سبک زندگی یا سطح زندگی؟ گران‌ترین چوب لباسی دنیا (گام پنجم)

سلام محمدرضاجان،
آنقدر از نوشته ات لذت بردم تحمل نتوانستم بکنم تاآخر بخوانم خواستم تشکری کرده باشم. لم یشکر الخالق لم یشکر المخلوق
امیدوارم موفق باشی و بیشتر از لایف استایل بگویی

سلام محمدرضای عزیز
خیلی لذت بردم. من همیشه اینجوری بودم که سعی می کردم اصلا به جبر ها فکر نکنم و در نظر نگیرمشون ویا اگر خیلی زیاد بودن طبق عادتی که داریم و یادگرفتیم دور بزنمشون.نمی گم جبر نیست که خودم خیلی زیاد اسیر این جبرها بودم و هستم و خواهم بود، ولی همیشه باور داشتم سهم جبرهایی که ما برای خودمون می سازیم بیشتر از اون قسمتیه که واقعا هست و چاره ای جز تحملش نداریم.
حرف زدن از جبر ها و تاثیرشون در تصمیم ها و اتفاقات بیشتر توجیهی بر ناکارآمدی رفتار و تصمیم های خودمونه.
ممنوون.

برای من تغییر سبک زندگی مثل تغییر دکوراسیون خونه میمونه، اگه می خوایم سبک زندگی متفاوتی که برامون لذت بخش هستش رو داشته باشیم باید جرات بیرون انداختن چیزای اضافه ای که کل فضای زندگیمون رو اشغال کردن و اجازه ورود سبک و شیوه ای نو به ما نمیدن رو داشته باشیم.
واقعا چطور میشه خونه ای داشت که نصفش رو دیگران بچینن (با سلیقه های متضاد) و بقیشم خودمون هر تیکشو بدون هیچ ربطی با هم و فقط با تقلید از زندگی اطرافیان (آنهم نه از روی زندگی انسانهایی موفق) مثل کلاژی بی سروته بسازیم. فراموش میکنیم شاید مبلی و میزی در خانه دیگری زیبا باشد ولی هیچ سنخیتی با ما و سبک زندگیمان نداشته باشد.
فقط کپی و پیست میکنیم. و باز چشممان دنبال چیزی جدید میگردد، یا آنکه دیگر دست از تلاش برمیداریم زیرا در این مسابقه از دوست یا فامیلی عقب افتاده ایم و آنگاه فقط غر میزنیم.
مسابقه بی انتها و بی معنی.

