وقتی نوشتید عمرمون کپی نمیشه، اولش فکر کردم منظورتون این هست که اگر هر کسی بره به راهی که خودش خواسته و نه راهی که دیگران رفتند و صرفا برای این که دیگران رفتند و جواب گرفتن و ما هم مثل ربات بدون اینکه فکر کنیم می خواهیم اون راه رو بریم تا مثل اون ها جواب بگیرم، دیگه عمرمون کپی نمیشه. یعنی این طوری وقتی هر کسی راه خودش رو بره و نه راه دیگران، عمر منحصر به فرد و زندگی منحصربه فرد خودش رو داره.
یاد آرزوهای آموخته شده افتادم. چطور میشه شخصی با وجود اینکه آرزو برای خودش نیست و آموخته شده، انگیزه برای اینجامش داره؟ چطور میشه متوجه شد که این آرزو برای ما نیست. برای خودم این طوری هست که انقدر این چیزا تو ذهن جای گرفته که دیگه متوجه نیستم آرزوی من چی بود. آرزوی منحصربه فرد خودم. نه کپی آرزوهای دیگران. نه کپی سبک زندگی دیگران.
ولی وقتی آخرش رو خوندم متوجه شدم منظورتون همون عمر محدودی هست که داریم، عمری که اگر تموم بشه، دیگه کپی نمیشه، لحظه ای که اگر بره دیگه برنمی گرده.
راستش اگر یک مدت این طوری به زندگی نگاه کنیم، این که لحظه ها تکرار نمیشند و بر نمی گردند و آینده ی من هم معلوم نیست تا کجا برسه، معلوم نیست من فردا باشم یا خیر، یکمی وحشتناکه جدا.
تصور یک آدمی رو دارم که داره می دوه، همین طوری داره میدوه و دیگه توانش تموم میشه و یا قدرتی براش نمی مونه یا کاری از دستش برنمیاد، مسئولیت رو می سپاره به دیگری که کاری از دستش برمیاد و این زنجیره همین طوری ادامه پیدا می کنه تا فردی به قله برسه. یاد مسابقات المپیک افتادم که مشعل المپیک دست به دست میشه تا نهایتا در قله گذاشته بشه. فکر می کنم اگر این طوری فکر کنیم، در لحظه ی مرگ هم نگران نیستیم و نمی ترسیم، چون که اون لحظه می دونیم کاری که باید انجام بدیم رو انجام دادیم و حالا دیگری مشعل رو بدست می گیره و حرکت می کنه، بعد از او هم فرد دیگری و الی آخر. البته منظورم تنها یک فرد نبود. افراد دیگر. چقدر خوب بود اگر افراد زیادی این طوری بودند. این که فکر کنیم باید حرکت کنیم و حرکت بدیم. ولی سوالی که همیشه برام می مونه این هست که به چه سمتی؟ یک سمتی همیشه در ذهنم هست ولی گاهی شک می کنم.
این جملاتی که نوشتم مضمونش رو تو نوشته های شما خونده بودم.
یک اعتراف: وقتی استادای خودم در دانشگاه تصور می کنم، می بینم، اونها نسخه ی اصلی خودشون رو بازی نکردند. البته همه نه. تعدادی از اون ها. وقتی با فردی که در کشور دیگه ای درس میخوند، این مسئله رو گفتم، می گفت این جا هم، چنین اساتیدی رو داریم ولی استادی هم داریم که پر از شور و هیجان تحقیقه. خلاصه اینکه پیدا کردن نسخه ی اصلی خودمون چه سخته ها. برای من که سخته.
یک سوالی برام یک مدتی پیش آمده بود، چون خودم درگیرش بودم. کتاب هایی که به زبان انگلیسی هستند و توی آموزشگاه های زبان تدریس می شند، کپی رایت رو رعایت می کنند؟ به جوابی نرسیدم. یعنی نمی دونستم چطوری به جواب برسم.

پی نوشت: نوشتن در این جا جرئت می خواد. من که می ترسم. چندبار نوشتم ولی ارسال نکردم. این بار دکمه ی ارسال رو می زنم. انشاالله که خطری نیست.