دانشگاه در ایران: نشد یا نخواستیم بشود؟

با سلام
دوستان همه از ایرادات وضعیت فعلی حرف میزنیم، من هم امسال مجددا دانشجو شدم اون هم تو مقطع دکترا و به عینه شاهد بی انگیزگی دانشجوهایی هستم که برای نشستن سر اون صندلیا چه زحمتایی که نکشیدن و حالا که بهش رسیدن سرد و بی انگیزه هستن، من هم متاسفانه جزو همون دانشجوهام !!!
وضعیت دانشگاه های الان رو خیلی خوب درک می کنم!
اما کاش بشه حداقل اینجا یه راه حل و راه درمان پیدا کنیم، شاید بتونیم قدمی هر چند کوچیک برای بهتر کردن این وضع برداریم!!
حتی اگه فقط بخوایم از خودمون شروع کنیم و خودمونو تغییر بدیم!

یاد جمله ی آن مرحوم افتادم که میفرموود: دانشگاه باید کارخانه آدم سازی باشد

کاش میشد ولی حیف که نشد و به جای کارخانه آدم سازی ، شد کارخانه آدم سازی!

با سلام
نخواستیم و نمی خواهیم. نسل ما خشمگین از عمل نسل پیشین خود اکنون تیشه بر ریشه خود می زند، خود را می سوزاند. خشم چشمان ما را کور کرده .، نمیبینیم و نمی خواهیم چون نمیبینیم!!!!!!!!!!!!!!!

یاد شب افتادم و نخلستان و چاه..

