«این‌جاها همیشه همین‌قدر خلوته؟» گفتم: «بله.»

پرسید: «اون‌وقت حوصله‌تون سر نمی‌ره؟» جواب دادم: «نه. من اتفاقاً جاهای خلوت رو دوست دارم.»

رانندهٔ اسنپ ادامه داد: «آره. خلوتی که بد نیست. فقط خواستم بدونم.»

معمولاً وقتی جلسهٔ مهمی دارم و می‌خواهم حتماً سر وقت برسم، ماشین نمی‌برم. ترجیح می‌دهم ذهنم با رانندگی خسته نشود. آن روز هم به همین نیت اسنپ گرفته بودم. البته در عمل همیشه سر صحبت با راننده‌ها باز می‌شود و عملاً فرصتی برای استراحت پیش نمی‌آید.

در حال جمع و تفریق بودم که ماشین بردن بهتر بود یا اسنپ گرفتن که راننده ادامه داد: «اجتماعی نیستید؟» گفتم: «نه چندان.» فکر می‌کردم بعد از چنین پاسخی گفتگو به پایان می‌رسد. اما پرسید:‌ «پس در تنهایی وقت‌تون رو به چه می‌گذرونید؟ راستی شغل‌‌تون چیه؟» این واقعاً سخت‌ترین سوال است. هیچ‌وقت دوست ندارم شغلم را بپرسند. چون بلد نیستم جواب درست‌و‌حسابی به آن بدهم. معمولاً هشت یا نه گزینه – که همگی تقریباً نادرستند – در ذهن دارم و بسته به مخاطب، یکی را که فکر می‌کنم کنجکاوی کمتری برمی‌انگیزد انتخاب می‌کنم و می‌گویم.

اما این‌جا خوشبختانه دو سوال با هم قاطی شده بود و می‌شد جواب دومی را در اولی گم کنم. گفتم: «وقتم را به کتاب خواندن می‌گذرانم. خیلی کتاب دوست دارم. برایم شیرین‌تر از تعامل با انسان‌هاست.»

دیگر تقریباً مطمئن بودم که بحث جمع می‌شود. اما پرسید: اخیراً چه خوانده‌اید؟ گفتگو جوری نبود که فرصت فکر کردن داشته باشم. از طرف دیگر نمی‌خواستم حس کند نام کتابی در ذهنم نیست. سوال پرسیده بود و کاملاً جدی – به جای این که روبه‌رو را نگاه کند – به من خیره شده بود. یادم افتاد کتاب تفنگ چخوف در کیفم است. در آوردم و گفتم:‌ این.

رانندهٔ اسنپ بدون لحظه‌ای تأمل گفت: «خوب می‌نویسد. اخوت واقعاً خوب می‌نویسد. اهل مطالعه است. مترجم قابلی هم هست. زبان‌شناس است. اما حیف که کتابهایش کم می‌فروشد. تقصیر جهان کتاب هم هست.»

حواسم به کلی از کتاب و اخوت پرت شد. چقدر مسلط بود! ظاهراً نوبت من بود که سوال کنم: «مگر شما هم اهل کتاب خواندن هستید؟» گفت: «بله. من سال‌ها کتابفروش بوده‌‌ام.» مثل بسیاری از رانندگان تاکسی‌های اینترنتی، کمی از شریک و بخت بد گفت. و توضیح داد که یکی از کتابفروشی‌های بسیار قدیمی و ریشه‌دار تهران متعلق به او و خانواده‌اش بوده و اخیراً ناگزیر سراغ این شغل آمده است.

زیاد دیده‌ام که به شوخی می‌گویند: اغلب رانندگان تاکسی‌های اینترنتی یا دانشجو هستند و یا کارگاه و کارخانه داشته‌اند و ورشکست شده‌اند یا شریک بد آزارشان داده. تجربهٔ دیگران را نمی‌دانم. اما من کاملاً جدی، چنین رانندگانی بسیار دیده‌ایم و واقعاً هم ادعاها و توضیحات‌شان درست بوده است.

