یادش به خیر
محمدرضا مطمئنا تصمیمی که شما می گیری درسته، ولی کاش هر از گاهی فیلمی یا فایل صوتی از خودت منتشر کنی(البته فایل تصویری روانشناسی رقابت را دیدم و می دانم که خودت هم همین کارها راخواهی کرد) چون دلمان برای صدایت تنگ می شه.
سمینار خیلی خوب بود.
و این تکه ای از سمینار را که شما اینجا بارگذاری کردی نقطه عطف داستان بود.
امیدوارم هر جا که هستی و هر کاری که می کنی خورشید اطلاعات، دلسوزی و آگاهیت همیشه به روی این ایران زمین بتابه.
اگر نمی تونیم قدر تورو درست بدانیم و بفهمیم تو بر ما ببخش.
خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد/که در دستت بجز ساغر نباشد
زمان خوشدلی دریاب و دریاب/ که دائم در صدف گوهر نباشد

سال گذشته وقتی شادی قلی‌پور عزیز با من تماس گرفت و گفت هنوز امکانش هست توی سمینار شرکت کنم خیلی ذوق کردم ولی به دلایلی امکانش فراهم نشد. اون موقع اصلا نمی‌دونستم این آخرین سمینار هست و دارم فرصت دیدار محمدرضای عزیز و دوستان متممی عزیزم رو چه راحت از دست می‌دم.
به هر حال خدا رو شکر به لطف وجود روزنوشته‌ها و متمم، هر روزه در حال شنیدن و خوندن حرفهای شما و دوستان و همچنین آموختن از اونها هستم.
هر چند مدتی هست که فضای کامنت‌های روزنوشته‌ها به روشنی نشون دهنده یک جمع دوستانه و صمیمی هست ولی دیدن دوستان از نزدیک یک لطف دیگه داره. برای همین ته دلم هنوز امیدوارم یه فرصت برای یک دورهمی دوستانه‌وار فراهم بشه.

محمد رضا، خيلي دوسِت دارم (داريم) خيلي زياد . همين.

یادش بخیر. ممنون محمدرضا، که فراموش نشدنی ترین قسمت این سمینار، یعنی همون تیکه ی آخرش رو برامون گذاشتی. اگرچه، لحظه لحظه ی اون روز، دوست داشتنی و فراموش نشدنی بود.
همه ی ما، کم و بیش، سمینارهای زیادی رو رفتیم، و تجربه ی خود من اینه که همیشه دلم میخواد اون سمینارها هرچه زودتر تموم بشن و برگردم خونه. اما این دو تا سمیناری که از متمم شرکت کردم، مخصوصا همین آخری، تنها سمیناری بود که دلم نمیخواست هیچوقت تموم بشه و اصلا دلم نمیومد از اونجا برم… دیدن دوستان نازنین متممی هم که جای خودش رو داشت. اما نمیدونم، شاید خودت ندونی، یا حداقل تا این حدش رو ندونی و دلم میخواد بهت بگم که تو، مستقل از سخنرانی دوست داشتنی و حرفهای خوبی که اونروز برامون زدی، یه انرژی های خاصی توی وجودت هست که اونها رو به جمعی که در اطرافت حضور دارن منتقل میکنی. اون روز توی اون سمینار، من حس میکردم، این انرژی عجیب به نهایت خودش رسیده بود، و همه رو (یا حداقل خیلی ها رو) تحت تاثیر قرار داده بود. در طول سمینار و مخصوصا آخرش موقع دست زدنهای بی وقفه ی حاضرین و دیدن اشکهایی که توی چشمهای تو حلقه زده بود و همچنین موقع عکس گرفتنها و موقع خداحافظی کردنها… به نظر من، اون انرژی و حس و حالی که توی اون سمینار، بین بچه ها و خودت و همه وجود داشت، عجیب بود، و شاید تکرارنشدنی و به نظر من، خیلی سخت میشه یا شاید اصلا نشه، جای دیگری مشابهش رو تجربه کرد.
اینجا هم، توی روزنوشته ها و همچنین توی متمم، حس میکنم همین انرژی به نوعی دیگه، همیشه جریان داره.
امیدوارم همیشه برای خودت و برای ما، سلامت و شاداب و پرانرژی باشی.

