امروز نشسته بودم و هزاران پیامک دریافت شده تبریک عید را در موبایلم میخواندم و پاک میکردم و جواب میدادم.
گاه با یک پیام احساسی بسیار عمیق مواجه میشوی، خوشحال میشوی، اشک در چشمانت حلقه میزند، شرمنده میشوی که چنین دوستی را داشته ای و تا کنون از او مغفول مانده ای…
و هنگامی که در عمق دریای احساسات غرق هستی، صدای زنگ مسیج تو را به خود می آرد:
همین جمله توسط دوست دیگری نیز برای تو ارسال شده.
کمی حوصله به خرج بدهی، ده ها بار دیگر آن حرفها را خواهی شنید.
این، همان چیزی است که من به آن، «پیام جنریک» میگویم. حرفهای از پیش آماده ای که بارها و بارها در دهان دیگران گشته و طعم آن تغییر کرده و رنگ و بوی اولیه خود را از دست داده است.
برنده این بازی بامزه، نه فرستنده است و نه گیرنده. سرویسهای مخابراتی هستند که نهایت سود را از گزینه «Send to All» موبایلها می برند و تمامی سال، به انتظار مناسبتها، عیدها، تولدها و شهادتها می نشینند تا «فرهنگ پیامهای جنریک»، نقدینگی مورد نیاز روزهای عادی آنها را تأمین کند.
متأسفانه این فرهنگ در فیس بوک هم رواج یافته. دیروز یکی از دوستانم که سیگاری نیست نوشته:
«سیگار فروش گفت: مرهم جگر میفروشم. سیگاری نبودم اما یک پاکت خریدم».
چند دقیقه ای به دوستم فکر کردم. میدانستم سیگاری نیست. تصویر آن لحظه را در ذهنم ساختم و تلاش کردم به جادوی این چند کلمه کوتاه، حس و حال و هوای دوستم را در آن لحظات درک کنم و تجربه کنم.
هنوز دقایقی بیشتر از این خلسه معنوی نگذشته بود که دیدم همین جمله را کس دیگری هم نوشته است و بعد بارها و بارها تکرار شد…
جالب اینجاست که به اشتراک هم نمیگذاریم تا لااقل هم وفادار به منبع بوده باشیم، هم دیگران بدانند که این جمله، یک «سلیقه» است نه یک «شرح حال».
در حوزه های تحقیقی هم همین است. کافی است یک کلمه کلیدی را در سایت های فارسی جستجو کنید، یک متن ثابت را در دهها سایت خواهید دید و به زحمت بتوانید بفهمید که منبع اصلی کیست و کجاست.
دلم می خواست امسال را دوباره سال «تولید ملی» اعلام کنیم! اما با تعریفی جدید:
بیاییم حرفهای خودمان را بزنیم. هر چند ساده. هر چند کوتاه. بیاییم به حافظه جهان چیزهای جدیدی بیافزاییم. یا اگر نکردیم، به احترام آنان که چنین کرده اند، نامشان را حفظ کنیم تا احترام به «تولید کننده» بخشی از فرهنگمان شود…
در اوج خستگی و بی حوصلگی هستم، که زنگ مسیج دوباره مرا به خود می آرد. موبایل را نگاه میکنم تا ببینم کدام پیغام جنریک دوباره برایم ارسال شده…
باور نمیکنم. یکی نوشته: «محمدرضا. عیدت مبارک. به یادتم».
دوست خوب من. روز من را ساختی. آنقدر برایت ارزش داشتم که از گزینه کپی و فوروارد موبایلت صرف نظر کنی و ۲۹ بار انگشتان عزیزت را بر روی صفحه موبایل فشار دهی تا حس خوبی را برای من ایجاد کنی.