عمر ما چیزی جز از بهم وصل شدن همین ۲۴ ساعت روزانه که فضای محدودی مثل یک خونه داره نیست، باید بتوانیم همین روزانه های ۲۴ ساعته خودمون رو متفاوت باشیم تا زندگیمون متحول بشه.
برای من سبک زندگی یعنی کارایی که هر روز به صورت عادت و روتین و تکراری و بدون صرف انرژی مضاعف انجام میدهم.
اینو توی این مدت فهمیدم که نمیشه از ۲۴ ساعت روزانه ۲۳ ساعتش رو بی معنی گذروند و فقط با۱ ساعت صرف انرژی فراوان متفاوت بود و دنیایی متفاوت خلق کرد. شاید ۱-۲ ساعت برای شروع بنظر خوب باشد ولی واقعا وقتی پیوسته از حجم کارهای بیهوده نکاهیم و به رفتاری سازنده تبدیل نکنیم، فقط آن یکساعت مثل یک مسکن مارا آرام میکند و کرخت .
راه حل من برای خودم این بود که در ابتدا فضای زندگیم را از چیزهایی که به وضوح جاگیر و مضر بودن خالی کردم. حذف تلویزیون (کاملا به صورت فیزیکی)، قطع دوستی های بی معنی و بدون حاصل، عدم وقت گذرانی با بازیها و سایتهای و شبکه های اجتماعی، عدم ورود به بحث های بی سروته با اطرافیان، عدم مطالعه مطالب بیفایده و سطحی، راضی نشدن با درآمدهای زودگذر و کاذب و ده ها مورد دیگر که هرکدام شاید فقط یکربع در روز وقتم را میگرفتن، ولی بیهوده بودن. حذف این موارد به وضوح تصویر خانه ای خالی از چیزهایی که فقط جا گرفته بودن را نشانم داد (مسلما این کارها پروسه ای زمان بر و انرژی گیر بود ولی واقعا می ارزید) بعد نوبت جایگزینی آنها با عادات روزانه مفید بود،
مطالعه و آموزش سازنده و پیوسته، سلامتی و بهداشت، برنامه ریزی واقعگرایانه، ارتباطات مفید و مثبت، شاد زیستن، قانع بودن، رشد و … عاداتیکه باور بسیاری از ما که اینجاییم و از دل نوشتها (و عقل نوشته های) محمدرضای عزیز بهره میبریم هستند.
آیا من الان کامل ترینم و الان بهترین کارهای ممکنه یک انسان کامل رو انجام میدم؟
هرگز.
به هیچ وجه مهم نیست که بهترین نیستم،
فقط مهم اینکه من از قبل خودم بهترم و یک پله بالاتر رفته ام و این راه را ادامه میدهم.
موفقیت برای من خود مسیر و سبک زندگی است که هم اکنون داخلش هستم و زندگیش میکنم، نه هدفی در دوردست و سطح زندگی رویایی در آینده.
Hope for the Best,
Prepare for the worst,
Expect Nothing….
Live in happiness.

از قدم بعدی تا به امروز ساعات خوب و بد زیادی داشتم. اگر تلف کردن وقت را زیر مجموعه ساعت بد در نظر بگیریم، بیشتر اوقاتم را من بد گزرانده ام. وقتی کلافه می شدم، راه حل اولم چک کردن سایت، برای خوندن قدم جدید بود. ناکام که می ماندم، فیلم و سریال ایده هایی خوبی بودند. اوایل سعی کردم یک در میان(به سادگی تمام) زندگی کنم. فیلم و سریال و بازی و کتاب در مقابل کد، وب. یکم این روند رو ادامه دادم و این چند روز اخیر فقط بازی کردم. نه اینکه از کد لذت نبرم، برعکس وقتی کمی درگیر می شوم، سطح لذتم بسیار بیشتر است. ولی خوب …. .
این چند روز بسیار کلافه بودم. کلافه از تکراری بودن. کلافه از اینکه می خواستم در این زمان بین 2 ترم کلی کار انجام بدهم ولی حیف که یک روز بیشتر از این 2 هفته نمانده است. این یکی از چند 10 تا دلیل است که می خواهم این قدم ها را طی کنم.
اما در این قدم هم پیشرفت خاصی نبود و همچنان هدف آن به وجود آوردن سوال بود. سوال ها به وجود آمدند.
من فکر می کنم سبک زندگی یعنی مجموعه ای از عادت های روزمره. و برای تغییر باید تک تک این عادات رو تغییر داد.

به دنبال قدم بعدیم

بسيار عالي بود من هم به فكر فرو رفتم چوب لباسي گران قيمتم را فعلا خالي از لباس كردم

سلام..سپاس از شما..اگر بدانید..چقدر این درس های شما برای من کاربردی بود..همینطور کامنت های دوستان شما که زحمت میکشند.و.بهترین نظرات رو میدهند..موفق باشید.

محمدرضا میدونی که من بیشتر نوشته هاتو دوست دارم. اما این یکی خیلی به دلم نشست! شاید به قول خودت دلیلش این باشه که ما حرفایی که به مدل ذهنی و اعتقادات خودمون نزدیک تر باشه رو بیشتر می پسندیم.

