نمی دونم کار من هم از این دست هست یا نه اما می خوام داستان خودم رو بگم.
من سالها کار تدریس و آموزش تو مدارس درجه ۱ تهران و آموزشگاه ها رو انجام دادم و تو زمینه خودم با خیلی جاهای خوب مثل رادیو و مجلات معتبر و .. کار کردم.
تمام دوران دانشگاه هم درس خوندم و هم کار کردم (از کار داوطلبانه در انجمن علمی دانشکده و تدریس تو مدارس و آموزش گاه ها گرفته تا کار فروشندگی لوازم آرایشی و …)و از خیلی کارها وقتی بیرون میومدم از طرف اطرافیان و دوستانم به شدت سرکوب می شدم که چرا این کار رو کردم و دیگه گیرم نمیاد.
۳ سالی هست یک کار تولیدی خونگی رو شروع کردم و تبدیل به کارگاهش کردم.
دوسالی هست که به دعوت یکی از اساتید بزرگم تو یه مرکز دولتی با حقوق و امتیاز عالی! مدیر هستم ولی ماه گذشته استعفا دادم چون تونسته بودم در دو سال گذشته از کار تولیدیم که روزی فقط ۴ ساعت عصرها براش زمان میگذاشتم تقریبا دو برابر یا بیشتر از کار دولتیم دربیارم و در عین حال از کار دومم بخاطر هیجان و تنوع و جذابیتش و اینکه دیگه کارمند نیستم و جای پیشرفت دارم بیشتر لذت می برم.
الان هم در حال سرمایه گذاری برای پیشرفت دادن کارم هستم یعنی برای دومین بار محصولی که تو ایران نیست و فقط وارد میشه رو دارم آماده می کنم و البته بازارش رو هم دارم.
اسمی از کارم نمی برم چون با یه سرچ کوچیک تو گوگل پیدام می کنید.
فکر می کنم برای کسانی مثل من بزرگترین انرژی بخش خودمون هستیم وگرنه بر اساس عکس العمل و حرف های اطرافیان هر لحظه باید وایسیم و جلوتر نریم.

من معذرت میخوام عزیزم. به هرحال من خامم و کم تجربه ، من از شما انتظار راهنمایی رو داشتم نه باز خواست. و امیدوار بودم که از حرفم سوء برداشت نشه. من اصلا بد بودن یا خوب بودن تو منظورم نبود ، منظورم خوب عمل کردن به توصیه ها ی استادت بود. شاید من اشتباه یاد گرفتم طی این چند روز کوتاه حضورم در این سایت ، من اعتماد واحترام ومهربانی رو یاد گرفتم. بازم ازت معذرت میخوام اگه قضاوتی کردم ویا حرفی رو به اشتباه زدم که خوشت نیومده بازم میگم بذار به حساب اشتباه از طرف خواهر کوچیکت. بعدم این اخرین حضورم در این سایت بود ، من تنها متولد شدم ، تنها بزرگ شدم وتنها هم خواهم مرد. واز شما هم داداش محمدرضا ممنونم کلی از فایل های صوتی وحرفاتون انرژی گرفتم ، قول میدم به سایتتون سر بزنم اما به عنوان یه خواننده خاموش و ازتون یاد بگیرم. اما دیگه کامنتی نخواهم گذاشت ، چون من وفکر من و عقل و حتی مشکلات من بسیار کوچیکتر از دغدغه های شما برادر عزیز و بزرگواران بیننده این سایت هست. خداحافظ وبراتون ارزوی سلامتی و ارامش وموفقیت میکنم. خداحافظ

محمدرضا كامنت من گم شده؟

استاد من یک ناشناس هستم که صد در صد عاطفه هم نیستم 😉
می خواستم ازتون خواهش کنم به عاطفه جواب بدید. بنده خدا منتظره ……. 😉

من چندبار دیدگاهم رو نوشتم و فرستادم، نمی دونم چرا ثبت نمی شه!!!

محمد رضا من فکر میکنم گزینه دوم خیلی مهم باشه و برای یک کار آفرین موفق بودن باید یه سری ویژگی از بچگی باهات باشه.
من تو منطقه ای زندگی میکنم که صنایع دستی زیادی داره و مدتی هست ذهنم درگیره که میشه از این طریق هم کارآفرینی کرد و هم بعضی از این صنایع دستی رو از نابودی نجات داد، کلا به نظرم صنایع دستی تو کشور ما صنعتی هست که به شدت تو رکوده و خیلی میشه تو این زمینه کار کرد، اما واقعا نمیدونم میتونم موفق باشم یا نه؟ به خاطر اینکه من ویژگیهای کارآفرینی رو ندارم.
والبته درآمد بالا هم برای من مهمه 🙂