کمی از کتاب‌های مورد علاقه‌اش گفت. از رونق و رکود بازار کتاب. از تکنیک‌های فروش ناشران. در این بین پرسید: «شما که آدم باسوادی هستی. این همه هم که کتاب خوانده‌ای. چرا خودت کتاب نمی‌نویسی؟ تجربهٔ جالبی است.» گفتم قدیم نوشته‌ام. کمی از دوران دانشجویی و اولین کتاب‌هایم گفتم. خاطرات مشترکی از بازارچه کتاب میدان انقلاب (رو‌به‌روی سینما بهمن) داشتیم. پس از این که چند خاطره از دوران رونق بازارچه را مرور کردیم، گفت: «خب. تو که این‌قدر کتاب نوشته‌ای، خودت مجوز نشر بگیر. راحت است. من هم اگر لازم باشد کمک می‌کنم.» گفتم اتفاقاً گرفته‌ام. کمی دربارهٔ «از کتاب» حرف زدم و متمم و نشر دیجیتال و این‌جور چیزها.

بسیاری از ناشران بزرگ را می‌شناخت. دو بار در تأیید بعضی حرف‌هایش به دو نفر زنگ زد. مشخص بود که سال‌ها خاک این کار را خورده و بسیار پخته و مجرّب است. معتقد بود که کتاب دربارهٔ کتاب‌خوانی نباید چهارصد صفحه باشد. حداکثر صدوپنجاه یا دویست صفحه. من هم به شوخی می‌گفتم خب این حجم را که توییت می‌کنند، چاپ نمی‌کنند. خلاصه کمی با هم شوخی کردیم و گپ زدیم تا به میدان آرژانتین رسیدیم. همان‌ جایی که قرار بود جلسه‌ام برگزار شود.

بعد از جلسه

از جلسه چیز خاصی ندارم که بگویم. جز این که شاید حدود هشت یا نه سال از دیدار قبلی با استادم می‌گذشت و برایم بسیار ارزشمند بود که فرصتی پیش آمده بود تا دوباره خدمت‌شان باشم و در فضایی غیررسمی گپ بزنیم.

 بیرون که آمدم تصمیم گرفتم کمی پیاده‌روی کنم. کیف و کفش و لباس رسمی چندان مناسب پیاده‌روی نبود. اما مدتی طولانی بود که نتوانسته بودم در شهر بچرخم. به دیدن همه‌جا حریص بودم؛ حتی ترافیک و آلودگی.

خیابان بخارست را آرام آرام پیاده پایین آمدم. گفتم چند کوچه پایین‌تر اسنپ می‌گیرم و برمی‌گردم. اما خیابان‌های آن منطقه برایم پرخاطره‌تر از آن بود که از دیدن‌شان دل بکنم. آن محدوده پر از کافه‌هایی است که زمانی در هر کدام‌شان چای یا قهوه‌ای می‌خورده‌ام و با دوستی یا آشنایی گپ می‌زده‌ام. چشم باز کردم و دیدم به میدان هفت تیر نزدیک شده‌ام و یکی از همان کافه‌های آشنا کنارم است. آخرین باری که آن‌جا رفتم، زمانی بود که خدمتکار کافه موبایلم را دزدید و دیگر سر کار نیامد. صاحب کافه که مردی بسیار محترم بود، اگر نه بیشتر از من، به اندازهٔ من آشفته بود. داستان خریدنِ دوبارهٔ آن موبایل را در یک شب عجیب و به‌یاد‌ماندنی از جوانِ شریکِ دزدِ کبوتربازِ دست‌دوم‌فروشِ میدان امام‌حسین پیش از این گفته‌ام. جمله‌اش هیچ‌وقت یادم نمی‌رود که با لحنی تهدیدآمیز می‌گفت: «این‌ نقطه که من وایسادم، تا ۹ شب حکومت اون‌هاست. بعدش دیگه مال ماست.»

ایستاده و خیره به پنجرهٔ کافه، آن لحظه‌ها به سرعت از جلوی چشمم می‌گذشت که صاحب کافه – که دیگر آن آقای سابق نبود بیرون آمد تا سیگاری روشن کند. به خودم آمدم و راهم را ادامه دادم.

کتابفروشی

دیگر هر جور حساب می‌کردم،‌ باید سوار ماشین می‌شدم. از آرژانتین تا هفت‌تیر پیاده آمده بودم.  اگر کفش‌های پیاده‌روی‌ام بود هیچ مشکلی نداشتم. ولی با آن کفش‌ها که پایم بود نمی‌شد بیشتر از این راه رفت.