“در برگه‌ی بسیاری از ما، چیزهایی از این جنس ظاهر می‌شود: …….. ”
خوشحالم که جنس حرفهای من چندان به متنی که نوشتی شبیه نیست.
و خوشحالیتر هستم از اینکه حداقل نسبت به خیلی ها، کمتر به تغییر سبک زندگی نیاز دارم و دلیل تلاشم برای تغییر سطح زندگی رسیدن به حداقل زیرساخت های سبک بهتر زندگی است.

ممنون
واقعا بحث بسیار مهمی هست اینکه سبک زندگی خیلی سخت عوض میشه. خب البته امکان داره تفاوت قابل توجهی بین افراد در تغییر وجود داشته باشه اما باز هم نیروی کشش قوی به ارزشها و روال گذشته غالبا خیلی حاکم هست. با تمرین با میکرواکشن های مناسب شاید در طی زمان تغییراتی در ما حاصل بشه و تفکرات و عادات جدیدی پیدا کنیم. اما اگر اراده و تلاش مناسب نداریم عمدتا مصداقها هستند که طی زمان تغییر میکنند و زمینه اصلی ثابت هست.
اگر من بعنوان کسی که تصویر ذهنی یک آدم همواره رو به جلو یا کسی که نمی‌تواند سکون داشته باشد از خودم دارم باید مراقب باشم در شرایطی قرار نگیرم که تصویر مطلوب از من چیز متضادی هست. چون بعید هست که تغییر جدی در سبک من ایجاد شود و مصالحه کردن هم در این شرایط کار بسیار دشواری ست و اگر هراندازه تلاش کنم تا رضایت محیط یا افراد دور و برم را کسب کنم نتیجه چندان موفقیت آمیز نخواهد بود و همزمان خودم هم مستهلک میشوم.
یا اگر تصویر مطلوب و باورم از رابطه عاطفی یک صمیمیت همه جانبه و هزینه کردن وقت و انرژی و احساس و …برای طرف دیگر هست و اینگونه احساس رضایت میکنم باید مراقب باشم رابطه عاطفی با کسانی که تصاویر خیلی متفاوتی از ارتباط عاطفی دارند و آن را بخش کوچک و کم اهمیتی از زندگی میدانند بسیار دردسر ساز خواهد بود. چون میتواند احساس اجحاف در من ایجاد کند و در طرف دیگر احساس گرفتارشدن و احتمالا مواجهه با اعتراضاتی که برایش قابل درک نیست یا اگر درک میکند و ابراز همدلی هم میکند اما سبک او چندان قابل تغییر نیست.
نکته مهمتر اینکه غالب ما تصویری از خود داریم که شاید واقعی نباشد. کشف واقعیت خود کار مهمی هست که نیاز به هوشیاری و رصد عملکردها و احساسات مان در شرایط مختلف دارد. اتفاقات و تصمیمات اگر دقت کنیم آینه ای میشوند تا در آن خود واقعیترمان را ببینیم. کم و کاستی ها و نقاط قوت همه در عمل و به تدریج با نگاه محوری به روندهای مورد استفاده مان آزموده میشود.

سلام
من تااينجا به همه حرفاتون اعتماد دارم(گفتم تا اينجا چون خودتون يادم داديد در مورد اينده قاطعانه قضاوت نكن)
قبل اذ متمم مطالعه ام محدود بود به موارد كاري ممنونم از شماكه اين سبك زنگيم را تغييرداديد
راستي اگه به امار بهشت زهرا شاغلين وبازنشسته هاي روي تختهاي بيمارستان روهم اضافه كنيم فاجعه بيشتر ميشه
اگه اجازه داشته باشم ميگم محمدرضايي كه من ميشناسم اگرچه خلباني نمي كنه (نمي دونم خلباني هم بلده يانه)ولي علاوه براينكه دنيارواز بالا ميبينه نورافكن دستشه وراه رابراي من و امسال من روشن ميكنه اي كاش به بحرفاش بيشترعامل باشم