تا آخر سال، به یادت خواهم بود… قول میدهم…
سلام
عید نمی دونم چه سالی بود شاید ۸۷ یا ۸۸ ویا … دقیق یادم نیست . من از دوره دبیرستان شعرهای فریدون مشیری را می خواندم و کلی کیف میکردم . یکی از شعرهاش در مورد بهار بود «بوی باران بوی سبزه بوی خاک …» برای عید آن سال تصمیم گرفتم همون شعر را البته قطعاتی را به انتخاب خودم از دیوان در آورم و برای تبریک به یک نفر از دوستانم بفرستم توجه کنید یک نفر و البته این کار را انجام دادم فکر میکنید نتیجه چی بود؟؟ تمام دوستانم یا بهتره بگم تمام شماره های سیو شده در گوشیم همون متن را بدون کم و کاست و اینکه بخواهند قطعه ای را حذف یا اضافه کنند برام فرستادن (البته یکی خلاقیت به خرج داد فینگیلیش برام فرستاد)
بعنوان تبـــــــــــریک عید
واقعا” که گل گفتید و این حرف دل من است و همیشه از این موضوع دلگیر بودم که اگه برای دوستانم ارزش دارم چرا پیام تبریک مختص به خودم ارسال نمی کنند!!!
به نظرم این کپی پیست ها در جامعه ما باب شده از اس ام اس گرفته تا لباس پوشیدن و حرف زدن و راه رفتن و جراحی های زیبایی و ….
همیشه دعا می کنم مردم به خودشون بیان ، تا کی میخوان نقش همدیگر رو بازی کنند!!!!!!
منم خوشم آمد
احتمالا سال دیگه همین کار رو برا دوستام می کنم
سلام محمدرضا جان. من تا نوروز گذشته جز افرادی بودم که یک پیام رو فوروارد می کردم برای اکثر دوستانم. اما امسال پیام های تبریک کوتاه با توصیفی ساده از دوستی من و اون دوست عزیز فرستادم و به لیست سیو شده در ذهنم رجوع کردم و پیام ها رو فرستادم نه لیست سیو شده در گوشیم.تعداد پیام ها کمتر شد اما حس خوبییی گرفتم از این کار. و خوشحالم دوستانی دارم که جواب پیام من رو با جملات و کلمات خاص خودشون دادند. من این پیام ها رو دوست دارم چون زنده اند. این یه تغییر خیلی کوچک بود ولی برای من کلی حس خوب ایجاد کرد. و الانم بعد از یه هفته که اومدم تو سایتت و این نوشتت رو خوندم کلی ذوق زده شدم. چون هم کار من رو تایید می کنه هم این که قلم تاثیرگذار تو به تغییر این فرهنگ قطعا کمک خواهد کرد…
لایک! 🙂
سلام..اجازه دارم یه چیزی بگم ..از متنهای امسالتون یعنی از پستهای یکم مونده به بهار تا الان اینطور برداشت کردم که امسال را به گونه ای متفاوت شروع کردین…نمی دونم درسته یا نه ولی فعلا که اینطور احساس میکنم…آرامتر…عمیق تر..مهربانتر…و حساس تر …:)
پگاه جان. به عنوان دوستی که چند ساله نوشته های من رو میخونی و من رو می شناسی، قضاوتت درسته
مطمینم این آرامی و آگاهی با گذر هر لحظه عمیق تر و عمیق تر میشه محمدرضای عزیز…و بهترینها در این تولد لحظه به لحظه با شماست..
مثلا به پسر خالم(که می گفت انگلیسی بلد نیستم) پیام احوالپرسی فنگلیش می دم…روز دیگه ای می بینمش و می گه: من فکر کردم پیامهای فنگلیشی که نوشتی مطالب جالب بوده و واسه چند نفر فرستادمشون!!! مثلا سلام پسر خاله خوبی خاله خوبه و….رو سندتو ال کنی!!!
نمی دونم …….من گاهی خودم می نویسم گاهی می بینم نه حسم رو بهتر می تونم با کلام دیگران بیان کنم….
به هرحال فرهنگ حرفهای جنریک مرا به فکر فرو برد…؟!
سلام،
سال نو مبارک آقای شعبانعلی،
امیدوارم سال پیش رو نزدیک بشه به ایده ال هاتون و ایده آل هامون. سالی سرشار از سلامتی، امنیت و اعتماد آرزویی هست که برای امسال دارم. سالی که به نظر میرسه آبستنه و امیدوارم بچۀ سالم و قابل افتخاری به دنیا بیاره.
