سلام
روزنوشته‌ها، اینستاگرام نیست. اما کاری که تو در روزنوشته‌ها کردی، در بین هیچکدام از افرادی که با عنوان “لایف استایل” در اینستاگرام فعالیت می‌کنن، ندیدم. لایف استایل، این نیست که من صبح که بیدار میشم، چی می‌خورم و ظهر کجا میرم و خونه زندگیم چه شکلیه و مارک ساعت و لباسم چیه و …/ کلا لایف استایل رو به ما بد نشون دادن. صرفا یه مشت عکس خوشگل و جذاب به خوردمون دادن.
اما اینجا تو برای ما، از لایف استایلت گفتی. از قواعد زندگی و کاریت گفتی. از ارزش‌ها گفتی و چیزهایی که بهشون پایبندی. از تجربه‌های خوب و بدت در این‌باره گفتی.
من تمایل زیادی دارم که بیان لایف استایلت رو در روزنوشته‌ها ادامه بدی. بیشتر و ریزتر از قبل.
هیچ محتوایی که به عنوان سبک زندگی به ما دادن، به اندازه‌ای که اینجا در روزنوشته‌ها از لایف استایلت خوندیم و یاد گرفتیم، نه واقعی بوده و نه اثر بخش.

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
آقا
آقای واقعی

بعد از مدت‌ها که از فضای متمم و روزنوشته ها دور بودم. امروز با دیدن عکس محمدرضا و دیدن کامنت‌های مریم رئیسی، شهرزاد و علیرضا داداشی خاطرات خوش اینجا برام زنده شد.
امیدوارم دوباره بتونم تو متمم مثل سابق فعال باشم. خیلی دلم برای همه چیز اینجا تنگ شده

سلام محمدرضا جان
بالاخره به خودم جرأت دادم یه کامنت هیجانی بذارم. بارها شده نوشتم و بعد که اومدم ارسال کنم دیدم در سطح صحبت‌های دوستان خوبم نیست. پیشاپیش از سطحی بودن و لوس بودن حرفام عذر می‌خوام (هرچند می‌دونم بهتره اول عذر نخوام و در انتها عذرخواهی کنم)
واسه من خوندن اظهار نظرهای حرفه‌ای و دریافت تجربه و دانش تخصصی هدف ثانویه اومدن به روزنوشته هاس. اینجا بیش از هر چیزی دنبال دیدن تو هستم و آموختن درس زندگی از حرفات. البته که در کنارش از صحبت‌های بقیه دوستان هم یاد می‌گیرم.
برای من روزنوشته‌ها همین از «اونجا» به «اینجا» رسیدنه اس. اینکه روندها رو ببینم. اینکه چطور با شرایط تصمیم بگیرم. تغییر کنم و مثل مرداب راکد نباشم.
در یک کلام روزنوشته‌ها جدای از بحث‌های تخصصی حال جمع دوستانه‌ای رو داره که می‌شه بدون ملاحظات متممی [آدمک چشمک‌زن با زبان بیرون] خودمونی خوند و بود.
الان آدمایی در اطرافم هستن که با تو چهره به چهره در ارتباط بودن اما هیچوقت بهشون حسودیم نشده، چون من تو رو با تک تک روزنوشته‌هات و متمم و تراست زون حس کردم و شناختم (البته وقتی مطرح می‌کنم حتما دردم اومده [خنده ملیح])
اینکه ما رو قابل دونستی و اومدی از نبودنت گفتی و یه عکس قشنگ و خندون از خودت ضمیمه کردی کلللی [از عمد با سه تا «ل» نوشتم] واسه ما می‌ارزه. حتما خودتم می‌دونی نگرانت می‌شیم وقتی کمتر هستی [همینطور که اشک می‌ریزد بوسه‌ای بر عکس می‌زند].
ببخشید خارج عرف می‌نویسم ولی یجوری باید بهت می گفتم که چقدر نه تنها معلمی بلکه حق رفاقت به گردنم داری.
یه چیزی تهش می‌گم دو تا سه کیلومتر از مرزهای عرف روزنوشته‌ها خارج شم [لبخند شیطانی]
مرسی که هستی [گل سرخ]

سلام
محمدرضای عزیز
دیدن عنوان لحظه نگار بهم جرات داد که بعد مدت‌ها بتونم به بهونه تبریک این عکس جدید، عرض ادبی کنم.