بعضی از حرفاتون برای من مثل تو دهنی میمونه! به نظرم به این تو دهنی های ذهنی نیاز دارم. ممنونم از این بابت. وقتی از توصیف یک هفته از زندگی روتین ده سال بعد گفتید من بدون اینکه ادامه رو بخونم برای خودم رو کاغذ همچین توصیفی نوشتم. خوشحالم که چیزایی که برای خودم نوشتم بیشتر از جنس تغییر سبک زندگی بود تا تغییر سطح زندگی. البته به نظرم برای تغییر سبک زندگی باید یه آستانه حداقلی از سطح زندگی طی شده باشه. یعنی اگر سطح زندگی ما به یه آستانه حداقلی مشخص(که برای هرکس با توجه به ویژگیهای شخصی و محیطی خودش متفاوت از بقیه خواهد بود) نرسیده باشه، صحبت از تغییر سبک زندگی برای اون شخص بیهوده خواهد بود. (البته شاید یه آستانه حداکثری هم بشه برای سطح زندگی تعریف کرد که اگر کسی از اون آستانه بالاتر باشه دیگه کلا نیازی به تغییر در هیچ زمینه ای احساس نکنه:) ). بی صبرانه منتظر قسمت بعدی هستم.

سلام اقای شعبانعلی .. واقعا درسته باید سبک زندگی عوض بشه واون مستلزم تغییر مدل ذهنیه ولیجالبه که بگم (چون خودم چند وقته دارم روش کار می کنم ) تغییر مدل ذهنی فقط از تغییر تفکر سرچشمه نمی گیره در بسیاری از موارد همون قضیه ای که ما به یک نحوی عمل کردیم واز عملکرد خودمون ناراحتیم اگر از دید نظاره گر بیرونی بهش نگاه کنیم می گوییم اینکه کاری نداره اگر مسیر 1 رو بری به اینجا میرسی ومسیر 1 به اینجا ولی در مقام عمل ایقدر قضایا راحت نیست …بعضا با فکرت چیزی زا می فهمی ولی چون وجود ما متشکل از فکر واحساس وفرهنگ وتربیت و……… هست نمیتونیم عکس العمل درست وعاقلانه داشته باشیم. وتغییر عادات وفرهنگ واحساسات بسیار بسیارکند وآهسته هست. اقدامات هیجانی وانقلابات روحی ناشی از انگیزش حاصل از سخنرانی یا یک اتفاق در زمان کوتاه کاربرد داره ولی منجر به تغییر مدل ذهنی نمیشه و این همون نکته مهمه!!

تو بی نظیری محمدرضا.
من سالهاست که نوشته هاتو میخونم و دیدگاههای جدیدی به خیلی چیزا پیدا میکنم.
مطمئنم ایتا تجاربیه که اگه خودم بخوام بهش دست پیدا کنم باید بعضا بهای سنگینی بابتش بدم
شاید به سنگینی گذر سالها عمر……………………………………………..