اما مگر می‌شد از آن‌جا دل کند؟ تازه رسیده‌ام به کریمخان و راستهٔ‌ کتابفروش‌ها.

این خیابان را خیلی خوب می‌شناسم. بیست سال پیش، خانه‌ام در شریعتی بود، کمی بالاتر از سه‌راه طالقانی. اغلب روزها از خیابان کلانتری (حوالی پل کریمخان) تا خانه پیاده می‌رفتم. صبح‌ها هم، پنج‌و‌نیم یا شش بیرون می‌آمدم و این مسیر بیست‌دقیقه‌ای را پیاده می‌رفتم تا به محل کار برسم. هنوز ماشین نداشتم. بعد هم که ماشین گرفتم، عادت پیاده‌روی‌ام عوض نشد. این است که آن محدوده را تقریباً آجر به آجر حفظم.

پیاده رفتم و در چند کتابفروشی سرک کشیدم. در یکی از آن‌ها، چند کتاب انتخاب کردم. کنار صندوق ایستادم تا نوبتم شد و خرید کردم.

دختر پشت صندوق گفت: کیسه می‌خواهید؟

می‌خواستم. چون ماشین نداشتم و باید راه زیادی پیاده می‌رفتم و این همه کتاب را هم نمی‌شد زیر بغل بزنم. نمی‌خواستم مستقیم بگویم که کیسه می‌خواهم.

می‌دانستم که دغدغهٔ محیط‌زیست دارند و این سوال را هم به سوال استاندارد صندوق‌دار تبدیل کرده‌اند تا کسانی که دغدغهٔ محیط‌زیست دارند، کیسه نگیرند. دلم می‌خواست دختر پشت صندوق، بداند که می‌دانم دغدغه‌شان چیست و بداند که دغدغه‌شان برایم مهم است. و در عین حال، بگویم که کیسه می‌خواهم و این پیام را هم منتقل کنم که در شرایط دیگری بودم کیسه نمی‌گرفتم.

این محاسبات در کسری از ثانیه در ذهنم گذشت و روش مناسب را پیدا کردم.

گفتم: «نه. نمی‌خواهم.» و بعد، بلافاصله پس از این که دختر پشت صندوق «نه» را شنید و کتابها را دستم داد گفتم: «ببخشید. می‌خواهم. کیسه می‌خواهم.» و با لحنی شبیه شوخی گفتم: «خانم. من امروز خیلی آواره‌ام. باید اینور و آنور بروم. به نظرم آواره‌ها حق دارند کیسه داشته باشند.»

دختر پشت صندوق گفت: «اختیار دارید. شما آواره باشید؟ شما خیلی سرتون شلوغه. بعیده وقتی برای آوارگی داشته باشید.» فکر کردم تعارف می‌کند و صرفاً می‌خواهد حرفم بی‌جواب نمانده باشد. او هم فهمید که من چنین فکر کرده‌ام. وقتی کیسه را دستم می‌داد گفت: «آقای شعبانعلی. شما همیشه سرتون شلوغه. بیکار و آواره نمی‌شید.»

این بار چهرهٔ دختر را دقیق‌تر نگاه کردم. نمی‌شناختمش. به شوخی گفتم: «ای داد بیداد. پس آبروی من پیش‌تون رفته؟ منو می‌شناسید؟» گفت: «من سارا هستم.»

این توضیحش کافی نبود. نه فقط در ایران،‌ در هیچ جای دنیا. دختران زیادی در همه‌ جای دنیا سارا هستند. خودم حداقل بیست‌و‌چند سارا می‌شناسم که البته این دختر هیچ‌یک از آن بیست‌وچند نفر نبود. پرسیدم: «سارا؟»

گفت دوران وبلاگ‌نویسی یادتان هست؟ بلاگستان فارسی. پرشین‌بلاگ. برای فراموش کردن. شما وبلاگ داشتید. گلاره داشت. من داشتم. خیلی‌ها داشتند. یک لحظه نتوانستم با آرامش قبلی ادامه بدهم. هیجان‌زده و با صدایی بلند پرسیدم: «سارا! تویی؟»

سوال بی‌خاصیتی بود. هم خودش گفته بود ساراست. هم توضیحات کافی داده بود که کدام ساراست. گفتم این‌جا چه می‌کنی؟ برایم کمی توضیح داد. متمم را می‌شناخت. از روزنوشته‌ها خبر نداشت. گفتم که هنوز هم وبلاگ می‌نویسم و هم‌چنان بهترین دوستانم را با وبلاگ پیدا می‌کنم.

