آرزوهای آموخته شده

سلام
همه ما به نوعي درگير اين آرزوي آموخته شده يا به نوعي اهلي شدن در جامعه هستيم(به اين معني كه افكار آزاد و كلام ياغي مونو زير پا ميذاريم تا اقبال عمومي جامعه رو بدست بياريم) و برخي مثل من تا ارشد هم پيش رفتند!!! اما من هيچ وقت به پدر و مادر يا جامعه ايراد نمي گيرم كه چرا متفاوت نبودند و نگرشي جديد نداشتند! و ميخوام يك نكته رو در مقابل حرف هاي شما بزنم كه شايدم چندان مورد قبول نباشه اما بايد قبول كنيم نسل پدران ما نسل بي سوادي بود…منظورم از سواد علوم تجربي و آكادميك بود كه نيروهاي كاري جامعه بودند من يادمه خيلي بچه كه بودم تو محلمون فقط يه آمپول زن بومي بود و يه دكتر هندي !!! و مهندسين شركت نفت هرچند انگشت شمار اما قابل احترام بودند و داراي جايگاه مالي و اجتماعي بالا!! لذا يه نسل (جوونياي والدين ما) به توفيق اونها نگاه كردند و دلشون خواست كه بچه هاشون همون شكلي بشن!!! و ما از اونجا كه حس زد خارجي داريم از كار كردن زير دست مديران و مهندسان آمريكايي و اروپايي آزرده ميشديم به اين سمت و سو رفتيم….. و قول ميدم اگر امروز دكتر و مهندس مثل اون ايام جايگاه شغلي و مالي داشت اينقدرها هم بهش حمله نميشد! اما لازمه يه خاطره ي جديد براتون بگم از نسل بعد اين مرز و بوم، چرا كه جامعه ي امروزي داره آرزوهاي بچه هاي نسل بعد رو ميسازه و از اونجا كه من با بچه هاي دبيرستاني هم سر كار داشتم مغزم آتيش ميگيره …..چند ماه پيش يكي از شاگرداي سال 86 رياضي پيش دانشگاهيمو ديدم ، شيطون و با هوش و شرور با يه ذوق و شوقي اومد جلو ….گفت سلام آقا…منو شناختي ؟ طبق معمول اسمش يادم نبود اما جزئياتي گفتم كه از اسم دقيقتر بود و خوشحال شد كه يادم مونده منم با ذوق و شوق گفتم دانشگاه ميري ؟ چيكار ميكني ؟ ……چون از عقايد من خبر داشت سرشو انداخت پايين و با يه خنده ي با حجبي گفت آقا من دانشگاه نرفتم گفتم عيب نداره برو خدمت و كار كن گفت نه آقا …. با من و من گفت: من رفتم حوزه آيندش بهتره !!!!!!!!!!!!
شمحمدرضا اميدورام اين كامنت منو بخوني و نظرتو بگي چون آرزوي آموخته شده ي نسل بعد عجيب و غريب تره !!!
اين كامنت از سوز دلم براومده و اميدوارم بهش بپردازي!!!

سلام. مثل همیشه نوشته هاتون زیبا و تکان دهنده است و حرفی برای گفتن باقی نمی مونه.

من همیشه دلم می خواست خواننده شوم اینکه استعدادش رو دارم یا نه یک بحث دیگه س. ولی با گفتن این ارزو فقط به بی دینی متهم میشوم شرکت در کلاسهای موسیقی نیز اون حس خواستن من رو ارضا نکرده.از اینکه تا اخر عمرم شاید به ارزوم نرسم غصه م میگیره.
راستی استاد مسیری وجود نداره که ادم هم دینش رو حفظ کنه و هم به ارزوهاش برسه؟مگه قراره چقدر زندگی کنیم که اینقدر سخت گرفتیم؟

سلام استاد
عالی بود متنتون زبان حال منو میگه همیشه دوست داشتم پزشک بشم ولی حسابداری قبول شدم اشتباه زندگیم بود ولی توش همه توانمو گذاشتم که وقتی دارم از بیت المال استفاده می کنم حداقل تباهش نکنم و…….
امیدوارم بتونم برگردم و دوباره کنکور بدم مطمئنم اولین باری که خوب شدن حال یک انسان رو ببینم به تمام آرامشی که از زندگیم می خواستم رسیدم

