دوره‌های صوتی آموزشی مدیریت و توسعه فردی متمم (کلیک کنید)

رادیو مذاکره: امیر تقوی و نفحات نفت…

طی هفته‌های گذشته، فرصتی دست داد تا با دوست خوبم امیر تقوی که از مدیران موفق کشورمان است، در خصوص «نحوه‌ی ایجاد ارزش در شرکت‌ها» صحبت کنم. به دلایلی که جای گفتنش اینجا نیست، انتشار این فایل به تاخیر افتاد تا نهایتاً توانستیم این فایل صوتی را به عنوان یکی دیگر از فایلهای رادیو مذاکره برای دانلود ارائه کنیم.

ویژگی‌های امیر تقوی از نظر من علاوه بر موفق‌ بودن و پرتلاش بودن و خودساخته بودن (آغاز از صفر)، تیزهوش بودن بسیار شدید و قاطع بودن و شخصیت کاملاً «زئوسی» است. بدون توجه به این شش ویژگی ممکن است درک برخی نظرات و صحبت های او برای شما دشوار باشد.

نمی‌دانم که آیا کاملاً با حرف های امیر (حداقل به شکل مطلق آن) موافقم یا نه. شاید اینها باید در قالب کامنت حل و بحث شود و می‌دانم که خودش کامنت‌ها را خواهد خواند و پاسخ خواهد داد. اما به چند نکته از حرف‌های او ایمان دارم:

یکی اینکه مشکل اصلی در ایران این است که «کارمند» نداریم و گرنه «کار» هست. دقت کنیم که «جستگوگر کار» با «کارمند توانمند» فرق دارد.

دیگر اینکه باور دارم که بسیاری از ما وقتی از «عدالت» حرف میزنیم نهایتاً منظورمان این است که «بدون پرداختن هزینه‌ای که دیگران پرداخته‌اند» از «امکاناتی که آنها دارند» استفاده کنیم و ندیده‌ام کسی که بگوید: «دنیا عادلانه نیست. چون من بیشتر از آنچه حقم‌ است دریافت کرده‌ام!».

نفحات نفت رضا امیرخانی هم پایانی شد بر ماجرای گفت و گوی ما. دردی که همیشه مرا نگران کرده است…

فایل گفتگو با او را می‌توانید از طریق لینک زیر دانلود کنید:

دانلود فایل صوتی مصاحبه با امیر تقوی در مورد ارزش آفرینی در محیط کار

امیر تقوی و نفحات نفت

آموزش مدیریت کسب و کار (MBA) دوره های توسعه فردی ۶۰ نکته در مذاکره (صوتی) برندسازی شخصی (صوتی) تفکر سیستمی (صوتی) آشنایی با پیتر دراکر (صوتی) مدیریت توجه (صوتی) حرفه‌ای‌گری در کار (صوتی) کتاب های مدیریت راهنمای کتابخوانی (صوتی) آداب معاشرت (صوتی) کتاب های روانشناسی کتاب های مدیریت  


141 نظر بر روی پست “رادیو مذاکره: امیر تقوی و نفحات نفت…

  • فرید آقاجانی گفت:

    یکی از ماندگارترین و خاطره انگیزترین فایل هایی که در زندگی گوش داده ایم.
    یادم باشه بعد از گذشت چند سال دوباره سر کلاس به همه توصیه کنم و در تلگرام هم برای چندمین بار بگذارم.

    با اون جمله معروف که:
    راه ایجاد ثروت راه کارآفرینی، فکرِ تلاشِ و خسته نشدن، ماها برامون جا افتاده که و الی آخر

  • […] سال پیش در گفتگو با محمد رضا شعبانعلی حرفهایی زده بودم، که البته امروز که به بعضی از آنها گوش […]

  • […] صوتی زیر، بخشهایی از مصاحبه من و محمدرضا شعبانعلی در فایل ۳۷ رادیو مذاکره و گفتگوی او و خانم نازنین دانشور و همچنین فرازهایی از […]

  • […] از این کتاب را در گفتگو با رادیو مذاکره چند سال پیش با مجمدرضا شعبانعلی مرور کردیم که شنیدن […]

  • باران گفت:

    سلام
    خیلی از آقای تقوی و شما ممنونم برای این فایل. من امروز دوباره پشت سر هم گوش کردم و تمام دغدغه های آقای تقوی رو با پوست و استخوان لمس و حس کرده ام. با نظر دوستمون که می گن مدیر خوب نداریم نه کارمند خوب ۱۰ درصد موافق و ۹۰ درصد مخالفم. ده در صد موافقتم برای اینه که شاید ایشان منظورشون مدیران دولتی اند وگرنه کسی که یک مجموعه خصوصی رو می چرخونه و حقوق چندین نفر رو در ازای ارزشی که به صورت ملموس برای جامعه ایجاد می کنه، می تونه بپردازه حتم بدونین ویژگی هایی داره که اون رو در اون جایگاه نگه داشته. من سالها قبل مدیری داشتم که می گفت : شک نکن آدمهای سرشاخه ویژگی هایی متمایز دارند و حتی کسی که یک دزد درجه یک مثل آل کاپونه، ویژگی هایی داره که یک دزد معمولی نداره.
    من در طی سال، برای هر شغلی حتی از حسابدار ساده یا یک منشی بگیرین تا معاون خودم بیش از چهاربار آگهی می دم. به هرکی هم سراغ دارم می سپارم. شاید سالی بیش از ۲۰۰ نفر رو برای استخدام مصاحبه می کنم. ولی از این دویست نفر به تعداد انگشتان یک دست آدم کار کن پیدا نکردم. حتی شرایط اولیه برای ورود به مصاحبه رو خیلی ها ندارن و در عوض از خود متشکر و در مورد خودشون خیلی تصورات عالی دارند.
    این اشکال بخشیش از سیستم تحصیلی ماست ولی همه اش نه. چون ما هم در همین سیستم درس خوندیم و اتفاقن من تقریبن مهندس باسوادی نبودم. ولی همت داشتم. زحمت کشیدم. مطالعه کردم و الان هر روز از ساعت هشت صبح تا دوازده شب کار و مطالعه می کنم. تازه در مقابل امثال آقای تقوی و نخجوانی و … احساس حقارت می کنم و ادعایی ندارم که هیچ، آرزو می کنم یه روزی آدم بشم.
    این ها مسائل رفتاری و اشکالات فرهنگیه. پر مدعا بودن به دلیل کم باری افراده. به قول معروف : آن کس که نداند و نداند که نداند در جهل مرکب ابد الدهر بماند. این به نظر من جهل مرکبه که ما نمی خوایم از توش بیاییم بیرون چون فضای امنی برای زندگیه و اصولن انتقاد خیلی کار راحتیه. . در ضمن این سالها مدام فرهنگ پوپولیستی و اخلاق رابین هودی ترویج شده. خوب بلاخره یه جایی نتیجه ش رو باید نشون بده.

  • بهروزیان گفت:

    با سلام خدمت اقای شعبانعلی عزیز و دوست گرامی شون
    راستش این فایل اینقدر برام جذاب بود که چندین بار گوش دادمش
    من کاملا با اقای تقوی موافقم که امروز فارغ التحصیلان و افراد جویای کار علاوه بر نداشتن ذره ای مهارت دچار بیماری سندروم بی هدفی هستند
    اقای تقوی به دلیل ارادتش نسبت به استیو جابز ناخود اگاه از کلماتی مثل شات آپ!استفاده کردند که محل تعمق بود ولی انصافا فضای کار رو تو ایران خوب تحلیل کردند
    از خودتونم بابت تحلیل ها و مواضعتون بین مصاحبه سپاسذارم

  • علیرضا گفت:

    باسلام

    ضمن تشکر از آقای شعبانعلی و مهمان عزیزشون آقای تقوی. بنده ۱ سوال داشتم.

    در تمام طول این فایل صوتی همیشه به این اشاره شده که کارمند بایستی ۱۰۰% خودش رو مایه بزاره تا بتونه پیشرفت کنه.اما متاسفانه ما شاهد پدیده ای هستیم به نام “بردگی مدرن”. بدین معنی که زمانی که کارمند بسیار خوب ظاهر میشه مدیران سعی می کنن اونو توی جایگاه خودش نگه دارن تا یه موقع جای اونا رو نگیره.

    می خواستم پاسخ و راهکار اقای تقوی و شعبانعلی را در این ضمینه جویا بشیم.

    تشکر

  • علی رضا فتاحی گفت:

    محمد رضا امروز من این فایل رو گوش دادم…خیلی دلم گرفت.ضمن تشکر از آقای تقوی بابت وقتی که گذاشتن این گلایه هارو ازشون دارم.
    ۱-چه کسی گفته است که تا کار آفرین نباشد کار نیست؟
    اگر کمی به عقب تر برگردیم مثلا به زمانی که همه پدران ما اکثرا کشاورز بودند یا صنعت گر یا کاسب با وجود این که کار آفرینی به این شکل وجود نداشت اما کسی هم بیکار نبود.لذا بنده اعتقاد دارم در یک نگاه حداقلی همان قدر که وجود کارآفرین ارزش دارد وجود کارمند و کار گر نیز همان قدر برای چرخه کسب و کار مهم است.
    ۲-لطفا صفت مقدس”روزی رسان” که از القاب خداوند هست رو به این آسانی به خودتان نسبت ندهید.شاید از نگاهی دیگر کارگران زحمت کش هستند که کار می کنند تا روزی به شما برسد و هر ماه درصد کمی از آن را با ۱۰۰۰ منت به آنان برگردانید.
    ۳-به قول خودتان تا به کسی نیاز نداشته باشید به هیچ عنوان استخدامش نمی کنید،پس در وحله اول این شما هستی که نیاز داری به کارمند و کارگر نه آنها به شما.
    ۴-از یک طرف شما می گویید من بابت مالیاتی که به جمهوری اسلامی می دهم افتخار می کنم و از طرف دیگر دوباره منت این مالیات را بر روی سر کارگر می گذارید و جزو اون ۱۹ ماه حقوق کذایی که فرمودید ذکر می کنید.واقعا جالبه!
    ۵-دوست عزیز بحرانی بیکاری در کشور رو با مثال زدن یک کافی شاپ که کارگر از فلیپین آورده(حالا بماند که دلیل واقعیش چی بوده؟) زیر سوال نبرید و کلاًِ صورت مساله رو پاک نکنید.این جور برخورد کردن با مساله توهین آشکار به جوانان بیکاری هست که قربانی خیلی از چیزهایی شدن که واقعا در اختیار خودشان نبوده است.
    ۶-ای کاش در صحبت هاتون به جای بکار بردن یکی در میان از لغات انگلیسی بیشتر از آمار و مستندات استفاده کنید و حرفاتون رو با مثال زدن کله پاچه ای و کافی شاپ و همبرگری به اثبات نرسونید.