سلام محمدرضا
اگه بخوام طبق عرف رفتار کنم و به دلیل ترس از برداشت ها و برچسبهای دیگرانی که ممکنه کامنت منُ بخونن، بخشی از “خودم” رو زندگی نکنم، نباید اینجا همچین کامنتی بنویسم. اما می نویسم
امروز وقتی این پست رو میخوندم، توی مترو، مسیر خونه تا محل کار ، اشک می ریختم و تمام چیزهایی که نوشتی رو با خودم مرور می کردم. سرمُ خم کرده بودم تا کسی نبینه. محمد رضا نمی دونم از کجا بگم و اصلا چرا باید بگم وقتی خودت اینقدر خوب نوشتی…
وقتی تلاش کردم که از دانشگاه لرستان بیام اینجا، با توجه به چیزهایی که در مورد رشته ی ام بی ای خونده بودم و با شناخت از خودم و با تصویر بیرونی ای که از دانشکده داشتم، فکر می کردم قراره بیام جایی که هدفش اینه که روی جامعه- نسبت به پتانسیلی که توی دانشکده هست- تاثیر خیلی زیادی بذاره.
جلوتر که رفتیم دیدم این تاثیرگذاری هست اما فقط شاید روی یک سری ابزارها و تکنیکها و نه روی “رویکردها”. اگه ساده تر بخوام بگم من فکر میکردم که اساتید اینجا درکنار آموزش محتوای به روز و غالباً کپی شده ی دانشگاه هایی مثل هاروارد، در مورد “رویکردها” و “مدلهای ذهنی” هم صحبت می کنند.
پیش بینی من این بود که فضای غالب دانشکده بر اساس کمک به توسعه ی کشور و اصلاح رویکردها نسبت به پدیده مهاجرت باشه. احساسم این بود که ما قراره با این رویکرد “زندگی” کنیم. نه اینکه درسها به همون روشهای دهها دانشکده ی دیگه ی ایران تدریس بشه با اندک تفاوتی در محتوی، ولی از صحبت در مورد “رویکردهای کمک به رشد جامعه” حرفی زده نشه.اینجا ما به محتوای جدید و به روز با همان مدل ذهنی سالهای گذشته نگاه می کنیم. توسعه و پیشرفت رو هنوز هم در استفاده از “تکنیک های جدید” می بینیم نه در اصلاح نگاه هامون و تغییر رویکردها و مدل های ذهنی.
احساسی که من پیدا کردم اینه که شریف افتخارش اینه که فارغ التحصلانش اکثرشون توی دانشکده های بزرگ دنیا درس میخونن و یا استاد میشن و سالی یک یا دو بار یا حتی ده بار! سمیناری در ایران برگزار می کنند یا در جشن های فارغ التحصیلی شرکت می کنند. البته قطعاً همه اینها خوبه اما تو که تجربه ت ازمن بیشتره به من بگو شریف کجا اعلام کرده که ما تونستیم با اصلاح “نگاه” دانشجوهامون ، نرخ تعداد افرادی رو که دراین “بیابان” میمونن تا به آبادانی کمک کنند تغییر بدیم.شاید من اطلاعاتم کمه.تو به من بگو شریف توی کدوم کورس رسمیش تلاش کرده که مدل های مبتنی بر رقابت رو به مدل های مبتنی بر تفکر استراتژیک تغییر بده.اگر جایی هست که این شکلیه ازت عاجزانه میخوام به من نشون بدی.
اینجا “اسامهای” بزرگی وجود داره، اما “نگاهها و مدلهای ذهنی” بزرگ خیلی به چشم نمیاد… نمیدونم شاید خیلی جاها اینطوریه. اما من فکر میکنم دانشگاه میتونست جای خوبی باشه که ما چیزهای بیشتری یاد بگیریم (البته من خودم سعی کردم مثل تو گروههایی رو تشکیل بدم و اندازه ی سهم خودم از دانشگاه استفاده مفید کنم ولی کاش دانشگاه و مدیرانش هم به ما بهتر کمک می کردند)
اگر هم کسانی توی شریف هستن که برگشته اند تا برای کمک به کشور تلاش کنند (مثل دکتر مشایخی عزیز) این یک تصمیم شخصی بوده ناشی از تلاش فردی برای تغییر مدل ذهنی و نوع نگاه.
من انتظار داشتم دنشکده ی من، دانشکده ای که با هزار امید و آرزو واردش شده م، کانونی باشه برای تغییر رویکردها.رویکردها و نگاه هایی که به همه چیز درست تر و عمیقتر نگاه کنه. نه اینکه فقط محتوای دروسمون به سمت جهانی شدن بره بدون هیچ تغییر خاص دیگه ای. انتظار داشتم مجموعه دانشکده حداقل ما رو به سمتی هدایت کنه که امثال “محمدرضای شعبانعلی” زیادتر باشه. خیلی چیزا دوست داشتم اینجا باشه که نیست… اینجا هنوز بزرگترین دغدغه ی دانشجوهاش اینه که اول کی به کی سلام کنه.مخصوصا اگه خانمها و آقایون در مقابل هم قرار بگیرند… شایدم دغدغه های بزرگتری داشته باشند اما حداقل توی محفلهای دوستانه اونها رو به اشتراک و بحث نمیذارن…
متاسفانه بدی من اینه که شاگرد زرنگه نیستم و حرفام شاید تا وقتی که زرنگ نشم اثرگذاری کمتری داره.هنوز نتونستم با این چیزا کنار بیام و متاسفانه اثر پذیریم از محیط زیاده…البته از نوع منفیش… خوبی تو اینه که شاگرد زرنگه بودی و جزء آدمهای تاپ این کشوری و گوشهای شنوایی بیشتری برای تو هست…
مرسی که هستی.نمیدونم اگه تو رو نداشتیم باید چکار میکردیم و ببخش که خاموش میام و توی متمم و اینجا خیلی فعال نیستم…
پ.ن: اگر از چیزی انتقاد کردم به معنی این نیست که هیچ نکته ی مثبتی وجود نداره اما “نسبت به پتانسیلی که وچود داره” نقاط مثبت خیلی خیلی کمه و اینجا بهره وری داره سلاخی میشه.بهره وری به معنای مهندسی منظور من نیست…