اين روزها كه نزديك مهرماه و بازشدن مدارس هستيم ، باز هم درگير دغدغه هاي هميشگي ثبت نام بچه ها در مدرسه هستيم اينكه فرزندمان را در كدام مدرسه ثبت نام كنيم؟ آيا فرزندم را به مدرسه دولتي ببرم يا مدرسه غير انتفاعي؟ انتخاب مدرسه غير انتفاعي هم دغدغه بزرگتري است. آيا فرزندم را در مدارس دوزبانه يا سه زبانه با انواع اقسام برنامه هاي متفرقه با هزينه بالا ثبت نام كنم يا در مدرسه غير انتفاعي معمولي ؟ هزينه هاي سنگينش را كه گاها از هزينه دو دانشجوي دانشگاه آزاد هم بيشتر مي شود از كجا بياورم؟ نكند كه فرزندم را در اين مدارس ثبت نام نكنم و باعث شوم آينده اش خراب شود؟ و ده ها سوال مشابه كه اكثر كساني كه بچه مدرسه اي دارند مدام از خود مي پرسند. گرچه شايد يكي از كاركردهاي اصلي مدرسه قبل از سواد آموزي ، آموزش زندگي اجتماعي به كودكان باشد ولي مدارس نيز مانند دانشگاه ها موفق نبوده و مخصوصا در آموزش زندگي اجتماعي كودكان كار مفيدي انجام نداده و بيشتر نقش منفي داشته اند و شايد بتوان گفت كه نه تنها دانشگاهها بايد جمع شوند ، مدارس اين چنيني نيز بايد جمع شوند. در اين فضا جاي خالي يك فضائ ديجيتال كه بتواند به والدين كمك كند تا آنطور كه بايد آموزشهاي لازم را به فرزندان خود ارايه دهند احساس مي شود. خوشبختانه متمم اين كار را براي بزرگسالاني كه دنبال علم و دانش و مهارت و نه مدرك هستند انجام داده است ولي جاي خالي چنين فضايي براي آموزش درس و مهارتهاي اساسي زندگي براي كودكان و دانش آموزان خالي مي باشد.

محمدرضاي عزيز سلام
بدون شك حضورت براي تك تك كساني كه به اينجا سر ميزنن يه نعمت بزرگه و همه قدردان اين نعمت هستيم. از نگاه من قدرداني يعني به كار گرفتن مطالب روزنوشته و متمم براي اصلاح و بهبود مسير زندگي و ازين بابت حتما متمم و روزنوشته ها به خوبي براي پاسخگويي به نياز ما كفايت ميكنه؛ اما چه كنيم كه همگي شوق ديدار داريم. بي شك ظرفيت انگيزشي ديدارها ميل و توان رو براي بهره برداري بيشتر و بهتر از مطالب به صورت ملموسي افزايش ميده، به بهانه ي همين لحظه اي كه نگاشتي ميخواستم درخواست بدم مطابق صلاحديد، گردهمايي و يا همنشيني و يا حتي به بهانه يك صبحانه هم كه شده نشستي داشته باشيم.
مطمئنا بسياري از دوستان متممي مثل خودم حاضرند بار اجرايي اين كار رو بر دوش بگيرند تا اخلالي در فعاليتهاي تيم متمم ايجاد نشه

به هر صورت من كه خيلي مشتاق ديدارم

محمدرضای عزیز،
روزهای اولی بود که به سایتت سر می زدم که متوجه شدم همچین تصمیمی گرفتی.
تو این روزگار که همه دنبال سمینار برگزار کردن هستن و افتخارشون اینکه تعداد سمینار ها و تعداد شرکت کننده های سمینارهاشون رو به رخ همدیگه و ملت بکشونن، تصمیم شما برام جالب بود، یه جورایی مخالف اصول تبلیغاتی بود که من میدونیتم، و مخالف همه چیزهایی بود که بقیه میگفتن و براش تلاش میکردن… ولی من تصمیمت رو دوست داشتم خیلی زیاد، حس کردم حرفات واقعی ان، به من نشون دادی که دنبال نشون دادن خودت به بقیه نیستی و واقعا دغدغه جوان و سطح دانش بقیه رو داری …
یه گوشه دلم دوست دارم یکیدیگه ازین سمینارها باشه و بتونم توش شرکت کنم و بتونم از نزدیک ببینمت ولی وقتی بهتر میبینم و بیشتر فکر میکنم متمم و روزنوشته ها هر روز یه سمیناره برام و اگه من اهل یاد گرفتن باشم همینجا میتونم یاد بگیرم حتی بیشتر از این مدل سمینار ها… همین جور که به احتمال زیاد شما هم اینجا بیشتر فرصت آموزش دارین تا تو سمینار ها…
برات ارزوی موفقیت دارم همیشه
چون این تصمیم برای من به این معنا بود که دنبال این نیستی که ازخودت تصویری برای دیگران بسازی ،