محمدرضاجان
نوشته بودی دامپزشک‌ها گفته‌اند به طول زندگی بلوط فکر نکن و تو می‌خواهی عرض زندگی‌اش را پربارتر کنی. متنت را خواندم. به عادت همیشه می‌خوانم و چند روزی بعد اگر حرفی داشته باشم برایت می‌نویسم. به نوشته‌ات درباره‌ی دهه‌ی چهارم زندگی فکر کردم. به فهرستی که خودم چند سالی دیگر شادی به مرور دهه‌ی چهارم باید بنویسم. من ریاضی‌ام خوب نبوده و نیست ولی طول و عرض را اندککی بلدم.
از خودم می‌نویسم شاید دیگری هم مصداق حرفم باشد. در مدرسه زیاد خواندم که عرض زندگی چیست و چگونه پاسش بدارم؛ ولی در عمل آن را نیاموختم. در دانشگاه هم چنین شد. به عکس تو که مهندسی خواندی و طول و عرض واقعی محاسبه کردی من طول و عرض زندگی را در کتاب‌های ادبیات خواندم. همیشه در زندگی من گمشده‌ای بود. هنوز هم هست. شاید این روزها کمی کمتر. گمشده‌ام در طول زندگی بود. من همیشه در طول زندگی دویدم و زندگی از آنجا که خودش طبق قانون تعادلش را حفظ می‌کند شاید بدون این که بفهمم به عرض مسیرم هم اضافه کرد. خانواده پیدا کردم و دوستانی بهتر از آب روان. لذت‌هایی شبیه آن تاریک امن خالی از انسان پروژه‌ی قطار شهری که منتظر بودی زودتر کارت را تحویل بدهی و امروز برایت فقط همان شب مانده است.
این روزها که مرگ واقعا و نه در ادبیات از رگ گردن به خودم و همه‌ی عزیزانم نزدیک‌تر است به عرض زندگی بیشتر فکر می‌کنم. جرأت ندارم بگویم به عرض زندگی‌ام رسیدگی می‌کنم. فقط به آن فکر می‌کنم. به چیزهایی که این طول را عمق دادند و غنی کردند. به لحظاتی که در کنار دویدن‌هایم بودند و حالا فقط یاد همان‌ها نگهم می‌دارند.
می‌دانی که من هم مثل خیلی‌های دیگر به مسیرت نگاه می‌کنم و از آن یاد می‌گیرم. بی‌شک آوردن کوکی و حالا پناه‌دادن به بلوط در عرض زندگی‌ات اتفاق افتاده است. حداقل برای من که سرپرستی دو حیوان را قبول کردم که این طور است. روزی که گربه‌هایم را می‌خواستم به عرض زندگی‌ام اضافه کنم به خودم گفتم دیگر از محمدرضا که گرفتارتر نیستی؟ اگر او وقت پیدا می‌کند که به کوکی رسیدگی کند تو هم می‌توانی. این بود که کمی پهنای زندگی‌ام عمیق‌تر شد.
ممنون که از بلوط عکس گذاشتی. در اینستاگرام عکس‌ها می‌آیند که بروند و زود فراموش بشوند. صفتش همین است. سهم کاذبی از عرض زندگی است. اینجا به قول خودت بماند به یادگار.
پ.ن: ببخشید که هر وقت می‌نویسم طولانی می‌شود. از گربه عکس بگذاری من موتور نوشتنم روشن می‌شود. می‌توانی بگویی یک دنبال‌کننده‌ی گربه‌ای هم دارم که فقط به گربه واکنش نشان می‌دهد.
پ.ن۲: عکس گربه‌هایم را که الان برای خودشان خانم‌های باوقاری شده‌اند برایت می‌گذارم. بماند به یادگار اینجا.