    با تشکر از تمامی کسانی که واقعا دلسوز کار جوانان هستند.

    پی نوشت:بنده شخصا حاضرم ۳۰ سال بیکار بمونم اما با کارفرمایانی با این طرز فکر کار نکنم.

    خدا نگهدار

  • احسان فرناق گفت:

    با سلام خدمت اقای شعبانعلی
    این فایل رو گوش دادم…. سرفصل های موضوع را قبول دارم و به نظرم دلیلش نبود مدیر خوب است که کارمند خوب کم داریم….
    شاید دلیلش ریشه تر از این حرفا باشه و این فایل دوباره شکاف ارتباط صنعت ودانشگاه رو به ذهن من اورد…
    ای کاش مدیران و کارآفرینان کشور ما تلاش کنند این گپ رو کمتر کنند و این رو هم بعنوان یکی دیگه از رسالت های خودشون ببینن تا کارمند های خودشون رو از دوره تحصیل انتخاب کنند…
    یا حق

    • احسان جان.
      حرف تو رو در سطحی بودن گلایه‌ها کاملاً قبول دارم.
      حتی فکر می‌کنم باید یک لایه اونورتر رو دید. من میگم مشکل در معلولیت و ناتوانی ما در یادگیری است.

      دانشگاه که محل کسب و کار یک عده‌ی خاصه و خیلی ربطی به صنعت نداره دلیلی هم نداره داشته باشه.
      صنعت اگر کار مهمی در هر جای دنیا بخواد بکنه در مراکز تحقیق و توسعه خودش انجام میده نمیاد در دانشگاه پابلیک بکنه.

      مخالف دانشگاه نیستم اما فکر می‌کنم ارتباط صنعت و دانشگاه در کشور ما – که عموماً به تعبیر پیترسنگه از لحاظ ذهنی برای یادگیری معلول هستیم – بیشتر دغدغه‌ی دانشجویان بیکار جویای کار و استادهایی است که می‌خواهند در کنار حقوق وزارت علوم، نان بیشتری هم به دست بیاورند.
      اگر یادگیری به عنوان یک مهارت در ما تقویت نشه و از این معلولیت کمی فاصله نگیریم، ارتباط صنعت و دانشگاه، صرفاً «جهل مسلح» درست می‌کنه که می‌تونه خطرناک‌تر هم باشه.

      یادگیری اگر به عنوان یک مهارت جدی گرفته بشه، قاعدتاً در کوچه و خیابان هم شکل می‌گیره و اگر جدی گرفته نشه، گرفتار همین دکترخوانده‌هایی میشیم که پشت تلفن خودشون رو دکتر … صدا می‌کنند و اگر این عنوان رو ازشون بگیریم، تا چند روز حال تهوع و افسردگی دارند!

      چنانکه در اکثر کشورهای توسعه یافته هم، حتی دانشگاه نرفته‌ها، متوسط درک و شعور و فهم و قوه‌ی تحلیل شون به طرز محسوسی از خیلی از دانشگاه رفته‌هایی مثل من بیشتره

      (آمریکا رو نمی‌گم. اونها خیلی شبیه ما هستند. بیشتر منظورم اروپایی‌هاست و شاید حتی شمال اروپا و اسکاندیناوی)

      نمی‌دونم وقت کردی یا نه. اما اگر حوصله داشتی خوشحال می‌شم وقت بگذاری و فایل‌های صوتی مرتبط با یادگیری رو در متمم گوش بدی.

      حدسم اینکه که چون ریشه‌ای نگاه می‌کنی، اونها بیشتر خوشحالت کنه تا این نق‌های عمومی روزمره که امثال من می‌زنیم!

      http://www.motamem.org/?p=4480

  • zoorba.booda گفت:

    سلام
    مدتي بود كه فرصت نكرده بودم فايل هاي راديو مذاكره رو كامل دنبال كنم.امروز فرصت كردم و به اين فايل ارزشمند گوش دادم.بابت زحمتهايي كه براي تهيه اين فايل كشيديد از شما و تيمتون و از آقاي تقوي ممنونم.
    با وجود اينكه با همه صحبت هاي آقاي تقوي موافق نيستم، ولي معتقدم كه اين نوع نگاه،نگاهيه كه جامعه ما(حداقل فضاي كسب و كارش) به اون خيلي نياز داره. چون همونطور كه آقاي تقوي از يكي از اساتيدشون نقل كردن مردم ما (خيلي)بيشتر با قلب و عروقشون زندگي ميكنن نه با مغز و اعصابشون!
    فكر ميكنم اين نوع نگاه(آقاي تقوي) باعث تعديل نگاه بيمارگونه و احساسي ما به ثروت آفريني و … ميشه.به نظر ميرسه اين نگاه مرهمي باشه بر زخم چركين جامعه منفعل(منتظر) و متوقع ما.