محمدرضای جان
(بالا رو به سبک صالح اعلا بخون)
یه پسر 4 ساله دارم ، البته که من مثل شما نه استادم نه معلم و لی تمام دغدغه هایی که تو الان برای جامعه و جوونهای موجود در اون داری الان من، فقط، واسه پسرم دارم .منم خیلی غصه میخورم ، ازاینکه دوسال بعد دارم به همین جامعه ای که تو میگی دارم تحویلش میدم و هیچ کاری از دستم بر نمیاد مثل یه ماهی که آبش گل آلوده اگه از آب گل الود بکشمش بیرون میمیره اگه بمونه هم میمره ، ولی گاهی اوقات به خودم دل داری میدم که شاید محیط ایده ال برای پسرم با مال من فرق داشته باشه شاید این همون دوره گذری باشه که برای پدر من هم قابل لمس نبود چون برای اون آدم ایده ال کسی بود که از بچگی باید کار میکرد و روی پای خودش می ایستاد و درس خوندن دانشگاه رفتن لوس شدن های اضافی بود ،همون طوری که الان من دوست شدن رو برای خودم تو پیاده روی ها بحث های علمی و” معلمان در آن به درستی درس می‌دهند. دانشجویان به درس گوش می‌دهند. پس از کلاس در کنار یکدیگر قدم می‌زنند و بحث علمی می‌کنند. به یکدیگر یاد می‌دهند و یاد می‌گیرند.”… معنی می کنم و لایک زدن و کامنت نوشتن رو لوس شدن های بی معنی ، شاید برای نسل اون یه طور دیگه معنی بشه … اگه ماهی نبودم …. و توانایی داشتم که خودم رو از آب گل آلود بیرون بندازم شاید میتونستم و جرات می کردم رویای زندگی نکردن تو آب گل الود رو براش ترسیم کنم …. ولی تو این شرایط، اگه قرار باشه ماهی باشیم، جرات میکنم براش آرزو کنم، دچار” رنج آگاهی” نشه ، چه آرزوی تلخی.

یکی دو هفته ای ست که با اینجا و متمم اشنا شده ام..
شما شور و شوق یادگیری را با انتشار اصولی و حرفه ای دانشتان دوباره در من برانگیختید.بعد از حدود 10 سال دوری از آموختن …(در حقیقت بعد از دوره فوق لیسانس که استادنمایان دانشگاه ریشه عشق به یادگیری را در وجودم سوزاندند. )
بار دیگر نگویید این جملات را :”اما گاه با خودم فکر می کنم، اینجا سرزمین یادگرفتن نیست. اینجا سرزمین داستان‌های تکراری است.”
گفته های زیبایتان در کتاب صوتی “عزت نفس” را گوش بدهید لطفا.
از اینکه ماندید و نرفتید و برای بهتر شدن این آب و خاک تلاش می کنید از صمیم قبل سپاس گزارم.