استاد من هم کاملاً با شما موافقم و همین کار را هم کردم.سال سوم دانشگاه تهران بودم که فهمیدم دارم عمر هدر میدم و نیمه کاره درس رو رها کردم و دنبال راه خودم رفتم. خیلی سخت بود . اما، استاد میترسم بعدها پشیمون شم . میترسم بعدها بچم بهم بگه چرا همه باباها دکتراند اما تو دیپلمی؟ چه کار کنم ؟ برم یک مدرک الکی بگیرم؟

وقتی معلمم این سوال را برای انشا به ما داد شب خیلی فکر کردم که چه می خوام چون نمی دونستم؟ مهندس یعنی چی راننده یعنی کی؟ فقط دو تا رو نصف کاره بلد بودم یکی دکتر بود و اون یکی پلیس دکتر انتخاب کردم و از روی درس ابن سینا کپی برداشتم یه صفحه ای نوشتم. فرداش همه انشا شونو خوندن به جز من ، معلم انشا رو گرفت خودش خوند نمرشو داد و من اینطوری این موضوع کلیشه ای برای یه عمر راحت شدم.

به قول استاد شریعتی ” ستایش گر معلمی هستم که چگونه اندیشیدن را به من بیاموزد، نه چگونگی اندیشه ها را”
به نظرم خیلی از ماها الان سرگردانیم چون کسی به ما چگونه اندیشیدن رو یاد نداد نه پدر ومادر، نه معلمان مدرسه و نه جامعه…..
در ضمن بی ثباتی وضعیت اقتصادی هم گاهی اوقات باعث میشه اون فضانورد هم از اینکه دنبال آرزوش رفته، پشیمون بشه…

بی ثباتی اقتصادی و به دنبالش بی برنامه گی و از طرفی طی کردن مسیری که الان میفهمیم بهش علاقه نداریم، آینده رو برای ماها تبدیل به یه مرداب کرده که هر لحظه توی ذهنمون داره ما رو می بلعه….

محمدرضا جون با اینکه از دستت خیلی ناراحتم ولی این پستت خیلی خیلی قشنگ بود

محمد رضا جان من هم موقعی که دبستان بودم فکر فضانورد شدن داشتم..کتاب میخوندم کلاسهای نجوم میرفتم . اما انقدر همه ، همه جا منو مسخره کردند( به همه میگفتم میخوام فضانورد شم!) ، انقدر گفتن مهران الا بچه ای نمیفهمی..که متاسفانه بیخیال شدم..یعد از اون راجع بهش نه کتابی خوندم نه جایی رفتم ..هیچی..فضا نورد شدن واسه من شد یه خیالِ محال.
رفتم هنرستان ساخت تولید-مکانیک- خوندم . الان ترم آخرِ کارشناسی هستم و با بی علاقگی دارم درس میخونم .
محمدرضا جان ازتون سوال دارم ، من ترم پیش مرخصی گرفته بودم و این مصادف شد با آشناییِ بیشتر من با شما ؛ کتابایی که میگفتی رو میخوندم ، سمینار های شما رو اومدم ، کلاسای دکتر شیری رو رفتم ، الان که میرم سر کلاس ، الکتریسیته و مقاومت و طراحی اجزا میخونم برای من انگار یه دنیای بیگانست… چیکار کنم ؟
نمیدونم بگم خوشبختانه یا بدبختانه ، من تو دانشگاه علمی کاربردی تدریس هم میکنم ..

سلام
آقای شعبانعلی یه سوال بی ربط
شما روی دوستانتون تعصب دارین؟

خب حالا که ما با آرزوی بقیه بزرگ شدیم و کار به جایی رسیده که من حتی نمیدونم به چی علاقه دارم!!خب حالا ما باید چیکار کنیم؟؟ راه حلی هستی برای ماها که دنباله روی آرزوهای دیگران بودیم؟؟

من عاشق المپیاد کامپیوتر هستم و دارم براش می خونم .الآن خود مدیر میگه ما به دانش آموزان سال سوم پیشنهاد نمی کنیم راه المپیاد رو انتخاب کنند(یعنی ما مدرسه تیزهوشان هستیم) و صراحتا میگه رباتیک خوب هست اما به درد کنکور کسی نمی خوره(راست هم میگه خب) .همه خوششون اومده از جواب دادن به سوالات تستی و نکته ای و با سطح علمی زیر صفر و بعد هم سپردن انتخاب رشته به دست یک عدد (همون رتبه .مثلا 1 میره برق شریف اکثرا و …).
از بچه های مدرسه می پرسم چند ساعت در ماه !!!مطالعه غیر درسی دارن ،اکثرا جوابی که می شنوم “صفر ” هست.
می پرسم ورزش می کنید باز هم “صفر”.