این حرفی که می نویسم شاید خیلی ربط مستقیمی به نوشته “گام پنچم” نداره اما زیاد در کامنت های برنامه ریزی می بینم که دوستان میگن: “وقتی یه اتفاق غیرمنتظره میفته و همه چیز رو به هم می ریزه، چی کار کنیم؟”. من حرف این دوستان رو درک میکنم، خودم هم همیشه به اینکه خیلی محیط روی تصمیم و زندگی آدم ها تاثیر میذاره معتقدم. حتی شاید در حدی که بهم این انتقاد وارد میشه که مرکز کنترل درونی رو دریاب و انقدر به شیوه مرکز کنترل بیرونی فکر نکن ولی… همین من با این سبک فکر، به شدت به یه چیز دیگه هم معتقدم. یه کم صبر کنین، میگم به چی.
خیلی وقت ها جمله های زیبایی می شنویم به این مضمون که “شاید اون مواقعی که به هدف های برنامه ریزی کرده ات نمی رسی یا خدا جواب دعاهات رو برای اون اهداف محقق نمی کنه، خدا داره برنامه ریزی میکنه که اتفاق بهتری برات رخ بده و در آینده برنامه بهتری برات پیش بینی کرده”. حدس می زنم، شبیه به این مضمون رو خیلی هامون شنیدیم ولی فکر می کنم بیشترمون هیچ وقت باورش نکردیم
نمی خوام بحث رو خیلی اعتقادی اش کنم ولی واقعا بهم ثابت شده، در بیشتر مواقعی که اتفاقات غیرمنتظره (حتی بد و ناگوار) برام پیش اومده یا برنامه هام به هدف نرسیده، وقتی که درست به اتفاقه نگاه کردم، کلی خیر ازش برداشت کردم. کلی اتفاق های خوب افتاده که اگر اون اتفاق بد نمی افتاد پیش نمی اومد. خیلی وقت ها این اتفاق های غیرمنتظره بهم ثابت کرده که راه رو داری اشتباه میری یا هدف رو اشتباه پیدا کردی و باعث شده که هدفم رو اصلاح کنم.
بنابراین، به این معتقدم که: خیلی وقت ها، نباید از اتفاق های غیرمنتظره ناراحت شد یا به خاطرشون متوقف شد، بلکه باید فکر کرد که شاید یه فرصت جدید/یه راه جدید/یه آدم همراه که تا حالا نمی شناختم/… سر راهم قرار گرفته. حداقل اش اینه که این اتفاق های غیرمنتظره، تجربه و ظرفیت آدم رو زیاد میکنه. شاید یه چیزی رو در درون آدم برای خودش روشن میکنه که تا دیروزش اصلا ازش باخبر نبودیم. حالا من این شکلی بهش نگاه می کنم که به قول یکی از استادای دوست داشتنی ام “دنبال رد پای خدا تو زندگی ام می گردم” و دنبال اینکه جدیدا چه طوری راهنمایی ام کرده، شاید یکی دیگه با تحلیل های منطقی و تفکر سیستمی و نظریه آشوب و این قبیل موارد بهش برسه. فکر می کنم یه مکثی بکنیم و به اتفاقای غیرمنتظره رخ داده نگاه کنیم، می بینیم شاید خیلی هاش بد نبوده یا حداقل خیلی هم بد نبوده و فقط معدودی اتفاق خیلی بد که همه اش ضرر بوده داشتیم

بازم میگم که خوندن هزاران کتاب و گرفتن دهها مدرک دانشگاهی فقط مارو از لحاظ دانشی “فربه” میکنه آنچه مهمه اینه که این “جمع مندی” دانش چقدر منو به “معرفت” نزدیک کرده. همه کسانی که سیگار میکشن دانش اینو دارن که سیگار برای سلامتی مضر هست اما هنوز به این آگاهی نرسیدن که ترکش کنن. ممکنه این دانش اندوزی سالها ادامه پیدا کنه و هیچوقت هم به معرفت ختم نشه. بقول مولانا:
دائما محبوس، عقلش در صور…از قفس اندر قفس دارد گذر

عجیبه که این صحبتها دغدغه این روزهای من و خیلی از کسانی که میشناختم بوده . خیلی برام جالبه که این مطالب رو مینویسید نوشتن این مطالب از زبان کسی که شناخته شده است واقعا جسارت میخواد چون به قدری نامشخص و پیچیده است که اصولا کسی سراغش نمیره و اگر کسی هم نظری داشته باشه هزاران نفر میان و یک مثال نقض پیدا میکنه خوشحالم که شما این مطالب رو مینویسید مطالبی که تو کتابها با این وضوح و زیبایی به پرداخته نشده کسی جرات ندارد در موردش حرف بزند و اگر دغدغه ی من باشد نمیدانم از کی بپرسم اگر اینجا هم نمیخواندم قطعا به این زودیها نمی فهمیدم و تجربه های با ارزشتون خیلی با ارزشه . من در مورد سبک زندگیم بسیار تلاش مکینم و باز هم ادامه میدم زود خوابیدن و زود بیدار شدن و حذف تلگرام از سیستمی که توی خونه دارم . شام سبک خوردن و نوشتن در سایت شخصی به جای نوشتن در فیس بوک از تغییراتی است که چند ماهیه شذوع کردم و تبدیل به عادت یا سبک زندگی شده برام . قبلا هم با تکیه بر نوشتنهای شما تغییرات دیگری رو داده بودم . ازتون ممنونم .

