سلام به خانواده متمم و محمدرضا عزیز
محمد حسین قاسمی هستم با متممی عزیزمون که از میان ما سفر کرد فقط یکدونه “ی” در اسم کوچک تفاوت دارم، به روزنوشته ها که سر زدم اول فکر کردم اسم خودمه که اینجاست بعدش فهمیدم که برادر عزیزمونم محمد حسن قاسمی فرد هست. جدا از تمام تسلیت ها و ناراحتی ها، دنیا نشان میدهد که فاصله ما با آن طرف دیگر (دنیای غیر مادی)به کمترین مویی بند است.
پ.ن: واقعیتش فقط دنبال این پی نوشت بودم. داشتم فکر میکردم محمدرضا عزیزم واقعا حواسش جمع، مثل یک رهبر کامل همه رو رصد و بررسی میکنه و از شاخص هایی که تبیین کرده است می تواند از زندگی تمام ما خبردار باشه… به نظرم مدیریت منابع انسانی یعنی همینی که الان محمدرضا عزیزم داره انجام میده، و این باید الگویی باشه برای تمام ما که در کارهایمان حواسمان به محیط اطرافمون باشه… سازمانهای ما اصلا دنبال این موضوعات نیستند و توجه ای به حال افراد ندارند…
انجام امور ماتاخر( موسسه طلوع) برای فردی که از میان ما رفت توسط خانواده متتم هم حس خوبی برای روح از دست رفته و هم برای تمام خانواده متمم یه حس خوب ایجاد میکنه…حسی که نمی توان برای آن قیمت گذاشت…
محمدرضاعزیز و خانواده متمم ممنون که هستید.

دارم فکر می کنم اگه یه روز بمیریم که میمیریم لااقل یه نفر یادمون کنه شمایین و این مایه خوشحالیه برای ما…یه متممی رو از دست دادن تلخه یعنی خیلی زوده متممی ها هنوز باید زنده باشن هنوز خیلی مونده مسیر طولانیه …امروز به اندازه مرگ خودم ناراحت شدم.

سلام به دوستانم
توی این مدتی که همراه گروه متمم هستم ناخودآگاه ذهنم از روی اسم دوستان، پروفایل ها و کامنتهاشون شروع کرد به شخصیت سازی، در حدی که احساس می کنم بعضی ها رو خیلی می شناسم و یا فلانی چقدر شبیه من فکر می کنه، چقدر شخصیت منعطفی داره، چقدر سفر باهاش میتونه خوب باشه، چقدر تو اتاقش کتاب داره ، با فلانی رودربایستی دارم، احتمالاً خوش خنده است و …
این تصویر سازی باعث شده که خیلی احساس نزدیکی به متمم و بچه ها بکنم و جزء مهمی از زندگی من بشن و هر روز سر بزنم که کی چی نوشته و امتیاز و پاسخ و در واقع نیازم به بودن با آنها (البته منظورم شماها) رو تأمین کنم و اگه این اتفاق نیفته کلافه بشم.
به هر چیزی فکر می کردم، به از نزدیک دیدن متممی ها، به سفر رفتن با آنها، راه اندازی یک کار جدید با آنها و صدها فکر خوب با متممی ها، تنها چیزی که هیچ وقت در ذهن و فکر من نیومد موضوع نبودن یکی از آنها.
از لحظه ای که موضوع را فهمیدم و نبودن دوستم رو حس کردم قلبم شکسته و درد میکنه، حتی نمی تونم گریه کنم، غافلگیر شدم، متمم هیچ وقت جز خوشی و اتفاقای خوب برای من خبری نداشت، چیزی بزرگ از دست دادم، دوستی از دوستانم که حس بودنش روزهای من را زیباتر کرده بود. اما دریغ …
به هر حال درسته که ظاهراً محمدحسن نیست ولی همه ما همیشه به یادش هستیم و به دوستی باهاش افتخار می کنیم.