  • حمیدرضا گفت:

    گفت و گو حاوی نکات خوبی است اما متاسفانه برخی نگاه های مستقل نیست و به سمت کارفرما می چربد، اساسا در جایی که ما سعی داریم همه با هم در سازمان خود در یک جبهه باشیم اینجور نگاه ها تضاد مفهومی دارد.
    مثلا داستانی که ایشان در مورد شراکت گفتند، من باشم شریک نمی شویم، بسیار دیده ام که افرادی در شرکتی زحمت بسیار برای به ثمر رسیدن کاری کشیده اند و وقتی آن کار به سودآوری رسیده حق و حقوق آن فرد با هر ترفندی پایمال شده و ناگزیر مجموعه را رها کرده و رفته از صفر شروع کرده. و از همه مهمتر نگاه بالا به پایین، غالب به مغلوب و موضع قدرتی در شراکت بسیار نافرجام است، من بودم میگفتم اگر شریک هستیم بیا با هم بنشینیم بیزینس مدلمان را کامل کنیم، از جملات پیداست نگاه باز هم آمرانه و دستوری به یک کارمند بوده نه یک شریک!
    یک شرکت و یک آدم هر چقدر هم موفق باشد نباید به کارمندان و شرکای دیگرش به چشم آدمهایش (به معنایی که می دانیم) نگاه کند.

  • امیر سیفی گفت:

    با سلام
    به نظر من ما در تحلیل ها و بررسی هامون معمولا یکطرفه و از نظر خودمون واکاوی می کنیم.
    ما تو ایران همونطور که کارمند ( همکار ) خوب کم داریم به احتمال زیاد مدیر خوب هم کم داریم. همونطور که کارمند بهره ور کم داریم مدیر بهره ور هم کم داریم. کارمند آموزش پذیر کم داریم ، مدیر آموزش پذیر کم داریم.
    سازمانی داریم که بتونه مثل شرکت مایکروسافت، اپل و . . . به همکارانش سود برسونه ؟( مادی و غیر مادی ). مدیری داریم که سرمایه شرکتشو منابع انسانیش بدونه؟، مدیری داریم که آموزش همکاران رو سرمایه گذاری بدونه نه هزینه.
    احتمالا در حد سخنرانی و بالا منبر رفتن همه ایرانیا خوب بلدن. تو عمل مدیری که میگه من خرجت کردم، من هزینه کردم، من استخدامت کردم و . . . و درحد کلمات هم نمی تونه در مواقع حساس خودشو رو کنترل کنه و اعماق تفکرشو بر زبونش جاری کنه چه توقعی میشه داشت.
    به نظر من دو طرف این ماجرا، نیازمند آموزش، پیشرفت، افزایش کیفیت، بهره وری می باشند.
    شرکتی مانند Sap ادعاش اینه که مایک خانواده ایم و وظیفه خودش آموزش ، پیشرفت و شادمانی تک تک اعضا خانواده رو می دونه.

  • بهرام سعدیان گفت:

    جناب شعبانعلی عزیز
    فایل را با اشتیاق فراوان در معدود ساعاتی که فراغت داشتم شنیدم.
    متاسفانه فرهنگ کار در مملکت ما اینگونه است . صحبت های جناب تقوی بسیار شفاف و روشن است و با صراحت لهجه خاصی مشکلات فرهنگ کسب و کارمان را به صف کردند . امیدوارم که این فرهنگ منحوس کار که نمیدانم از کجا به ما ارث رسیده است عوض شود و این تنها با همت خودمان بدست می آید.

  • روزبه گفت:

    سلام ، این پنجمین فایل صوتی ای بود که از طریق سایت شما شنیدم…و بابت مصاحبه ها و کلا مسیری که در آموزش طی میکنید متشکرم.
    به نظرم کارآفرین های ایرانی بخاطر صرف وقت و انرژی و هزینه مادی زیاد برای ایجاد و نگه داشتن کسب و کار کمی به نقد اجتماع و فرهنگ و سیاست معتاد و کمی در نقد پارامتر نیروی انسانی هم دچار افراط می شوند… شاید هم نقد پارامتر نیروی انسانی کم هزینه تر و یا ساده تر از نقد و بررسی سایر پارامتر ها باشه ولی نکته ای که ذهن بنده رو درگیر کرده اینه که به فرض درست ناکارامدی سیستم آموزش کشور، خود این شرکتهای در خصوص تعلیم پرسنل چه راهکاری در پیش گرفته اند و اساسا اگر این مشکل، مشکلی فراگیر و ظاهرا اساسی هست چقدر حاضرند برای آموزش هزینه کنند؟ چقدر انجام این کار رو منتج به بهره وری بیشتر و سود بیشتر میدانند؟ و آیا حاضرند موسسه ای آموزشی تاسیس کنند تا نفرات آن پس از ارائه گواهی آن موسسه در شرکتشان مشغول به کار شوند؟ مثلا فرد بداند که پس از گذراندن موفق دوره مذاکره در موسسه مثلا “شعبان قلم” لیاقت و مهارت لازم را برای کار در شرکت مثلا “شعبان ریل” در حوزه مربوطه دارد یا خیر؟

    اساسا به نظر شما یکی از عوامل عدم شفافیت و یا وجود استاندارد مشخص در استخدام خود شرکتها و کارآفرینها نیستند؟! چه راهکار های محتملی وجود داره تا این فاصله بین کارآفرین یا کارفرما و کارگر برداشته بشه؟!

