سلام
آقاي رضايي
همچنان منتظر پاسختون هستم.

آقای سهیل رضایی عزیز سلام
مشتاقانه منتظرتونیم.
اگه امکان داره می تونید کتابی در مورد سایه ها معرفی کنید؟
لطفا اسامی کتابهای موسسه رو هم برامون بنویسید.
خدارو شکر که بواسطه ی دکتر شیری عزیز با استاد شعبانعلی و به خاطر وجود گوهربار ایشون با شما بیشتر آشنا شدم.
برای شما و خانواده عزیزتون سلامتی و دل خوشی آرزومندم.

سلام. من بالاخره موفق شدم با دقت به این فایل گوش بدم. 🙂
و واقعا لذت بردم و از هر دو شما دو عزیز که وقت گذاشتین و خواستین ما رو هم در چنین گفتگویی شریک کنین و از همچنین از شادی قلی پور عزیز بابت تنظیم قشنگ این فایل خیلی ممنونم.
اونقدر این گفتگو صمیمی بود که دلم میخواد شما رو آقا سهیل خطاب کنم.
آقا سهیل عزیز، صحبتهای شما خیلی به دلم نشست چون واقها همونطور که خودتون هم گفتین احساس میکردم به چیزهایی که میگین خودتون واقعا مبتلا هستین و با تمام وجود حسش کردین و حالا دارین خاطره ش رو برای ما بازگو میکنین.
همه صحبتهاتون رو دوست داشتم ولی چند نکته خیلی برام پررنگ تر بود که خدمتتون میگم:

– یک چیزی که خیلی در مورد شما توجهم رو جلب کرد این بود که چقدددرر «عاشقانه» «پدری» می کنید… خیلی لذت بردم و چقدر به نظرم قشنگه که بتونیم از اتفاقات سختی که برامون رخ میده بی تفاوت نگذریم و از همونها بعنوان فرصتی برای رشد بیشتر و تمرینی برای عاشقی بیشتر به خود و اطرافیانمون، استفاده کنیم.
– بعد … چقدر این تیکه رو دوست داشتم که گفتین، «رنج باید به معنا تبدیل بشه» واقعا من هم بهش معتقدم. در زندگی لحظه ای هست که وقتی بهش میرسی، میگی «آها!» و رنج دیگه مفهوم قبلی خودش رو از دست میده و معنای زندگیت رو پیدا میکنی. اون لحظه، گرانبهاترین لحظه زندگیه … و به نظر من تمام هدف ما در تلاش برای بهتر شدن و بهتر شدن و رشد کردن، باید «رسیدن به اون لحظه باشه» …

– موضوع دیگری رو که خیلی از صحبتهاتون دوست داشتم موضوع «جبر و اختیار» بود و واقعا من هم بهش خیلی معتقدم. به نظر من زندگی نه از روی جبر، بلکه از روی اختیار، ما رو حاکم به تمام شرایط و موقعیت های زندگیمون میکنه و دیگه سعی نمی کنیم نقش قربانی رو بازی کنیم، بلکه ما میشیم آفریننده و خالق زندگی خودمون و این شادی و رضایت و قدرت بیش از اندازه ای رو به ما میبخشه …

– اینکه فرمودید که به بعضی دانشجوها میگم از فردا شما دیگه نیا … واقعا من هم فکر میکنم باید در شخص، یک «اشتیاق سوزان» برای کشف حقیقت و برای رشد وجود داشته باشه و مطالب رو نه با گوش بلکه با تک تک سلولهاش بگیره و جذب کنه …

در مورد متر و معیاری هم که محمدرضا جان بهش اشاره کردن، ضمن اینکه تمام صحبت شما رو قبول دارم، میخوام بگم این متر و این معیار برای من، میزان آرامش درونیمه. هر چقدر «آرامش و قدرت پذیرش» در من، در مواجهه با تمام مسائل گریزناپذیر زندگی بیشتر بشه، میفهمم در کار کردن روی خودم موفق تر بودم و هر وقت هنوز به طور کامل تجربه ش نمیکنم میفهمم باید بیشتر روی خودم کار کنم… و به یک چیز دیگه هم خیلی معتقدم و اون اینه که «عشق باید جای ترس رو در زندگیمون پر کنه» تا زندگی مون معنای بیشتری پیدا کنه.
نمیدونم تا چه حد «اوشو» رو قبول دارین ولی من بینهایت دوستش دارم و بینهایت از حرفهاش الهام می گیرم و با اجازه تون چند خطی از او رو در همین رابطه اینجا میذارم:

“عشق دردناک است چون برای سعادت راه می‌آفریند. عشق دردناک است, چون دگرگون می‌کند؛ عشق دگرگونی است. هر دگرگونی دردناک خواهد بود, چون کهنه به خاطر نو ناگزیر است رها شود. کهنه آشناست, ایمن, بی‌خطر؛ نو مطلقاً ناشناخته است. شما در اقیانوسی ناشناخته در حرکت خواهید بود. با نو, شما نمی‌توانید از ذهن خود استفاده کنید؛ با کهنه, ذهن استاد است. ذهن فقط با کهنه می‌تواند عمل کند؛ با نو, ذهن به کلی بی‌مصرف است.
بدین سبب, ترس پدیدار می‌شود؛ و با رها کردن دنیای کهنه, راحت, بی‌خطر, دنیای کارایی, درد پدیدار می‌گردد. این درد, همان دردی است که کودک هنگام خروج از زهدان مادر احساس می‌کند. این درد, همان دردی است که پرنده هنگام بیرون آمدن از تخم احساس می‌کند. این درد, همان دردی است که پرنده آن گاه که بکوشد برای نخستین بار پرواز کند, احساس خواهد کرد.
ترس از ناشناخته, و ترک ایمنی آشنا, ناامنی ناشناخته, غیر قابل پیش‌بینی بودن ناشناخته, هراسی بس عظیم را سبب می‌شود.
و از آن روی که دگرگونی از «نفس» به سوی وضعیت «نه _ نفس» می‌رود, درد بسیار عمیق است. اما شما بدون عبور از درون درد, نمی‌توانید سرمستی داشته باشید. طلا اگر بخواهد سره شود, ناگزیر است از میان آتش بگذرد.
عشق آتش است.
این به سبب درد عشق است که میلیون‌ها مردم یک زندگی بی‌عشق را تجربه می‌کنند. آنان نیز رنج می‌برند, و رنج بردن آنان بیهوده است. رنج بردن در عشق, رنج بردنی بیهوده نیست. رنج بردن در عشق خلاق است؛ شما را به سطوح عالی‌تر خودآگاهی می‌برد. رنج بردن بدون عشق به طور کامل یک اتلاف است؛ شما را به هیچ جایی دلالت نمی‌کند, شما را در همان دور باطل در حرکت نگاه می‌دارد…”

ببخشید که کامنتم طولانی شد و وقت گرانبهاتون رو گرفتم.:) باز هم ازشما و از محمدرضای عزیز که این گفتگوهای ثمربخش و شنیدنی رو برای ما تهیه می کنند، خیلی ممنونم. و باز هم بیصبرانه منتظر چنین گفتگوهایی هستم …:)

سلام

۳ تا سئوال از آقای سهیل رضایی دارم :

۱٫ یکی از شیوه‌های یادگیری، یاد دادن آن مطلب به دیگران است در صورتیکه شما در این فایل میگویید اول به آنچه یاد گرفته ایم عمل کنیم و خاطره آنرا برای دیگران تعریف کنیم
این ۲ صحبت متضاد هم به نظر میرسند پس کدامیک درست هستند؟

۲٫ باید موفق بود یا رضایت داشت؟ نمیشه هم موفق بود و هم رضایت داشت؟ موفقیت مقدمه رضایت هست یا اصلاً ربطی به هم ندارند؟ رضایت داشتن باعث نمیشه که قانع باشیم و دیگه تلاش نکنیم؟

۳٫ همانطور که میدانیم بدون دانش شروع به کاری کردن اشتباهه ولی ماندن در مرحله یادگیری هم اشتباهه!
چطور بفهمیم که برای دست به عمل زدن به اندازه کافی یاد گرفته‌ایم؟ اصلاً این اندازه کافی داره؟

ممنونم برای این گفتگو و برای پاسخگویی به سئوالاتم
لطفاً ساده جواب بدهید چون من جوابهای پیچیده را نمیفهمم