سلام دوست قدیمی… مطلبی که نوشتی واقعا تاریخ مصرف نداره و همیشه نو و کاربردیه
بعد از گذشت یک سال هنوز هم باش موافقم
http://nwlifstyl.blogfa.com/

سلام.
محمدرضا و لی من خوشحالم چون در زمانی زندگی میکنم که دوستهای خوبی مثل تو دارم که اگر در زمان دیگه ای بودم هیچوقت نمی شناختم.با اینکه دیر به دیر بهشون سر میزنم دلم براشون تنگ میشه و لی همیشه من را امیدوار میکنند که آدمهای بزرگی هم توی این زمانه هستند.
بماند که این زمانه بدیهای خودش را هم داره.:)
خیلی ارادت داریم
عیدتون هم مبارک.

محمد رضاي عزيز سلام
خواندن مطالبي اين چنين زيبا و دلنشين، احساس قشنگي ايجاد مي کند.از اينکه زحمت مرتب سازي افکار پراکنده اي که در گذر پرشتابي که اکثرمان مبتلا بهش هستيم را بر عهده گرفته ايد ممنونم 🙂 از نوشته هايتان يک پيام را مي گيرم آن هم اين است که: “زندگي ارزشمند و لذت بخش است پس خود را با حاشيه سازي هاي بي ارزش از زيبايي انسان بودن محروم نکنيم”.
متشکرم براي ترويج خوب فکر کردن،ايجاد نگرش انسان دوستانه، رها و آرام زندگي کردن و شاد بودن.

من واقعا این تلاش و پشتکار و عشق شما رو برای توجه به انسانهایی که نمی شناسید تحسین می کنم.

سلام محمدرضای عزیز…
وقتی این پست رو خوندم اولین چیزی که به ذهنم اومد این بود که تو عجب درک زیبا و متفاوتی از زندگی داری . نمیدونم چی باعث شده اینقدر همه جوانبو که از چشم بقیه پنهونه به این ظرافت بفهمی…
گاهی در آدم بودن تو شک میکنم! البته شک هم داره چون تو خیلی وقته که از کالبد صرف آدم بودن بیرون اومدی و خیلی بیشتر از یه ادمی…. محمدرضا تو یه انسانی … انسانی که این روزا و در بین تمام آدمهای رنگارنگ کنارم دنبال میگردم اما فقط تو وبلاگ تو یه چیزایی دستگیرم میشه ……………………………………………….. .
اگه به نطفه پرژن این جامعه ایمان نداشتم فک میکنم انگار آدمای اطرافم همه واردات دست چهارم چینی اند… کیفیتش که به جهنم.. اصن فاقدشه و فقط برچسب NEW ش به چشمت میاد تا باورت بشه مال الانن. یکیشم کافیه چون هرکدم از اونا و به زبان ریاضی میشه اینجوری تعریف کرد:
یک نفر به توان n

سلام محمدرضاي عزيزم!
محمدرضاي عزيزم نوشتم, حتي اگر همديگر را نديده باشيم.
ترديد ندارم , حتي اگر اين تارنما نبود و مقام شامخ جناب مهندس شعبانعلي هم نبود, وقتي كه پيش مي‌آمد براي اولين بار همديگر را ببينيم, دوستت مي‌داشتم و مدت‌ها با تو گرم گفت‌وُگو مي‌شدم. و اي بسا دوستاني مي‌شديم كه شب‌هاي بسياري را تا دم صبح با تو مي‌گذراندم. مي‌دانم كه از اين حرف‌ها زياد شنديده‌اي و ابراز محبت‌هاي بسيار دريافت كرده‌اي. ولي مهم نيست كه كلماتش براي تو تكراري باشد, مهم اين است كه طراوت محبتي كه من با صدق دل برايت گذاشته ام يگانه است.
اين‌ها را از كجا مي‌گويم و اين اطمينان از كجا آمده؟
از چهره و كلماتت, از انديشه‌ها وُ اندوه‌ها وُ شادي‌هايت. از روشن شدن قلبم كه در مراجعه به قلب تو احساس مي‌كند در كنار يك دوست قرار گرفته است.

…

دوست تو
محسن ترابي كمال

باسلام
ممنون استاد عالی بود. من هم همیشه از مختصر نوشتن دوستام احساس بدی بهم دست میده.یه با سه-چهار صفحه پیامک برای دوستم نوشتم جواب دادu2!!!!!!!!!واقعا نتونستم عکس العمل نشون ندم!!!!!بازم ممنون…

فيلسوف : من شك ميكنم پس هستم !
شاعر : من عشق مي ورزم پس هستم !

آدم هاي امروز اما …
من پستم ! پس هستم …

خیلی وقته دنیا رو دور تنده . زمان خیلی خیلی تند می گذره، دیگه مثل قبل شبهای پاییز و زمستون طولانی نیست و همیشه وقت کم میاریم. قبلاً شبهای پاییز و زمستون نهایت نهایت دیگه تا ساعت ۹ یا ۱۰شب بیدار بودیم الان تا ۱۲ و ۱ و ۲ و….