من که دارم تلاش می کنم و سعی می کنم درس های مدرسه رو هم قوی ببرم جلو.شعبانعلی جان نمی دونم آخرش چی میشه ،ولی امید زیادی دارم که اتفاق شیرینی باشه.

خیلی جالب بود و من هنوز نمی دانم به جای مهندس شدن واقعا دلم می خواست چه کاره شوم؟
رویای من هیچ وقت جلو نیومد از بس گفتند با این نمره ها و این هوش یا دکتر و یا مهندس.
اصلا حتی خودمم هم هیچ وقت به غیر از این فکر نکردم و یا ذهنم اینقدر بسته بود که جور دیگه ای فکر نمی کردم. حالا بعد این همه درس و مدرک و ارشد و کار تازه می فهمم یه چیزی کمه!!رضایتی نیست !شادی و لذت کار هر روزه….
من رویامو گم کردم و حالا از کجا پیداشون کنم؟؟؟
حتی اگه زمانی چیزی به ذهنم خطور می کنه اونقدر سست و خنده داره که سریع فراموش میشه؟؟؟
منم قربانی ای تفکر و تربیت غلطم

خیلی جالب بود و من هنوز نمی دانم به جای مهندس شدن واقعا دلم می خواست ه کاره شوم؟
رویای من هیچ وقت جلو نی.مد از بس گفتند با این نمره ها و این هوش یا دکتر و یا مهندس.
اصلا حتی خودمم هم هیچ وقت به غیر از این فکر نکردم و یا ذهنم اینقدر بسته بود که جور دیگه ای فکر نمی کردم. حالا بعد این همه درس و مدرک و ارشد و کار تازه می فهمم یه چیزی کمه!!رضایتی نیست !شادی و لذت کار هر روزه….
من رویامو گم کردم و حالا از کجا پیداشون کنم؟؟؟
حتی اگه زمانی چیزی به ذهنم خطور می کنه اونقدر سست و خنده داره که سریع فراموش میشه؟؟؟
منم قربانی ای تفکر و تربیت غلطم

سلام استاد محمد رضای عزیز منم یکی از همون بچه ها بودم که با ذهنیت خدمت به جامعه،جامعه به خدمتش رسید
اول دبستان که بودم در جواب این سوال با زبان شیرین کودکانه به سرعت میگفتم دکتر جراح قلب،و هنوز در تعجبم که این عنوان پر طمطراق از کجا در ذهنم نشسته بود،من هنر خوندم،چیزی که بهش علاقه داشتم،گرافیک،به امیدی که بتونم زمانی درآمدی از طریق رشتم داشته باشم،وارد بازار کار شدم،در واقع بازار بیگاری و برده داری به شیوه مدرن،جایی که حق بیمه جوکی خنده دار محسوب میشد،اگر سرمایه ای داشتی میتونستی برای خودت کار کنی،اگر نه باید در ازای ساعت طولانی کار بدون بیمه و با حقوق بسیار پایین رضایت می دادی،جالب اینجاست که انقدر فارغ التحصیل زیاده که اگر نه بهشون بگی 20 نفر دیگه حاضرن با رضایت کامل به این وضعیت اسف بار کاری ادامه بدن،ولی من دووم نیاوردم،این وضعیت جاهای خصوصیش بود جالبه که دولتی ها از جمله شهرداری و صدا و سیما دست شرکت های خصوصی رو هم از پشت بستن.ببخشید خیلی حرف زدم،دلم خیلی پر بود

خیلی جالب بود ولی باید بعضی وقتا به جامعت نگاه کنی و مجبور میشی انتخاب کنی شاید اگه بخوای به کار کردن اصلا فکر نکنی و دقیقا همون کاری رو انجام بدی که دوست داری بعدا زندگی برات خیلی سخت میشه اینجوری اخرش تو میمونی که عاشق ی رشته هستی و جامعه ات به اون رشته احتیاج نداره به هر حال در نهایت بازار کاره که زندگی ادمو جهت میده نه علاقه(حداقل برای کسایی که وضع مالی معمولی دارن همه نمیتونن دنبال علاقشون برن)

ولی استاد این فضا نورده هم که راه خودش رو نرفته بلکه تغییر مسیر داده و نویسنده شده عین حسابدار و مهندس و…که همشون به دلایلی تغییر مسیر دادن.