اگرچه هر روز شونصد بار به اینجا سرمیزنم تا پست‌ها و کامنت‌های جدید رو از دست ندم، خیلی وقتها می‌بینم که حرف‌ها و حکمت‌ها و تجربه‌هایی که قبلا مطرح کردی، هنوز راهی به رفتار و نگاه من پیدا نکردن و جا داره به جای انتظار برای مطالب جدید،‌ همون‌ها رو دوباره و چندباره بخونم و امیدوار باشم که شاید فرجی حاصل بشه.
به خاطر همین هم دست از مطالعه مطالب قبلیت برنمی‌دارم وچندباره خوانی آرشیو روزنوشته‌ها، سهم قابل توجهی از زمان حضورم در اینجا رو به خودش اختصاص میده و هر بار نکته جدیدی نظرم رو جلب می‌‌کنه.
چند شب پیش بود که قابلیت ویژه جستجو سایت کار نمی‌کرد و با خودم فکر می‌کردم نکنه به خاطر استفاده بیش از حد من بسته باشینش. 😉
حتی وقتی که مطلبی رو تکرار می‌کنی و یا اینکه به صورت پیوسته مطلبی رو ادامه میدی، با خودم میگم که احتمالا این موضوع باید اهمیت خیلی زیادی داشته باشه که محمدرضا خواسته با اختصاص مطالب بیشتر، توجه ما رو به اهمیتش جلب کنه.(یکی از تفاوت‌‌های اینجا با متمم)
خلاصه اینکه اینجا و متمم به قدری محتوای ارزشمند در اختیارم قرار داده که احتمالا تا مدت‌ها باید در خم اینها بمونم.
اینجا شبیه صحنه نمایشیه که همیشه نمایش‌های خاص و ویژه‌ای داشته. این روزها بدون اینکه عنوان نمایش رو بدونم،‌ به این جا سر میزنم و میدونم هر نمایشی در اینجا به نمایش دربیاد،‌ قراره ازش لذت ببرم.
میدونم هر تغییری که در محتوای نمایش این صحنه به وجود بیاد، بازهم قراره همون رنگ و بوی آشنا رو داشته باشه و لحظات لذت‌بخشی رو رقم بزنه.
پی‌نوشت: عکس جدید هم مبارک باشه. بسی خوشحال شدم از رویت روی استاد.

آقا محمدرضا.
از راه دور سلام.
اول که خیلی خوش حال شدم جمال شما رو دیدم.
دوم اینکه من هم چند وقت بود که روزها و شب ها میامدم اینجا سر می زدم و می دیدم که مطلب جدیدی برامون ننوشتی و می خواستم یواش یواش این موضوع رو بگم که دیگه مثل سابق نه از داستان کتاب هایت خبری هست و نه از تجربه جلسات کاریت و مذاکره هایت. که خود شما موضوع رو مطرح کردی.
به هر حال امیدوارم همچنان چراغ اینجا روشن باشه چرا که من و احتمالا تعداد زیادی از دوستان با نوشته هایت زندگی میکنیم و به شخصه میدانم آنقدر خلاق هستی که می توانی ایده های جدیدی برای اینجا داشته باشی.
حضورت مستدام

سلام محمدرضا جان ! راه حل مشکلت اینه : یه مقاله بنویس با طعم ریاضی یا فیزیک یا پیچیدگی ! آدم دلش وا شه ??

غبارِ گذرِ زمان رو در این عکس دیدم آقامعلمم.
و بغض کردم.
(شاید گفتنش در عرف جالب نیست، ولی ما که این حرف‌ها رو نداریم ?)