سلام برادر عزیز. من مصاحبه تون رو گوش دادم. میتونم بگم بزرگترین درسی که از شما گرفتم عاشق بودنه. من عشق رو فراتر از حتی ایثار میدونم. واینکه عشق اگه از منشور شعور بگذره ، به چیزهایی تجزیه خواهد شد که مثلا۱٫ یکیش مهربونیه ۲٫ بردباری ۳٫فروتنی ۴٫ تسلیم۵٫ صداقت و……….
واینکه من همه اینا رو در وجود شما دیدم وشما به اولین نفر در لیست الگو های من تبدیل شدین.
یاد گرفتم که حتی برای عاشق بودنن باید تمرین کرد ، چون عشق یه لحظه شیفتگی نیست ، بلکه عشق یه تجلی نیرومندی از زندگی ماست و شخصیت انسان در کامل ترین مرحله نمو. به من همیشه گفته شده تو شخصیت درون گرایی داری،اما الان میگم نه درو نگرام ونه برون گرا من میخوام یکسان باشم وکیفیت حالم رو باخودم حمل کنم و نه ارزش گذاری هام ونه حتی خوب ویا بد بودنم رو ،من نمیخوام هویت بگیرم.
من الان خوب درک میکنم که خوشحال بودن وسخاوتمند بودن وحتی عاشق بودن فرجام نیستن بلکه انجامن.
ومیخوام تمرین کنم و روح نامیرا خودمو تسلیم چیزهای نامیرا بکنم مثل عشق ، ایمان ، امید
و از شما کمک میخوام تا کمکم کنید وتا زمانی که سر کلاس حضوری شما نشستم یه نمونه کامل از یه دانش اموز محمد رضا شعبان علی باشم.

آره واقعا این مورد آخری که فرمودین خود خود واقعیته ! من خیلی زیاد تجربش کردم ، ولی توی بعضی شرایط و بعضی سن و سال ها آدم واقعا برای شروع یه کار نو نیاز به حمایت داره، نه حالا حتما مالی ، بلکه بیشتر برای تقویت روحیه در مراحل انجام کار که متاسفانه معمولا این شرایط مساعد پیش نمیاد …
ممنون

حیلی ممنون استادم

خیلی استفاده کردم. الان باز یک مشت خذعبلات به ذهنم سرازیر شد که بنویسم سعی میکنم کوتاه باشه. اسمشو بذارین اعترافات یک کار آفرین بالقوه…

تجربه عملی فروش که برای موفقیت در خیلی زمینه ها لازمه و بعد هم پیدا کردن نیروی مناسب برای اون کار مشخص که ایده رو درک کنن و توانایی موردنظر رو داشته باشن و بتونن صبر کنن تا با هم موفق بشیم؛ «تیم سازی و تیم داری»، دربرخی موارد کار سختیه. هم نیاز به مهارتهای رهبری داره و باید کسی باشی که برای خودت با تو کار کنند و هدفت رو قبول داشته باشن و هم اینکه در برخی زمینه ها و مکانها اصلا یافتن اون افراد مناسب برای اون کار خاص میتونه سخت باشه.

درباره تجربه عملی فروش این نکته هست که برای دختران این فرصت که در کودکی بازار رو لمس کنند معمولا نبوده و بخصوص که با یک تیپ روتوش شده بچه درسخونای عزیزکرده مدرسه درس خوندیم تازه اونم به لطف استعداد ودیعه ای و علاقه و با حداقل تلاش، سختی زیادی برای مطالعه نکشیدیم این شده که هم از هوش حاصل از تجربه کوچه و بازار و هم کسب سختکوشی لازم محروم موندیم. بقول بزرگی«با هوشای کلاس درس لزوما به درد کارآفرینی نمیخورن و باهوشای کوچه و خیابون بهترن» {که در نکات ۱و۲و۳ آورده بودین} اونا یاد گرفتن تجربه کنن اشتباه کنن و از از اشتباه درس بگیرن و خودشونو تقویت و اصلاح کنن اما آموزش مدرسه یاد داده که اشتباه بده و هرکس حداقل اشتباه رو داشته باشه بهتره و نمره بالاتر میگیره و این باعث میشه ترس از اشتباه در جوانها تقویت میشه.
بدتر اینه که عمرتو بذاری رشته ای رو بخونی و بعدا ببینی علاقه تو رو جواب نمیده و ناگهان مثل عارفانی که آخر عمر متحول شدن راهتو پیدا کنی.

