خواهرزاده‌ام همراهم اومده بود کلاسِ تصویرسازی، قرار بود حیواناتی که دوست داریم رو طراحی کنیم تا بعدا روی شخصیت‌سازیش کار کنیم(یعنی مثلا گربه رو ببریم به حالت خنده، گریه، قهقه زدن، عصبانی شدن و …)، یکی از دوستان بچه‌گربه دوست داشت و گربه کشیده بود، استادمون گفت که موهاش رو خوب کار نکردی، عکسش رو بده تا توضیح بدم، یدفعه خواهرزاده‌ام گفت، خاله “گندم” هستش؟
ذهن من هم درگیر بحثِ گندم در کتاب “انسان خردمند” بود، گفتم یا خدا این چیه این بچه می‌گه، چطوری به ذهنش خطور کرد، نکنه باز من پیشش حرفی زدم(قبلا که بیشتر پیش من می‌موند، خواهرم می‌گفت، لیلا، خدا لعنتت کنه این بچه ادبیاتش شبیه تو شده، بهش میگم فلان کار رو انجام بده، میگه اول دلیلش رو برام توضیح بده : D )، که استادم پرسید لیلا “گندم” چیه؟
یدفعه عکس بچه‌گربه رو دیدم، دقیقا همرنگ گندم بود، یادم افتاد وقتی خواهرزاده‌ام پیش من مونده بود و داشت غر می‌زد عکس گندم رو نشونش داده بودم که سرگرم شه. : ) عکس ذغال و بقیه رو هم دیده.
گاهی وقتی پای لپ‌تاپ هستم، میاد کنارم و اگر عکس کسی رو ببینه در مورد چهره‌اش نظر میده. اکثرا هم می‌گه، خاله ناراحت نشیا، چقدر زشته. : D
پی‌نوشت بی‌ربط: آقامعلم، کامنتتون رو تو درس “کاریزما چیست” خوندم، گفتم این آقامعلم چقدر هوشمنده، ایمیل متمم رو خونده و متوجه شده که این هفته درس‌های کاریزما رو داریم، تمرین درس اول رو حل کرده تا مجوز ورود به بقیه درس‌ها رو داشته باشه و به خودم گفتم یادبگیر لیلا.
در مورد اون خط که گفتید، کسانی که در مقابل‌شان احساس نوعی فروتنی و کوچکی می‌کنیم، یاد مفهوم “خوف” افتادم و اینکه خوف یک معنی مثبت داره و هم‌مفهوم با ترسو بودن نیست و میوه‌ی معرفت است، اون‌موقع داشتم فکر می‌کردم که چقدر حس ماها(بچه‌های متمم) به شما اینگونه است، در عین دوست‌داشتن یک خوف هم در کنارش هست و اون حس کوچکی رو که تو تمرین نوشتید برام قابل درک هست. (اگر کسی خواست در مورد خوفی که نوشتم بیشتر بدونه، فکر کنم تو کانال تلگرام عبدالکریم سروش در موردش خوندم یا شنیدم.)
پی‌نوشت بی‌ربط دوم: چندروزی می‌شه که کلا به جای آهنگ، صبح تا شب دارم دکلمه “راز گل آفتاب‌گردان” رو گوش می‌دم. نفستون گرم و اندیشه‌اتون روشن آقا معلم، مثل همیشه. باز هم دکلمه بذارید.

سلام محمد رضا جان
امروز در ميان همه مشكلات بى سابقه اى كه مستاصلم كردن ، مثل هميشه داشتم به صداى گرمت گوش مى كردم كه تو برنامه تلوزيونى شغل پدرتون رو پرسيدن كه شما گفتى دكتر نبودن ، مثل هميشه بهترين كلمات رو انتخاب كردى و من بيشتر از هميشه دلم برات تنگ شد و چون قبلش اين مطلب رو خونده بودم گفتم كاش يه روزى مثل گندم اتفاقى ببينمت.

چند شب پیش که تو خونمون یه مهمونی برای تولد گرفته بودیم که به اصطلاح اون شب رو خوش بگذرونیم بعد از این که شام خوردیم و مهمونی تموم شد. اشغال ها رو که داشتم میبردم سر کوچه متوجه یه سگ ولگرد شدم. که فهمیدم داره به کیسه توی دست من با حالت خاصی نگاه میکنه. از اونجا که سگ آرومی به نظر میرسید تصمیم گرفتم که کمی باهاش راحت باشم و کیسه زباله رو باز کردم و گشتم از توش چند تکه استخوان و گوشتهای باقی مونده رو در آووردم و جلوش گذاشتم. اون هم با رعایت احتیاط و ترس از این که مبادا براش تله گذاشته باشم استخوانها و گوشت ها رو خورد. توی این چند ثانیه ای که پیش هم بودیم و اون داشت غذا میخورد از فرصت استفاده کردم و دستی به سرش کشیدم. حیوون اول ترسید و فکر کرد میخوام بزنمش. ولی بعد متوجه نیتم شد و به غذا خوردنش ادامه داد. نکته جالب اون شب این بود که ما مثلا جشن تولد گرفته بودیم تا به این بهانه هرکس چند ساعتی فراموش کنه این هیاهوی زندگی رو و دمی از استرس ها و اظطراب ها ی زندگی فارغ بشه. ولی ظاهرا این جور مراسما خودشون بهترین بهانه برای یاد اوری مجدد دردسر های زندگی انسان مدرن هستن. تنها چیزی که اون شب حال من رو خوب کرد همین بود که تونستم چند ثانیه ای رو با اون سگ بی هرگونه غل و غشی بگذرونم و اون هم اجازه داد دستی به سرش بکشم. یکی دوبار نگاه در نگاه شدم باهاش. و واقعا خجالت کشیدم از این که از توی اشغال ها براش غذا در اوردم. دستهام کثیف شدن ولی یکی از بهترین حس های دنیا رو تجربه کردم.

محمدرضای عزیز.
خیلی ممنون از اینکه این عکس‌ها رو اینجا گذاشتید. عکس‌های خیلی قشنگی هستن 🙂
یکی از موارد جالب توجه برای من، توجه و دقت شما درباره‌ی حیوانات هست. هم به رفتارشون توجه‌ی خاص دارید و هم اینکه اطلاعات دقیقی از گونه‌هاشون دارید. این مورد رو من در کتاب پیچیدگی هم دیدم، مثلاً درباره‌ی اسفنج دریایی یا کپک یا کرم‌های نواری و… . این اطلاعات رو از سر علاقه و کنجکاوی جمع‌آوری می‌کنید یا اینکه دلیل دیگه‌ای داره؟
البته راستش من تازه مدت خیلی کمی هست که این کار رو انجام می‌دم. هر وقت یه حشره یا حیوونی رو می‌بینم، یه مقدار وقت می‌ذارم درباره‌اش کمی جستجو می‌کنم تا ببینم اسم علمی و مشخصاتش و ویژگی‌های رفتاریش چی هست.
به عنوان نمونه، یکی از مواردی که پیدا کردم و برام خیلی جالب بود اسم عنکبوتی هست که من سال‌ها بود توی حیات خونه‌مون در اندازه‌های گوناگون می‌دیدم ولی اسمش رو نمی‌دونستم. وقتی سرچ کردم دیدم اسمش Daddy long legger هست، تارهای نامنظم می‌تنه، وقتی احساس تهدید کنه رفتار ارتعاشی خاصی از خودش نشون می‌ده و… .
از اون موقع تا حالا هم وقتی اطلاعاتی از این دست رو راجع به برخی از حیوونای دور و اطراف خودم فهمیدم، با دیدن‌شون بیشتر خوشحال می‌شم و احساس نزدیکی بیشتری باهاشون می‌کنم (یه جورایی برام مثل داشتن اطلاعات خصوصی‌شون می‌مونه 😉 ).
در کل به عنوان یه نظر کاملاً شخصی فکر می‌کنم که دنیای حیواناتِ غیرانسانی از دنیای حیواناتِ انسانی خیلی آروم‌تر و در عین حال شگفت‌انگیزتره، برای همین هم‌نشینی و هم‌صحبتی با اونها، حتی برای لحظاتی به آدم آرامش خاصی می‌ده.