خیلی وقت بود براتون کامنت نمیذاشتم ولی همه پستهارو میخوندم و فایلهارو تبلیغ میکردم و میکنم.
این پست دقیقا حرف دل منه. چند وقت پش با دوستم هم در موردش حرف میزدم. تو رابطۀ اس ام اسی از دوتا چیز متنفرم:
۱٫اینکه وقتی به کسی یه اس متنی میدی سه سوته یه متن برات میفرسته. مثل پس دادن دید وبازدید عید و …. میمونه. به دوستی گفتم وقتی من یه متن میفرستم برا کسی یعنی تو اون لحظه به یادشم. بلافاصله متن فرستادن اون حالمو بد میکنه چون احساس میکنم خودم خودمو به یادش انداختم. دوست دارم کسی خودش یاد من بیفته و برام اس ام اس بفرسته.
۲٫دریافت یه متن از چندین نفر
“قربانت” …چیزی که در جواب این پیامها میدم.”س ح خوبه؟چه خبر؟ راستی …” امسال عیدم که ده تا پیام نداشتم خوشبختانه.هیچ وقت یادم نمیاد سند ال کرده باشم پیامی رو.جالب اینه ویرایش می کنم متن ثابتی رو که تو صفحه است و قراره همون برای کس دیگری فرستاده بشه….بهرحال تو فرهنگی که صدا و سیماش آهنگ “کودکانه” رو پخش می کنه بدون اینکه هیچ نامی از ترانه سرا(شهیار قنبری) ودیگر عوامل ببره حتی اسم خود فرهاد رو هم نمی نویسن!! چیزی بیشتر ازین رفتارهای نچسب و کرخت و نازیبا انتظار نمی ره.تو فرهنگی که آهنگ زیبای کودکانه رو بنیاسین(بقول شهیار) کپی می کنه وجلف! و هیچ کسم صداش در نمیاد خب همینه دیگه…و خیلی چیزای دیگه که از بالا به پایین همینجوره…
استاد من امسال این کارو نکردم:-)
اس تبریک سال نو من این بود:
تن سالم
دل خوش
آرامش خاطر
موفقیت های روز افزون
آرزوهای من در سال نو برای شما….
سلام،
سال نوت مبارک، این هم جنریک هست، فرهنگی که گرفتار عادت هست عادت را هم تکراری می کند….
سلام اعتراف میکنم که منم اینکارو زیاد انجام دادم ولی سعی کردم اکثر پیام ها حس خودم باشه که در قالب کلمات دیگران به دوستام انتقال پیدا کنه.
اما یادآوری خوبی بود… ممنونم
من یه خواننده خاموشم
اما این پست حرف دلم بود و منو به حرف ذر اورد.
دوست دارم تجربه شخصی که امسال برام اتفاق افتاد رو براتون بگم:
برخلاف سال گذشته که برا همه اسامی گوشیم پیام تبریک فرستادم امسال فقط برا اونایی که عیدو تبریک گفتند پیام تبریک فرستادم.دلیلش هم این بود که گوشی قبلیم سوخت و من داخل گوشی جدیدم شماره ده نفر رو بیشتر نداشتم.
امسال حدود ۱۰۰ پیام تبریک برام رسید که من نمیدونستم اینو کی فرستاده.پاسخ من متن زیر بود:
“ممنون از لطفتون براتون بهترینها رو ارزو دارم
ببخشید من شماره هام پاک شدند شما؟”
شاید باور نکنید ولی اون ده نفری که شمارشونو داشتم به جای ۱۱۰ نفر تبدیل شدند به سی نفر!!!!!!!!
یعنی فقط ۸۰ نفر از اون ۱۰۰ نفر یا پیام منو اصلا نخوندند یا تا اخر نخوندند!
قضاوت با شما
سلام جانب شعبانعلی عزیز…
من سعی می کنم برای هر کسی که sms می فرستم،متناسب با حال و شرایط و شخصیت اون آدم براش متنی بنویسم و حتما هم سعی می کنم در اول پیامک،اسم اون شخص را بنویسم.
فکر می کنم طرف مقابل حس خوبی پیدا می کنه و فکر می کنه که یک نفر بصورت مخصوص و ویژه به یاد اون هست.ولی متاسفانه از همون آدمها پیامک های فورواردی دریافت می کنم.