معلم عزیز سلام.
بسیار تلخ اما زیبا از سرزمین و فرهنگ این سرزمین گفتید.
اینجا سرزمین یاد گرفتن نیست. اینجا سرزمین داستانهای تکراری است. اینجا مدار صفر درجه است. اینجا همه خوابند یا خود را به خواب زده اند.
ما در یک نقطه ایستاده ایم نه با نگاهی به گذشته و نه آینده. ما حتی داستانهای تکراری را نیز نمی دانیم و نمی خوانیم . گذشته را فراموش می کنیم و گذشته هر لحظه تکرار می شود، بدون اینکه ازآن درس بگیریم.درس تاریخ برایمان از پیش پا افتاده و بی ارزش ترین دروس است چراکه در برابر اهمیت و کاربرد دروسی مثل ریاضی و فیزیک اصلا شایسته توجه نیست.
هر دستاورد تازه برایمان ارمغانی جزء گرفتن ژست و تظاهر به داشتن فرهنگ آن ندارد. معنای ماشین، کامپیوتر، اینترنت، موبایل، شبکه های اجتماعی و…برای سرزمین هایی همانند سرزمین ما با آنچه که در کشور مبدا و تولید کننده وجود دارد متفاوت است. البته ما این دستاوردها را بومی می کنیم اما به سبک و شیوه خودمان…….. اینترنت برایمان به ابزاری تبدیل می شود که با آن می شود پروژه های و تحقیقات دانشگاهی در یک شب ودر خوشبینانه ترین حالت در چند شب بست،ابزاری می شود برای جستجوهایی که ما را در صدر فهرستهای محتوای جنسی در جهان تبدیل می کند، ماشین به وسیله تفریح و خیابانگردی و تخریب محیط زیستمان و شلوغ و آلوده تر کردن شهرمان تبدیل می شود، موبایل و شبکه های اجتماعی به ابزاری برای صرفا دوستیابی و فریب دیگران و به محلی برای گپ های بی محتوا و انتقال رکیک ترین فحش ها از خیابان به فضای مجازی و بیرون ریختن عقده های فرهنگیمان می شود و متاسفانه صدها مثال دیگر که هر روزه همه با ان روبه رو می شویم. …………
شاید بهتر باشد کسانی بیایند و بگویند که این فرهنگ 2500 ساله ای که همه در این سرزمین شب و روز آن را در بوق و کرنا می کنند، فرهنگ سازنده و درستی نیست ، کاش بگویند این فرهنگ نیاز به اصلاحات بنیادین و ساختاری داردو دستیابی به این هدف نائل نمی شود مگر با اقدام و قدم برداشتن تک تک ما در این راه، تا شاید فرزندان و نسل های بعدیمان در این سرزمین وارث فرهنگی پویا و سازنده شوند.
کاش بگویند دم زدن از عظمت و شکوه این فرهنگ اصیل کافی است، اصالتی که تنها در بین کتابها و نوشته هایمان وجود داردو نه در رفتار و کردار و گفتارمان. کاش بگویند دروغ گفتن، تظاهر کردن به آنچه که نیستیم، تقلب و سوئ استفاده از اعتماد دیگران، در دل شاد بودن از عدم موفقیت دیگران و و و ……وبسیاری از و های دیگر از مصداقهای یک فرهنگ اصیل و سازنده نمی باشد.
کاش زنهایمان به موقعیت، توانائیها و حقوق خود بیشتر آشنا شوند چراکه آنها تربیت کننده نسل فردا هستند پس باید ابتداخود تربیت شده باشند و مردهایمان زن را در درجه نخست انسان ببیند و نه زن، انسانی با تواناییها و حقوقی برابر با خودشان.
شاید باید کسی به این به اصطلاح روشنفکرانمان بگوید روشنفکری ژست نیست، آزادیهای جنسی و بی بندوباری هم نیست بسیاری چیزهای دیگر هم نیست. روشنفکرباید روشن بیندیشد و ببیند و دیگران را به روشنی رهنمون شود.
معلم عزیز،با همه آنچه گفتید من بازهم به شما حسرت می خورم که در زمانی و شاید در دانشگاهی و شاید در جمعی بوده اید که یادگیری و رشد فردی ارزشمند بوده است . من به دنبال علاقه شخصیم به علوم انسانی و برخلاف میل خانواده به تحصیل در رشته ای در یکی از همین به اصطلاح دانشگاههای معتبر تهران رفتم، اما بعد از مدتی متوجه شدم در اینگونه رشته ها در جامعه ما چیزی برای یادگرفتن و یاد دادن وجود ندارد و فرصتی برای رشد وجود ندارد. و اینطور بود که تصمیم گرفتم ادامه این علاقمندی و مطالعات را در خارج از فضای دانشگاه و به صورت شخصی ادامه دهم و در نهایت برای ادامه تحصیل و گرفتن مدرکی که البته بیشتر از هرگونه کیفیت و محتوایی به آن بها داده می شود باز یکی از همان رشته های فنی را ادامه دهم و این داستان ادامه دارد…… و از حوصله شما و من بیرون.
معلم عزیز اینجا سرزمین یادگیری نیست …..اینجا کسی یاد نمی گیرد
اما شما به این تلاش ارزشمند و قابل احترام فراوان تان ادامه دهید. شما باز هم یاد بدهید.
چراکه شاید هنوز کسانی باشند که بخواهند بیدار شوند یا کسانی که بخواهند در این سرزمین خواب زده بیدار بمانند.
چراکه به جای شکایت از تاریکی بهتر است هرکس چراغی را روشن کند.
چراکه آنکس که چراغش را خود حمل می کنددیگر از تاریکی نمی هراسد.
این تک تک ما هستیم که ترجیح می دهیم که در بهشت باشیم یا در جهنم.
از همه دوستان خواننده به خاطر طولانی شدن متن عذرخواهی می کنم.

