سلام محمدرضای عزیز
پیرو مطلب بسیار مهمی که نوشتی سوالم اینه که چطوری میشه فهمید که همچین اخلاقی میتونه در ما وجود داشته باشه و اگر زمانی اتفاق افتاد و مثل یک کمبود در تمام وجود ما شکل گرفت ، چطور میتونیم کنترلش کنیم ؟ آیا ازالان باید تصوری برر رفتار در شرایطی که هنوز پیش نیامده و هنوز نمیدونیم این رفتار در ما وجود داره یا نه داشته باشیم و راهکار براش بسازیم ؟ یا باید در موقعیت قرار بگیریم و اونجا به فکر مهار این مشکل داشته باشیم .
چون به نظر من واقعاً تا بوجود نیاد نمیشه درست فهمید که رویکردی خواهیم داشت .
ممون میشم راهنمایی کنی

سلام محمد رضا جان
میتونم یه خواهش داشته باشم به این سوال من پاسخ بدهی.
سوال
چرا بیشتر کارخانه دارها و پول دارها سواد اکادمیک ندارند ولی پول بسیار بدست اورده اند ولی من که رفتم دانشگاه باید برای او کار کنم و او را پولدار کنم؟
او چگونه توانسته یه کارخانه با کلی امکانات و کلی مشتری داخلی و خارجی مانند از ایرانخودرو و سایپا گرفته تا نمایندگی های مجاز و غیرمجاز داخلی از او خرید میکنند؟
با این که خودش در جلسه سال گذشته در یک سخنرانی که همه کارگران و کارشناسان و مدیران را جمع کرده بود و میگفت ترنول مالی شرکت ۲ میلیار تومان است و سود شرکت ۱٫۲ میلیارد تومن است با اینکه سودی به این زیادی بدست می اورد چرا حقوق پرسنل را دو ماه دیرکرد میدهد؟
من مقاله های زیادی از تو خوندم مثلا عقیده تو بین ثروتمند و پولدار خیلی اندیشه عمیقی است ولی ته دلم راضی به قبول کردنش نیستم مثلا گفته بود که یه فروشی داشته بودی که رقم بالایی به شرکت سود رسید و شرکت پاداش خیلی کمی به تو داده بود و تو خود را اینگونه قانع کردی که درست است او همه پول را برد و او پولدار است ولی چون من فرایند فروش را انجام دادم و با تمام تکنیکها تسلط پیدا کردم ثروتمند هستم و متخصص هستم
و می گفتی که بین پولدار و ثروتمند تفاوت وجود دارد.
شاید ان گفته ها و مقاله ات را به این مقاله بتوان ربط داد .
ولی خوشحال می شم پاسخ سوال های من را بدهی استاد گرانقدر.

سلام محمد رضا
خیلی وقت از حال و احوال یک دوست خیلی خوب دیگه برامون چیزی نگفتی
از تراست زون
محمد رضا من رو ببخش اما صرف نظر از موفق بودن یا نبودن تراست زون برام مهم بود توی یک پست جدا گونه نا گفته هات رو از تراست زون و اینک ایا می تونیم به هم اعتماد کنیم یانه رو بدونم.

میخواستم بدونم چه قدر دیگران حاضر بودند پله هایی بشن برای رشد تراست زون و تراست زون برای اونها
من این کودک زیبا رو خیلی دوست دارم(( هر چند احساس میکنم که دیگه الان خیلی بزرگ شده)) و داره مشتاقانه به این فکر میکنه که چه قدر خوشحال هست که خواهر و برادر های کوچکترش از خودش موفق تر شدن.

سلام
محمدرضا، حرفت خیلی آشناست، شاید این موضوع‌ به حساب فراموش کاری انسان‌ها باید گذاشت.

سلام و درود بر شما
پاراگراف پایانی این پست تون رو خیلی دوست دارم. انشااله همگی به این درک برسیم.

قدردان بودن رو همیشه در کنار صداقت و احترام سه اصل حتمی و ثابت زندگی دونستم.

چراغ دلت روشن مرد، که چراغ دل خیلیا رو روشن میکنی.

