خیلی تاثیرگزار بود

خوشبختانه یا متاسفانه این حرف در مورده من صادقه!!!!!!!!!!!!!!!!

به نظر من لازم نیست پیش آدمها اعتراف کنیم …
مگر آنجا که از تقصیر و اشتباه ما افرادی دچار زیانی شده باشند که سعی در جبران زیانشان هم ضرورت دارد…تازه گاهی با این اعتراف شاید حالشان را بد کنیم که اگر ممکن باشد بهتر است جبرانمان را هم پنهانی برایشان انجام دهیم…
«اعتراف و در پی آن بازگشت از خطاها چیزی است که فقط به خودمان و خدای خودمان مربوط میشود و اگر کسی شجاعت این کار را داشته باشد پایبندی به خط مشی جدید خود را در عمل نشان میدهد و نه با اعترافهای مختلف پیش آدمهایی که خودشان هم پر از خطا هستند و احتمالا تکرار مجدد آن اشتباهات.»
اشتباه بزرگ و کوچک هم چندان تفاوتی ندارد . بیان خطاها گاهی زشتی انها را برایمان کم میکند و خیال کوچکی اشتباه، ما را در فریب تکرار و قدم گذاشتن بسوی اشتباهات بزرگتر قرار میدهد.
البته معلوم است هیچگاه نباید نقش قدیس را بازی کرد و ریاکار بود …