رویایت را چند می فروشی؟

سلام.
این روزها، حال سازمان ِ ما و حال ِ من خیلی خراب است.
همه ی دیروز عصر و همه ی امروز صبح را مرتب دارم در راهروی اداره قدم می زنم و به سوال پشت این عکس فکر می کنم.
یک شغل استخدامی ِ بلند مدت با ساعت کاری صبح زود تا تاریکی شبانگاهی، احتمالاً برای بعضی ها رویایی شیرین است.
این شغل، خوب است، ولی تمامِ وقت که نه، تمام ِ انرژی مرا به خودش اختصاص داده.
برای پرداختن به رویاهایم دشواری های زیادی را تحمل کرده ام ولی فعلاً فقط تلاش می کنم از لابه لای ساعت های شبانه روزم، حداقل ها را از دست ندهم.
یا صبح زود یا نیمه ی شب بیدار می شوم که کتاب بخوانم یا اگر هوش و حواسی بود چند صدکلمه ای مطلب بنویسم ، چند ساعت در هفته را مرخصی ساعتی می گیرم که به بعضی جلسات تخصصی از حوزه ی مورد علاقه ام برسم و …
نوشته ی پشت این عکس و داستان مربوط به آن شیرین ترین، مهم ترین و در عین حال عذاب آورترین دغدغه ی ذهنی من شده.
تقریبا از روزی که اولین بار در جریان این داستان قرار گرفتم، با من همراه است و رهایم نمی کند؛ گاهی روزها بیشتر و گاهی روزها کمی کمتر.
ببخشید.