در کنار موضوع قدرشناسی که به خوبی بهش اشاره کردید، من مدتی است که نگاهم معطوف شده به همان بخش شانه های محکم شدن.

یکی از مفاهیم خیلی جالبی که به دنیا آمده است بحث نرم افزارهای open source می باشد که به نظرم خیلی نگاه عمیقی می طلبد و میشه گفت که به سختی در فرهنگ ما میشه این نگاه رو پیدا کرد. این که کلی زحمت بکشی و به صورت رایگان و گسترده و بدون چشم داشت در اختیار افراد دیگر جامعه قرار دهی، کاری نیست که ما زیاد دیده باشیم و تجربه کرده باشیم. (البته قطعا نتیجه این تلاش ها به شکل غیر مستقیم بسیار مفید و سودمند هستند)

یا حتی بعضا دقت می کنم که چه تعداد سایت و ویدیو آموزشی رایگان به زبان انگلیسی در اینترنت وجود دارد. چه تعداد سایت های بسیارفعال و رایگان برای کمک به یکدیگر شکل گرفته (مثل community بسیار گسترده و سریع سایت stackexchange) که با میزان درصد سایت های فارسی زبان ما در این رابطه به نسبت کل سایت ها و کاربرهای ایترنتی ایرانی به هیچ عنوان قابل مقایسه نیست.

قطعا تاثیر این نوع نگاه های متمدنانه توانسته است سرعت پیشرفت در دنیا را سرسام آور کند که قطعا ما هم برای پیشرفت کشور بهش نیاز داریم.
البته سایت متمم شما هم از معدود سایت های فارسی زبان است که نزدیک به این نوع نگاه عمل می کند.

خوشحالم از اینکه در فضایی که اخلاقیات همه جوره زیر سواله انسان بزرگواری وجود داره که بدون اینکه پا روی شانه های کسی بذاره ، دست دوستانش رو هم میگیره تا اونها رو هم در مسیر کمالی که روز به روز خودش داره بهش نزدیک میشه بگیره و راهنمای این مسیر سخت براشون باشه . از اینکه این همه حرف های خوب جمله های خوب رفتارهای خوب به من و سایر دوستان بدون پا گذاشتن روی شانه هامون هدیه میدین بسیار بسیار سپاسگزارم. در ضمن خیلی دوست دارم از قلم یا صدای شیوای شما در مورد شکست و پس از آن مطلبی بیاموزم چون به هر حال با این سن و سال همه ما تجربه چندین شکست رو در ابعاد مختلف داشتیم و شاید بلد نبودیم باهاش عالمانه رفتار کنیم . جاودان باشید.

سلام
ممنون از این مطلب بسیار زیبا وآموزنده که تلنگری محکم به پستوی خاطرات من زد و خاطره ای را به ذهنم آورد که با شما و دوستان در میان می گذارم . پانزده سال پیش که در سازمانی کار میکردم همکاری داشتم که در مرز و سن بازنشستگی بود و همیشه سعی میکرد که ما جوانها را نصیحت بکند . از جمله نصایحی که داشت و امروز با خواندن مطلب شما به یادم آمد ، این بود که می گفت هیچ موقع برای ارتقای یک دوست یا همکار شانه هاتون رو در اختیارش نگذارید که پا بر روی شانه های شما بگذاره بالا بره چون اون موقع ممکنه اگه قدش نرسید خواسته یا ناخواسته پا روی سر شما بگذاره و بپره اون ور دیوار… دیواری که اگر پرید دیگه دست شما به اون هیچ وقت نمی رسه. به جای اون پیشنهاد می کرد که اگه میخواهید کمکی به کسی بکنید دستاتون رو قلاب بکنید تا از اون طریق بالا بره . این حالت دو حسن داره ، اولش که اگه وسط کار پشیمون بشید با جدا کردن دستا از هم یارو برمیگرده جای اولش و دوم اینکه اگه قدش نرسید تازه اون موقع پاش رو میگذاره رو شانه شما و هر دو حالتش بهتر از حالت قبلیه.
البته این توصیه اون همکارم بود و اینکه چقدر کاربردیه حداقل من نمیدونم چون همیشه شونه من برای پیشرفت رفقا به کار رفت و فرصت قلاب گرفتن برام پیش نیومد .