    • امیر تقوی گفت:

      سلام نگاه سیستماتیک شما رو بسیار دوست دارم! از قضا ماههاست که پیشنهاد مشابهی برای تاسیس یک آکادمی مشابه آنچه شما فرمودید روی میز دوستان هست! شدیدا حرف شما صحیح است و من شخصا حاضر به هرگونه مشارکت در این امر هستم.

  • احسان م گفت:

    سلام

    به نظر من

    بازدهی پایین یک کارمند از بی‌عرضگی و ناتوانی مدیرشه

  • amir گفت:

    I want to tank you about this file it was the best that I have heard from your program

  • الهام گفت:

    سلام
    فایل مفیدی بود ، ممنون محمدرضا
    مطالب آقای تقوی قابل تامل هست و در اغلب موارد ذکر شده صحیح ، امیدوارم قشر کارمند توجه جدی تری به این مطالب داشته باشند ، تا جایی که امکانش و داشتم مطلب رو به دست کسانی که فکر می کردم استفاده خواهد کرد رسوندم
    ضمن تایید صحبت ایشون چیزی از نگاه شون از قلم افتاد که فکر کردم ذکر کنم
    ببینید درسته که کارمند با مشخصات مطرح شده نیست اما الزاما خود به خود یه همچین کارمندی به وجود نمیاد و اگه به وجود بیاد ، این خط مشی ماندگار نیست ؛ مگر اینکه مدیران هم این فضا رو براش ایجاد کنه ، یعنی ترکیب منش و روش مشخصی در مدیران و کارمندان منجر به ایجاد و ادامه مطلب مطرح شده از سوی آقای تقوی میشه، نه صرفا تغییر دید و روش در کارمند به تنهایی و نه تغییر در مدیر به تنهایی.
    بر خلاف دیدگاه مصاحبه شونده، موافق طبقه بندی موقعیت کاری انتخاب شده توسط افراد نیستم ، اگرچه این دیدگاه توسط مصاحبه کننده تعدیل شد اما تم صحبت در نهایت به قضاوت این انتخاب افراد و طبقه بندی آن پرداخت.
    شاید با تکرار یکی از جمله های ایشون توضیح بیشتری به نظرم باشه : “… واقعیت تلخ اینست که دنیا رو کارمندان نمی سازند،دنیا رو کارآفرینان و سرمایه گذاران می سازند ”
    به نظرم در واقع دنیا رو کار تیمی هر دو قشر مدیر و کارمند می سازه در صورتی که هر کدوم بدونن دقیقن سهم شون توی این تیم چیه و اون رو به درستی انجام بدن .
    شاد باشید

  • شاهین سلیمانی گفت:

    یک : چقدر خشم تو کلام ایشون بود ، مطمئنا رنج زیادی را تحمل می کنند و بسیار دلشان پر است .
    اما…

    شاید همگان می دانند ، که قوانین در ایران چگونه است و آیا به نفع قوی تر نوشته شده یا ضعیفتر ، کارگر یا کارفرما.
    و اینکه
    مقایسه وضعیت کاری ایران با کشورهای توسعه یافته ، به نظرم قیاس دقیقی نیست ، چه بسا که در کشورهای تو سعه یافته ، حجم مالیاتی بیشتر است .
    به نظرم به همین دلیل مقایسه کارمند اینجا با آنجا تفاوت دارد ، چون کارفرمای اینجا و آنجا هم متفاوت است .
    در کل ، متاسفانه در کشورما ، به دلیل نبود خیلی چیزها و بودن چیزهایی دیگر ، خیلی ها ترجیح می دهند ، شبانه روز برای خودشان کف بزنند و دیگران را با دیده تحقیر ببینند ، که همین موضوع می تواند به یک خود شیفتگی جبری بیانجامد .

    در گوشه ای از صحبت هایشان ، متاسفانه با دیده تحقیر به دیگران ( همان زیر دستان ) نگاه می شد . مثلا در جایی از گفتگو می فرمایند : طرف می خواد بره….. ” اگر به نظر آدم به درد بخوری بیاد ” جمله ای که برای خودشان استفاده می کنند : “من فول کردم است ” . برای فرد مقابل نگاهی از بالا به پایین ، برای خودشان کلامی محترمانه و حق مدار .
    استفاده مکرر از کلمات انگلیسی ( در جاهایی که اضطرار وجود ندارد ) می تواند دلیل بر خود کم بینی فرهنگی هم باشد . یا استفاده از آنها در جهت ” متفاوت دیده شدن ” .
    پیشنهاد به ایشان ، شاید اگر زمانهایی را به مطالعه آثار فرهنگی فارسی بپردازند ، این حجم از دگر بزرگ پنداری و خویش کوچک پنداری ( اشاره به کشور و فرهنگ های دیگر ) بتواند تغییر یابد و دایره لغات فارسی ایشان هم افزون گردد .
    از دیگر نشانه های خود بزرگ انگاری ایشون اشاره به کافی شاپ و گفتگوی ایشان با برگر فروشی است ( منظور نوانس ، ریتم و لحن کلامی ایشان است ) . مسئلهء دیگر شاید این باشد که ایشان احتمالا انتقاد را هم اصلا دوست نمی دارند .
    استفاده از اشارات اینا ، ماها ! و در جایی با لحنی خاص: اینا خواهرشون ، پدرشون ، مادرشون ( می تونستند این جمله را استفاده کنند : قوم و خویش ، یا اقوام )

    کاش بهتر بود ، جناب تقوی مقایسه دوستی جی الیوت با جوزف کمپبل را هم می کردند .