بهتون حق ميدم
شمايى كه از بيرون نگاه ميكنين بيشتر دردتون مياد
ما خودمون درگيرشيم…من و نسل من كه بحران بى هويتيش رو توى اكانت ها و توضيحات پروفايلش مخفى كرده…نسل اينترنت پر سرعت و رابطه هاى پرسرعت تر كه زود شروع ميشن و زودتر تموم…
نسلى كه اعتراضى به دايره وار بودن ساعت نداره,چون تكرار رو زندگى كرده
براى اين نسل كه تلاش و اميد و تدبير يه شعاره كه قراره بعضى ها باهاش به جاى برسن…نسلى كه روغن پالم رو سال ها استفاده ميكنه و يك روزه تحريم نامه عليه ش مينويسه…شايد چون ميخاد باشه…
همه ى ما مقصريم…از منى كه وقتى استاد حضور غياب نميكنه سر كلاس نميرم,استادى كه به زور نمره منو سر كلاس مياره تا ضعف آموزشيش رو توى تعداد شاگرد ها مدفون كنه,دولتى كه درهاى دانشگاه رو برام باز كرده بدون اينكه به خروجم فكر كنه…تا دوستان شما,كه ميتونستند گوشه اى ازين فقر فرهنگى رو بگيرند اما رفتند…
مادربزرگم حرف خوبى ميزنه:ميگه توى دعوا كسى درد نداره…تنشون داغه…بعد از درگيرى هاست كه معلوم ميشه چقدر آسيب ديدى…
جامعه من هنوز داخل درگيريه نسل منه…عمق فاجعه و درد كمى بعد تر مشخص ميشه
كاش امثال شما بيشتر بود

نمی‌دانم شاید آنها که بلدند بگویند که پس از مرگ، در بهشت، ممکن است دانشگاهی هم باشد که معلمان در آن به درستی درس می‌دهند. دانشجویان به درس گوش می‌دهند. پس از کلاس در کنار یکدیگر قدم می‌زنند و بحث علمی می‌کنند. به یکدیگر یاد می‌دهند و یاد می‌گیرند.
امیدوارم هروز و هرروز رشد کردن و رشد دادن.یادگرفتن و یاد دادن دغدغه ی شبانه روزمون بشه..به جای اینکه ناراحت بشیم از اینکه چقدر از مد روز و ..جا موندیم ناراحت بشیم و عذاب روحی داشته باشیم که چقدر از علم روز دنیا جا موندیم…جا موندن واقعی همینه..امیدوارم یه روز که نداشته هامونو میشماریم و براش برنامه میریزم..حداقل یاد گرفته باشیم یادگیری رو هم باید و بهتره جزو گزینه ها بذاریم.
امیدوارم..اول از همه برای خودم..
خیلی خوب بود استاد..ممنون..سبز باشید..

راستش محمدرضا جان من هنوز تو دانشگاه خوب نمی تونم با جنس مخالف ارتباط برقرار کنم . نمی دونم چرا؟ ولی یه مطلب هم در باره همین ایجاد رابطه و همدلی کردن بنویس .

انقدر قشنگ نوشتی که هممون این کمبود ها را حس کردیم
اما محمدرضا الان یه جوری شده همه دارند از مشکلات مینالند و همه نظریه پرداز شدند و هیچ کس هیچ کاری برای بهبود اون انجام نمیده انگار همه منتظر یک منجی هستیم تا بیاد و مشکلاتمونا رفع کنه
مثلا من چند روز پیش در زیر یکی از نوشته های متمم (http://www.motamem.org/?p=5085) پیشنهاد دادم یک تیم درست کنیم و روی یکی از این مشکلات کار کنیم اما حتی یک نفر قبول نکرد دلیل عمده اون هم اینه که دیگه کسی حوصله این جور کارا را نداره چون اصولا حرف زدن خیلی جذاب تر از کار کردنه و هیچ کس حاضر نیست بدون جایزه و پاداش کاری را انجام بده…
پی نوشت :چقدر “همه” گفتم منظورم از همه و هیچ کس اکثر جامعه بود که البته منم جز اونها هستم اما حداقل بیایید از این به بعد سعی کنیم کمی اوضاع را بهتر کنیم

نه فقط دانشگاه ها بلکه در محیط های کاری هم وضع به همین منوال می گذرد… خصوصاً پس از طرح تفکیک جنسیتی (شهرداری ها ) همه در فکر این هستند که در اتاق بغل چه می گویند و چه می کنند و از این دست خاله زنکی ها !!و متاسفانه کارمندهایی که سرشان به کارشان باشد و یا در مواقع بیکاری یک مقاله ای ، کتابی بخوانند را قبول ندارند و دست به اقدام غیر اخلاقی زیراب زدن می زنند .و اساساً کارمند نمونه ،کارمندی است که میزان تعامل بیشتر داشته باشد نه دغدغه یادگیری و یاد دادن …افسوس
ما و جامعه ما دچار یک بیماری عفونی شده است…

