من معمولاً عادت ندارم که کسی رو متقاعد کنم به اونچه که خودم ازش لذت میبرم.، و برای همین هم تلاشی دور از ذهن برای متقاعد کردن ندارم.
اما یه اتفاق جالبی که افتاد براتون تعریف میکنم: فایل های صوتی عزت نفس رو بی مقدمه به خواهرم دادم و گفتم اگه وقت کردی گوش کن… ایشون هم بی مقدمه تو این ساعت که من هنوز در حال مطالعه هستم، اومد و گفت: این فروشگاهی که آقای شعبانعلی میگه چنده؟!! 🙂
اول فکر کردم شاید حس درسهای دانشگاهی و “حقوق دانی” خواهر قشنگم گل کرده… بعد دیدم نه جدیه…! گفتم نگران نباش من هر فایلی که به کسی میدم پولشو پرداخت میکنم.
با یه مکث، گفت چقدر طولانیه… باید بیدار بمونم؟! گفتم نه!! خوب قطع کن باقی شو فردا گوش کن… باورتون نمیشه چی جواب داد:
گفت نمیتونم قطع کنم… گفتم چرا…؟!! “آخه داره حرف میزنه… نمیتونم حرفشو قطع کنم!!!”
درسی که از خواهر خوبم گرفتم این بود که “نیازی نیست بزرگ بودن و ارزشمند بودن انسان و سخنی را به دیگران بشناسونیم؛ انسان ها خود سخن و انسان های ارزشمند رو پیدا میکنن…”

سلام استاد عزیز
وای محمدرضا الان که حرفات رو گوش دادم یاد خودم افتادم.(داستان فلاپی ها). من دارم پایان نامم رو کار میکنم و انشاا.. این ترم دفاع میکنم همش پیش خودم غر میزنم چرا برنامم (اجرا در متلب) خیلی طول میکشه غافل از اینکه هر ۴ ساعتی که طول میکشه ی برنامه اجرا بشه فایلای شما رو گوش میکنم و سایت شما و دکتر شیری رو مطالعه میکنم و کلی (چیز) یاد میگیرم.
(قانون بقای چیز ؛-) )

واقعاً این برنامتون متفاوت و حیرت انگیز بود… خیلی زیاد از زحماتتون ممنونیم و همچنین تشکر بسیار برای لحظه لحظه وقتی که صرف این کار نمودید.
با اجازتون، شبکه توزیع فایل رو شروع کردم و البته لینک سایت رو هم برای همه دوستانم میگذارم که بیشتر بهره مند بشن 🙂

سلام محمدرضای عزیز.اینهایی که گفتید را بهشان اعتقاد دارم.بخصوص از زمانی که با همسرم ازدواج کردم که مردیست همیشه در حال کار و نگرانی از اینکه وقتش دارد تلف می شود و من گاهی یاد پدرم را می کنم که کارگر بود از شش صبح تا شش بعدازظهر و وقتی می آمد خسته بودها خیلی زیاد!ولی باقی وقتش را با ما بود.اگرچه که ناچار بودند جمعه ها هم برای تامین معیشت کار کنند.همسرم دید من را به دنیا خیلی خیلی بازتر کرد و من به ایشان مدیون هستم.خامی و سادگی که خانواده ما داشت،قدری جبران شد.اما نمیدانم چرا تلفیق این دوتا باهم که هم صفا و صمیمیت جاری باشد و هم آگاهی و تدبیر اینقدر کم هست.حالا چندسالیست که در انگلستان هستم برای تحصیل همسر و می بینم که اینجا انقدر همه از یک کارگر ساده تا استاد دانشگاه و وکیل و وزیر و نخست وزیر خوب آموزش دیده اند و کارشان را خوب بلد هستند که انگار در وقت و توان مردم صرفه جویی می شود و همه اوقات فراغت خوبی را تجربه می کنند و نیازی نیست یک نفر کار چندین نفر را انجام دهد.ببخشید طولانی شد.

معلم عزیزم
راز حرف های تو، هر روز نهال کوچک مرا آب می دهد.میدانی نهال سبز من الآن چند سال دارد؟یک سال و اندی میگذرد از آن روزی که ریشه های ضعیفش را در وجودم کاشتم و تو چه زیبا باران زندگی اش شده ای…
می باری به وسعت تمام قلب هایی که دوستت دارند و چه حس خوبی دارد لمس قطره های وجودت..
ب یاد دارم که گفته بودی آمده ای برای حس خوب دادن و تو دیر زمانی ست که آن را به ما هدیه کرده ای..

محمد رضا می تونم اینو بگم که توی تو همیشه یه چیزی هست که یکنواخت هست و اون اینکه هیچ وقت یکنواخت نبودی و هر روز مطلبی جدید و نو هرگز برام یکنواخت و تکراری نشدی
خیلی بزرگی
بازم ممنون به خاظر بودنت

سلام واقعا مفید بود. خیلی دلم میخواست حضور داشته باشم ولی به خاطر دور بودن مسافت نشد.از اینکه فایل صوتی را گذاشتین واقعا ممنون اما وقتی شنیدم بیشتر افسوس خوردم که نیومدم حیف شد…

قشنگ بود محمدرضا
منم دیروز وقتی داشتم دنبال یه سی دی میگشتم، خیلی چیزا رو پیدا کردم
🙂

سه روز است که با فردی بنام محمدرضا شعبانعلی آشنا شده ام و نمیدانم ( شاید که خوب هم میدانم) چرا در هر گشت و گدار اینترنتی ام ابتدا “شعبانعلی .کام” اولین پیجی است که باز میشود و باز هم نمیدانم چرا شنیدن صدای او از فایل های صوتی دانلود شده که با چنان سرعتی حرف میزند که انگار دنیا در حال به آخر رسیدن است و او زمان برای تمام “حرفهایش” – که بی اندازه دلچسب و شنیدنی اند- ندارد. چنان با انرژی حرف میزند که احساس میکنی میتوانی “چرخ برهم زنی…” و من دلم میخواهد که بخوانم و باز بخوانم و برای یک خوره خواندن چیزی مثل خواندن روزنوشته هایش عطش دانستن را فرو نمی نشاند.
محمدرضای عزیز
چقدر حرفهایت و دغدغه هایت را دوست دارم و چه حس آشنایی بمن میدهد خواندنشان. انگار که خوراک و ماده خام ماشین فکری مرا تامین میکنی و من چقدر لذت میبرم از پروسسینگ حرفهایت. و شاید ندانی که توی این سه روز به چه اندازه وقت تلف شده کم داشته ام و بی نهایت سپاسگزار تو هستم. اعداد ارقام فایل صوتی ات تکان دهنده بود و حسی از احساس گناه همراه با تلنگر به آدم میدهند.
امیدوارم که همانطوری که رفاقت و معرفت را در حق شاگردانی چون من تمام میکنی ،حق رفاقت و مرام را در حقت بتوانم “یه روزی، یه جایی” اداکنم. هرگاه کارت به شهر بهار نارنج گره خورد فقط یک ایمیل کافی است.

محمدرضا فک نکنم کسی بتونه تورو بشناسه