سوگواری یکی از اعضای این خانه: علیرضا داداشی

آقای داداشی تسلیت میگم خداوند پدر بزرگوارتون رو بیامرزد
آقای شعبانعلی این حرکت شما واقعا ستودنیه خیلی خوب بود

دوست عزيز
درگذشت پدر عزيزتان را به شما تسلیت عرض میکنم و آرزوی صبر برایتان دارم.قطعا روحشان از فرزندي چون شما شاد مي باشد.

سلام
آقای دادشی خدا پدرتون رو رحمت کنه . من هم پدرم رو از دست دادم و تلخی اون رو با تمام وجودم حس کردم .مدت طولانی گذشت تا با نبودنش کنار بیام .اما به نظرم همیشه از دست دادنها باعث میشه روح آدمی متعالی بشه .

خدا رحمتشون کنه و به شما صبر بده

آقای داداشی
بنده رو در غمتون شریک بدونید، روحشان شاد و از خداوند منان برای مادر ارجمندتون و دیگر اعضای خانوادتان شادی و تندرستی آرزومندم.

علیرضا جان خدا رحمتشون کنه،خدا به شما و خانواده محترم صبر بده.روحشان شاد

روحشون قرین آرامش باد.
برای شما هم صبر آرزومندم. غم سنگینیست. ما را هم در غمتون شریک بدونید، دوست عزیز.

علیرضا جان تسلیت میگم،من مطمئنم پدرتون خوشحاله از این که فرزند نکته بین و قدر شناسی مثل شما داره.
میفهمم چی میگی چون پدر منم یه راننده ی تاکسیه،جنس این نوع بینشی که ازش گفتی رو باهاش آشنام.

آقای داداشی گرامی .
تسلیت میگم خدمتتون .
روحش شاد

علیرضای عزیز. بهتون تسلیت می گم و امیدوارم روح پدر مهربونتون قرین رحمت و شادی باشه و آرزو می کنم خداوند به شما و خانواده محترمتون صبر و آرامش عطا کنه. به قول سهراب: “مرگ پایان کبوتر نیست…” علیرضای عزیز، شما می تونین با توجه به تمام تفکرات و دغدغه هایی که پدر عزیزتون داشتن، و تلاش برای تجلی اون ها در جامعه به هر صورتی که از دستتون برمیاد، یاد و خاطره شون رو گرامی بدارید. که با توجه به اینکه خوندم در کار آموزش و پژوهش هستید، مطمئناً همین مساله هم اتفاق خواهد افتاد.:)
از محمدرضای عزیز هم بابت این حرکت مهربانانه شون و ایجاد این جو همدلی دوستانه بین اعضای این خونه، خیلی متشکرم.:)

علیرضای عزیز سلام،
من با آخرین امتحان دانشگاه، پدرم را از دست دادم و از آن روز تا الان دارم سعی می کنم از پس امتحان بزرگ زندگی بر بیام تا شاید بتوانم جای خالی او را در خانواده پرکنم. ولی خیلی سخته…
پدر من با وجود اینکه تحصیلکرده نبود ، شعر و داستانهای زیادی بلد بود و بسیار خوش مشرب و خوش صحبت بود. در هر جمعی که او بود گذر زمان حس نمی شد .همه ساعتها می نشستند و به او گوش می دادند.
وقتی رفت! خاطره ها را برای ما بجا گذاشت و محبتی که بیدریغ به همه می کرد.
همه اینها کار من را خیلی سخت کرد…
علیرضا جان، در هیچ دکانی شعور، محبت ، معرفت و عشق را نمی فروشند، اما مدرک را می توانی پیدا کنی!!!!
مطمئنم پدرت از اینکه فرزندی چون تو داشته ، به خود می بالد،
حال نوبت توست تا فضایی را برای خانواده ات فراهم کنی که آنها نیز اوج بگیرند…

در ابتدا از استاد عزیز کشورمان آقای مهندس شبانعلی سپاسگزارم .ازایجاد ارتباط مجازی ،متمم،و اطلاع رسانی های ارزشمندشان
تسلیت مراهم بپذیرید آقای داداشی .روحشان شاد ..مرگ تولدی دوباره است

با سلام . بنده هم به نوبه ی خودم به علیرضا داداشی عزیز تسلیت می گویم .

عرض ادب و سلامی دارم خدمت صاحب گران قدر این خونه ی پر از صفا،”جناب استاد شعبانعلی عزیز”سپاس از مهمون نوازی وتوجهتون به تک تک مهموناتون. آقای داداشی ،تسلیت منو بعنوان یه مهمون تازه وارد ،که هیچ کدومتونو نمی شناسم ،پذیرا باشید.امیدوارم خداوند در فراق پدر بزرگوارتون صبری دل نشین به شما وعزیزانتون بدهد.