تجربه شخصی من هم نظرتو تایید میکنه. خانمهای زیادی دیدم که به بهانه اشتغالات خانه و بعد بچه و بعد ….ورزش نمیکنن یا درس نمیخونن یا کار نمیکنن یا اصلا مطالعه نمیکنن! یا اقایونی می شناسم که اهمیت به سلامتی و مطالعه وحتی بالابردن توانایی های فنی مربوط به کارشون نمیدن و بهانه شون کار و خرج روزانه است. به هرحال منم فکر میکنم اگر امروز به مسایلی فراتر از نیازهای اولیه اهمیت ندیم احتمالا هیچ وقت اهمیت نمیدیم.
راستی عیر از چوب لباسی گرانقیمت که در خانه اطرافیان منم هست اسمارت فونهایی هم هست که کاربردشان فقط فرستادن استیکرهای گوناگون به ادمهاست. کسی را می شناسم که تا مدتها نمیدانست گوشی گلکسی نوت اش قلم داره!! بسیاری از دوستان حتی بلد نیستن که یکی از شبکه های اجتماعی را نصب کنن تا لاگین کنن. مگه اسمارت فون جز لایک کردن غذاهای خوشمزه و خانمهای س ک س ی کاربرد دیگری هم دارد؟!;)

این مطلب علیرغم درست بودن حقیقتی هست که اکثرا به دلایل مختلف ازش فرار میکنیم. زیر بار نمیریم که باید سبک زندگیمونو تغییر بدیم .
به نظرم برای تغییر سبک زندگی تنها خواستن کافی نیست، در زندگی ما نقطه عطفی وجود داره که ارزش خودمونو و زندگی و فرصتی که داریم، میفهمیم و همین باعث میشه واقعا دست به عمل بزنیم و سبک زندگیمونو تغییر بدیم، حداقل برای من اینطور بوده. ممنون از شما استاد عزیز برای تمام تجربیاتی که در اختیار ما قرار میدین.

سلام
من معمولا کمتر پاسخ به مباحث میدم (شاید چون حس نوشتن رو ندارم!!!!!) ولی برام خیلی جالب بود.
فردا تولد 47 هفت سالگیم رو پست سر میزارم .
جند ساعت پیش وقتی ار جلسه با کارفرما خارج میشدم تو فکر بودم در 50 سالگی باید چقدر پول داشته باشم پیش خودم گفتم 10 میلیارد بعدش پیش خودم گفتم قرار بود تا آخر امسال یک میلیارد داشته باشم ولی هنوز پروژه های 150 میلیونی هم تمام نکردم شاید هم تا بعد از عید هم طول بکشه ، در آخر به خودم گفتم بای بجنوبم
وقتی مطالب بالا خوندم دیدم کاملا درست هستند من در سن 47 سالگی با 90 کیلو وزن فقط توی ماه های رمضان هست که 3-4 کیلو می توم وزن کم کنم ولی چند ماه بعدش باز همون آش و همون کاسه می شد به اضافه2 یا 3 کیلو بیشتر
بی صبرانه مشتاق رسید گام ششم هستم
برای همه آرزوی موفقیت میکنم
1394/11/06 ساعت 15:39

خیلی خوبو دقیق توضیح دادین . چیزی که من متوجه شدم این بود که احتمالا ما (اگه بتونیم )در آیندمون تو هرکاری که الان میکنیم بهتر و عمیقتر میشیم .
یا به تعبیری دیگه که سخنرانای انگیزشی بهش زندگی کردن رویا میگن و توضیح میدن که هرکاری که آرزوی انجامش را دارید در کوچکترین مقیاس و از الان شروع کنید که با مفهوم میکرو اکشن هم تقریبا همپوشانی داره.