خیلی خوب توضیح دادید برای همین منم که تجربه ای به این شکل نداشتم خیلی خوب می تونم لمس کنم.البته تو موقعیت های خیلی کوچکتر و تو روابط دوستی بعضی جاها هم حسادت خودم رو دیدم و هم حسادت دوستام رو.به نظرم وقتی قبول می کنیم که یه مقدار حسادت داریم راحت تر باهاش کنار میاییم.مثلا وقتی خودم به کسی حسودی کنم به خودم میگم داری حسودی می کنی و بعدش سعی می کنم یه راهی برای بهتر شدن حالم پیدا کنم ولی وقتی قبول نمی کنیم اونوقت دنبال راهشم نیستیم که بخواییم حالمون رو بهتر کنیم.بعدم این حس بد رو به طریقی به طرف منتقل می کنیم و حال اونم بد می کنیم.

سلام به جناب آقای شعبانعلی عزیز که در زندگی من بسی تاثیر گذار بوده است.
ممنونم که هستی و بدون چشم داشت مطلب های راگشا می گذاری.
می خواستم خواهش کنم لطف کنید و کلمه فروتنی برای من توضیح دهید که نه خودم را تحقیر کنم و نه خسارت به دیگران بزنم

سلام
وقتی داشتم این مطلبو میخوندم یاد کتاب دره سیلیکون افتادم. تو یکی از مصاحبه ها مصاحبه شونده میگفت کسب و کارهایی که روی محدودیت های جامعه بنا میشن دوامی ندارن. آقای پنهان چی هم با مخفی کردن کتاب میخواسته کسب و کار خودشو حفظ کنه اما وقتی این محدودیت ها از بین برن (مثلا با دسترسی به اطلاعات از طریق اینترنت) دیگه اساس کسب و کار میریزه به هم.

سلام
اقای شعبانعلی و متممی های عزیز در دوران تحصیل دانشگاهی استادی داشتم که هنوز که هنوز است روش ومنشش الگو وراهنمایم است.ایشان در لطفی که به من داشتند وبنا به بررسی های خودشان مرا دز پروژه ای تحقیقی قرار دادند و فرصت های خوب یادگیری برایم فراهم شد هرچند هیچ یک از آن تجربه ها منتج به استخدام ویا ربط مستقیم به کار وحرفه امروز من ندارد ولی تجربه کار تیمی و هزار تجربه ریز و درشتی که کسب کردم در لایه های ذهنیم آنقدر اثر داشته که به نوعی خودم را مرهون ایشان بدانم.با این وجود هم آن زمان و هم اکنون وقتی از ایشان قدر دانی وسپاسگزاری میکردم وخشیت استاد وشاگردی را رعایت میکردم ایشان همیشه معتقد بودند کاری نکرده اند و فقط خودم باعث پیشرفت بوده ام و مرتب به من یاداوری میکردند که فقط خودت فقط خودت. واین کار ایشان به من یک پیام میداد (پس چرا در این دانشگاه این تویی که مرا میبینی واین اعتماد را به من میکنی؟)ومن به او میگفتم نه فقط شما.در واقع ما غرور یکدیگر را نوازش میکردیم و نمی گذاشتیم غول خفته ای که در درون همه ی ماچنبره زده خودنمایی کند.از دیدگاه تحلیل رفتار متقابل ما میتوانیم از سه منظر به موضوع نگاه کنیم .آنجه که در مثال شما مشخص است نگاه کودکانه کودک پنج ساله ای است که اسباب بازیش را ازو گزفته باشند مترصد انتقام ، فرصت طلبی در هر دو سوی رابطه چه آن که با لطفش پیشنهاد کاری داده و چه آن که کار را گرفته و یادش رفته از کجا .اگر هر دو سوی این رابطه با نگاه بالغانه به موضوع نگاه میکردند حتی اگرتنها یک سوی رابطه حتما رابطه شان شکل دیگری میگرفت .البته شکل بهتری.اگر در چنین مواقعی از بالغمان کمک بگیریم شرایط کاری آسانتر میشود.

