سلام محمدرضا

در چرخه زندگی هرکس نسبت به مسائل مختلف دیدگاههای متفاوتی دارد و این دیدگاهها ممکن است با مرور زمان تغییر کند و با تصورات ما مغایر شود که در این صورت ممکن است بهتر باشد در جایی مجبور به پیاده کردن شویم یا در جایی دیگر پیاده مان کنند.

یک فرق مهم بین شهر بازی با دوستامون هست. تو شهر بازی تخلیه هیجانی شدیم. تازه هر باری هم که یادش می افتیم کلی خاطره خوشحالی تو ذهنمونه. اما وقتی یک دوست آدمو پیاده میکنه شیرین ترین خاطرات هم قلب آدمو به درد میاره….

دقت کرده اید که بعضی دوستانمان، درست مانند قطار شهر بازی هستند؟ با آنها همراه میشویم. مسیری طولانی می رویم. هیجان زیادی را تجربه میکنیم. اما درست چند متر قبل از همانجایی که سوار شده بودیم، پیاده مان میکنند!

شاید علتش این باشه که اون چیزی که در حال تجربه کردنش هستیم پتانسیل بیشتری برای باقی موندن و ادامه داشتن را ندارد.
و علت اینکه همون جای قبلی پیاده می شویم فرصت محک زدن و بررسی صحت تجربه ایی ست که کسب کردیم.

من فکر می کنم آدم های خوب و بد وجود ندارن ولی رفتارهای خوب و بد وجود داره-نمی دونم پیشتر ها از جایی خوندم یا از کسی شنیدم، اما این تو ذهن من شکل گرفته-. با این دیدگاه راحت تر با قضیه های این چنینی کنار میام. شاید پیشتر من با دوستی این کار رو کرده باشم یا شاید هم دوستی بامن. ولی نه اون ادم از نظر من آدم منفوریه نه خودم. ولی این رفتار می تونه رفتار بدی باشه.
می تونه: چون دلیل شخص رو باید از این کار دونست تا نتیجه گیری کرد.

من در گروه هاي دوستي مختلفي بودم، از ماجراجو تا به قول پگاه خانوم كافه ايي با هر گروه مي توني احساس خاصيو تجربه كني! اما منظور محمد رضارو از چند متر قبل تر رو متوجه نميشم كه منظور نامردي و ايناست يا تغيير مسير زندگيشونه كه به طور ناخداگاه از ما دور مي شن يا… . ميشه يه كوچولو بيشتر توضيح بدي محمد رضا

آره داشتم از این دوستا …

در کتاب دیوانه ی جبران خلیل جبران این سوال مطرح شده که :
چگونه در لذت آنچه را خوب است از آنچه بد بشناسیم ؟
و در جواب این نوشته شده:
به کشتزارها و باغ های خود بروید تا ببینیدکه لذت زنبور در این است که انگبین گل را گرد بیاورد .اما لذت گل هم در این است که انگبین خود را به زنبور بدهد .
زیرا که برای زنبور ،گل سرچشمه ی زندگیست و برای گل،زنبور پیک مهر است
و برای هر دو ،«دادن و گرفتن» لذت و نیاز است و خوشی .

این نوع از دوستانی که شما از آنها نوشتید ،نه آدمی را به جایی میرسانند و نه لذت و خوشی به ما هدیه میدهند . تنها لحظاتی هستند تا بعد به خاطر ،خاطره ی بودنشان هم رنج بکشیم.
اینگونه است که عجیب دلم میخواهد در همان ابتدای مسیر به این دوست بگویم که ای دوست :نگه دار ، من میخواهم پیاده شوم .
من اما همیشه دلم، دوستانی از جنس تا همیشه بودن میخواهد ،دوستانی هم قطار تا انتهای ریل زندگی…
حتی،دوستی ای از نوع هرگز نرسیدن ،همچون دو خط موازی ریل قطار ،تنها برای عبور دادن دیگران .همین هم کافیست ،اگر بدانم این بودن معنای رسیدن دارد ،نه برای من .که حتی برای دیگران…