استاد عزیز. فکر نمیکنم هیچ کدوم از خوانندگان وبازدید کنندگان شما ، به اندازه ی من این دل نوشته شما رو درک نکنه. من از چهارم ابتدایی شعر گفتم و اما همون دوران هم مورد تمسخر خواهر وبدر های خودم قرار گرفتم. و زمانی که ارزوم نویسنده شدن بود بهم این فکر رو تحمیل کردن چون تو زرنگی ودرست عالیه باید پزشک بشی. من تا اول راهنماییم که کانون پروش فکری کودکان رفتم و وهمه در شگفت بودن که من چطور توی سن 11 سالگی این نوشته ها وشعر ها رو مینویسم. واما بازم به دلیل دور بودن کانون از خونه مون خانوادم اجازه ندادن برم. وانشا های دوران راهنماییم دست به دست ومدرسه به مدرسه میچرخیدن ومن بودم ویه حس خوشحالی وغرور فخر ظاهری. زمانی که توی سال 89 مسابقات فرهنگی و هنری کشور اول شدم ، وهم زمان توی یه مسابقه علمی هم مقام اورده بودم اما خانواده واطرافیانم ،حتی معلم هام هم کمترین توجه ای به لوح زیبای مسابقات شعرم نکردن. منم یه شاعری که 2 ساله دست به قلم نبردم.ومنم وکلی تضاد وترس از به زبون اوردن علایقم واینکه داد بزنم ملت من نمیخوام پزشک بشم. آه اقای شعبان علی………
امروز وفردا وتمام روزها بی التفات می ایند ومیروند وعمر ما سر میرسد ، چقدر راز نهفته در میانه ی این همه شرط غریب،
چقدر قصد نگفته در میانه ی این همه شرط غریب وچقدر راه نرفته وباید رفت ودستانی خالتر از همیشه ناچار به لمس ارزوهای از باد رفته……………
بله استاد، امروز مردم از دیوارها سرک میکشن و به دنبال خوشبختی به هر سوراخی دست میکنند بی انکه به فکر کسی باشن. در چنین شرایطی که هیچ کس به فکر کس دیگه ای نیست وحتی پدر ومادر هم در حکم تنها یک گذرگاه هستن ،دیروز وارزوهای اون مفهوم عبوسی دارن ویک کویر سوزانن. ودلایل زیستن مه الود شده ،مشکوک شده وچشم نمتونه افق ها رو ببینه وپا نمیتونه ازادانه بدود ودست میلرزه وادم از سایه ی خودش هم میترسه . مهندس من اگه بخوام جوری زندگی کنم که خودم میخوام وجوری فکر کنم که خودم میخوام ،به خدا هیچ اسیبی به هیچ کس نمیرسونم ، به بجنگم برای افکارم هرچند از نظر خیلیا افکار من و راه من، یه راه ناشناخته ست واخرش معلوم نیست واما من حسم نسبت بهش بد نیست ، میخوام تا اخر این هفته کلی راجع به اهدافم فکر کنم و خودمو انالیز کنم وقدم در راه رسیدن به اهدافم بذارم و کاملا کر شم بر روی حرف های اطافیانم ، وبهشون بگم که اگه میخوان منو، باید منو با تمامی تناقض هام بخوان. به نظرتون دارم درست میرم؟؟؟ به خدا این پرسش های من استفهام انکاری نیستن ، نیاز به پاسخ شما استاد عزیزم رو دارن.

سلام همواره شاد و سلامت باشید ممنونم که نقطه سر خط آمدید واز نو بازنگری رو به ما آموزش میدهی

میخواهم پاکنی بدست بگیرم و دیکته ام رو اصلاح کنم.

کاش فقط پدر‌ها و مادر‌ها بودن حتی وقتی با آرزویت زندگی می‌کنی و وقتی می‌فهمی که فضا، آنقدر‌ها هم که فکر می‌کردی جذاب نیست، همه‌ی آدم‌ها فکر خودشان هستند و تو وقت نداری به همه‌ی آدم‌ها فکر کنی وقت نداری‌ به همه‌ی آدم‌ها خدمت کنی.
من یک طراح گرافیکم آرزویم این هست که نقش‌هایم را به چشم‌های آدم‌ها تقدیم کنم. نقش‌های ماندگار. آرزویم این بود که حالشان بادیدن یک نقش خوب، خوب شود. اما … آدم‌ها خیلی سنگ دل‌تر از آن شدند که نقش مرا بفهمند، آدم‌ها اسکناس‌ها رنگی را بیشتر از هر چیزی دوست دارند حتی بیشتر از خودشان.