سلام استاد . سلام دوستان.
در متن طولانی پیش رو، می خواهم اول درد دلی بکنم و بعد پاسخی برای سوال تیتروار این نوشته بنویسم. نمی دانم چرا نمی فهمم که به هر حال اینجا برای روزنوشته های کس دیگری ایجاد شده و مرتب به خودم اجازه می دهم روزنوشته های من هم اینجا باشد. شاید دلیلش این است که بیشتر دوست دارم مرا مستاجر اینجا بدانند تا مالک یک خانه ولو خیلی بزرگ و شخصی.
استاد جان چنان که از نوشته های اخیرتان در اینجا و اینستا و در متمم بر می آید، چند روزی است که دوباره شدیدا درگیر مباحث حوزه ی محتوایید و آموزش. همزمان ما را هم به این وادی کشانیده اید و این باعث شده هر روز بیشتر به این بحث ها بیندیشیم. تا می آییم نظری بدهیم ، از زاویه ی دیگری به این بحث وارد می شوید.این همزمانی باعث می شود چندباره و چند بعدی به آن فکر کنیم. برای نمونه، امروز صبح داشتم به این فکر می کردم که ما روزی تلاش می کردیم از استادمان آنقدر سوال بپرسیم و منبع بخواهیم، که هر چه زودتر و هر چه بیشتر از او جلو بیفتیم، حالا باید به دانشجو التماس کنیم و از هزار شیوه استفاده کنیم تا مجاب بشود، کتاب خریدن و کتاب خواستن و دنبال منبع بودن – به جای نمره – باید دغدغه ی او باشد و ما را وادار به جستجو و یافتن بیش از پیش بکند. بعد فکر کردم آیا ما هم مانند استادان خودمان هستیم یا نه، به نتیجه ای رسیدم که فعلا بماند. استادان ما در نتیجه ی اصرارها و سماجت ها راه را به ما نشان دادند و ما از آن راه، هزار راهی ساختیم که هر کدام به سویی بوده ولی همه به یک مقصد ختم می شوند: دانش اندوزی، حضور – تا حد امکان- موثر در عرصه ی دانش و کمک به ارتقاء آن.
من از اون خرخون هاش بوده ام و هستم. اینجوری است که حالا کارمندم و بدون اینکه از کار کم بگذارم، درس می خوانم، متمم می خوانم، در دانشگاه و سازمان ها درس می دهم و همواره حسرت این را می خورم که چرا شاگردانم به این که منم بسنده می کنند؟ چرا دعوتم از آنها برای به چالش کشیدن من، به این ختم می شودکه :
«شما خیلی خوب توضیح می دهید، چیزی برای ما باقی نمی ماند.»
—-
این از درد دل من با شما و دوستانم. حالا نکته ای در پاسخ به تیتر سوالی تان.
وقتی دانشجو می خواهد که چند جلد کتاب بشود چند صفحه در حد امکان کم جزوه، استاد هم مثل مدرسه به دانشجو جزوه می گوید- او می خواند و آنها می نویسند- ، دانشگاه هم اصرار دارد که به هر حال با بچه راه بیایید، علت دانشگاه آمدن اکثریت شان هم به گفته ی خودشان این است که یا می خواهند مدرکی برای مزایا و حقوق بازنشستگی بهتر داشته باشند، یا اداره شان تصویب کرده که به مدرک دارها امتیازات بیشتری می دهد، از طرفی تعداد تابلوهای « دانشگاه » هم آن قدر زیاد شده که فقط با پرداختن پول، بدون کنکور و مصاحبه می توان صاحب لقب دانشجویی – و البته استادی- شد، وضع از این بهتر نمی شود.
امروز مطمئن می‌دانم که دانشگاه در ایران، دانشگاه نشد، چون نخواستیم که دانشگاه بشود. همچنان که اینجا زندگی هم زندگی نشد، چون نخواستیم که زندگی بشود.
دیگر این که آن قدر که به مشکلات اینجا فکر می کنم، برای جهنم و بهشت دغدغه ندارم.
شاید بعضی دوستان راست می گویند که: عالمی دیگر بباید ساخت و از نو …
مرا ببخشید.
ممنون.

بسیار لذت بردم و شایدم بسیار حسرت!!!
اما همینطور که خودت گفتی محمد رضا این من و تو بودیم که این سبک زندگی رو قبول کردم ولو به ما تحمیل کرده باشن! و این منو تو هستیم که باید اونو عوض کنیم! حتی اگر ……