سارا را هیچ‌وقت ندیده بودم. اما این ندیدن، چیزی از کیفیت آشنایی‌مان کم نمی‌کرد. همدیگر را با کامنت‌هایی که در وبلاگ‌های هم می‌گذاشتیم می‌شناختیم. از اوایل دههٔ هشتاد تا هشتادو‌شش یا هشتادو‌هفت ما همه می‌نوشتیم. هم وبلاگ اختصاصی به اسم خودم داشتم و هم وبلاگ با اسم مستعار. جمله‌های آن دومی را، مثل خیلی از جمله‌های این روزهای خودم، هنوز گاهی به اسم این و آن می‌خوانم. و البته هیچ ادعایی‌ هم بر مالکیت‌شان نمی‌توانم داشته باشم. به نظرم سارا و خیلی از دوستان آن سال‌ها، هشتاد‌وشش یا هفت کم‌کم وبلاگ‌نویسی را رها کردند. وبلاگ من را هم که ۸۸ بستند. همان موقع تصمیم گرفتم روی دامین خودم وبلاگ داشته باشم که اگر هم روزی از دسترسم خارج شد، محتوایش دستم بماند.

کل صحبت من و سارا شاید دو دقیقه نشد. در کتابفروشی بیشتر از این نمی‌شد. هم مشتری‌ها در صف صندوق بودند و هم سارا خجالتی بود و هم من خسته. خداحافظی کردیم و گفتم: «یادم می‌ماند که باز هم از این‌جا رد شدم احوالت را بپرسم.»

کیسه را دستم گرفتم و راه افتادم.

گربهٔ بوستان کریمخان

نمی‌دانم به این فضاهای سبز کوچکی که شهرداری ایجاد می‌کند چه می‌گویند. پارکچه لغت خوبی نیست. ترکیبی نچسب از دو بخش انگلیسی و فارسی. ظاهراً شهرداری آن‌ها را بوستان می‌نامد. این هم عجیب است. فکر نکنم در گذشته‌های دور که کسانی مثل سعدی از واژهٔ «بوستان» استفاده می‌کردند، منظورشان زمین مثلثی کوچکی در تقاطع دو شخصیت تاریخی مثل حافظ و کریمخان بوده باشد.

حالا هر چه که اسمش هست، مهم نیست. در پیاده‌روی در ضلع شمالی خیابان کریمخان، بعد از میرزای شیرازی و نرسیده به حافظ، در یکی از همین بوستان‌ها نشستم. صندلی سیمانی کوچکی بود که می‌شد نفسی تازه کرد. خسته نبودم. اما دلم می‌خواست چند دقیقه‌ای کتابهایم را ورق بزنم.

چند گربه‌ای در آن بوستان قدم می‌زدند. بعضی‌شان ساکت گوشه‌ای لم داده بودند. یکی از آن‌ها، از گوشهٔ بوستان راه افتاد و کم‌کم جلو آمد و روبه‌رویم نشست. چند کلمه‌ای صحبت کرد. بعد از هفت سال زندگی با کوکی و پنج سال حرف زدن با بلوط (گربه‌های خیابان را نمی‌شمارم که زیادند)، حرف گربه‌ها را کم‌و‌بیش می‌فهمم. گرسنه بود و می‌پرسید که چیزی نداری به من بدهی؟

چیزی همراهم نداشتم. اما مدام درخواستش را تکرار می‌کرد. از آن گربه‌هایی نبود که با همه حرف بزند. این را می‌فهمیدم. از آن‌هایی بود که کسانی که گربه دوست ندارند، زشت حسابش می‌کنند و تحویلش نمی‌گیرند. شاید هرگز در تمام عمرش جایی در عکس یا استوری یکی از رهگذران هم پیدا نکند. برخلاف گربهٔ تاکسیدوی دیگری که کمی دورتر روی نیمکت نشسته بود و سیاهی بالای لبش هیتلر را تداعی می‌کرد. در همان چند دقیقه دو دختر با او عکس یادگاری انداختند.

