شاید مناسبت ها فقط بهانه اند تا روزهای بیشتری رو به یاد هم باشیم.
به یادتونم. با آرزوی آرام بودن، سلامتی، شادی و رضایت.

مركز كنترل بيروني رو كه خوندم؛ ياد جملات شريعتي افتادم؛ حرف از “اقتدار” هست اما از “اصلاح” نيست، نهايتاً بشر درحال حركت به سمت مقتدر شدن است و علم امروز هم او را هرچه بيشتر به اين ورطه ميكشد، كار به جايي ميرسد كه قادر به توصيف هر پديده اي هستيم جز “انسان” . و به گفته ي “بيكن: علم بايد اقتدار ببخشد” پس اصلاح ضرورتي ندارد؟ و انساني كه هنوز خود را نميشناسد تا كجا ميتواند پيش برود؟ ما بر هرچيزي قادر هستيم، جز “خود”
خيلي درد بزرگيه، خيلي

سلام. من نمي توانم يا بهتر بگويم من بلد نيستم چيزي بگويم كه شما راه آينده را بتوانيد از لابلاي حرفهاي من پيدا كنيد. فقط آمدم بپرسم كه نميدانم از كدام منبع و سرچشمه تغذيه ميشويد كه اينقد زيبا، متفاوت و نظام مند مي انديشيد و مينويسيد؟!!! قبلا هم گفته بودم واقعا مست ميشومك وقتي چيزي از شما ميخوانم.
بنظرم صرفاً مطالعه زياد داشتن و زياد انديشيدن جواب نميدهد. خدا واقعا انسانها را متفاوت آفريده و براي برخي از آدمها در مژبعضي موارد بيشتر مايه گذاشته!

سلام آقای محمدرضا شعبانعلی
من به تازگی با شما آشنا شدم و این آشنایی رو مدیون خواهرم هستم.
من از مطالبتون خیلی لذت میبرم؛حرفها ،نگرش و صراحت لهجه شما و…همگی به من انرژی خیلی زیادی میده.
مطالبتون رو بارها میخونم،حتی اینستاگرام،که شما اون فضا رو خیلی دوس ندارید و به قول خودتون “غلظت یادگیری تو اینستاگرام خیلی کمه”،ولی من فقط به خاطر مطالب شما میرم اینستاگرام و بارها و بارها پست هاتون رو میخونم.
وقتی آدمهایی مثل شما رو میبینم خیلی خوشحال میشم و از اینکه هنوز همه مغزها از ایران فرار نکردن واقعا امیدوار میشم.
اینکه شما هم مثل همه ما و شاید خیلی بیشتر و عمیق تر از ما مشکلات این جامعه رو میبینید و همون رنجی که ما میبریم رو میبرید،ولی به جای شکایت های بیهوده از این دست که “این مملکت جای پیشرفت نیست”، “اینجا امکانات کمه” و “آدم نمیتونه تو این مملکت به جایی برسه”، (البته این جمله ها رو از زبون آدمهایی که حتی کوچکترین تلاشی هم برای زندگی خودشون نمیکنن بیشتر شنیدم)،ولی همینجا موندید و برای مردم کشور خودتون تلاش میکنید، این واقعا خیلی خوشحال و امیدوارم میکنه.
از این اطمینان دارم که حرفاتون، دقیقا تو لحظه هایی که باید، مثل جرقه تو ذهن من روشن میشه.
با آرزوی موفقیت…

من با روز نوشته ها زندگی می کنم. صبح ها قبل از صبحانه و شروع کار اول روزنوشته میخونم . بعد کار. با دقت تمام می خونم که این با دقت خوندن ازم انرژی زیادی میگیره! فید روزنوشته هارو توی ریدرم وارد کردم که هیچ مطلبی رو از دست ندم. ولی باید اعتراف کنم که خیلی به اینستاگرام علاقه ندارم و حتی توی موبایل متن های خیلی کوتاهتون رو هم نمی تونم با تمرکز بخونم.
متمم هم که برای من حکم یک راهنما و هدایتگر رو داره. یک منبع غنی. و یکی از چالش های زندگیم اینه که بتونم منظم و دائمی متمم بخونم. واقعیت اینه که هرجا بی سوادیم گریبانگیرم میشه به قول معروف پشتم به متمم گرمه و خیالم آسوده.
شاید این حرف من تکراری باشه و بارها و بارها دوستان دیگر هم گفتن ولی من هم سهم دارم که یک بار بگم:
محمد رضای عزیز / استاد خوبم. آشنایی با شما یکی از اتفاق های خوب زندگی منه. اتفاقی که حس می کنم داره “نگرش ” من رو عوض می کنه. و این تغییر نگرش و تفکر توی همه لایه های زندگیم تاثیر گزاره. و من دارم آروم آروم تغییر رو حس میکنم.
ازت ممنونم.
امروز هم حس خوبی دارم. چون طی یکی دو سال، دومین کامنتم رو نوشتم!! یکی متمم و یکی اینجا. منو ببخش استاد که شاگرد تنبل متمم هستم.