خلاصه نویسی و کپی، اونم برای تبریک و پیام،انگار رفع تکلیفه،نمیدونم ماکه نمیخوایم ارزش قایل بشیم چرا احساس تکلیف می کنیم!
سلام
من سالی دومی هست که برای عید نوروز اس ام اس نمی فرستم، به جاش تماس می گیرم، اگر موبایل دوستانم خاموش بود اون موقه، اس ام اس می فرستم که می خواستم عید نوروز را بهتون تبریک بگم اما موبایلتان خاموش بود، عیدتان مبارک …
البته من اصفهانیم، برای اینکه هزینه ام زیاد نشه تماس را با این جمله تمام می کنم:عید و سرتان شلوغ، زیاد مزاحم نمی شم ، می خواستم عید را بهتان تبریک عرض کنم
البته به همه کس نمی شه زنگ زد و این ایده قشنکه که یک تبریک ساده که اسم طرف مفابل هم توش باشه بفرستیم
البته، تماس تاثیرش بیشتره، سال پیش برای من جواب داد! امتحان کنید
فکر کنم، محمدرضا جان هم با من موافق باشه که روابط ما با دوستانمان مهمترین چیزی هست که ما داریم؛ برای من به دو دلیل:
۱-بعد احساسی
۲-دوستان من مهم ترین بازریاب ها و معرف های من در زمینه کاری بوده اند-البته این دیدگاه را خیلی ها دوست ندارند اما من این را تجربه کرده ام.
سلام محمدرضای عزیز
آره حق با توست … من که عادت کرده بودم به همین پامک های کپی پست که همه دوستان معمولا میفرستن!
منو به فکر بردی … آره باید کار تازه ای کرد … باید حرف جدیدی زد هرچند کوتاه ولی با تمام احساس !
خیلی وقته دیگه آدما به بهونه مشغله و کار وقتی واسه حرفای هم نمیذارن فقط با یه فوروارد کردن همه چیو تمومش میکنن !
خوبه تو این زمونه با این آدما ، یادشون بندازیم گاهی از احساسشونو بهم بگن !
سلام
از نوشته هاتون تعریف نمیکنم چون خودتون بهتر از من میدونین که زیبا مینویسین و صد البته تاثیرگذار…
در مورد این مطلب من خودم مشکلم اینجاست که تو ذهنم ساعتها میتونم با خودم و کسای دیگه کلی حرف بزنم ولی در عمل هیچوقت نمیتونم اجراش کنم این مکالمات رو. و مثلا وقتی بخام از حرفای خودم جایی بنویسم به نظرم خوب نمیاد زود پاکش میکنم و یه سری جملات به قول معروف جنریک جایگزینش میکنم نه اینکه اعتماد به نفس نداشته باشم حالا اون قضیه اش فرق میکنه ,gd اون لحظه آدم حس میکنه ضایع اس!!!!
سلام
راست میگی واسه پیدا کردن جواب چبد تا سوال ازمایشگاه ۱٫۵ گشتم توی اینترنت همه مطالب مثل هم بود
یادمه واسه شب یلدا واسه دوستام تک به تک به اسم اس فرستادم اونایی که یکم دورتر بودن جوابهایی که دادن معلوم بود تونسته بودم حس خاص بود رو توی چند کاراکتر بهشون القا کنم
بهر حال بعضی وقتها اس میفرستی واسشون که بیانگر اعتقادات و افکار و حس و حال ادمه ولی جوابی که میدن معلوم که تو اون حال وهوا نیستند و اون چیزی که نوشتی رو درک نکردن نمیشه خرده گرفت
به هر حال جملاتی که میگی از خودمون باشه وساده باید واسه کسایی باشه ما و اونا همدیگر رو به خوبی بشناسیم
و درک متقابلی از هم داشته باشیم در غیر اینصورت من ترجیح میدم از جملات معمولی که بین همه رد. بدل میشه استفاده کنم همین
آلبرت.
با این کامنت طولانی تو الان کلی حس «توجه شدگی» بهم دست داد.
کلی ذوق دارم میکنم! 🙂