خلاصه خیلی شفاف به گربه توضیح دادم که حرفش را می‌فهمم. و در عین حال گفتم که فعلاً هیچی همراهم نیست. چون اصلاً قرار نبوده این‌جا باشم و در لحظهٔ آخر تصمیم گرفته‌ام پیاده بروم.

این هم از ویژگی‌های جالب ما آدم‌هاست که فکر می‌کنیم اگر با زبان انسانی با هر چیزی و هر کسی حرف بزنیم، فهمیده می‌شویم؛ از خدایان تا گربه‌ها. طبیعی است که نهایتاً هم باید خودمان از قرائن حدس بزنیم که فهمیده شده‌ایم یا نه.

در نهایت به گربه، که دیگر حرف نمی‌زد، اما هنوز قانع نشده بود و در چشم‌هایش دلخوری بود گفتم: حالا کمی جلوتر می‌روم. اگر خوراکی دیدم برایت می‌گیرم و می‌آورم. بالاخره یک سوپرمارکتی چیزی این‌جاها هست.

آرام آرام راه افتادم. خسته بودم. اما گفتم اشکال ندارد. یک سوپرمارکت پیدا می‌کنم. بالاخره به من یک چیزی گفته و نباید فکر کند که حرفش را نفهمیدم. اما هیچی پیدا نشد. یا شاید باید بگویم: من بدترین مسیرها را انتخاب کردم. گاهی فرعی رفتم و گاهی اصلی و خلاصه ناگهان دیدم پایین میدان ولیعصر در حال پیاده‌روی رو به جنوبم و هنوز مغازه‌ای ندیده‌ام که چیزی مناسب گربه داشته باشد.

آبمیوه فروشی پایین میدان ولیعصر

آبمیوه‌فروشی کنار خیابان هم، مثل بقیهٔ چیزهایی که دلم برایشان تنگ شده بود و مدتها از دیدن‌شان محروم بودم، دلم را برد. کنار یکی‌‌شان ایستادم. آبمیوه‌فروش در تتوکاری فقط یک پلهٔ‌ کوچک از تتلو عقب‌تر بود. اما بسیار خوش‌خنده و مهربان.

گفتم: «رئیس. آبمیوه چی بخورم؟» گفت: «هر چی دلت می‌خواد داداش. بگو همه هست.» به وایت‌بوردی اشاره کرد که قیمت‌ها روی آن نوشته شده بود. تقریباً هم اسم آبمیوه‌ها پاک شده بود هم قیمت‌ها. اما آن‌قدر جدی به وایت‌بورد نگاه کرد که نمی‌شد بگویم چیز زیادی روی وایت‌بورد نیست.

به شوخی گفتم: «رئيس جان. کدوم آبمیوه مونده شده کسی نمی‌بره؟‌ اون رو بده.» بلندبلند خندید و گفت: آب طالبی بدم؟ گفتم آره.

نفهمیدم واقعاً‌ مونده بود یا خواست از بلاتکلیفی در بیایم. آقای دیگری که کمی سن و سال داشت و تازه رسیده بود کنارم ایستاد و گفت: من نمی‌تونم اون تابلو رو بخونم. کدوم ارزون‌تره؟ گفتم «شما هر کدوم رو می‌خوای بگو به من. ولی آب طالبی تموم شده.»

تموم نشده بود. اما یک درصد اگر واقعاً مونده‌ترین آب‌میوه بود،‌ درست نبود آن را بخورد. حالا البته کسی در مورد تازگی بقیه هم تضمین نداده بود. آب میوه هر دومان را داد. آن آقای دوم هنوز لیوان را دستش نگرفته بود که با اولین نفس کل لیوان آب‌طالبی را خوردم. بعد که دیدم هنوز آن آقا دنبال سوراخ نی می‌گردد، لحظهٔ کوتاهی از این شکلِ خوردنم خنده‌ام گرفت. دو تا آبمیوه را حساب کردم و راه افتادم.

من و آن آقای غریبه دیگر تشنه نبودیم، اما تصویر گربهٔ گرسنه هنوز پیش چشمم بود. گفتم کمی بیشتر هم راه می‌روم. مهم نیست. و هم‌زمان فکر می‌کردم که حتی اگر چیزی پیدا کنم،‌ برگشتن هم خودش مسئله‌ای است.

