۱٫ این مطلب یک انتقاد بود درباره مغز و این انتقاد را مجدداً نقد نمی‌توان کرد.
۲٫ علی‌رغم این واقعیت که نمی توان اطلاعات مغز (بویژه خاطرات) را پاک کرد، کماکان این امکان وجود دارد که با وجودداشتن خاطرات، اثر آن‌ها را از بین برد آن گونه که اصلا انگار وجود نداشته‌اند. در واقع بیایید لطفاً توجه کنیم به «هویت داشتن» و به «اعتبار داشتن» خاطرات. منظور این بود که می توان تمرین‌هایی کرد که خاطرات هویت داشته باشند، اما اعتبار و اثری نداشته باشند.
۳٫ این که نمی شود فهمید چه چیزی دقیقاً در کجای مغز ذخیره شده، این نظریه رو تقویت می‌کنه که ذخیره سازی اطلاعات در مغز مشابه با تصویر برداری هلوگرافیک هست؛ به این نحو که حتی اگر بخش بزرگی از مغز برداشته بشه، سوابقی از کل زندگی در بخش باقیمانده وجود داره. (از سال‌ها پیش کتابی خریده‌ام با عنوان جهان هلوگرافیک که هنوز آن‌قدر برایم مهم نشده که بخوانم. احتمالاً به همین موضوع نیز در آن کتاب اشاره شده باشد اما در ابعاد بزرگتر یعنی کیفیت هلوگرافیک بودن کل هستی)

سلام
ای کاش می شد مغز را داد دست جراح و بهش گفت این چندتا خاطره را از مغز من بردار.

سلام استاد،من مخالفم چون در اون صوررت ممکن بود بارها از یک سوراخ گزیده شیم،و شاید یک خاطره ی خیلی بد یه روز سکوی پرتابت باشه انسان با خاطرات خوب و بدش یا خاطرات خواصش معنا پیدا میکنه.راستی من اولین بار که تو ماه عسل دیدمتون خیلی باهاتون حال کردم و اونم بخاطر رک بودنتون بود.

سلام…. من هم بارها این داستان فکر کردم اما با کمی تفاوت من دلم نمیخواست آن جراح بخشی از مغزم را بر میداشت چون از اون فضای مفید بازم دلم میخواد استفاده کنم … اما دوست داستم بخشی از مغز که به حافظه مربوط بود مثل یک هارد اکسترنال قابل پاک شدن و اضافه کردن بود ….. چون گاهی برای رهایی از شر بعضی خاطرات گذشته آرزو میکنم فراموشی بگیرم…