داستان شگفت برابری

دوست آنلاینی داشتم به نام سمانه که وبلاگی داشت به نام samane2007. امروز نه سمانه را میدانم که کجاست و نه آن وبلاگ وجود دارد. پستی نوشته بود به نام برابری. من آن متن را اینجا میگذارم. نمیگویم درست است یا غلط. اما فکر میکنم دعوتی است به اندیشیدن. همین هم کم نیست…

(بعداً به من گفتند که این متن ظاهراً به خانم نفیسه مرشدزاده متعلق است. لطفاً اگر کسی از منبع اطمینان دارد بنویسد).

ما به مردها گفتیم: می خواهیم مثل شما باشیم. مردها گفتند: حالا که این قدر اصرار می کنید، قبول ! و آن موقع، ما نفهمیدیم چه شد که مردها ناگهان این قدر مهربان شدند.

وقتی به خود آمدیم، عین آن ها شده بودیم. کیف چرمی یا سامسونت داشتیم و اوراقی که باید به اش رسیدگی می کردیم و دسته چک و حساب کتاب هایی که مهم بودند.. با رئیس دعوایمان می شد و اخم و تَخم اش را می آوردیم خانه سر بچه ها خالی می کردیم. ماشین ما هم خراب می شد، قسط وام های ما هم دیر می شد. دیگر با هم مو نمی زدیم. آن ها به وعده شان عمل کرده بودند و به ما خوشبختی های بی پایان یک مرد را بخشیده بودند. همة کارهایمان مثل آن ها شده بود فقط، نه! خدای من! سلاح نفیس اجدادی که نسل به نسل به ما رسیده بود، در جیب هایمان نبود. شمشیر دسته طلا؟ تپانچة ماشه نقره ای؟ چاقوی غلاف فلزی؟ نه! ما پنبه ای که با آن سر مردها را می بریدیم، گم کرده بودیم. همان ارثیه ای که هر مادری به دخترش می داد و خیالش جمع بود تا این هست، سر مردش سوار است. آن گلولة الیافی لطیفی که قدیمی ها به اش می گفتند عشق، یک جایی توی راه از دستمان افتاده بود. یا اگر به تئوری توطئه معتقد باشیم، مردها با سیاست درهای باز نابودش کرده بودند. حالا ما و مردها روبه روی هم بودیم. در دوئلی ناجوانمردانه. و مهارتی که با آن مردهای تنومند را به زانو درمی آوردیم، در عضله های روحمان جاری نبود.

سال ها بود حسودی شان می شد. چشم نداشتند ببینند فقط ما می توانیم با ذوقی کودکانه به چیزهای کوچک عشق بورزیم. فقط و فقط ما بودیم که بلد بودیم در معامله ای که پایاپای نبود، شرکت کنیم. می توانستیم بدهیم و نگیریم. ببخشیم و از خودِ بخشیدن کیف کنیم. بی حساب و کتاب دوست بداریم. در هستی، عناصر ریزی بودند که مردها با چشم مسلح هم نمی دیدند و ما می دیدیم. زنانگی فقط مهارت آراستن و فریفتن نبود و آن قدیم ها بعضی از ما این را می دانستیم. مادربزرگ من زیبایی زن بودن را می دانست. وقتی زنی از شوهرش از بی ملاحظگی ها و درشتی های شوهرش شکایت داشت و هق هق گریه می کرد، مادر بزرگ خیلی آرام می گفت: مرد است دیگر، نمی فهمد. مردها نمی فهمند. از مرد بودن مثل عیبی حرف می زد که قابل برطرف شدن نیست. مادربزرگ می دانست مردها از بخشی از حقایق هستی محروم اند. لمس لطافت در جهان، در انحصار جنس دوم است و ذات جهان لطیف است.

مادربزرگ می گفت کار زن ها با خدا آسونه. مردها از راه سخت باید بروند. راه میان بری بود که زن ها آدرسش را داشتند و یک راست می رفت نزدیک خدا. شاید این آدرس را هم همراه سلاح قدیمی مان گم کردیم.

