یه کاری که من انجام میدم هر وقت میرم مرغ و ماهی تازه میخرم بعد از پاک کردنش به فروشنده میگم قسمتهای اضافی که جدا کرده به من بده که برای گربه ای که هر روز دم در محل کارم پرسه میزنه بیارم خیلی دوست داره مادرم هم غذای اضافی را میزاره برای من که بیارم برای گربه البته همه اینا از رفتار مادرم با پرنده هاست که همیشه براشون غذا میریزه میگه پرنده ها واسش دعا میکنن.

واقعا تجربه ای هست، که لذتش و آرامشی که به آدم میده ، خیلی شیرین و دلچسبه.
من این کارو از پدرم یاد گرفتم که کلا غذا دادن به گربه های جلوی خونه و گنجشیکای خونه براش خیلی مهمه. ما دیگه اسم گذاشتیم برا غذاها( غذای گربه ها ، غذای گنجیشکا) ، حتی تنها نوه ی خونه مون که ۲ سالشه، هر وقت میاد، اصرار داره خودش غذای پرنده ها رو ببره ( یه بار تو راه ۳ بار غذاها رو ریخت ولی آخر برد پیششون).
خودمم سعی میکنم که هر جمعه که برا دو میرم پارک طالقانی، برم پارک آب و آتش ( پارک کناریش که اسمش قبلا منظومه شمسی بود ، الان نمیدونم چیه اسمش) و توی هفته خرده های نون رو جمع میکنم و جمعه میرم به مرغابیا و قوها غذا میدم. دیگه منو میشناسن , وقتی منو می بینن، از دور میان سمتم و خیلی با اونا آرامش می گیرم.

همانطور که معصومه جان هم گفتن ، عده ای وقتی میان کوه نوردی برای گربه ها و سگها غذا میارن . یادمه اون دوره ای که موشک میزدن و خیلی ها از تهران به اطراف رفته بودن، ما هم به اطراف تهران رفته بودیم. چند تا سگ اونجا بودن . برادر من غذاشو نمی خورد ، میگفت سیرم بعدش میبرد میداد به این سگها ،البته بعد از یکی دو بار بهش اطمینان خاطر دادن که سهم این سگها هم کنار گذاشته میشه و غذات رو بخور . اون سگها هم با ما حسابی دوست شده بودن . وقتی داشتیم بر میگشتم تهران یکی از اونها تا کیلومترها همراه ماشین اومد . حال و روز برادرم هم فکر نکنم نیاز به گفتن داشته باشه. بعد از اون هر چند وقت یکبار میرفت به همون محل و برای اون سگ غذا میبرد تا اینکه یکبار رفت و دید نیست . ار اهالی پرس و جو کرد. گفتن که چون سگ ولگرد به حساب میومده غذای سمی دادن که بکشنش!
به نظرم انسانها دنیا رو جوری تغییر دادن که دیگه محل زندگی برای حیوانات نباشه . یک مستندی به نام Racing Extinction هست که میگفت زورتر از آنچه انتظار میره نسل یکسری حیوانات داره توسط انسانها منقرض میشه . پرنده ای نر را نشون میداد که داشت آواز میخوند تا نوع ماده را به خودش جذب کنه ولی قسمت غمگین ماجرا این بود که تنها پرندهء باقیمانده از اون نوع بود و بعد از چند وقتی صدای اون پرنده هم قطع شد. اینها رو گفتم که نتیجه بگیرم به عقیده من رسیدگی به حیوانات وظیفه انسانهاست .
لینک مستند : http://www.mydatir.net/post/racing-extinction

این عکس را دیروز در مرکز لندن گرفتم. چقدر خوب میشد اگر حیواناتی که در ایران زندگی میکنند هم از این «بشر دوپا» این قدر نمی هراسیدند و آزادانه میتوانستند با فاصله کمی از ما زندگی کنند.

http://s6.picofile.com/file/8240982626/IMG_7136.JPG

خیلی جاها نوشته ام که دوستان عزیز «انسان» ما فقط ۱ میلیون سال است که به طور جدی و رسمی روی سیاره زمین حضور داریم و به طور خلاصه از زمان «صاحب طبیعت بودن» مان حتی ده هزار سال هم نگذشته است. این سیاره برای زندگی همه موجودات است و نه صرفا ما. گاها دوستانی را میبینم که از دیدن یک عنکبوت یا عقرب چنان وحشت زده می شوند و چنان قدرتی برای کشتنشان به خرج می دهند که انگار اگر این حیوان را از بین نبرند، روزشان شب نمیشود. جالب است که بدانیم عقرب ها حدود ۶۰۰ میلیون سال روی زمین زیسته اند و اساسا در اکوسیستم نه تنها خطری تلقی نشده اند که بسیار هم مفید بوده اند. حال چرا ما انسان هایی که جز آلوده کردن و از بین بردن سیاره کار دیگری بلد نیستیم این قدر به «شرارت» این موجودات تأکید داریم، سؤالی است که همیشه برایم مطرح بوده است.