سلام آقا معلم
این اولین باری هست که اینجا می نویسم
نمی دانستم چطور هر آنچه می خواهم به تو “ببخشید که همین اولین بار از تو استفاده می کنم” بگویم را بگویم
قبل از این که در متمم به ۱۵۰ امتیاز برسم برایش لحظه شماری می کردم
برای نوشتن در اینجا بی تاب بودم.
درست روز تولدم یعنی ۷ شهریور با امتیاز ساناز مجرد به ۱۵۰ رسیدم!
آمدم بنویسم دیدم چیزی برای گفتن پیش تو ندارم! چیزی نیستم و هیچ نمی دانم. حال که این لحظه نگار را دیدم دامنم از دست برفت و قرارم تاب شد!
پس این نامه یک هیچ چیز ندان در میانه ول معطل است به تو:
اسم من مهدی است.
۳ سال پیش با شعف و سرور سرشار پا به دانشکده پزشکی شیراز گذاشتم. از خانه مان در اهواز کوچ کردم به خوابگاهی درست آخر دنیا بین چند کوه کوچک! سال ها زحمت کشیده بودم. خودم و خانواده ام و البته اولین و گرانقدرترین معلم زندگی ام که برادرم باشد! احتمالن بشناسیش؛ “میلاد کا”
او اولین بار از تو به من گفت؛ او اولین بار عینک پر از لکه و خط و خشم را از چشمانم برداشت و به من یاد داد عمیق تر نگاه کردن را عاشقانه آموختن را! هنوز لحنش و آن مردمک های براق و مجذوبش وقتی از تو و چیزهایی که از تو یاد می گرفت برایم میگفت در ذهنم است. آن جا بود که من تورا شناختم.
نمیدانم چه بگویم! قبل از شروع فکر می کردم قرار است این نوشته ۲-۳ ساعتی از من وقت بگیرد اما الان زبانم بسته شده و دستم می لرزد.
حال که زبانم از نوشتن برای تو قاصر است بگذار کمی از خودم برایت بگویم. سال۹۵ با رتبه ۴۲۷ کشور و ۲۱۵ منطقه ۲ وارد دانشکده پزشکی شیراز شدم. در این سالها اتفاقات خیلی زیادی برایم افتاد. نوجوانی که تا ۱۸ سالگی تا سوپری سر کوچه هم میرفت بعد ۵ دیقه میومدن دنبالش حالا تنها شده بود. احتمالن میتوانی حدس بزنی که از چه حرف نمیزنم تا متنم گزاف نشود و خواندنش وقت تو را بیش از این نگیرد. در این سال های تنهایی گروه خیریه تشکیل دادم؛ خطاب به دکتر مطهری نامه سرگشاده نوشتم!کلی کارگاه برگزار کردم با داعیه ایجاد پرسش؛ نشریه نوشتم؛ و عاشق شدم ؛ من شکست خوردم محمدرضا
من ۳ سال شکست خوردم
اما از آن هایی که به کارت می آید
از آنهایی که پشتت را خم میکند اما مردمک چشمت را بزرگ
درست به وسعت زندگی!
ماه هاست که دارم در درس “تصمیم گیری درست الزاماً به نتیجه مطلوب منتهی نمی‌شود” متمم تلو تلو می خورم. میخواهم تمرینش را حل کنم اما هی چیزی که فکر می کنم شاید جواب باشد مثل پتک جمجه ام را تهدید می کند. آیا من اشتباهی اینجا آدمدم؟!
بگذار برایت از آخرین کارگاهی که در دانشکده پزشکی شیراز گذاشتیم بگویم. مدت ها فکر کردم که ورای همه ی کارگاه های تکراری و کلیشه ای و صد من یه غازی که برای بچه های تازه ورود “که درست مثل نهال های نوپا دوستشون دارم” میزارن چه کاری میشه کرد که به دردشون بخوره! بزار ساده ترش کنم؛ چجوری برای این تعداد جوونی که بعد اومدن نتایج همه حلوا حلواشون کردن و آقای دکتر خانم دکتر صداشون کردن و الان برای خودشون تو قله ها سیر میکنن پرسش ایجاد کنم! کسایی که من ازین دامنه کوه هر چقدر داد بزنم صدام به گوششون نمیرسه! آدم هایی با هدف های یکسان که همه میخوان ۷ سال عمومی بخونن یه جوری طرح رو بپیچونن که برن تخصص بخونن و بعدشم دوباره درس بخونن که فوقشون رو بگیرن و بعدم فلوشیپ که بشن دکتر و استاد دانشگاه و پول خوب در بیارن و همین! این چیزیه که همه در سر می پرورن!
بعد از مشورت با امیرمحمد قربانی “که اینجا تو شیراز از معدود آدم هاییه که میشه ازش یاد گرفت” تصمیم گرفتیم برای بچه ها از استعدادیابی بگیم که بتونن تو مسیرشون قدم های منطقی تری در راه تخصصی شدن تو پزشکی بردارن!
کار به صورتی کارگاهی بود و به سختی یه تیم ۱۰ نفره برای ارائه جمع کردیم
ما از متمم استفاده کردیم محمدرضا
این افتخار ما بود و البته همیشه متمم رو هم به عنوان منبع اصلیمون معرفی کردیم.
یک روز با سعید که یکی از بچه های تیم ما بود “سعید به طور حرفه ای برنامه نویسی انجام میده” داشتیم تو سلف دانشکده با همدیگه و یکی از بچه هایی که تو کارگاه ما شرکت کرده بود حرف میزدیم. اون می گفت که به درس ها علاقه ای نداره و کارهای فنی چیزیه که توش فلو میشه؛ منم خواستم شروع کنم به گفتن از کسایی که جرات کردن و رفتن پی علاقشون و به اون چیزی که خودشون می خواستن رسیدن که سعید به نشونه هشدار زد به پای من و منم ادامه ندادم! اون پسره چند دیقه بعد رفت و من و سعید تنها شدیم.
چند دیقه سکوت کردیم. نیاز نبود چیزی بگیم چون میدونستیم چی داره تو ذهن شخص مقابل میگذره!
یک ابهام بزرگ!
من یک سوال کردم و بعد ما از هم جدا شدیم؛
“سعید نکنه آخر این پروژه انصراف ما از پزشکی باشه؟”
همه این گزاف گویی ها برای این بود که بگم هنوز مسیرم رو نشناختم محمدرضا! ۳ سال تلاش کردم برای پیدا کردن مسیر و هنوز هم برام مبهمه. چیزی که من رو اینجا نگه داشته پالس های کوچیک گاه گاهی و البته عمیقیه که گاهن بهم میرسن و یا میبینمشون! من با اونها زندگی می کنم و هنوز هم از جستجو برای پیدا کردن مسیر خسته نشدم. چیزی که این روزها منو سرپا نگه می داره یاد گرفتنه! من به مدیریت علاقه زیادز دارم و تو همه این سال بیشتر دروس آکادمیک مدیریت رو خوندم تا پزشکی
به تازگی کنار پزشکی دارم MPH سیاست گذاری سلامت می خونم.
MPH مخفف “Master of public health” هست. دارم تقلا می کنم برای پیدا کردن اشتراکات
و البته بعد از درد و رنج هایی که تو زندگی شخصیم داشتم اینروزها دارم روی چشم هام برای وسیع تر و عمیق تر دیدن کار می کنم و در این راه بیشترین کمک رو از “عباس کیارستمی” می گیرم. چیزی که این روزها زیاد بهش فکر می کنم واژه بلوغ هست محمدرضا؛ واژه ای که سال ها ازش فراری بودم و این روزها سعی میکنم مصداق هاش رو پیدا کنم؛ ممنون میشم اگر از بلوغ برام بنویسی.
همینجا نامم رو تموم میکنم
نمیدونم چجوری تموم کنم!
بگذار رجعت کنم به عکس زیبایی که از خودت گذاشتی و برایت شعری از بیژن الهی را بیاورم:
“آن لحظه که آب
به رنگ خود پرخاش میکند
تو آنی؛ آن لحظه ای
و رنگ آب
هر چه بیشتر در آب غرق می شود
زنده تر می شود؛ آبی تر!”