راست میگی…زندگی به معمولی ترین و احمقانه ترین شکل ممکن پرشتاب و سطحی داره پیش میره…
انقدر سطحی که لحظه به لحظه میبینی که قدِ آغوش کسی که دوستش داری،با جلو رفتن رابطه به جای این که بزرگتر شه …برای تو داره آب میره..!انقدر پرشتاب که خیلی زود میبینی که تو آغوشش جا نمیشی…
تلخه …اما زندگی و به تبع اون رابطه هامون به طرز باورنکردنی ماشینی و الگوریتم وار شده….من حس میکنم که خیلی از ماها که خودمون رو با این نوع الگوریتم ها همراه نکردیم،تو رابطه هامون خیلی مظلوم تر از شیرین و فرهاد و لیلی و مجنونیم…و اگر نظامی بود و داستان این گروه از عشاق زمان ما رو روایت میکرد..خیلی جانگذازتر و تلختر و سوزناک تر از روایت اونا میشد…

سلام محمد رضاي عزيز
دقيقا نميدونم چي ولي ميدونم كه يه چيزي ميخوام بهت بگم. اگر پراكنده گفتم و حرفاي بي ربط با اين پستت ميزنم ببخش. از معدود دفعاتي است كه روزنوشته ات را مي خوانم و حس خوبي از آن نمي گيرم نه بخاطر اينكه حرفهايت درست نيست، كه كاملا درست نيست، كه آنقدر بزرگ شدي و اوج را مي بيني كه عشق شيرين و فرهاد، ليلي و مجنون ها، امام حسين و عاشورا و … را در آسمان مي جويي. تو بزرگي و انسانهاي بزرگ عصر ما كم نيستند. از نظر من بزرگ كسي است كه مي بخشد و دامنه ي بخشايندگيش به وسعت تنوع مخاطبانش وسيع است و هر كسي به فراخور حال و وضعيتش از آن بخشندگي بهره اي مي برد. به كساني كه تمام افكار و حرفاتو تأييد ميكنن كاري ندارم كه وضعشون معلومه، حتي منتقدينت (از نوع با انصاف و بي انصاف) هم از ميان تمام افكاري كه تو چنته دارند ناب ترين هاشو بيرون ميكشند و در قالب انتقاد به پستهات نثارت ميكنند، چون وادارشون كردي كه فكر كنند و باهات هماوردي كنند و لذت ببرند پس بهشون لطف ميكني و اگر از انتقادشون بهره اي بردي پس اوناهم به تو لطفي ميكنند. ببخش اگر اشتباه مي كنم ولي فكر مي كنم كه تو به خاطر بخشيدنهات توقع پاداشي داري كه راضيت كند، كه براي بخشيدن بيشتر انگيزه ات بخشد، كه حس كني تلاشهايت بي اجر نيست. محمد رضا تو انساني و انسان هر چقدر كه بزرگتر تنهاتر است و البته منظورم از تنهايي اين نيست كه كسي دور و برش نيست تا تنهاييش را با او پر كند، بلكه احتمالا هماوردي نمي يابد كه لحظات نابش را با او پر كند. لحظاتي كه بوي رقابت، رفاقت، همكاري و … نه كه بوي خواستن بي قيد و شرط دهد.
محمد رضا آنقدر اوج گرفتي كه گاهي وقتا پايينيا يا حسودي ميكنن، يا ازت مي ترسن يا احساس ميكنند چيزي تو چنته ندارن كه بخوان بهت نزديك بشن. بعضي وقتا لازمه چند تا از اون بادبادكايي كه باهاشون اوج گرفتيو سوراخ كنيم تا سقوط كني بيفتي تو يه روستايي دهكوره اي، قبرستوني، چه ميدونم جايي كه ادماش فيسبوك و چت و اس ام اس و از اينجور چيزا ندارن يا اصلا اعتقادي بهش ندارند، بعد ببينم بازم جرأت داري از عصر بي حوصلگي و حرفهاي سطحي و شتاب و محدوديت كلمات حرف بزني. محمد رضا بهت حق ميدم كه اتفاقاتي كه دور وبرت ميفته خيلي برات رضايت بخش نباشه ولي بخاطر تمام كساني كه با افكارت حتي براي لحظه اي به زندگيشون معنا مي بخشي حق نداري از عصر سطحي بودن رابطه ها حرف بزني. چيز زيادي ندارن در قبالش بهت بدن جز اينكه براي سلامتيت دعا كنن. دوستت داريم محمد رضا

و اگه نخوای به این شتاب زندگی مدرن تن بدی چی؟ محکوم به انقراض هستی؟
برای من که اینطور یوده و الان در لبه پرتگاه یا باید خودم بمونم و نابود بشم یا سوار قطار اکسپرس عصر مدرنیته بشم و فقط زنده بمونم بجای زندگی کردن!