امروز کارنامه های سال اول دبستان تا لیسانس را نگاه کردم
گریه‎ کردم
اکثرا خاطرات تلخ را بیادآوردم
از ماه مهر و بی‎ مهری ها
وقتی در دوران راهنمایی می‎خواستم در کلاس ب باشم و بعلت اینکه کلاس ها به ترتیب حروف الفبا تنظیم می‎کردند مرا در کلاس دیگری انداختن، کلاسی که درس هنر و علوم و زبان انگلیسی را یک معلم تدریس می‎کرد.

محمدرضا عزیز توانستی متمم را ایجاد کنی و حال می‎توانی به سیستم آموزشی ایراد بگیری.

تصمیم گرفتم بیشتر و بیشتر درس های متمم را بخوانم.

خوشحالم که هستی.

سلام استاد
شنیدم که شما گفته بودید دوست دارید به اسم کوچیک صداتون کنن اما من دوست دارم بعضی ها رو استاد صدا کنم مثل شما ودکتر شیری عزیز روچون مطالبی رو که از شما یاد میگیرم برام واقعا لذتبخشه من هم همسن شمام دقیقا سال اول دبیرستان بخاطر تجدیدی از فرزانگان اخراج شدم هنوز که هنوزه یاداوریش برام سخته خیلی حالم خوب شد از اون ده دقیقه صحبت با مدیرتون اونقدر شاد شدم انگار برای خودم این اتفاق افتاده من هم مسیر خوبی رو طی کردم اما نه با افتخارات شما ، بودنتون کلی خوبه
موفق باشید وپاینده

جسارت نباشه. اما گویا میشده در صورت مشکل مالی به مدرسه حلی یا هر مدرسه تیزهوشانی اعلام کرد و اونا با یه تحقیق ساده شهریه رو دریافت نمیکردند.
ضمنا بابت سختی هایی که کشیدید احساس تاسف میکنم ولی خیلی خوشحالم که اینجوری تونستید از پس اش بر بیاید

الان دومین سالیه که مهر میاد و من به جای دانش اموز این بار معلمم .ذهنم پره از فکرای مختلف که باید عملیشون کنم
راست میگی محمد رضای عزیز من هم که به نیمکتای کلاس که زمانی خودم روشون میشستم نگاه میکنم میبینم چقدر با این سیستم اموزشی مخالف بودم و درس خوندن برام خالی از مفهوم بود . چون احساس میکردم چیزایی که باید یاد بگیرم رو تو مدرسه یاد نمیگیرم برا همین بود که بعد سال اول دبیرستان مدرسه نمونه دولتی رو ول کردم و تصمیم گرفتم تو هنرستان مکانیک بخونم نمیدونم کارم چقدر درست بود. وقتی رفتم هنرستان سیتم اموزشی فنی حرفه ای رو دیدم که کاملا با تکنولژی روز موجود در بیرون غریبه بود ومربیایی هنرستان خیلی هم که زور میزدن یه سری مسائل فنی پیش پا افتاده تدریس میکردن .بازم از درس سر خورده شدم . وقتی وارد دانشگاه شدم این ناامیدی بیشتر شد چون دانشگاهمون از هنرستان هم سطحش پایین بود.سعی کردم فقط یه مدرکی بگیرم و خلاص شم از این محیطی که داشت خفم میکرد . حالا بعد ۵ سال کار تو راهن اومدم معلم شدم . خیلی دوست دارم وضعیت دانش اموز هامو عوض کنم و بتونم تو موفقیتشون تاثیر گذار باشم . هنوز خیلی راه دارم…
هنوز خودم رو رو نیمکتای کلاس میبینم…

من هنرستان کاردانش درس میدم میشه گفت ۹۰ درصد ترد شده دبیرستان ها هستند به اینها چطوری باید روحیه داد؟ جو غالب و دید جامعه بهشون خیلی منفیه

هرگز مدرسه رو دوست نداشتم حتی با اینکه بازی هامو با خودم بردم مدرسه,اینقدر که ناظم دبستان باید شخصا مطمان میشد که من رفتم تو کلاس یا گوشه ای حیاط مشغول بازیم…تا وقتی که شدم مبصر کلاس.

خب منم به معجزه این گذر زمان خیلی ایمان دارم…..و این گذر زمان معجزه میکنه و هزینش هم تک تک لحظه های عمرمون….کلا که برای همه مسایل و مشکلات دو راه حل بای دیفالت وجود داره…یکیش سکوته و یکیش گذر زمان (متاسفانه فراموش کردم این جمله ماله کیه)….د رمورد اول مهر خوشبختانه یا بدبختانه اینقدر که در آینده و حال سیر میکنم از لحاظ حافطه ای و نوستالژی در حد یه تک سلولیم……..اول مهر برای من آمدن پادشاه فصلها پاییز رو یادآور میشه….رویای ترین فصل خدا….و اینکه چه زیبا بود اگرپاییز بودم …..وحشی و پور شور و رنگ آمیز بودم…پاییزتون مبارک