سلام

چند روز پیش توی اینستاگرام٬ یکی از دوستان عکسی رو به همراه یک جمله منتشر کرد. اون جمله از جنس جملات کوتاه بود. جمله (که خاطرم نیست از کی بود و شاید بخشی از دیالوگ یک فیلم بود) این بود: «تو که معنی سکوت من رو نمی فهمی چطور معنای حرفهایم را خواهی فهمید؟»
مدتیه که سعی می‌کنم علی رغم پیگیری مطالب و کامنت‌های محمدرضای عزیزم و دوستان محترم کامنت نگذارم٬ هرچند بعضی وقت‌ها هم ناپرهیزی کردم (مثل همین الان)٬ اما به نظر خودم تا زمانی که معنی سکوت کسی رو که براش حرف دارم رو درک نکنم چجوری انتظار دارم معنی کلامش رو درک کنم و درادامه با کمال گستاخی براش سخنوری هم بکنم. این جمله کوتاه منو به یاد صحبت‌های شما و البته پست اینستاگرامتون درباره «پدربزرگ و ساعت و سیگار» انداخت و فکر می کنم٬ باید بی سر و صداتر اول محتوای سکوت شما (از کمتر نوشتن و ننوشتن‌هایتان تا مکث‌های بین لغت به لغت نوشته‌هایتان) رو درک کنم تا اون وقت بتونم شروع به خوندن و درک محتوای کلامتون کنم.
البته این نسخه ایه که برای خودم پیچیدم و قطعاً برگرفته از تراوشات ذهن و تفکر ناقص خودمه. مثل دکتر دیوانه‌ای که سعی در اداره و دوای بیماران روانی داره. امیدورام این نگارش پراشکال معنای موردنظرم رو رسونده باشه و باعث سوبرداشت نشه. اگر هم ناخواسته حرف نامربوطی زدم اون رو به پای خامی من بگذارید و به بزرگواریتون ببخشید.

با تقدیم احترام و ممنون از توجهتون

سلام محمد رضای عزیز
خیلی نوشته هاتونو دوست دارم من از روزهای اول متمم با متمم بودم . اما روز نوشته ها یه چیز دیگه است .یه مدتی به نوشته های دکتر شریعتی معتاد شده بودم .هنوز هم سیراب نشدم .اما الان نوشته های شما بد جوری منو درگیر کرده .
خیلی ممنونم. بنویسید و ما لذت ببریم شاید یک جمله شما چنان حسی در من ایجاد کنه که اون روز بهترین روز زندگیم باشه.
مثل همیشه برای شما ازروی سلامتی دارم . راستی شما شباهت زیادی به دکتر دارین ظاهرتونم اینو نشون میده.