این دو سه روزه که میام اینجا و پست درگذشت محمد حسن عزیز رو میبینم .
هی به خودم میگم یه چیزی بنویس ولی دستو دلم نمیره .عکسش رو که میبینم ته دلم خالی میشه.نمیدونم چرا اصلا باورم نمیشه.یعنی باورم نمیشه محمد حسنی که مث ما توی متمم دنبال آرزوهاش بوده الان دیگه بینمون نیست.واقعا نمیدونم چی باید بگم این موقعها
از خدا برای خانوادش طلب صبر و برای خودش طلب آمرزش میکنم.سفر بخیر همکلاسی

شوکه شدم.
محمد حسن شاید بزرگترین درس را به ما داد که مرگ بیش از آنچه فکر می کنیم نزدیک ماست. من همواره از مرگ ترسیده ام به خاطر آنکه به اندازه کافی خوب نبودم به اندازه کافی بخشنده نبودم به اندازه کافی ارتباط درستی با خالقم نداشتم و… امروز صبح تا حالا همینطور دارم فکر می کنم که چقدر زود ممکن روزی این شانس را داشته باشم که حداقل یادی از من به عنوان یک عضو متمم بشه ولی تا آن روز دو تصمیم گرفتم:
۱) اول تشکر کنم از محمدرضای عزیزمان که حقیقتا من توان تشکر از او را ندارم و امیدوارم خدای مهربان از او تشکر کند و تک تک عزیزان همکارش حتی آن افراد محترمی که چای یا قهوه می آورند که تیم تولید بتوانند آسوده تر کار کنند.
و از همه متممی های عزیز به خصوص کسانی که غنی تر کردند محتوای متمم را از شهرزاد عزیز که همواره کامنت هایش بر محتوای متمم افزوده است و از هیوای عزیز، هومن کلبادی عزیز، علیرضا داداشی عزیز، ساسان عزیزی عزیز، طاهره خباری عزیز، فواد انصاری عزیز، سیمین بهبهانی عزیز، علیرضا امیری عزیز، محسن سعیدی پور عزیز، سارا حق بین عزیز و علی کریمی عزیز که برترین های متمم هستند
و تشکر کنم از هر کسی که کامنت های من را خواند و ویژه تر از ده نفر برتری که حداقل به لطف متمم نامشان را می دانم از شیرین جان، گروه متمم جان، شهرزاد جان، داود شاکری جان، رحیمه سودمند جان، طاهره خباری جان، محسن سعیدی پور جان، مریم جان، بانو جان و علیرضا امیری جان.
این تشکر را کردم که اگر ناگهان بانگی برآمد حداقل سپاسم را گفته باشم.
۲) هرچند تا امروز هم تلاش کرده ام چیزی که می نویسم نه فقط یک حل تمرین باشد بلکه چیزی به دوستانم در حد بضاعت ناچیزم اضافه کند اما رفتن محمد حسن به من آموخت بهترین چیزی که می توانی بنویس که اگر روزی خودت هم نبودی و کسی آن را خواند حداقل تلاشت کرده باشی و شاید یادی از تو شود که می دانم سخت به آن محتاج خواهم بود.
داغ محمدحسن سخت است برای همه ما که خانواده ایم و من برای همه عزیزیانش از خدای مهربان طلب صبر می کنم و امیدوارم خدای مهربان با اولیای طاهرینش محشور فرماید.