درباره نکات مالی و سرمایه گذاری هم خیلی جالب بود. از کارآفرینی هم که بگذریم کلا نداشتن هوش مالی هم معضلیست که گریبانگیر خیلی از ماست. باید آموزشهایی حداقلی برای این مساله به نوجوانان و جوانان و بسیاری والدین داده بشه. کسانی که تجربه های فروش و مبادلات و حتی شاگردی کردن از سنین پایین دارن طی زمان به پختگی خوبی میرسن اما همسالانشون که فقط در دنیای درسهای کم فایده نظری عمرشون میگذره چه بسا به اندازه حساب و کتاب پول تو جیبیشون هم مدیریت ندارن. این دسته وارد کار و زندگی هم بشن خوب نمیتونن از پس مسایل مالیشون بر بیان و کاملا آماده ان که گنج قارون رو هم یکشبه بر باد بدن. افرادی آویزان به جیب والدین…

نکته رویکرد به صنایع رو به افول و احیای نوع متفاوتی از آن خیلی جالب بود.

ببخشید بازم طولانی شد ):

«ما برای پدر و مادر و خواهر و برادر و همسر و همسایه ی خود، همیشه کوچک، ناتوان، ضعیف و خلاصه «همان جوان ناتوان دیروز» دیده میشویم. جان بی ناس، در کتاب تاریخ جامع ادیان میگوید: در تاریخ پیامبری مشاهده نشده که بدون مهاجرت به شهر و دیاری دیگر، از همان ابتدا در شهر خود، توانسته باشد دین قدرتمند و ماندگاری را پایه گذاری کند.»

خیلی خیلی مسئله ی عجیب و قابل تعمقی رو بیان کردین، باید روش فکر کنم…

منم چیزهایی رو به این موارد اضافه میکنم….
د رمورد آموزش دقیقا درسته ما یک بحث Education داریم که منظور تحصیلات آکادمیک و یک بحث Training که همین دوره های اموزشی کوتا مدته که عنوان کردید مثلا زنان کارافرین توی کشورهای فقیر بیشتر نیاز به دورهای اموزشی کوتاه مدت در رابطه با حسابداری بازاریابی و این چیزها رو دارن تا مدرکهای آکادمیک….و در این کشورها بحث Training بسیار بسیارمهم تر هست از بحث آموزش آکادمیک و الیته که آموزش و تحصیلات آکادمیک خودش تاثیر مثبتب داره ولی نه الزاما همه جا.
در مورد دوم هم دقیقا درسته ویژگیهایی مثل ریسک پذیری…شناخت موقعیتها…دانش و درک سریع و ایجاد روابط موثر …از این ویژگیها به عنوان Competence عنوان میشه یا Human Capital که البته تاثیر فرهنگ در شکلگیری این ویژگیها خیلی خیلی مهمه….مثلا تاثیر فرهنگ ما بر ریسک پذیری زنان و مردان و مخصوصا زنان در مقایسه با تاثیر فرهنگ غرب بر این ویژگیهای شخصی….
د رمورد چهارم این نکته هم اهمیت داره که کمکهای و سرمایه گذاری دولتها برای کارآفرینان بسیار می تونه موثر باشه
د رمورد پنجم نوع فرهنگ کشور و اقتصاد اون شرکت میتونه بسیار موثر باشه
در مورد هشتم بحث خلاقیت که امروزه رشته های مدیریت نوآوری و خلاقیت جر رشته های مهم و جدید هستن و در این مورد کشور چین مثال زدنی هست که اکثرا تولیدات تکراری دارن و گاها با استفاده از نام برندهای دیگه به موفقیت دست پیدا کردن هرچند این قضبه داره کمرنگ تر میشه ولی همون ویژگیهای فردی در ایجاد خلاقیت موثر هست.
د رمورد آخر هم بحث حمایت هست و از اون به عنوان شبکه های اجتماعی یاد میشه که در واقع اقراد نزدیک به فرد کارآفرین رو هم شامل میشه این قضه هم تا حد زیادی تحت تاثیر فرهنگ هست زیاد هستن کارافریناینی که کسب و کار از پدر یا مادر به فرزندان رسیده
در ادامه همین بحث چیزی که اینجا جاش خالیه بحث همون شبکه های اجتماعی یا Social Capital هست که در شکل گیری یک کسب و کار می تونه موثر باشه که اون شبکه ها از افراد نزدیک پدر و مارد همسر رو شامل میشه تا افراد حقوقی و دوستان کسانی که قبلا کسب و کار مشابه راه انداختن و رقبا و حتی کسب و کارهای مشابه در کشورها ی دیگه…. این بحث شبکه اجتماعی بسته به فرهنگ کشورها متفاوت در کشورهایی مثل ایران که جز کشوری با سطح اعتماد پایین بین مردم هست افراد ترجیحشون شبکه های اجتماعی محدود به دوستان و افراد خانواده است و برعکس این امر در کشورهایی با سطح اعتماد بالا حکمفرماست…
به نظر من فرهنگ کشورها در شکل گیری کارآفرینی بسیار می تونه موثر باشه کشورهایی با سطح پایین فردگرایی مثل کشور ما مردم رو در چاچوبی قرار میده شاید امن ولی نه چندان رضایت بخش …یک جور زندگی یک شکل و تکراری.