پی نوشت ۱: دلیل اینکه تو را “تو” خطاب کردم خاطره ای بود که برادر و معلمم “میلاد کا” از تو برتیم تعریف کرد. می گفت سال ۹۵ در break همایشت از او دعوت کردی که کتاب مذاکره ات را با مقدمه ای از خودت به او بدهی. میلاد میگوید همیشه حسرت آن لحظه ای را می خورد که موقعی که بقلش کرده بودی خجالت نگذاشته که تورا در آغوش فشار بدهد! راستی ما تورا خیلی خیلی دوست داریم. خیلی خیلی هم به تو دین داریم.از بخت ما دیگر همایشی نمیگذاری که تورا ببینیم. بگذار به کودک درونم جرات بدهم محمدرضا؛ این شاگرد شیطنت باز ته کلاس نشین تو خیلی دوست دارد تورا ببیند؛ دوست دارد برای لحظاتی تا میتواند تورا در آغوشش فشار دهد:)
پی نوشت۲: یادم رفته بود که می خواستم بگویم من هم در نوشتن متوقف شدم! مدتیست که تصمیم گرفتم ننویسم و آخرین نوشته وبلاگم”mehdikavari.blog.ir” برای ۴۶ روز پیش است. دلایل متعددی دارد که اصلی ترینش فاصله گرفتن از فضای دل نوشته نویسی است که به قول تو برای اینجا نیست!
پی نوشت۳: احساس میکنم چیز مهمی را جا گذاشتم.عذر من رو از برای این حجم پراکنده گویی بپذیر آقا معلم?

چه خوبه این عکس. انقدر ذوق کردم این عکسو دیدم. خیلی زیاد.
نمی دونم این چه حسیه که هر وقت عکستونو می گذارید میاد سراغ آدم.

محمدرضا جان. خوشحالیم که امروز، اینجا می‌بینیمت.
این جمله‌ای که گفتی، برام خوشحال‌کننده بود. اینکه:
“با این توضیحات، به نظر می‌رسه نگاه من به روزنوشته باید عوض بشه و ایده‌های متفاوتی برای به‌روز کردنش داشته باشم که فعلاً فرصت نکرده‌ام بهش فکر کنم.”
امیدوارم به زودی این فرصت پیش بیاد، و در این فصل جدیدتر با هوایی تازه‌تر، باز هم ما رو مهمون نوشته‌های همیشه خوبت بکنی.