فکر کنم این قسمت از کتاب خلبان جنگ اگزوپری در مورد ما متممی ها برای از دست دادن همکلاسی عزیزمون صدق کنه :
در جریان تکلیف شاق مراسم تدفین، متوفی را دوست می داریم، اما با مرگ در تماس نیستیم.مرگ مسئله مهمی است .مرگ شبکه تازه ای است از روابط با افکار، اشیا و عادات متوفی. نظام و آرایش تازه ای است از جهان، به ظاهر هیچ چیز تغییر نکرده، اما در واقع همه چیز عوض شده است.صفحات کتاب همان است که بود، اما معنی کتاب تغییر کرده است. برای اینکه مرگ را احساس کنیم باید ساعاتی را در نظر مجسم سازیم که در آن به شخص متوفی احتیاج داریم. در ان موقع جای او خالی است. باید ساعاتی را در نظر مجسم سازیم که او به ما احتیاج داشت. اما او دیگر به ما احتیاجی ندارد. باید ساعات دیدار دوستانه را در نظر آوریم و آن را خالی بیابیم. باید دورنمای زندگی را ببینیم.اما در روز تدفین نه دورنمایی وجود دارد نه فضایی. شخص متوفی هنوز به صورت پاره هایی مجزاست. در روز تدفین، ما با قدمهای متین، با فشردن دست دوستان واقعی یا دروغین و با اشتغالات مادی متفرق می شویم. فقط فرداست که، در دل سکوت، متوفی واقعا خواهد مرد. او خویشتن را به تمامی به ما خواهد نمایاند. تا به تمامی از جوهر وجود ما کنده شود. آنگاه به خاطر همین چیزی که از پیش ما می رود و نمی توانیم بازش داریم، ناله سر خواهیم داد.
روحش شاد.

محمدرضا سلام
به تو و همه متممی های عزیز تسلیت میگم. شعر مرثیه سروده شاملو رو به یاد همه درگذشتگان می نویسم .
منم این روزها عزادار دوستی هستم گاهی زمزمه این شعر آرومم میکنه.
مرثیه

به جست و جوی تو
بر درگاه ِ کوه میگریم،
در آستانه دریا و علف.
به جستجوی تو
در معبر بادها می گریم
در چار راه فصول،
در چار چوب شکسته پنجره ئی
که
آسمان ابر آلوده را
قابی کهنه می گیرد.
به انتظار تصویر تو
این دفتر خالی
تاچند
تا چند
ورق خواهد زد
جریان باد را پذیرفتن
و عشق را
که خواهر مرگ است.
و جاودانگی
رازش را
با تو درمیان نهاد.
پس به هیئت گنجی در آمدی:
بایسته وآزانگیز
گنجی از آن دست
که تملک خاک را و دیاران را
از این سان
دلپذیر کرده است!
نامت سپیده دمی است که بر پیشانی آفتاب می گذرد
– متبرک باد نام تو –
و ما همچنان
دوره می کنیم
شب را و روز را
هنوز را…

سلام
واقعا متاسفم شدم
اون اتوبوس مرگ جاده كندوان،٢تن از فاميل هام و٥نفر از همسايه هامون و الان هم متوجه شدم يك تن از عزيزان متمم رو ازم گرفت.
جز غصه و بغض چيزي ندارم.

گفتم که چرا رفتی و تدبیر تو این بود
گفتا چه توان کرد که تقدیر همین بود
گفتم که نه وقت سفرت بود چنین زود
گفتا که نگو مصلحت دوست در این بود

روحشون شاد و درآرامش

سلام
مثل همیشه اینجا رو باز کردم برای خوندن و فکر کردن اما بعد از خوندن خبر خیلی ناراحت شدم. رفتم متمم و اخرین تمرینش رو خوندم ، تمرینی که اتفاقا خیلی خوب نوشته شده و بعدش احساس کردم یک تکه ای از پازل کم شده. پازل متممی ها در ذهن من همیشه هست حتی اگر خیلی تمرین ها رو نخونم و خیلی از دوستان رو نشناسم…
حرف های ما هنوز ناتمام
تا نگاه می کنی وقت رفتن است
آه
ای دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان چقدر زود
دیر می شود …
“قیصر امین پور”

روحش شاد.
و خدا به عزیزانش صبر و آرامش بده.
غم انگیزه و امید که رویاهایی رو که براشون شعله ای در جان داشته دوستان او به زودی و به خوبی محقق کنند.