سلام محمدرضا
من کمتر از دو ماهه که باهات آشنا شدم.خیلی از نوشته هاتو خوندم و نمی دونی که چقدر بهم کمک کردی. من از خرداد یکی از سخت ترین دوره های زندگیمو دارم می گذرونم. و تو این مدت بدون اغراق (الان تو چشمام اشک جمع شده!) می گم تنها کسی که کنارم بود و کنارم موند، تو بودی. ی شب توی تیرماه که خیلی گیج و سردرگم شده بودم با متمم آشنا شدم. از همون شب تا الان ی دفتر دارم که توش مطالب متمم رو نت برداری می کنم. بعضی از حرف ها و نوشته هاتو که خیلی دوست دارم روی کاغذ رنگی می نویسم و به دیوار می چسبونم. آخه منم عاشق کاغذهای رنگی هستم:)
همیشه توی زندگیم از کمبود ی راهنما، ی کسی که ازش الگو بگیرم تو همه زمینه ها محروم بودم. همیشه مجبور بودم با خوندن کتاب و سرچ اینترنت و تحقیق و … خودم راهمو پیدا کنم. هیچ آدم موفقی دور و برم نیست! و گاهی حس می کنم شاید بعضی از این آدم های دور و برم موفق هستن و من اونها رو موفق نمی دونم! به هر حال وقتی من اونها رو موفق نمی دونم نمی تونم ازشون الگو بگیرم. این آدم هایی که می گم از نظر دیگران آدم های موفقی هستن! ولی از نظر من اصلا موفق نیستن. آدم هایی که به نظر من عملا دارن خودفروشی می کنن و شاید خودفروشی از کار اونها شریف تر باشه! همیشه دلم می خواست خیلی کارها بکنم و هنوزم می خواد ولی آدم هایی که اون راهی که قراره من برم رو قبلا رفتن، دور و برم ندارم و وقتی سراغ اون آدمها می رم چون هیچ معرفی ندارم اصلا راهم نمی دن و حاضر نمی شن باهام حرف بزنن. چند تاشون هم که حاضر شدن حرف بزنن کسانی بودند که تازه کارشون رو شروع کرده بودن و عملا می ترسیدن که راه و چاه رو به من نشون بدن. محمدرضا راهنمایی های تو واقعا برام عالی بوده و واقعا ازت خواهش می کنم که این راه رو ادامه بدی. مسئله ای که الان من دارم اینه که نیاز به ی راهنما دارم. ی راهنما و مشاوری که بتونم مسئله خاص خودم را باهاش مطرح کنم. البته دلیلم اصلا این نیست که بخوام بعدا همه چیز رو گردن اون مشاور بندازم! 🙂 من واقعا نمی دونم که از کجا باید شروع کنم یعنی بلد نیستم تا حالا یاد نگرفتم. البته می دونم که بالاخره راهشو پیدا می کنم اما منابع محدوده. من نمی خوام کاری که دیگران رفتند رو دوباره کشف کنم. لطفا اگه کسی رو می شناسی که بتونه تو حوزه کسب و کار بهم مشاوره بده، راهنماییم کن. خودتو که گفتند متاسفانه وقت نداری.. اگه بتونم از کسی حضوری مشاوره بگیرم خیلی خوب می شه. ولی من می تونم مسئله ام رو به طور کامل ایمیلی هم توضیح بدم.
خیلی طولانی شد ببخشید. خوب خیلی کم واست نوشته بودم! امشب حس کردم اینجا حق آب و گل دارم. به دلایلی توی متمم دوست ندارم بنویسم. ولی اینجا خیلی احساس خوبی دارم.
می دونم از اینکه محمدرضا صدات کنم ناراحت نمی شی. بهر حال من اینجوری راحت ترم.:)

محمدرضا، مرسی که هستی.

سلام محمدرضا جان ،
همونجور که از تکامل گفتی میخوام بگم که من چند سال پیش با گوش دادن و خوندن مطالب شما شروعی بر منظم خوندنم شد و خیلی مدت هست که دارم میخونم اولش بیشتر متمم میخوندم ولی من اینجا رو بیشتر دوست دارم چون محمدرضای واقعی بیشتر از اینکه توی متمم جاری باشه اینجا جاریه اون چیزی که برای من مهمه سیری هستش که آدما توش طی میکنن و فرکتال های خوبی به آدما میده راجع به اینکه چطور دارن زندگی میکنن و نقاط مثبت و سازنده زندگیشونو الهام برداری بکنه .همینجا بنویس و بیشتر بنویس و راحت تر بنویس

سلام
من “روزنوشته های” شما رو اغلب شبها میخونم و روزنوشته های شما برای من “شب خوانده ها” هست…خیلی وقته که ایمیلای هفتگی رو دریافت میکنم و بعدش میام اینجا و شروع میکنم به خوندن…اگه اشتباه نکنم از همون اولین ایمیل هفتگی که شروع به فرستادن کردید این برنامه هفتگی من بوده…فقط میخاستم بگم که زبونی که قبلا باهام حرف میزدین با زبون الان یکم فرق کرده…البته شاید این گوش من باشه که یجور دیگه میشنوه یا شایدم هر دو…یادمه توی فایل صوتی شیوه های مذاکره تلفنی گفته بودین که لباسی که میپوشیم توی نوع گفتارمون تاثیر داره و همونجا گفتین که این اتفاق توی صحبتها و نوشته های شما هم میفته…من تو روزنوشته ها اون نوشته هایی که لباس راحتی تنتون بود و مینوشتین رو بیشتر دوست دارم و راستش یکم دلم براشون تنگ شده…شاد باشید و سلامت

