اوایل که لحظه نگار ها رو شروع کردی زیاد نمیفهدیم چرا(البته نه اینکه الان میفهمم ها 🙂 ) .با خودم گفتم خوب محمدرضا این عکس ها رو واسه چی میزاره. ولی بعد تر نظرم تغییر کرد. الان که عکس این پنجره رو گذاشتی کلی خوشحال شدم که چه خوبه معملمون یه پنجره کنارشه که چندتا درخت از اون سرک کشیدن تو.وقتی میدونم یه پارک نزدیک خونه شه میتونه هرازگاهی بره توش قدم بزنه(بدون اینکه “آدم” سر راهش قرار بگیره) کیف میکنم
جالب اینه که هرچی زمان میگذره نسبت به جاهایی که هیچ وقت احساس خاصی در موردشون نداشتم ،حساس تر شدم. انگار هر جای دنیا که کسی رو بشناسی ،نسبت به اونجا هم احساست متفاوت خواهد بود.(البته لطفا معرفت به خرج بدین و تا چند دقیقه یاد این شعار های عرفانی نیفتین . که من جهان وطنم و غیره)
الان وقتی آب توی زاینده رود برمیگرده ،منم خوشحال تر از قبل میکنه،چون میدونم شهرزاد و بقیه دوستانم تو اصفهان خوشحالن و ممکنه الان کنار زاینده رود باشن و مشغول لذت بردن. وقتی توی مهاباد اتفاق خوبی میفته خوشحال تر قبلم میکنه چون میدونم هیوا اونجاست.وقتی مسیرم به محدوده بازار میفته میدونم محسن همین دور و بره.از جلو دانشگاه شریف رد میشم(که خیلی هم رد میشدم چون محل کارم همونجاهاست) احساس دیگه ای بهش دارم چون میدونم چندتا متممی اون تون. هر چند هر وقت توی اهواز یا هرکدوم از شهرهای جنوبی گرد و غبار میشد،حالم گرفته بود ولی امروز که دیدم وضع اهواز اینجوریه خیلی بیشتر از قبل حالم گرفته شد،چون میدونم طاهره هم همون دورو بره. وقتی صحبت ستاره ها و آسمون شب میشه گوشهام تیز تر میشن چون میدونم پیمان خیلی دوسشون داره.شیراز بیشتر از اینکه حافظ رو به یادم بیاره بهروز و یکی دیگه از دوستامو برام تداعی میکنه.وقتی که اسم سیستان میاد یاد امین و معصومه و دوستای دیگه مون میفتم.هر وقت میخوام برم سنندج،بعد خونواده م دلم میخواد فواد و ببینم.و خیلی جاهای دیگه(از شمال تا جنوب) که اگه بخوام بنویسم خیلی باید وقت همه تونو بگیرم.
خلاصه امروز که این پنجره رو دیدم ، دیدم که احساسم نسبت به خیلی جاها توی این دنیا تغییر کرده. مهر متمم داره به همه جای ایران میبردمون و کم کم داریم میشیم قبیله متمم.
البته باید این کامنت رو برای سه سالگی متمم مینوشتم ولی چه میشه کرد،تداعیه دیر اثر کرد 🙂