سلام استاد عزیز.
سلام دوستان بهتر از آب روان.
من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم؟ لطف ها می کنی ای خاک درت تاج سرم
این خانه و این دوستان برای من مجازی نیستند. حقیقی اند حقیقی.
راستش از آنجا که در این ایام مدیریت کارها به من سپرده شده بود، نتوانسته بودم مانند سایر اعضای خانواده خودم را از غصه ها تخلیه کنم، تماما تلاش می کردم همه چیز به نحوی شایسته برگزار شود و هفته ای بسیار سخت و تلخ را پشت سر گذاشتم.
امروز به طور کاملا اتفاقی مطلب استاد عزیز برای بار دوم توجهم را به خودش جلب کرد . احساس کردم که می توانم شما را با مثال دیگری از این نوع انسان ها آشنا کنم. این شد که از پدرم نوشتم.
حتی مطمئن نبودم مطلبم خوانده شود. این که استاد آن را خواندند و مرا مورد تفقد قرار دادند، شانس من بود. پیام ایشان تسلی بخش و آموزنده بود. اما اینکه مطلب را به اشتراک اعضای خانه بگذارند، اینکه شما محبت کرده و پیام بگذارید، دیگر در باورم جایی نداشت.
واقعا همانقدر که دوری و از دست دادن پدر دشوار و تلخ است، ابراز محبت ها و همدردی شما عزیزان آرامش بخش است.
من تا حد زیادی پدرم را کشف کرده بودم. او برای همیشه الگوی من خواهد بود و می خواهم از او بهتر باشم.
از دوستانی که هنوز از نعمت پدر و مادر برخوردارند برادرانه درخواست می کنم برای کشف آنها وقت بگذارند.
از تمام شما عزیزان کمال تشکر را دارم و برایتان شادکامی آرزو می کنم.
از شما هم دوباره تشکر می کنم استاد.

سلام محمدرضا جان مرسی بخاطر طعم شیرین رفاقت هات با بچه های این خونه که به ما میچشونی،و چقدر دلگرمیه
سلام آقای داداشی
بهتون تسلیت میگم و از خدا میخوام بهتون طاقت تحمل بده
خوشبحالتون که حداقل تا زمان حضورشون باهاشون”زندگی” کردین و ازین به بعد با یاد شیرینشون زندگی میکنین
من پدر دارم و از پدریش چیزی ندیدم
از 12 سالگیم که رفت تا الان که مثلا هست…

آقای داداشی ما را در غم خود شریک بدانید
ای کاش قدر پدرمو بدونم که او هم یک راننده تاکسی دوست داشتنی است

علیرضای عزیز،
آرزو می کنم، تمامی خاطرات زیبایی که از پدر داری، تحمل دوری را برایت آسان سازد. پدر فارغ از مدرک و منصب وعنوان، در خانه مظهر تلاش، استقامت، قدرت و عشقی توام با غرور است.
مهم نیست چقدر حرف همدیگر را می فهمیم؛
مهم نیست از نسل های متفاوتیم؛
مهم نیست که ظاهرمان ، نوع حرف زدن و سلایقمان با هم فرق دارد؛
مهم این است که بودن، بقا و دلیل تمام تفاوت هایمان در گرو بودن او بوده است…
شاید هیچوقت صورتمان را نبوسیده
شاید هیچوقت در آغوشمان نگرفته باشد
شاید هیچوقت نگوید دوستت دارم
اما در پیکر استوار و چهره سخت و مغرورش می توانی صورت عشق را ببینی…
یادش گرامی…

سال 84 که اولین زمزمه های اینترنت پرسرعت در کشور شنیده میشد، منطقه ما به عنوان آزمایشی اولین منطقه ای بود که با کابل برگردان برای ADSL آماده شد.
یک روز از پارس آنلاین تماس گرفته بودند و موضوع رو به صورت بازاریابی تلفنی با پدرم مطرح کرده بودند، شب که از مدرسه برگشتم پدرم در مورد اینترنت پر سرعت ازم سؤال کرد. گفتم: سرعت بالاتر، قطعی کمتر، بدون اشغالی تلفن. ولی فعلاً اولشه و خیلی گرونه.
فردا که از مدرسه برگشتم دیدم یه چک گذاشته روی میزم برای پرداخت 6 ماه و خرید مودم.
اون پولدار نبود. امروز هم پولدار نیست.
امّا، از نظر من ثروتمندترین پدر ایران بوده و هست
چون همیشه پول خودش رو با ارزشمندترین چیزها معاوضه کرده
————————————————————————————-
پ.ن: از دست دادن این چنین انسانهایی، غم انگیزه. اما در واقع اونها در تأثیرات ثانویه کارهاشون، برای همیشه ماندگار هستند

سلام محمدرضا
چقد خوب که اینقد کامنت هارو با دقت میخونی
پدر یه نیازه که وقتی دلت از نبودنش میگیره میدونی که هرکی بود و هر شغلی داشت برای تو متفاوت بود و ای کاش که بود…
من به عنوان کسی که نه در 41 سالگی، بلکه در 13 سالگی پرونده یک دردو دل ساده و چشم تو چشم را با اون بستم و منتظر معجزه حضورش شدم با شما همدردی میکنم و موافقم حتی وقتی هم که نیست دستانش تکیه گاه و همراه تو هست…

محمدرضا امروز تو همایش روشن شو با حضور شما و خاطره های خوب خیلی به ما خوش گذشت، امیدوارم بازم ببینمت، خیلی دوستت دارم