توی وبلاگش در جواب یکی از دوستاش گفته :
” سالهاست که هجران سرچشمه شعر شعرا بوده. برام جالبه که هر شاعری که به وصل رسیده دیگه صداش در نیومده. دیگه خاموش شده. اصلا عاشق و معشوق مثل آب و آتیش هستند که به هم می رسند نه این گرمایی داره دیگه نه اون یکی سرما و طراوت اولش رو ”
وقتی صفحه پروفایل اش توی متمم رو دیدم خیلی غمگین شدم ، تحمل از دست دادن عزیزانمون خیلی سخته . خدا به خانوادش صبر بده . به خانواده محترم محمد حسن عزیز و خانواده متمم تسلیت میگم .
روحش شاد

سلام
از دیشب که این خبر رو خوندم چندین و چند بار به این صفحه سر زدم، شاید به همون امیدی که محمدرضای عزیز گفت: اینکه ببینم محمدحسن پیام داده که این فقط یه تشابه اسمی بوده. حتی صبح (که در حالت خواب و بیداری بودم و یبار دیگه کامنت های زیر این پست رو چک کردم) با دیدن اسم دوست خوبمون محمد یاسمی (که ان‌شاءالله همیشه زنده باشن) چشم هایم رو درشت کردم… ولی نه، انگار محمدحسن دیگه قرار نیست کامنتی بنویسه…
با خودم فکر می کردم، احتمالا هر روز خیلی از افرادی که دغدغه ی رشد و پیشرفت دارند و ما اون ها رو در محیط "فیزیکی" ندیدیم، از دنیا میرن. اما فرق محمدحسن (خدابیامرز) با همه اون ها این بود که محمدحسن یک متممی بود. هر چند ممکنه کامنت هایش رو تابحال نخوانده باشیم – یا اگر هم خوانده باشیم اسم نویسنده رو به ذهن نسپرده باشیم – … نمیدونم. با خودم فکر می کردم این دلیل هست که باعث شده از دیروز خیلی از ما از لحاظ روحی داغون باشیم. اینکه محمد حسن از ما بود. از خانواده ما. اینکه محمدحسن یک متممی بود …
خدا بیامرزدش.

انّا للّه و انّا الیه راجعون
به خانواده ی محترم این عزیز سفرکرده و دوستان عزیزم در متمم تسلیت می گویم. از خدای بزرگ برای او رحمت واسعه و برای بازماندگان و دوستدارانش، شکیبایی و اجر مسالت می کنم.

سلام
از دیشب که این خبر تلخ رو خوندم دچار غم و بی تابی عجیبی شدم. چندین مرتبه از خواب پریدم. خواب جاده چالوس می دیدم و سقوط.
حالا دیگه ایمان دارم که من خودم رو بیشتر از هر جایی عضو خانواده ی متمم می دونم.
روحشون شاد. اللهم صل علی محمد و آل محمد.

دعا می کنم سایر اعضای خانواده ی متمم، سبز باشند و برقرار.

خيلي خيلي ناراحت شدم .”غم غمناك” ي داد بهم اين خبر. راستش روزي كه اولين بار وارد اينجا و متمم شدم هرگز فكر نميكردم جايي در فضاي آنلاين زندگي ، اونقدر برام مهم بشه و اونقدر بهش احساس تعلق و دلبستگي پيدا كنم كه خبر كوچ يكي از دوستان و همرانش به اين اندازه ناراحت و شوكه م كنه.
تلخ بود ، واقعا تلخ!

خبر بسیار غم انگیزی بود . خدا رحمتشون کنه و به خانوادشون صبر بده. محمدرضا ممنونم که این خبر رو اطلاع دادی و این قدر نسبت به تک تک متممی ها دقیقی.

من تازه الان با ایشون آشنا شدم ولی انگار سالهاست می شناسمشون. فکر می کنم خانواده متمم همه همین حس رو دارن. خدا به عزیزانشون صبر بده.

برای من هم از دست دادن این دوست ممتمی خیلی ناراحت کننده است. البته به دلیل عدم شناخت ایشون، رفتم و برای اولین بار به پروفایل ایشون سر زدم و کامنت هاشو خوندم. حالا احساس می کنم که مصداق شعر روی اعلامیه ترحیم می شم: تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم. وقتی سراغ من آئی که نیستم.
آرامش روح رو برای محمدحسن قاسمی فرد از خدای رحمان می طلبم.

نمیدونم چی بنویسم ولی خیلی دلم سوخت
ناراحت شدم .
جای ایشون در متمم خالی خواهد ماند.