حالا نمی‌شد به من نگویی؟

کمی بیشتر که راه رفتم دیگر به قطعیت رسیدم که نمی‌توانم سراغ گربه برگردم. در دلم به او گفتم: خودت دیدی. من تلاش کردم. در ادامه هم در دلم برایش توضیح دادم که اگر بتوانم شاید دوباره به تو سر بزنم. و آخرش هم داشتم می‌گفتم: حالا نمی‌شد با من حرف نزنی؟ اما جمله‌ام را در همان دلم نصفه‌نیمه خوردم و نگفتم.

همیشه با خودم می‌گویم:‌ خیلی‌ها وقتی در خیابان راه می‌روند، جاندارها از آن‌ها می‌گریزند. حیوان‌ها هر یک به سوراخی می‌خزند و آشنایان‌شان هم اگر از دور متوجه‌‌شان شوند، مسیر خود را عوض می‌‌کنند. من از این نظر بخت‌یار بوده‌ام که چنین وضعیتی ندارم. وقتی در خیابان‌های اطراف خانه‌ام قدم می‌زنم، از سگ و گربه تا کبوتر و کلاغ می‌آيند و چیزی می‌گویند. چون اگر هم غذایی نگرفته‌اند، برخورد بد ندیده‌اند. احتمالاً کمتر کسی هم از دوستان و آشنایان و شاگردهایم باشند که با دیدنم مسیرشان را عوض کنند.

سال گذشته در پارکینگ یک مرکز خرید در یکی از کشورهای عربی، نگهبان مرکز خرید به سراغم آمد. سنش زیاد بود. اما جثه‌اش از من بزرگ‌تر بود. به زبان انگلیسی دست‌و‌پا شکسته گفت: چند دقیقه وقت داری؟ گفتم بله. گفت آبگرم‌کن ما کار نمیکند. این‌جا مستأجریم. سال‌ها قبل وقتی یمن جنگ شد فرار کردیم. آب سرد خانواده‌ام را اذیت می‌کند. می‌توانی برای تعمیرش به من پول بدهی؟ اول فکر کردم اگر هر روز از مردم این‌جور پول بگیرد، حسابی پولدار می‌شود. اما اگر لو می‌رفت قطعاً اخراجش می‌کردند. در آن کشور ریسک چنین کاری خیلی بزرگ است. گفتم می‌دهم اما آنلاین. نقد ندارم. راست نگفتم. نقد داشتم. اما گفتم محال است ریسک کند و پول آنلاین بگیرد. رسید پول سند اخراج اوست. گفت بله. آنلاین بدهید ممنون می‌شوم.

وقتی پول را گرفت گفت: شما هر لحظه بخواهید می‌توانید من را از کار بیکار کنید. اما نمی‌کنید. چند روزی است به آدم‌ها نگاه می‌کنم. آخرش گفتم به این آقا می‌گویم. حتی اگر پول ندهد، نوع لبخند زدنش جوری است که بعید است برود گزارش بدهد. این جمله‌اش، به اندازهٔ یک مدال طلا گرفتن در یک مسابقهٔ بزرگ بین‌المللی خوشحالم کرد. خیلی ذوق کردم. به نظرم می‌شود جایی در بالای فهرست دستاوردهای زندگیم قرارش دهم.

چه می‌گفتم؟ آهان. این که کلاً در دلم به گربه گله نکردم که چرا آمده و حرف زده. اما به هر حال، انتظار داشتم بفهمد که نمی‌توانم برگردم. و نهایت تلاشم را هم انجام داده‌ام.

گفتم اسنپ یا تپسی می‌گیرم و برمی‌گردم. هوا تاریک شده و مقصدم هم دور است و با هر قدم در خلاف جهت در حرکتم و دورتر می‌شوم.

در جستجوی اسنپ و تپسی

اول به نظر نمی‌رسید که تاکسی گرفتن خیلی سخت باشد. اپلیکیشن اسنپ را اجرا کردم و منتظر ماندم. هیچ‌کس مسیرم را قبول نکرد. از همهٔ تکنیک‌های لازم استفاده کردم. توقف زدم و مسیر میانی تعریف کردم و هر چه می‌شد کردم تا کرایه زیاد شود. اگر درست یادم باشد از ۱۵۰ هزار تومان شروع شد و تا ۲۵۰ هزار تومان رسید. اما کسی قبول نکرد. ساعت خوبی برای مقصد من که تقریباً خارج از شهر حساب میشد نبود.