در پست قبلی برامون نوشتید خلوت گزیدن یعنی دوری از هم نوع و ارتباط با همه نوع
چقدر لذت بخشه که همه راه ها را خودتان رفته اید و بعد درباره اش حرف میزنید ، برای همین اینقدر دلنشین ، عمیق ، خواستنی و منحصر به فرد هستید
هرچند می دانم دوست ندارید اما برای من لفظی به جای استاد در ذهنم مقابل نام شما نمی نشیند
امیدوارم بتوانم شاگرد درست آموزش ها و دانسته های شما باشم
پی نوشت : این پستتان خیلی دلچسب بود مثل یک چای تازه دم با عطر هل بعد از یک روز پرتنش کاری پشت پنجره در حال تماشای باران پاییزی حال من رو خوب کرد

محمدرضا، عکس هایی که گذاشتی خیلی حس خوبی رو به من داد. مخصوصا اونی که گندم رو دستت خوابیده. یه روز داشتم به محل کارم می رفتم و هوا خیلی سرد بود. جلو در یه رستوران یه گربه خوابیده بود. این قدر این گربه آروم بود که احساس می شد کرد داره خواب های خیلی خوب می بینه. ازش عکس گرفتم. خیلی دوست داشتم بغلش می کردم ولی خودت می دونی که نباید مزاحم خواب شد 🙂
راستی تو عکسی که گربه رو دستت خوابیده، بیدارش کردی یا نه؟ امیدوارم مزاحم خوابش نشده باشی 🙂

سلام محمدرضا. با اجازه ات چند تا نکته بگم.
– رفتم راجع به نژاد آسی کت ی جستجویی کردم دیدم نوشته اند گربه های این نژاد باهوش و بازی گوش اند و بسیار اجتماعی اند.قدرت یادگیری بالایی هم دارن. کلا با مهمان ها رفتار صمیمی دارن. همچنین نوشته بود بازی با پازل رو هم دوست دارن و از آوردن اسباب بازی پرتاب شده لذت می برن. حالا نمی دونم “گندم” هم این گونه است یا نه؟
– به نظرم توی هرکدوم از این عکسا، “گندم” داره یه کاری می کنه. (جنبه طنز داستان)
مثلا تو عکس اولی (فایل گندم-۱) داره فکر می کنه.
در عکس دوم و سوم، چیزی شبیه انتظار رو حس می کنم. مثلا انتظار برای یک گردش حسابی.
در عکس چهارم (فایل: گندم-۷) احتمالا پیش خودش می گه “ای بابا، این محمدرضا چقدر کتاب می خونه. انگار نه انگار که ما هم هستیم ها.”
تو عکس پنجم دیگه خسته میشه و خوابش می بره.
تو عکس ششم هم ی نگاه با حسرت رو می بینم تو چشم هاش.
– به نظرم اسم خانواده مامان خانوم رو هم می تونیم “خاندان ذغال” بگذاریم. مثلا اسم آقاشون می تونه بشه “ذغال خان”

چه گربه خوشگلیه. مامان خانوم چه خسته است.

سلام . میدونی محمدرضا ! منم تو کارگاه ساختمونی ای که درش شاغلم با سگ ها و گربه ها رفاقتی برقرار کردم و حواسم بهشون هست . سر سوزنی برام جای شک نیست اونها درک و آگاهی بالایی دارن و به شدت میتونن عاطفی باشن و شادی یا غصه رو تجربه کنن . اینها حتا در درک واقعیتهای اطرافشون بنظرم چون سنسورهای به مراتب قویتری از انسان دارن ، از ما انسانها جلوترن . باورم اینه اینها خود رابطه با انسان رو دوست دارن نه صرفا رابطه رو به جهت رفع گرسنگی …

آقا معلم این بی‌اخلاقی‌ها رو به گندم نچسبون، طفلک گربه پیش خودش گفته همون برم سر یه لقمه نون مردونه بجنگم انرژی کمتری می‌بره تا هر دفعه این موجود گنده رو هم تمیز کنم.
امیدوارم حس چشاییش هنوز سالم باشه. : D