    • رضا گفت:

      دوست عزيز من فكر ميكنم كه با آقاي تقوي بعنوان اديب يا … مصاحبه نشده كه جنابعالي اين ايرادات رو گرفتين اصلا موضوع و هدف بحث چيز ديگه اي هستش ظاهرا

  • سروش گفت:

    سلام
    من صحبت اقای تقوی درباره نیروی انسانی روقبول دارم .امابایک نظرایشان موافق نیستم ان هم قانون کار.درفرهنگ کارماقراردادبستن بین کارگروکارفرمابصورت زبانی است.که قانونی قابل اقامه دعوادردادگاه نیست.تنهاچیزی که میواندتا تصحیح شدن این فرهنگ غلط به جامه کارگری کمک کند همین قانون کاری است که بقول آقای رضاامیرخانی حتی یک کارگاه زیرپله ای رو اداره نکردن.

  • شهرزاد گفت:

    سلام محمدرضای عزیز.
    در راستای مصاحبه های خوبی که تا به حال با مدیران موفق داشتید ، خیلی دلم میخواد با یک نفر دیگه هم مصاحبه کنید که به نظرم ایشون هم یکی از مدیران جوان و موفق کشورمون هستند و من چند سال پیش، یک سری از کلاس های ایشون رو شرکت کرده بودم و واقعا از کلاسهاشون و همینطور از شیوه ی تفکرشون لذت بردم…
    نمیدونم اجازه دارم اسمشون رو اینجا بیارم یا نه؟ و اصلا نمیدونم شما با ایشون آشنایی داید یا نه و اگه میشناسید، اصلا تصور و دیدگاهتون در مورد ایشون چی هست!
    لطفا اگه میتونم اینجا ازشون نام ببرم و درخواست مصاحبه شما با ایشون رو بکنم ( که مطمئنم با مصاحبه های زیبای شما، بیشتر میتونیم با ایشون آشنا بشیم)، بهم بگین وگرنه مشخصاتشون رو براتون ایمیل کنم و اگه خودتون صلاح میدونین، در فرصت مناسب این مصاحبه رو انجام بدین. ممنونم. 🙂

  • mehdi گفت:

    حضور محترم دکتر شعبانعلی .سپاس فراوان از تلاشتان. عرض کنم بطور خلاصه این صحبتی که کارمند در ایران کم است از طرف خانم دانشور و آقای تقوی با اینکه درست است و مشکلی برای محیط کسب و کار جدی بحساب می آید. اما علتش این است که کارفرماهای محترم عملا نوکر و برده می خواهند که خوب به راحتی در این زمان و شرایط کشور دوام نمی آورد..(کاملا از لحن صحبتهای خانم دانشور معلوم بود.(درضمن کینه اش نسبت به آقایان))علت این است که عملا مزایای کارمندی در ایران بخور نمیر است.کارمند خوب و مفید از نظر اقتصادی کسی است که میخواهد احمق باشد و در فقر و خفت زندگی کند..و مهتر اینکه اینجا روح زندگی و تفریحات روزمره مثل کلاب جایی برای دور همی و شادی و درددل ها و فراموش کردن رنج برده داری، غیر قانونی است.آهنگ شاد در خیابان ها شنیده نمی شود و اینها عملا ممنوع نیست اما بدست آوردن شان هزینه باید داده شود که از کارایی ذهنی و جسمی می کاهد..دقت کرده اید اکثر موسیقی رایج ایران چقدر ناله و آه دارد. مداحی ها و صدای عزاداری های سنتی از این صنعت موسیقی ما بسیار پرشورتر هستند…

    • ضیاء گفت:

      “نوکر و برده” رو خوب اومدی! هدف بعضی از شرکت های خصوصی چیزی جز استثمار نیست!

      اما این مسئله مثه یه شمشیر دو طرفه می مونه!

      فردی رو می شناختم، اولین کاری که صاحب کارش ازش خواست؛ شستن کاسه دستشویی خونشون بوده!! فک کن!
      اما درآمد امروزش ماهی ۳ میلیونه!