همه حرفهایتان را میپذیرم استاد
بحث عالی اختیار حداقلی را هم 2 بار خواندم و قصد دارم 6 بخش باقیمونده سرشت و سرنوشت را هم طی یه هفته یخونم
امیدوارم سخنم توجیه و بهانه قلمداد نشه
فقط اینکه آیا همه تاثیرات محیطی را باید منکر شد ؟
بخاطر این میپرسم که خیلی از ماها مواقعی بوده که تاثیرات محیطی را منکر شده ایم ولی حاصل اش جز حال خراب چیز دیگری نیوده ، چون شرایط محیطی به هر حال وجود دارند
مرز بین این دو کجاست ؟
کجاها باید منکر تاثیرات محیطی بشویم و کجاها باید جبر محیط را پذیرفت ؟
در واقع دانش یا خردی که در اون دعای معروف گفته میشه که : دانشی عطا کن تا این دو را از یکدیگر بازشناسم چه جوری بدست میاد ؟

حیرت انگیز بود، کلمه به کلمه ی این نوشته مثل همه نوشته های خوب شما پر از فکر و دقت و تجربه بود.
یادداشت برداری از این مطلب برای من یک تجربه ی با شکوه بود و باعث شد طی دو سه ساعت به مسائل زیادی از جنبه های مختلف فکر کنم.
سپاس از زحمت با ارزش شما برای نگارش این مطلب

تغییر سبک زندگی کار سختی است. در واقع تغییر مدل ذهنی را می طلبد تغییری که ممکن است بسیار سخت باشد. چون باید با منطقی که به شما می گوید این سبک زندگی درست است و به آن عادت کرده مبارزه کنیم.
من مدتی است که واقعا در پی تغییر سبک زندگی هستم به عنوان یک جوان 20 ساله که حس می کند عمرش در نظام آموزشی در حال تلف شدن است.شاید باورنکنی اما شب هایی بوده که ساعت ها نخوابیدم… اما به این نتیجه رسیدم که مهم ترین کار تعیین هدف نهایی است تا از روی آن هدف های بعدی چیده شوند. اما متاسفانه بدترین چیز این است که حس پوچی کنی این که این دنیا بدون حضور تو فرق چندانی ندارد.
این جا بود که حس کردم این افکار سمی است و امید را از بین می برد. باید تلاش کرد. چندان نباید به پایان فکر کرد. باید ایمان قلبی به خدا داشته باشم! این بود که برگه ای گرفتم یک سری قانون سخت گیرانه رویش نوشتم و الان در حال اجرای آنم! البته نمی دانم چرا در شرایط حساس به سبک زندگی قبلی برمی گردم!
پدرم معلم است بارها داستان زندگی اش در یک شهر غریب و شرایط سخت را توضیح داده این که روزها از ساعت 4 بیدار می شد و شروع به مطالعه می کرد… از تفکرات جوانی اش برایم گفته که سطح زندگی برایش مهم نبود فقط هدفش کمک به جامعه بود.برایم گفته که پیشنهاد چند کار با درامد بالا را داشته اما طبق هدفش شغل معلمی را انتخاب کرده تا فرزندان این ملت را درست تربیت کند. اما به من می گوید امروز جایگاه معلم آن جایی که باید نیست. جایگاه اجتماعی را دارایی تعیین می کند… به من می گوید من پشیمان نیستم اما حواست به سطح زندگی آینده ات باشد. البته من افسوس می خورم چرا من اینقدر فکرم محدود است و هدف های پدرم تا این حد بزرگ هستند.
نتیجه این که احساس می کنم سطح زندگی از این جهت می تواند بر سبک زندگی موثر باشد در واقع ارتباط متقابل دارند توانایی اصلی ما تطابق سبک و سطح زندگی است.
ببخشید پرحرفی کردم و از این تریبون برای دلنوشته هایم استفاده کردم!
استاد ممنون به دلیل وقتی که در این جا می گذارین من عاشق سایتتون و متمم هستم!