درود
ممنون محمدرضای عزیز، بسیار لذت بردم.
خیلی وقته فکر میکنم شیرینی های زندگی رو دارم میبینم، و به اون شکلی که همه هستن دنبال خوشبختی با چشم های بسته نمیدوم.
از کوچیک ترین اتفاق های زندگی و اطرافم خوشحال میشم، و از اتفاق های کوچک اطرافیانم با یک شوخی به قول نخجوانی عزیز، عبور میکنم.

ارادت دارم.

محمدرضا.
چقدر نازه کوکی خوش شانس ما.
معلومه زمان های روزانه اش برنامه ریزی شده است ها. خواب و استراحت. زمان مطالعه و تحقیق. زمان گردش و تفریح. زمان بازی های کودکی.
راستی فکر کنم بد نباشه بعد از حمام هم ی عکس ازش بگیری. به نظرم با مزه میشه.
قربان شما.

محمد رضاجان چندین سال پیش جایی خوندم که یک نفر که در دوران نوزادی بیناییش رو از دست داده بود در بیست وچند سالگی خوب شد و وقتی ازش پرسیدن که زیباترین موجود ( یا چیزی) که تو دنیا هست چیه گفته بود سگ ، یه جورایی نظرش برام خیلی مهم بود چون سوگیری کمتری توش بود( مثلا من شاگرد خوبیم و به زور همه جا از درسات استفاده می کنم.)

عکس دوم و چهارم رو خیلی دوست دارم، خیلی. عکس دومش مثل این کارتونای بچگی‌هامونه. حتی اون بافتنی تو سبد. عکس چهارمش اون ماشین سفید، من رو یاد ماشین خودم انداخت، منم یه ماشین اون اندازه سفید رنگ داشتم : ) وقتی گم شد خیلی غصه خوردم، یبار برده بودمش سرکلاس، از این قدرتی‌ها بود، می‌کشیدمش رو زمین و می‌دویدیم دنبالش، کلاس اول دبیرستان : | .(گاهی خاطراتم یادم میاد با خودم میگم من دیگه چه‌جور درون‌گرای خجالتی ساکتی بودم.)
عکس آخر کوکی هم برام جالب هست، انگار داره با یه حسرتی بیرون و آسمان رو تماشا می‌کنه.
دلم بچه‌گربه خواست با این عکس‌ها . حتی با این‌که از گربه می‌ترسم. یبار که مسافرت بودیم، یه گربه عاشق من شده بود، بهش غذا داده بودم، مدام منو دنبال می‌کرد. میومد پشت در خونه می‌خوابید، می‌رفتیم بیرون میفتاد دنبالم منم در می‌رفتم، از ترسم تندتند قدم برمی‌داشتم اونم تندتند میامد. می‌رسیدم سر میدون، بدوبدو می‌رفتم اون‌ور میدون که گول بخوره و جا بمونه باز میامد. آخرش خسته شد رفت. : D
سلام آقامعلم : )