این عکس اولی است که از گربه‌ها برایم فرستادند. با یک پیام ساده. این‌ها را می‌خواهی؟ و انتخاب من که بگذارم بروم یا مسئولیت قبول کنم.
https://s16.picofile.com/file/8426843368/%D9%BE%DB%8C%D8%B4%DB%8C%E2%80%8C%D9%87%D8%A7.jpeg
این هم دخترهای موقر خانه‌ی ما
https://s17.picofile.com/file/8426843768/%D9%86%D8%A7%D9%84%D8%A7_%D9%88_%D8%B3%DB%8C%D9%85%D8%A8%D8%A7.jpeg

چقدر نام‌هایی را که روی گربه ها میزارید دوست دارم. بلوط، کوکی، پاییز. خیلی در نام‌گذاری باسلیقه اید. قبلنا که یه سری نوشته با‌عنوان “نامه به رها” داشتید. به حدی این اسم را دوست داشتم که با خودم گفتم روزی اگر فرزند دختری داشتم این نام را روش میگذارم، که آزاد و رها باشه. شاید تو این سرزمین زیباترین هنری را که میتونی به دخترت یاد بدی همین باشه، که خودش را در بند این افکار دست و پاگیر برای بانوان نگه نداره.
راستی یخورده بیشتر به گربه ها نزدیک شدم. الان شیوا را نوازش می کنم ولی فک کنم گربه ها علاقه ای به من ندارن:) همچین تمایلی به هم‌نشینی با من نشون نمیدن:)) این شیوا که هی وول میخوره منم نمیفهمم چی میگه، تهشم میره یه سمت دیگه:).
این مدت هر وقت یه پستی درباره ‌گربه ها گذاشتید فک کنم منم یه صحبتی کردم. احساس میکنم شاید بهتر باشه یخورده صحبت جدی تری هم بکنم. شاید به این خاطر باشه که صحبت دربارشون درد داره. میدونی هیچوقت آدم هایی را که طالب قدرتند و برای داشتنش دست به هرکاری میزنند را نفهمیدم. با خودم میگم، فکر نمی کنند که یک روز عمرشون به پایان میرسه. البته میدونم دنیای اونها با دنیای من فرق داره و درکی از صحبت‌های من ندارن.
اینم دوست داشتم بهتون بگم، هرچند هرچه فکر کردم دلیلی منطقی برای گفتنش اینجا پیدا نکردم جز اینکه دوست داشتم شما هم در شادی من شریک باشید. من و مهدی هم یه ۷ ماهی میشه ازدواج کردیم. هرچند چند مدت پیش که فکر میکردم به این نتیجه رسیدم ازدواج به شیوه ی مرسوم جز تحمیل جامعه نیست و بخاطر زیست جمعیست و خب زندگی اجتماعی هم نیازمند به یک سری قوانین هست.
فک کنم خیلی طولانی شد فقط اینم بگم که دارم کتاب”system view of life” را میخوانم. الان فصل ۸ هستم. یخورده بنیان های فکریم داره زیر سوال میره. مثلا تعریفم از روح. الان به این فکر می کنم اگر وجود روح به جسم نیازمند هست، چطوری روح را بعد از مرگ احضار می کنن؟!( الان نظر خودم این هست که روح محصول ارتباطات بین نورون‌ها ست). گذاشتم این کتاب را تموم کنم و بیاندیشم و بعد بیام مفصل سوالام را بپرسم.
چه نوشته شلم شوروایی شد! برای این حجم از پراکنده‌گویی معذرت میخوام. امیدوارم بلوط در کنار شما شادمانه زندگی کنه. راستی شما به گربه های خیابونی چه غذایی میدید؟

خیلی از مفهوم «عرض زندگی» که برای بلوط به کار رفته بود، خوشم اومد.
محمدرضا؛ بعنوان یک سؤال مستقل، طی این چند سال نگه داشتن حیوون خونگی عرض زندگیت رو بیشتر کرده؟
و اینکه اگر با استفاده از تجربیات شخصیت یک پست درمورد افزایش عمقِ عرض زندگیمون در این روزها بنویسی، برام جالب خواهد بود.
ارادتمند تو!