سلام
یاد سال هایی افتادم که هر کاری که بلد بودم و نبودم را می گرفتم و بعد تازه می رفتم ببینم چطور باید انجامش بدم. کارم شده بود اینکه مسئولیت های مختلف رو در شرکت قبول کنم و به این واسطه جوانب مختلف کار رو یاد بگیرم. یه کم از ماجراهای اون روزها رو در وبلاگم نوشتم – تحت عنوان در باب کاربردهای consider it done در محیط کار.
نمی توانم بگویم این رفتار خوب بود یا بد. شاید موجب فرسایش می شد، اما آنچه که بیشتر در ذهن من مانده نقش آن مدل رفتار در یادگیری مهارت های جدید در محیط کارم هست.

یک خاطره دیگه: در یک مصاحبه استخدامی، یک فرد با تجربه چند ساله در زمینه تخصصی فروش صنعت مورد نظر ما آمد و نشست در جلسه و قبل از هرچیزی گفت من فتوشاپ بلد نیستما. ما گفتیم کارشناس فروش می خواهیم، نه گرافیست یا چیزی شبیه به این. گفت آخه خیلی جاها برای درست کردن مدارک واردات و مجوز ها مهارت فتوشاپ بالا رو میخوان و من هم یه کم در محل کار قبلی یادگرفته ام به همین واسطه. آخر جلسه دستگیرمان شد ایشان خودشان همه فن حریف بوده اند در امور تغییر مدارک اما فکر می کردند اینطور بگویند شاید بهتر جلوه دهد.

سلام به همه دوستان و اساتیدم.
حالا که اکثرا دارن از بحث پشت رزومه و تجربیاتشون می‌گن به خودم جرئت دادم باوجود کمتر اومدنم به متمم منم یه تجربه بگم.
پشت رزومه رو به عینه درک کردم دو سال از اومدنم توی اداره دولتی می‌گذره قبل از اومدن به اداره دولتی کار کردن اداری رو درک نکرده بودم و شاید هنوز هم درک نکرده باشم.
برای پشت رزومه‌ام از مطالب روزنوشته‌ها و متمم استفاده کردم و رفتم اکسل رو به صورت شکسته‌بسته یاد گرفتم الان توی اداره باوجود نابلدیم شدم استاد اکسل! البته ورد رو یه خورده بلد بودم.
با اکسل چندتا فرم برای سرعت بیشتر کارهام و کارهای همکارام درست کردم و سبک نوشتن نامه اداری هم به برکت ویرایش قبل از کار اداره هم خیلی کارگشا بود.
صحبتهای یکی از اساتید آموزش بدو خدمت رو برای خودم پیاده کردم که اون هم مسلط شدن به بخشنامه‌های اداری بود. الان تا جایی مسلطم که توی اداره هرکس یه بخشنامه میخواد میاد بهش میدم. چند وقت قبل یه بنده خدایی از طرقبه اومده بود مشهد که یه بخشنامه بگیره بره!
البته رک‌گویی‌ام در اداره دولتی واسه اکثر آدم‌ها خوشایند نیست و همون طور که قبلاً توی متمم هم گفتم می‌خواست زبان سرخم سر سبزم رو به باد بده که مدیرانم از من طرفداری کرده بودن بدون اینکه خودم بدونم.
از چای و قهوه درست کردن تا سیستم رایانه و سامانه اداری رو درست کردن و تایپ کردن نامه‌های همکاران و تندتند جواب دادن مراجعه‌کننده‌ها موجب شده تبدیل بشم به کسی که نتونه جاهای دیگه سازمان رو تجربه کنه اما با وجود ۲ سال از شروع کارم به مدیرانم مشورت میدم.
واقعا دلم می‌خواد برم جاهای دیگه سازمان رو تجربه کنم اما شیوه تجربه کردن جاهای نو رو نمی‌دونم اگه کسی می‌دونه لطفا منو راهنمایی کنه.
محمدرضای عزیز هم اگه مشورت بدن که شرمنده میکنن منو حسابی.

سلام.
خاطره ی من:
شرکت ما با حدود ۵۰ کارمند در یک شرکت دیگر ادغام شده بود و از مجموع کارکنان، فقط من بودم که در شرکت تازه همچنان سر کار اصلی خودم باقی مانده بودم: حسابداری.
بعد از اتمام دوره ی تعهد شرکت برای نگهداری پرسنل شرکت ما، تقریبا همه را ریختند بیرون و فقط من را نگه داشتند؛ چون علاوه بر به پایان رساندن کارهای شرکت خودمان و تهیه صورتهای مالی و تکمیل فرم های مالیاتی و غیره اش، برای اولین بار ، بدون داشتن تجربه ی قبلی، «صورتهای مالی تلفیقی» شرکتهای چندگانه ی شرکت تازه را هم بدون نقص انجام داده بودم و برای همین مدیر مالی درخواست داده بود مرا بیرون نکنند و نگهم دارند.
اینها همه یک طرف، یک مهارت پشت رزومه ای هم از خودم نشان داده بودم:
مدیر مالی در سازمان مدیریت صنعتی کارشناسی ارشد می خواند. به شکل تقریبا پیوسته باید متون تخصصی رشته اش را هم برای ارائه در کلاس ترجمه می کرد.
یک روز با اعصاب خرد گفت که ۸ صفحه ترجمه دارم و وقت هم ندارم، باید یک نصف روز کامل وقت بگذارم. تازه تایپ کردن هم می خواهد.
پرینت هایش را گرفتم و گفتم بدهید ببینم چه کار می شود کرد.
من در دوران کارشناسی ترجمه متون تخصصی برای دوستان را به ترجمه همین دست متون برای دارالترجمه ها ارتقاء داده و بودم ولی کسی اطلاع نداشت. حتی یادم هست دانشگاه کاغذهای کوچکی که روی تابلو چسبانده بودم را معدوم می کرد.
کمتر از دو ساعت بعد، ترجمه هایش را تایپ شده تحویلش دادم.
با تعجب براندازش کرد و گفت تایپ هم کرده ای؟ همین الان؟ دو ساعت نشده؟ اینجا داشتی این کار را می کردی؟
ترجمه ها را خواند و رضایتش جلب شد.
آخر کار خیلی جدی رو به من کرد و گفت: وای به حالت از این لحظه به بعد چیزی – هر چقدر بی ربط بخواهم و بگویی نمی توانی انجام بدهی.
داشت تشکر می کرد.
تشکر به سبک بالا دست از پایین دست.