به هر حال، ما الان اینجاییم و داریم از خوشبختی خفه می شویم. رئیس شرکت به مان بن فروشگاه سپه داده و ما خیلی احساس شخصیت می کنیم. ده تا نایلون پر از روغن و شامپو و وایتکس و شیشه شور و کنسرو و رب و ماکارونی خریده ایم و داریم به زحمت نایلون ها را می بریم و با بقیة همکارهای شرکت که آن ها هم بن داشته اند و خوشبختی، داریم غیبت رئیس کارگزینی را می کنیم و ادای منشی قسمت بایگانی را درمی آوریم و بلندبلند می خندیم و بارهایمان را می کشیم سمت خانه. چقدر مادربزرگ بدبخت بود که در آن خانه می شست و می پخت. حیف که زنده نماند ببیند ما به چه آزادی شیرینی دست یافتیم. ما چقدر رشد کردیم.

افتخارآمیز است که ما الان، هم راننده اتوبوس هستیم هم ترشی می اندازیم. مهندس معدن هستیم و مربای انجیرمان هم حرف ندارد. هورا ما هر روز تواناتر می شویم. مردها مهارت جمع بستن ما را خیلی تجلیل می کنند. ما می توانیم همه کار را با همه کار انجام دهیم. وقتی مردها به زحمت بلدند تعادل خودشان را ایستاده توی اتوبوس حفظ کنند، ما با یک دست دست بچه را می گیریم با دست دیگر خریدها را، گوشی موبایل بین گردن و شانه، کارهای اداره را راست و ریس می کنیم. افتخارآمیز است.

دستاورد بزرگی است این که مثل هم شده ایم. فقط معلوم نیست به چه دلیل گنگی، یکی مان شب توی رختخواب مثل کنده ای چوب راحت می خوابد و آن یکی مدام غلت می زند، چون دست و پاهایش درد می کنند. چون صورت اشک آلود بچه ای می آید پیش چشمش. بچه تا ساعت پنج مانده توی مهد کودک. همه رفته اند، سرایدار مجبور شده بعد از رفتن مربی ها او را ببرد پیش بچه های خودش. نیمة گمشده شب ها خواب ندارد. می افتد به جان زن. مرد اما راحت است، خودش است. نیمة دیگری ندارد. زن گیج و خسته تا صبح بین کسی که شده و کسی که بود، دست و پا می زند.

مادربزرگ سنت زده و عقب افتادة من کجا می توانست شکوه این پیروزی مدرن را درک کند؟ ما به همة حق و حقوقمان رسیده ایم.زنده باد تساوی!

چند مطلب پیشنهادی:

با متمم:

+267

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه‌ای‌گری در کار (صوتی) کتاب های مدیریت راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت

111 نظر بر روی پست “داستان شگفت برابری”

نفیسه گفت:

فروردین ۲, ۱۳۹۳ در ۵:۵۲ ق.ظ

من هم کامنت ها رو خوندم، به نظرم همون طور که ساغر عزیز گفتن، خانمی که این متن رو نوشتن حالت گذار فرهنگی رو توصیف می کنن، حالتی که زن مسئولیت های اجتماعی رو به عهده گرفته ولی مسئولیت های سنتیش اندکی هم کم نشده. به نظر من حل این مشکلات با گذشت زمان، آگاه کردن جامعه و مخصوصاً مردان و آموزش های فرهنگی برای پذیرش مقتضیات جامعه مدرن، امکان پذیر است نه با خانه نشین شدن و برگشتن به دوران مادربزرگ هایمان .
همان طور که یکی از دوستان نوشته بودند، شما اگر پای صحبت مادربزرگ ها بنشینید ، می بینید نارضایتی از زندگی ای که داشتند در صحبت هایشان موج می زند که حتی مادرانمان یا ما که در حال گذار فرهنگی می باشیم میزان رضایت از زندگی خیلی بالاتری داریم. در گذشته به دلیل عدم استقلال مالی زنان، ظلم فراوانی از طرف خانواده و مخصوصاً همسر به آنها روا می شده است، اگر همسرشان هر رفتار غیر انسانی ای با آنان می داشته، به دلیل عدم استقلال مالی ، اصلاً فکر جدائی هم به ذهنشان خطور نمی کرد، و مجبور بودند همه ناملایمات اخلاقی همسرشان را بپذیرند، (نه اینکه عاشقش بودند).
اما ورود بشر به عرصه تکنولوژی، روبکرد بسیار مثبتی بر زندگی زنان داشت، فکری شدن کارها و از بین رفتن تدریجی کارهای یدی باعث شد زنان هم توانائی حضور در جامعه را بدست آورند. از طرف دیگر کار خانه یا به اصطلاح شغل خانه داری با بوجود آمدن دستگاه های کمک کننده مثل ماشین لباس شوئی، ظرف شوئی، زودپز و … بسیار سبک شده و کم کم معنی قدیمی خود را از دست داد. مردها نیز با از بین رفتن شغل های بدنی، و همین طور چون دیگر لازم نبود بار اقتصادی خانه را به تنهائی به دوش بکشند، بسیار لطیف تر شدند، طوری که در تربیت و نگهداری کودکان، نقشی همانند نقش زن را داشتند، کم شدن تعداد کودکان به دلیل فراگیر شدن روش های ضد بارداری کم شد و زن و مرد به هم شبیه تر شدند، و این لازمه جهان تکنولژیکی است که شباهت های بین زن و مرد بسیار اساسی تر از تفاوت های آنهاست.
برخی دوستان اظهار می کنند که وظیفه اصلی زن، مادری و همسری است، من می خواهم از آنها بپرسم که آیا وظیفه اصلی مرد پدری و همسری نیست؟ و آیا به این بهانه می توان از ورود مردان به جامعه و استقلال آنها جلوگیری کرد؟ اتفاقاً روانشناسی جدید بیان می کند که بعد از سن شیرخوارگی، بهترین تربیتی که برای کودک وجود دارد این است که به همان میزان از ساعاتی که کودک با مادرش می گذراند با پدر نیز بگذراند و به هیچ وجه بار اصلی تربیت کودک را بر عهده زن نمی داند. در مورد وظایف همسری نیز به همان میزان که زن برای همسرش وقت می گذراد، همسرش هم همان مقدار وقت و انرژی باید نصیب زن گرداند و نمی توان مثل قدیمی ها گفت کار اصلی زن شوهر داری است و کار اصلی مرد فتح دنیا و این گونه زن را به موجود خانگی تبدیل کرد.
ولی در مورد مشکلاتی که این خانم در این متن مطرح کرده، اولین راه حل گذشت زمان است. وقتی مردان کم کم با جامعه مدرن آشنا شوند ، درک می کنند که وقتی یک زن تحصیل کرده دارند که دوشادوش آنان کار کرده و در پیشبرد جامعه و امرار معاش خانواده موثر است، باید نیمی از وظایف خانه داری و بچه داری را که در گذشته فقط به عهده زن بود، بر دوش بکشند. همچنین کم کم باید باور کنند که در کارهای غیر جسمی، به طور کل بالاتر از زنان نیستند و این برتری چندین هزار ساله خود را فراموش کنند . همچنین جامعه و حکومت برای تسریع این گذار، می تواند در این راستا،قانونگزاری های جدید و کارهای فرهنگی ببسیاری بکند، یاد دارم چند وقت پیش خواندم که در ژاپن یک شبکه تلویزیونی اختصاص دارد به توانمند سازی زنان که فیلم های اوشین، هانیکو ، معلم جزیره و بسیاری از فیلم هایی که صداو سیمای ایران هم از خریدارانش بوده از آن شبکه پخش می شده و هدف این فیلم ها هم این بوده که با نشان دادن سرگذشت زن هایی که با وجود طرز فکر های سنتی تونستن در جامعه رشد کنن ، زنان رو برای ورود جامعه مدرن، توانمند کنن. اما در مورد اینکه نوشته بودن زن با ورود با جامعه اعصابش خورد می شه و سر بچه هاش خالی می کنه این حرف چندان از روی منطق زده نشده، زن یا مردی که مدیریت خشم بلد نباشد، ، بالاخره مشکلی تو زندگیش پیدا می کند که سر بچه هاش خالی کند و برعکس و این صحبت اصلاً به جنسیت و کار و .. مربوط نمی شود.