وارد بازی رایج شدم که احتمالاً‌ همه گرفتارش شده‌اند. اسنپ و تپسی را هم‌زمان اجرا کردم و منتظر ماندم ببینم چه کسی مسیرم را قبول می‌کند. حدود بیست دقیقه گذشت و نتیجه‌ای نداشت.

تصمیم گرفتم مسیرهای میانی را امتحان کنم. هر جایی که به ذهنم رسید و به نوعی در مسیر خانه‌ام بود زدم. باز هم نشد. دیگه بی‌حوصله شده بودم. همین‌طوری نقشه را باز می‌کردم و یک‌جا در مرکز تهران به سمت شمال را انتخاب می‌کردم. بدون این‌که ببینم کجاست. گفتم فقط از این نقطه دور شوم. به هر علت، که نمی‌دانم،‌ در این نقطه تاکسی‌ها کم‌اند.

در آخرین تلاش، مقصد را میرداماد انتخاب کردم. هیچ ربطی به مسیرم نداشت اما مرا از آن‌ نقطه دور می‌کرد. هم در تپسی این مقصد را زدم و هم در اسنپ. و حالا به طرز عجیبی هر دو اپلیکیشن تقاضایم را قبول کردند. هر دو پراید سفید. چون نیم ساعت قبل دو بار راننده‌ها مسیرم را قبول کرده و لغو کرده بودند، ریسک نکردم هیچ‌کدام را لغو کنم. گفتم یکی که رسید دیگری را لغو می‌کنم.

در کمال ناباوری پراید سفید را دیدم که آرام آرام می‌آمد. چنان لبخند بر لبانم نشست و مشتاقانه نگاهش می‌کردم که اگر کسی من را می‌دید و پراید را نمی‌دید می‌گفت یک پاگانی هوایرا در وسط خیابان‌های تهران دیده است.

در جلو را باز کردم. راننده صندلی کنار خودش را جلو کشیده بود تا عقب جای نشستن باشد. اما من که خجالت می‌کشم عقب بشینم به روی خودم نیاوردم. راننده گفت: عقب نمی‌نشینید؟ گفتم جلو پیش شما راحت‌ترم. کمی کاغذ و سررسید روی صندلی بود. آن‌ها را عقب ریخت و گفت: بفرمایید.

وقتی نشستم یادم افتاد که آن یکی درخواست را باید لغو کنم. پرسیدم:‌ «ببخشید. شما اسنپ هستید یا تپسی؟»

راننده کمی با تعجب نگاه کرد و گفت:‌ تپسی. می‌خواستم برایش توضیح دهم که مدتی است این‌جا گیر کرده‌ام و به هر دو اپلیکیشن درخواست ماشین داده‌ام. اما راننده حرفم را قطع کرد و گفت: «مقصدتون رو میشه بگید؟»

به نظرم سوالم را به گیجی تفسیر کرده بود و می‌خواست مطمئن شود که درست سوار شده‌ام. گفتم: میرداماد. یا هر جا شما بپسندید. اصلاً هر جا راحتید. و به شوخی گفتم: مسافر، خر راننده است قربان. مگر ما حق داریم آدرس بدهیم؟ هر جا بگویید پیاده می‌شوم.

 راننده هم‌زمان خنده‌اش گرفته بود و کمی هم خجالت کشید. گفت: این چه حرفیه داداش. حالا جدی کجا می‌ری؟

برایش توضیح دادم که ماشین نبوده و من هم همین‌طوری یک جایی را انتخاب کرده‌ام و درخواست تاکسی داده‌ام. گفت: کار غلطی نکردی. خیلی‌ها نمی‌کنند. فکر می‌کنند کرایه بیشتر می‌شود. البته دو تکه کردن کرایه را بیشتر می‌کند. اما بهتر از این است که در خیابان بمانی. امروز تئاتر شهر خیلی مسافر زیاد بود. کسی راه دور نمی‌رفت. باید تا صبح می‌ماندی.

دوباره پرسید: حالا جدی کجا می‌ری؟‌ گفتم اگر حال دارید من را به مقصد اصلی برسانید،‌ که هر چقدر بگویید بدهم و برویم. گفت نه. خانمم منتظر است. گفتم پس تا همین میرداماد. و یا هر جا شما بگویی. واقعاً فرق ندارد. هر جا حوصله‌تان سر رفت من را بیندازید پایین.

