درود محمد رضا جان
نمیدونم بگم شبت بخیر یا روزت؟
نمیدونم اونجایی که هستی روزه یا شب
اینجا که ساعت ۲:۵۳ بامداد
فقط میدونم نیستی
دلم برات تنگ شده خیلی زیاد
وقتی برای مدتی این افتخار رو داشتم که شاگردیتو کنم قدر اون لحظات رو ندونستم و از این فرصتی که بیشتر از چند قدم باهات فاصله داشتم استفاده نکردم.
الان نزدیکه ۲ساله ندیدمت
چه خوب میشد بتونم بازم از نزدیک دستای گرمت رو بگیرم و مجدد شاگردیتو کنم.

باشه …قبول.

سلام سفر خوبي داشته باشيد مواظب خودتون باشيد
سوغاتي ما يادتون نره 🙂
(ره آورد سفر و سخنراني به همراه خاطره ها…)

سلام به همه

ممنون دوست عزیز این امتیاز رو به من می دی و احساستو می نویسی تا من هم بخونم

وبسیار ممنون که امتیاز بیشتری می دهی و کامنت های ما رو می خونی

مبادا آدمها باعث بشن
ازیه سری رفتارهای قشنگت دست بکشی
از داشتن یه سری رفتارهای قشنگت ناراحت بشی
با یه سری از احساسات قشنگت بجنگی

لازم نیست ما همه چیز را به صرف نویسنده اش قبول کنیم همانطور که گفته ام تو برایم معلم خوبی هستی نمیگویم معلم بزرگ -هرچند هستی- چون نفوذناپذیر و مصون از خطا بنظر خواهی رسید چنانچه خودت گفتی نیستی من هم قبل ها خیلی قبل ها مینوشتم بسیار شبیه به طرزی که تو نوشته ای قبل از غربال منطقم کلمات جاری میشد اما این روزها یعنی خیلی وقته قلم را رها کرده ام.خوشحالم که بین همه ی کارهای مهمت و گاه بزرگت ما هم جایی داریم معلم خوبی هستی اما ما که نمیتونیم همیشه شاگردتابع معلم باشیم که باز هم سپاس بخاطر همه ی داده هایت که داشته ام شده این روزها

ما هم خوشحاليم كه دوستيمون از فضاي تنگ مجازي به فضاي باز واقعيت كشيده شده و گسترده ميشه…
البته اگه ما رو به عنوان دوستات قبول داشته باشي محمد!!!
……………..
نوشتن تنها چيزي بود كه به من آرامش ميداد، اما حدود دو ساله كه دستم به قلم نميره، انگار توانايي نوشتن رو از دست دادم.
انديشم پر از حرفاي ناگفته و نانوشته ست اما وقتي سراغ كاغذ و قلم ميرم حرف كم ميارم…
اي كاش ميشد دوباره بنويسم، از يه خاطره، براي يه دوست، براي زندگي، براي خدا…
براي خودم!!!
آره، دلم خيلي واسه خودم خيلي تنگ شده!
اي كاش ميشد چشمامو ببندم و واسه خودم بنويسم، با خودم احوالپرسي كنم، از خودم گلايه كنم كه چرا چند وقته بهم سر نزده، ازش دلجويي كنم واسه اينكه دو ساله بي خبر تنهاش گذاشتم و رفتم، به خودم فوش بدم!، باهاش شوخي كنم، از خاطراتم بگم، از دل تنگي هام، با سلام شروع كنم و بدون خداحافظي تموم كنم و…
كاش ميشد…
……………….
به نظرتون چي ميشه كه يه نفر به مرحله اي كه من توش هستم ميرسه؟؟؟

من که هر وقت می خوام جدی بنویسم آخرش جک می شه ، شاید دلیلش اینه که می ترسم اگه جدیش کنم . کلی دوست عزیز رو ناراحت کنم. اکثر مواقع هم از نوشتن صرف نظر می کنم. بله بله …..

زمانی، خواننده ای در وبلاگم داشتم که بقول ثنا، سمج بود و وبلاگ من رو با بخش نقد ادبی مجله اشتباه گرفته بود. هر مطلبی می نوشتم سریع یک اعتراض میکرد که چرا مثلا از جایی نقل قول کردی، چرا غمگین نوشتی، چرا الکی خوشحالی….کمی سخت بود ولی یکجوری بهش فهموندم که اینجا برای من مثل استراحتگاه فکری میمونه. ذهنیاتم رو بدون سانسور و ملاحظات می نویسم. یکجور مثل وقتی که شب پای یک فیلم رده ب اکشن رزمی لیوان در دست چرت بزنی و یهو یکی بیاد شروع کنه به نقد هنری فیلم…عین اینکه وسط دوش آب گرم بعد از کار یهو یک لیوان آب یخ بریزن روت. خوب جالب نیست. من هم مثل محمد رضا نیمه روشن فکر مغزم رو دو-سه دقیقه روشن می کنم و میگم البته نقد خیلی خوبه و باعث رشد میشه و…ولی یک جایی هست که آدم نگه میداره برای خودش.جایی که نقد رو نه تنها خیلی دوست نداره، خیلی هم برای دل خواننده نمی نویسه. حتی از همراهی و تایید لذت هم میبره..
لزوما نظر محمدرضا با این نظر من یکی نیست. حتی ممکنه متفاوت باشه و برداشت غلط من. ولی اگر احیانا سراغ وبلاگ من اومدید، از الآن بگم، من اونجا کاملا فاشیستم! هرگونه نقدی به سختی پاسخ داده خواهد شد!!!

فکر می کردم همه باید حال و حسمون و درباره ی هر نوشته به اشتراک بذاریم با این نوشته ات استنباطم این شد که اگر موافقم نبودیم چیزی نگیم چرا که قانون وضع نمی کنی فقط یک حس موقت هست که به زنجیر نوشتار در می اید لطافت روحی شما درباره ی اون مورچه منو یاد یکی از بزرگان انداخت ولذت بردم سعی می کنم چیزی نگویم تا عمیق تر نفس بکشی در این فضا و لذت ببری{روح تو وما اینجا به نوازش احتیاج دارد نه سمباده}

امروز صبح وقتی مطبتون در مورد شیطنت سر کلاس هنر و کامنتاش رو خوندم خیلی شاکی شدم. خواستم یه چیزی بنویسم اما ترجیح دادم حرفی نزنم. ما آدما انگار عادت کردیم در مورد همه چیز نظر بدیم و بخوایم تحلیلش کنیم بدون اینکه ذره ایی به فکر تحلیل رفتار و گفتار خودمون باشیم. اینکه بخوایم ثابت کنیم طرف مقابلمون اشتباه می کنه و یا اینکه اصلاحش کنیم. مشکلی که فقط مختص محیط مجازی نیست تو دنیای واقعی بدتره. الان که این مطلبتون رو خوندم خیلی خوشحال شدم که روح بزرگتون اجازه نمی ده که از اظهار نظر بعضی از مخاطباتون دلگیر بشید. اینو اول از همه به خودم می گم ” به جای اینکه به بقیه گیر بدیم یه کم باهاشون مهربون باشیم و به حرفاشون گوش بدیم بعضی وقتا همه ما ادما نیاز داریم که فقط شنیده بشیم بدون اینکه توقع کمک و یا تحلیل داشته باشیم به جاش خودمون رو تحلیل کنیم البته اونم با مهربونی”. مرسی بابت همه فرصتهای خوب برای فکر کردن بیشتر.

من هم دقیقا به همین دلیل می نویسم یک جور مرور خودم یکجور تخلیه…قبلن تر ترا دبیرستان و اینا که بودم تو سررسید مینوشتم از سال ۷۷ اینا اگه اشتباه نکنم و همیشه می ترسیدم یکی مثلا خواهر فضولم نره پیداشون کنه بخونه که مطمینم این کارو کرده ولی الان حدود یک سالیه اینجا م ینویسم و خب مطمینم اینسر یهم پیدام کرده … این تکنولوژی صفرو یک باعث شده بهتر خودم و ورق بزنم :)…به نظرم از کنار یه سری تحلیلا و نقدا فقط باید عبور کرد فقط…راستی تو یکی از کامنتهای پستها گفته بودید که شاید سفری داشته باشید به اصفهان امیدوارم اومدنتون خاموش نباشه…و بتونم شما رو ببینم 🙂

سلام
از نظر مخاطباتون این نوشته ها افکار شما رو نشون می ده و حق دارن روی اون قضاوت کنن
یک لحظه هم فکر نکنید که نوشته هاتون نباید روی خواننده ها تاثیر نذاره

نوشتن آرام میکند: زودتر و بهتر از هر دارویی…