سلام
من بعضی اوقات احساس می کنم که باید توی یه جمعی یه حرفی رو یا یه تجربه ای که من به اشتباه ان رو انجام دادم بگم ولی به دلیل اینکه نمی دونم حرفهامو از کجا شروع کنم و چه طور بگم و همیشه هم نمی تونم حرفهامو بزنم
محمد رضا جان می تونید راهنمایی کنید چی کار کنم

دیروز به یکی از دوستان داشتم می گفتم که: خیلی حرفها نزدم….که اگه می زدم شاید اطرافم بهتر می شد ازاینی که بود شایدم خودم بهتر می شدم.اطراف:خانواده و دوستان نزدیک.

گاهی عامل نزدن حرف نداشتن تعهده که اگه مسئولیت بود حرفی زده می شدو…

مطمئنا ما بیشتر مسئول حرفهای که نزدیم هستیم، چون اگه کمی فکر کنیم خیلی حرفهای توی دلمونو نمی زنیم..راجع به همه چیز و هم آدمها..

حرف هایی هست برای گفتن که اگر گوشی نبود، نمی گوییم.

و حرف هایی هست برای نگفتن،

حرف هایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند.

و سرمایه ی هرکسی به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارد.

حرف های بی قرار و طاقت فرس

که همچون زبانه های بی تاب آتشند.

کلماتش هریک انفجاری را در دل به بند کشیده اند.

اینان در جستجوی مخاطب خویشند.

اگر یافتند آرام می گیرند

و اگر نیافتند ، روح را از درون به آتش می کشند.

( دکتر علی شریعتی )

یه جور تضاد بین واقعیت و حقیقت رو ازش میشه فهمید
کلا داستانی است که من تجربه اش کردم
واقعیت اون چیزیه که گفته میشه و حقیقت اون چیزیه که با پس زمانی رفتاری قابل درک میشه ولی گفته نمیشه مثل عشق…………….
کاش میشد واضحتر نوشت……..

این جمله هنری جی.کایزر رو هم خیلی دوست دارم :
میگه ” وقتی اثرت برای خودش حرف میزند، تو حرف زیادی نزن”.

when your work speaks for itself, don’t interrupt.

به قول استاد عزیزم اشتباه های سفید!