هر دو بلندبلند خندیدیم.

به شوخی پرسیدم: «اولین مسافر خُل و چِل امروزتان هستم؟» خیلی جدی گفت:‌ «نه. دومی هستید.» اصلاً حس بدی پیدا نکردم که خل بودن من را جدی گرفته. بیشتر برایم سوال شد که مسافر خل‌تر که بوده است؟

پرسیدم: اون یکی چیکار می‌کرد؟

گفت آقا. همین صبح امروز ماشین گرفت. از اول راه‌آهن. مقصدش تجریش بود. توی راه یک کلمه هم حرف نزد. رسیدیم تجریش. گفتم: آقا رسیدیم. بفرمایید.

گفت: مگه ندیدی رفت و برگشت گرفتم؟

نگاه گردم دیدم راست می‌گه. گفتم الان چکار کنم؟ گفت برگرد. برگرد همون راه‌آهن.

من هم برگردوندمش راه آهن. پیاده شد. پول داد و رفت.

پرسیدم:‌ نپرسیدی که چرا این مسیر را رفت و برگشت؟ گفت نه. خیلی جدی بود. جرئت نکردم. باز شما می‌خندی آدم باهات می‌خنده می‌تونه اختلاط کنه.

گفتم: ولی خل نبوده آقا. شاید دلش برای این مسیر تنگ شده بوده. شاید خاطره‌ای داشته. شاید باید کل این مسیر رو می‌دیده. شاید زمانی این مسیر رو پیاده می‌رفته. شاید دوستی داشته که باهاش این راه طولانی رو با لذت قدم می‌زده. الان دلش می‌خواسته مسیر رو ببینه و روحش تازه شه. اما چون دوستش نبوده، دلش رو نداشته پیاده بره.

بهش نگفتم که خودم هم دلم تنگ بوده که راه زیادی پیاده رفتم و امشب هم‌مسیرش شدم.

همهٔ‌ این‌ها رو گوش داد و خیلی جدی گفت: ولی داداش. غصه نخوری که کمی خل هستیا. اصلاً مهم نیست. همین که می‌خندی عالیه. سر به سر مردم می‌ذاری. مردم سر به سرت می‌ذارن. اصلاً‌ مگه عاقل‌ها چی دارن؟ یه آقای دکتر سوار شد قبل شما. اخمو. مغرور. بداخلاق. مثل سگ. صد رحمت به همین خل بودن شما.

گفتم آره بابا. راحتم. من اصلاً از خل بودن خودم ناراحت نیستم. همین که شما الان خوشحالی راضیم. گفت آره. مسافر آخر شب خوبی بودی. یکی مثل تو سر صبح به آدم بخوره خوبه. زندگی برای هر کدوم ما یه جور نساخته. برای تو این‌جوری.

اعتراف می‌کنم این آخرین حرفش رو دیگه اصلاً‌ نفهمیدم.

نزدیک ونک که رسیدیم بهم گفت: جدی جدی تا میرداماد می‌خوای بری؟‌ گفتم نه. ونک راحت‌تره برای اسنپ گرفتن. گفت آره. ونک راحت‌تره. میرداماد این ساعت سخته. همین‌جاها پیاده‌ات می‌‌کنم.

پیاده‌ام کرد و بلافاصله تونستم اسنپ بعدی رو بگیرم. سوار که شدم گفت: آقا من دارم زبان یاد می‌گیرم. اشکالی داره هدفون بذارم توی گوشم تا مقصد؟ گفتم نه اصلاً. منم می‌خوام اتفاقاً پادکست گوش بدم. هر دو هدفون‌ در گوش، تا مقصد رفتیم. فقط یه بار وسطش پرسید رانندگیم خوبه؟ افتضاح می‌رفت. فکر کنم تمام ظرفیت شناختی مغزش درگیر زبان بود. اما بعید بود جواب من روی کارش تأثیر بذاره. اینه که گفتم: عالی میری. عالی.

این آخرین حرف‌مون بود تا مقصد. پرداخت آنلاین انجام دادم و وقت پیاده شدن بدون این که هدفون رو از گوشش در بیاره با هم دست دادیم و خداحافظی کردیم.

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه ای گری (صوتی) هدف گذاری (صوتی) راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب «از کتاب» محمدرضا شعبانعلی کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت