است در طبقه بندی علوم “دقیقه”  نگنجند،  که  بخواهند منتهی به فقط “یک راه حل”، یا اساسا ” راه حل”شوند، در نتیجه ، ما مدام از راهکاری به راهکار دیگر نقل مکان می کنیم، تا به بهبود شرایط کمک کنیم. اما خیلی از افراد یا مجموعه هایی که برای مساله ای راهکار دارند، به این راهکار به چشم یک  patent نگاه میکنند. اینجاست که راهکار به منفعت شخص حقیقی یا حقوقی گره میخورد، و تا زمانی که بشود از این چاه آب کشید، سطل به داخل چاه می اندازند. نتیجه هم که روشن است، راهکار به محل “نان خوردن” تبدیل میشود و ماندگار میشود.

به نظرم یه اتفاق دیگه هم میتونه بیفته
شما گفتید “انسان ها منافع و اولویت های خودشان را در تصمیم ها لحاظ می کنند”، من اضافه می کنم که علاوه بر این، دارایی عاطفی و احساسی خودشان را هم لحاظ می کنند. به عبارتی، اگر من به عنوان فردی شناخته شوم که “آدم روزهای سخت سازمانم” و “چشم همه به منه که چه طور این بحران جدید رو حل میکنم” و از این بابت مدام بازخوردهای مثبت می گیرم، و از طرف دیگه اگه این بحران ها نباشه و “زحمت مستمر من برای اینکه سازمان به بحران نرسه” دیده نشه و مهم نباشه و احساس کنم “در حالت عادی و بدون وجود بحران قدرم دونسته نمیشه”، برای اون تایید گرفتنه هم که شده سعی میکنم همیشه یه بحران جدید از تو آستینم در بیارم
البته میدونم که احتمالا این نظر من خیلی احساسی و ناشی از خامی و کمبود تجربه ام هست ولی شاید درصدی از آدم ها هم باشن که یا از روی خامی یا حتی به دلیل وزن بیشتری که به احساسات میدن (در مقایسه با وزنی که به سایر منافع میدن)، چنین دور باطلی رو ایجاد کنن

خیلی جالب بود . با خوندن این مطلب یاد یکی از همکارام افتادم که برای مدتی مامور شده بود به بخش ستادی برای یک پروژه موقتی ولی جوری کارهاش رو انجام داد و بنحوی گردش کاری برای خودش ایجاد کرد که یه پست نسبتا دائمی برای همون بخش ایجاد شد و الان چند سالی هست مشغول کارسازی و نقش آفرینی در شغل جدیدشه.

ممنون محمد رضا. مطلب خيلي مفيدي رو مطرح كردي. فكر ميكنم اگر در طراحي راهكارها، بتونيم اين مسئله رو هم ببينيم(يعني به اون سوالي كه مطرح كردي هم فكر كنيم) بتونيم تصميمات خيلي بهتري براي موقعيت هاي مختلف بگيريم.
توي شركت مواردي برام پيش اومده كه مصداق همين قضيه بوده. انگار راهكار مورد نظر، جزئي از هويت انسانهايي ميشه كه در اون راهكار نقش كارايي دارند.
شايد لازم باشه در زمان تولد يك راهكار،زمان مرگش رو هم تعيين كنيم تا ما و ديگراني كه اين راهكار احتمالاً بخشي از هويتمون ميشه،آمادگي ذهني براي مرگش داشته باشيم (يا شايد بشه مرحله گذار و تغيير، براي زمان مرگش طراحي كرد-در واقع بتونيم اين هويت هاي راهكار ساخته رو به موضوع جديدي شيفت كنيم!)

نميدونم چرا ولي با خوندن اين مطلب ياد جمله ” بميريد قبل از آنكه بميريد” افتادم