ممنونم
سوژه خیلی خوب و البته قابل لمسی بود.
اینکه من بتونم از کسی که برام کاری کرده تشکر کنم، یعنی بتونم از خود محوری ام فاصله بگیرم و دیگری رو هم ببینم!
که لازمه اش اینه که قبل از این که دیگری رو دوست داشته باشم و بهش احترام بذارم، خودمو دوست داشته باشم.
حوزه روانکاوی مثبت هم از “احساس قدر دانی به عنوان یک منبه قوی نیروی روانی” یاد می کنه و می گه:
انسانهای قدردان و سپاسگزار راضی تر، خوشبخت تر و اجتماعی تر از افرادی هستند که با دقت تمامی جهات منفی زندگی خود را موشکافی و بایگانی می کنند اما جهات مثبت را نادیده می انگارند.
.
اما خوب بنظر می رسه این بیشتر از لایه های شخصیتی افراد سرچشمه می گیره، برای این حدسم یه سرچ مختصر کردم و دیدم بیشترین ارتباط قدر دانی با مولفه “توافق” (از ۵ عامل شخصیت) پیدا شده یعنی آدمایی که :
۱- راحت تر به دیگران اعتماد می کنند
۲- رک تر و بی شیله پیله ترن
۳- حس همدلی و همنوایی رو بلدن
۴- متواضع تر و بی غرور کاذب اند
۵- دل رحم تر و احساسی ترن
اما شاید اگه بازم به لایه های عمیق تر شخصیت بریم به بحث احساس ایمنی و احساس حقارت برسیم.
اینکه می تونیم از کسی تشکر کنیم یعنی از حس و دلبستگی ایمنی برخورداریم و از حس حقارت و در نهابت برای جبران اون حس برتری طلبی خودمون استفاده منفی نمی کنیم.
اما اینکه تشکر نمی کنیم یا واکنش طرف مقابل اینه که “نباید کسی از ما بالاتر بره” یعنی من ناایمن ام و احساس حقارت در من کمی به عقده حقارت نزدیک شده و حالا بیشتر به دنبال برتری طلبی ام!!
.
بازم ممنونم که هستین و سوژه های جالبتون من رو به سمت مطالعه درباره دلایل روانشناختی قضایا هدایت می کنه
تا بیشتر و بهتر یاد بگیرم…

سلام
من اين دست موارد رو ديدم
تجربه ي كم من تو اين موضوع باعث شد به يه نتيجه برسم
اين رفتار حرفه اي و اخلاق مناسب سازماني تا حدودي تو ذات و طبيعت ماهاست
كسي كه خورده شيشه داره خيلي سخت مي تونه زير آبي هايي رو كه عادت كرده نره. به هر حال هر كسي براي پيشرفت خودش تلاش مي كنه و بعضي ها در اين مسير سخاوتمند تر از بقيه هستند تا در كنار خودشون بقيه هم رشد كنند
من به شخصه از پيشرفت بقيه لذت ميبرم حتي اگر ايده ي اون پيشرفت رو من داده باشم

سلام
ممنون از زحمات شما من تازه فايل مبينا را شنيدم و بعد با دوستام در مورد حسرت مشترك خواندن رمان ها صحبت كردم و دوستم پيشنهاد داد كه روزي يك صفحه از روماني كه دوست دارم بخونم شايد در سال يك كتاب بخوانم ولي يك كتاب بهتر از هيچي حالا نظر شما چيست

سلام.
من فایل‌های نقطه شروع را گوش دادم. نمیتونم به این پست شما، جوابی بدم، چون تو چند مرحله قبل گیر کردم.
جناب شعبانعلی میخواستم بپرسم وقتی به نا امیدی و بی هدفی در کار و حرفه ای که در آن کار می‌کنی می‌رسی، امکان خروج و شروع کار جدیدی رو نداری، احساس می‌کنی خیلی عقب ماندی از دانش روز حرفه و شغلت! داری درجا میزنی، و دچار بی‌تفاوتی شدی، چه کار باید بکنی. چه بکنم، تا از حالت بی تفاوتی رها بشم! احساس بدی دارم وقتی هر روز سال باید یک رویه را در پیش بگیرم.