    • امیر تقوی گفت:

      آقای مهدی
      اولا که آقای شعبانعلی خوشبختانه دکتر نیستند!
      ثانیا: برادر بزرگوار اینکه شما به عنوان یک کارمند به خودت و کارفرمات چه دیدگاهی داری خیلی تعیین کننده هست! سازنده ترین نگاه وقتی برای کسی کار میکنید میتونه این باشه که این انسان به قول شما استعمارگر فضایی رو فراهم کرده که من با ریسک و خون دل ایشون میتونم خودم را در معرض آزمون جدی شایستگی قرار بدم و کار کردن و ارزش آفرینی رو یاد بگیرم و بعدا در کار خودم همه چیز رو آزمون و خطا نکنم! این حرف رو میزنم و مطمئنم که بازخورد منفی هم داره اما یکبار برای همیشه سعی کنیم درک کنیم که حتی اگر بهترین کارمند هم باشیم فقط جزئی از یک سیستم هستیم که توسط کس دیگری بوجود آمده و لذا سهم ما هم جزئی خواهد بود. من برای همه کسانی که مثل جنابعالی قضاوت میکنند و خدا رو شکر کم هم نیستند یک آرزو دارم و آن اینکه امیدوارم روزی پشت میزی بنشینید که تجارت خودتون رو مدیریت کنید و اون روز خواهید فهمید که مسائل واقعا چه جوری هستند. برای شخص شما هم یک آرزوی ویژه دارم و آن این است که سعادت!!!!! دیدار ینگه دنیا برایتان فراهم شود تا مفهوم واقعی کارمندی و امنیت شغلی و مواجب بخور و نمیر را با تمام سلولهای بدنتان درک کنید. برادر عزیز آن چیزهایی که خارج نشینان برای شما تعریف میکنند مثل اشیایی هستند که در آینه بغل ماشین شما رویت میشوند! خیلی با واقعیت نسبتی ندارند.

      • حمیده گفت:

        به نظرم این بحث منابع انسانی ازون بحث های جدی و مهمه که متاسفانه در بین کارافرین های جوان که ممکنه به دلیل نداشتن مهارت تو بعضی زمینه ها تلاش زیادرو معیار مفید بودن نیروی انسانی شون بدونن هیچوقت شفاف نبوده.
        خودمن که چندجای مختلف کار کرده ام، خیلی کارافرین هارو دیدم که اتفاقا ارزشمندترین سر مایه شون نیروی انسانی خودش میدونه، مدیر فعلی من با فراهم کردن خیلی امکانات توی شرکت و اینکه خیال راحت کارمند براش خیلی ارزشمنده میخواد که فرد دغدغه ای نداشته باشه و به کارش فکر کنه و به اندازه اثبات خودش بهش حقوق و جایگاه میده، اما خیلی های دیگه چون صرفا یه ایده داشتند و یه سرمایه کارمندو ادمی میدونن که صبح تاشب باید فکر و ذکرش اون کارباشه چون اسم مدیر کارآفرینه و محیط نوپاهست!
        ضمن اینکه خیلی پوزیشن های شغلی تو بعضی ازین شرکت ها اصلا جای ارتقا ندارند، کارمند یه اپراتوره و حتی اگه جای ارتقا باشه جلوش گرفته میشه،ضمن اینکه همین تیپ های شخصیتی به راحتی گواه اینه که در هر سیستمی آدمهای متفاوتی وجود داره که کاراشو به شیوه های مختلفی انجام میده و قرار نیست همه یکجور رفتار کنن
        البته من پیشنهادم به محمدرضا اینه که از دید منابع انسانی هم یه مطلب بنویسه یا مثلا مصاحبه با آدمی مثل امیر مهرانی!، فکر نکنم نرخ خروج از شرکت رابطه مستقیمی با ناکارامد بودن منابع انسانی داشته باشه!

      • mehdi گفت:

        جناب آقای تقوی عزیز،
        صحبتهای شما در مورد سهم جزیی کارمند از کل کار و استفاده او در کسب تجربه کاملا درست است. صحبتم این نیست که کارمند سهم فضایی ببرد. عرض بنده این است، کمبود کارمند و کارگر خوبی که با دل و جان بخواهد کار کند.یکی بخاطر این است کارمندی در ایران غیر از کسب تجربه، از نظر معشیتی که هدف ذاتی کار کردن است صرفه اقتصادی و آینده ندارد مگر میزان درآمد فدای کسب تجربه شود که باز نهایتا کارمند ها تمام میشوند. مثلا حقوق ۸۵۰ هزارتومانی که خانم دانشور مثال میزند آیا چیزی جز پول غذا و تاکسی، قبض موبایل است. آیا با این پول کسی می تواند اجاره مسکن تهران را یدهد تا مستقل شود چه برسد به نیازهای دیگر. حتی دوبرابر آن هم زندگی شرافت گونه فرد را زیر سوال می برد. بهمین خاطر است ک در هر کوچه پس کوچه ای هر ۵۰ متر یک سوپر مارکت و املاکی هست(چون کارمندی صرف نمیکند).برادر گرامی امنیت شغلی در ایران جز برای دولتی های مفلوک شامل حال اکثرا نمی شود و سالهاست در ایران مرده است. آیا خبر ندارید از تعطیلی، ورشکستگی های دایم ندارید؟ داستان منت گذاشتن سوبسید انرژیها و فاجعه مدیریتشان برای صاحبان فقیر همان انرژیها است.و جهت اطلاع، دوستان بنده ک در خارج از کشور کارمندی میکنند نه اینکه حقوق بادآورده بگیرند اما بسیار راضی تر و مرفه هستند. آخر آنکه برخلاف شما و افراد نادری که دید بازی نسبت به رشد و همکاری برای راه اندازی کسب و کار کارمندشان دارند اکثرا برعکس جلوی پیشرفت او را می گیرند تا نیازمندش باشد و رقیبی ایجاد نگردد. عیب کارفرماها ایران های این است که دنیا فقط برای خود میخواهند.

  • بهادر گفت:

    سلام
    چرا در طراحی جدید سایت لینکی به فایل های رادیو مذاکره نگذاشتید؟ می خواهم ببینم فایل جدیدی آپلود کرده اید یا نه و لیست رو پیدا نمی کنم!

  • آيدا گفت:

    تا ببينيم نظر رهبران چه تفاوتي نسبت به مديران درباره كارگران دارد.

  • mina90 گفت:

    ببخشید استاد این نظر رو باید در پاسخ خانم مینو مینوشتم اشتباه اینجا نوشتم. اونجایی که باید باشه مینویسمش. شما اگه براتون زحمت نبود این دوتا رو تایید نکنید. حذف کنید. که صفحه خط خطی نشه الکی. ببخشید واقعا. میدونم نباید وقتتونو اینطوری بگیرم.

  • مریم گفت:

    سلام
    ممنون بابت صحبت های بسیار آموزنده و پربارتون ، مدتی هست که مطالب و فایلهای صوتی سایت رو دنبال می کنم ، با گوش دادن به صحبت های آقای مهندس تقوی ، نتونستم از گفتن تجربه ی شخصیم (درددلی که همیشه ترس از بیانش داشتم) منصرف شم .
    ۴ سال پیش وقتی در یک شرکت دولتی (اولین تجربه ی کار در محیط دولتی) مشغول بکار شدم و چون زمینه ی کاریم رو خیلی دوست داشتم و دوست داشتم تا جایی که ممکنه پیشرفت کنم ، تمام تلاشم رو بکار بردم تا کارهایی که بهم محول میشه رو به بهترین شکل ممکن تحویل بدم ، تا اینکه یه روز مدیرم صدام کرد و گفت : کارهایی که شما در طول چند ساعت انجام میدی ، قبلاً هفته ها زمان می برده که انجام بشه ، با این نوع کار کردن هم کار خودت و هم کار واحد رو زیر سوال می بری ، هرچی زمان بیشتری برای انجام یه کاری صرف کنی واحدهای دیگه ارزش بیشتری واسه کارت قائل می شن و فکر می کنن چقدر سرت شلوغه ، اگه اینطوری کار کنی هفته ی دیگه کاری نمیمونه واسه انجام دادن .
    چون سرپرست واحد بودم خیلی ( به تمام معنا ) خیلی تلاش کردم که بگم کارهای بیشتر و ابتکار و نوآوری بیشتری میشه داشت اگه کارها در همون مدت زمان خودش حل شه ولی …..
    در آخر داستان ، وقتی تأئید فاکتورهای مالی مربوط به واحد به من سپرده شد با فاکتوری مواجه شدم که به جای مبلغ اصلی چند ده هزار تومان ، چند ده میلیون تومن ثبت شده بود ، با وجود همه ی تهدیدها و فشارهایی که از طرف همکاران جهت تأئید فاکتور بود ، من اینکار رو انجام ندادم که این بار با مدیرعامل روبرو شدم و صحبت پربار ایشون که باید چشم ها و گوش هات رو ببندی و فاکتورها رو امضا کنی ….. این بود که استعفا دادم ….
    اینارو گفتم که بگم بعد از این قضیه راه پیشرفت رو در کشور خودم غیرممکن دیدم ، ولی با شنیدن صحبت های مهندس تقوی و آشنایی با سایت شعبانعلی فکرم بسیار درگیر شده ، چون متوجه شدم هنوز هم امیدی هست و هنوز هم اگه بخوایی ، میتونی …

  • علی گفت:

    یه نکته دیگه همیشه دوست داشتم یه جایی بگم
    این که ما فرهنگ کار نداریم اصلا تعریف مشخصی از کار نداریم
    به نظر من ازجامعه ای که برای کار کردن واژه هایی مثل”جون کندن”-“سگ دو زدن”-“حمالی کردن”و…
    استفاده میشه نباید انتظاره زیادی داشت
    اینم فقط یه دلیل داره هیچ کی سر جای خودش نیست
    و افراد کمی هستند که از کاری که میکنند لذت ببرند

    • مینو گفت:

      به نظر من مهم ترین نکته همینه که “هیشکی سر جای خودش نیس” . چیزی که من بعد از سال ها کار کردن بهش ایمان آوردم.
      البته با اون دوستی که به شرایط کل کشور اشاره کردن هم موافقم. طوریکه نه مدیر و کار آفرین از وضعیت جاری کشور و قانون راضی هستن نه کارگر و …
      یک خانم اگر باشید استیصال و سرخوردگیتون هزار برابر هم میشه!!! ….

  • دیدگاهتان را بنویسید (مختص دوستان متممی با بیش از ۱۵۰ امتیاز)


    لینک دریافت کد فعال

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

    yeni bahis siteleri 2022 bahis siteleri betebet
    What Does Booter & Stresser Mean What is an IP booter and stresser