اگر فرصت داشتید، سپاسگزار می‌شم، کمی راهنمایی فرمایید.

ميدونم كه تحليل رفتار آدمها بخصوص در فرهنگ پيچيده ما خيلي سخته ولي منم در حد شعور كم خودم سعي ميكنم نظرمو بگم.
رفتار حرفه اي من:
شايد بهتر باشه قبل از پيشنهاد دادن هر فرصت يا موقعيتي به دوستان يا اطرافيان خودمان ، به بهترين حالتي كه ممكنه اين پيشنهاد ما براي طرف مقابل ايجاد كنه فكر كنيم ببينيم تحملشو داريم يا نه! چون به نظر من اگر تحملشو نداريم پيشنهاد نديم بهتره(هم براي خودمون و هم براي دوستمون)
شايد اينطوري بتونيم كمي منصفانه تر قضاوت كنيم. من صرفاً يك پيشنهاد دهنده بودم و اگر رشد و پيشرفتي براي دوستم اتفاق افتاده از زحمت و تلاش خودش بوده يا حتي از شانس خودش.
ميگن كه تو نيكي ميكن و در دجله انداز// كه ايزد در بيابانت دهد باز-ولي يادشون رفته بگن كه اگر كسي در بيابان نيكي تو پس نداد چي؟(شايد اين بيت بيشتر در مورد شريك تجاري مصداق داشته باشه)-پس بهتره قبلش با خودمون فكر كنيم كه آيا وجودشو داريم كه بدون توقع بازگشت به كسي نيكي كنيم يا نه؟ اگر نداريم نيكي نكنيم چون كسي مجبورمون نكرده كه! ولي اگر توانايي اين نوع نيكي كردن رو داشته باشيم خود به خود خيلي از مسائل بعدي كه ممكنه پيش بياد حل ميشن…

شايد بهتر باشه اگر توقع منافعي از كمكمون داريم همون اول شفاف و بدون پيچ و خم هاي رفتاري ابرازش كنيم تا طرف مقابل هم بتونه منظور ما رو بفهمه-ولي ما ظاهرا برعكس عمل ميكنيم(اولش ،با اينكه كلي توقع و انتظار از طرف داريم اداي مرام و معرفت رو در مياريم ولي بعد انقدر چكش مرام و معرفتمونو تو سر طرف ميكوبيم كه نميدونه از كدوم آسانسور استفاده كنه!)

رفتار حرفه اي تو:
در هر صورت اين موقعيت رو طرف مقابل براي من ايجاد كرده،يعني اگر اون نبود اين موقعيت هم وجود نداشت.اگر دوستمه بهتره قدرشناسيمو بهش نشون بدم و ابرازش كنم حتي اگر اون هيچ توقعي از من نداشته باشه(حتي توقع قدر شناسي)
اينطوري حال خودمم بهتر ميشه(چون گاهي نشون ندادن قدر شناسي ما ناشي از اينه كه فكر ميكنيم سطح انتظارات طرف ممكنه بالاتر از اينها باشه يا خيلي وقتها چون خودمون هم با موقعيت جديدمون راحت نيستيم از طرف مقابل هم فرار ميكنيم)
و اگر طرف با انتظار منافعي اين موقعيت رو پيشنهاد داده بهتره از همون اول شفاف باهاش صحبت كنيم تا بعدا حسش بد نشه(من پيشنهاد ميكنم كه حتي بعد از تامين انتظارات درست و منطقي طرف باز هم قدرشناسيمونو بهش نشون بديم)

هنوز خيلي حرف در اين زمينه دارم ولي ديگه بيشتر از كپنم حرف زدم

سلام.ممنون از مطلب خوبتون. این مسئله جدای از محیط کار، توی زندگی روزمره هم خیلی پیش میاد. برای من که بارها پیش اومده چه از موضع قدرنشناس بودن و چه از موضع مورد قدردانی قرار نگرفتن. زمانی که دانشجوی لیسانس بودم دوستی داشتم که تا چند سال بعد از اون دوران هم رابطه دوستانه صمیمی با هم داشتیم. اون زمان من اون رو به همه مهمونی های خونوادگیمون می بردم و به همه دوستام معرفیش می کردم و در واقع شده بود جزئی از خونواده من. بعد از فارغ التحصیلی هم در اون شهر موند و من اون رو به مرکزی که طرحم رو شروع کرده بودم معرفی کردم و اون هم شروع به کار کرد. تقریباً ۱ سال بعد، تصمیم گرفتیم برای کنکور ارشد خودمون رو آماده کنیم، حالا بگذریم از اینکه اون یواشکی کلاس کنکور می رفت، چون هر دومون یک جا کار می کردیم به هردومون با هم مرخصی نمیدادن تا بتونیم تمام انرژی مون رو در ماه آخر با مرخصی گرفتن فقط روی درس خوندن بذاریم. تصمیم گرفتیم که اون بعد از تعطیلات عید خروج از طرح بگیره و من ماه آخر رو مرخصی بگیرم چون اون قصد داشت بعد از کنکور به شهرشون برگرده. خلاصه تعطیلات عید تموم شد و من چندین بار راجع به این موضوع باهاش صحبت کردم ولی اون هی حرف رو عوض می کرد و آخرش نمی فهمیدم که نتیجه چی شد. تا اینکه یه روز سر کار که بودم مدیر اونجا بهم گفت که به خانم فلانی بگو که با مرخصیش موافقت شده بیاد کاراشو انجام بده!!!من خشکم زده بود، متعجبانه پرسیدم مرخصی؟گفت آره تقاضای مرخصی بدون حقوق کردن ایشون!!!! بگذریم از احساسات اون لحظه و روزهای بعد از اون، برخورد دوستم خیلی خوب بود خیلی راحت گفت می خواستی زودتر اقدام کنی، هیچ وقت منتظر کسی نمون!!!!من انقدر حالم بد شده بود که اون سال نتونستم به درس خوندن ادامه بدم ولی اون ارشد قبول شد. روزی که برای آخرین بار با هم صحبت کردیم بهش گفتم من این همه به تو خوبی کردم تو چرا اینطوری رفتار کردی و دوستیمون رو انقدر راحت فروختی؟ حتی اگه به من می گفتی از تصمیمت منصرف شدی و نمی خوای خروج از طرح بگیری می نشستیم با همفکری یه راه حل پیدا می کردیم ولی این زیر آبی رفتنه همه رابطه دوستیمون رو به باد داد. اونم خیلی راحت گفت همینه که هست. من باورم نمی شد و هنوزم باورم نمیشه که اون دوست خوب من این رفتار رو کرد. ولی این اتفاق به من یاد داد که آدم ها برحسب منافعشون چقدر می تونن تغییر کنن و خودخواه باشن و از احساس و اخلاق به راحتی بگذرن. در واقع اون آسیبایی که دیدم سبب شد که توی ذهنم حک بشه که تحت هر شرایطی قدردان زحمات دیگران باشم از خانواده ام بخاطر حمایتهاشون، از استادی که به من علم یاد میده از راننده تاکسی که من رو جا به جا می کنه و هزاران آدم دیگه که هر روز باهاشون سر و کار دارم. و امروز بعد از گذشت تقریباً ۳ سال از اون اتفاق، من خیلی خوشحالم بخاطر اون چون درس هایی رو بهم یاد داد که شاید هیچ کجای دیگه نمی تونستم اونها رو یاد بگیرم.

سلام
بعضی آدما وقتی به یکی کمک میکنن تا ده سال بعد به همه میگه من این کارو واسش جور کردما که حرف درستی هم هست، اما برای آدمی که چند سال از کارش گذشته سنگینه

میخوام بشینم و به قدرشناسی فکر کنم. ببینم که چرا آدم هایی رو که به من لطف داشتن رو فراموش کردم. این که قدرشناسی من حال اون رو خوب می کنه و برای من یه حلقه مثبت رشد و پیشرفت می سازه.
متشکرم که یه تلنگر جانانه به من زدید.