اسفند ۹۳ طبق عادت تقویمم را – که عمدتا چیزهای مهم و تاثیرگذار را در آن ثبت می کنم- مرور کردم یادداشت چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت: “دارم فایل های محمدرضا شعبانعلی را گوش می دهم”
مشخص هست که از چندی قبل تر به اینجا امده ام اما ثبت نکردم شاید آن اوایل فکر نمی کردم تا یک سال آینده ، آمدم به اینجا تا این حد جز اولویت های روزانه ام گردد.
محمدرضا تا قبل از مطالعه نوشته های تو برای من خیلی چیزها دغدغه نبود و اصلا بهشان فکر نمی کردم،صادقانه می گویم با قلم تو بود که خیلی چیزها به دایره تقکر و تامل من آمد،از لابه لای نوشته های تو بود که برای اولین بار نگاهی تازه به چیزهایی مثل موفقیت، شکست ، یادگیری و … یافتم هرچند اعتراف می کنم همیشه همه حرف هایت را نمی فهمم اما تلاش کردم همیشه همراهی کنم تا به مرور درک نمایم،
یکبار در نامه به رها نوشتی ازش خواهی خواست وبلاگی داشته باشد و روزانه در آن بنویسد. هرچند من با رهای تو فاصله ی زیادی دارم اما یک ماه پیش وبلاگی ساختم و در آن نوشتم، نوشته هایم عمیق نیست حتی در ابتدا گمان نمی کردم آنگونه که تو گفتی نوشتن لذت بخش باشد اما تو راست می گفتی و می گویی، نوشتن و مرور آن در آینده لذتی دارد که آن را تنها در کام کسانی خواهد چشاند که صبورانه در هیاهوی زندگی و روزمرگی واژگانشان را ثبت کنند.
مسیر آینده روزنوشت ها و متمم هر چه باشد من کنارش خواهم بود و دوست دارم بدانی گاهی یک جمله ات در بین آن نوشته ها چند هزار واژه ای تا مدت ها در قلب و ذهن من روشن می ماند.

سلام
بارها سعی کردم ایمیل بزنم و کمی از احساسی که موقع خوندن نوشته هات داشتم رو باهات در میون بذارم ولی ظاهرا inbox پر بود.
من فکر می کنم اگه اتفاقای روزمره ات رو اینجا باهامون در بخشی جداگونه در میون بذاری خیلی عالی میشه چون ممکنه در طول روز مواردی رو تجربه کنی که فرصت تجربه اش برای ما کمه و ممکنه یکبار رخ بده و ما ایده ای نسبت به اون شرایط نداشته باشیم.
راجع به شبکه های اجتماعی هم باهات موافقم, فکر می کنم مطرح کردن این موارد اونجا باعث میشه بعضی ها بیان!!! و احساس خود فیلسوف پنداری یا خود کم تابلو بینیشون رو اونجا بروز بدن.
قوانین کسب و کار رو خیلی دوست دارم.
ممنونم

به نظر من که شما در مورد هر موضوعی که بنویسید, جذاب و خواندنی است. طرز بیان و نوع دیدتون به اتفاق های مختلف نوشته ها رو دوست داشتنی می کنه.
حالا چه اون موضوع می خواهد تجربه ی یک شب در خیابان و فروختن عطر باشه (که قول داده بودید در مورد آن شب باز هم بنویسید!) چه تحلیل شبکه ی اجتماعی. هر موضوعی که باشه وقتی با بیان شما همراه می شه لذت بخش می شه.

نوشتن و ثبت کردن افکار و مرور آنها در آینده، کار شگفت انگیز و معجزه‌آسایی است. هرگز نفهمیدم آنها که عادت به این کار ندارند، آن را با چه رفتار یا فعالیت دیگری جایگزین می‌کنند…..
همین جمله برای من کافی بود و من رو با خود برد …

سلام معلم عزیزم
چه برای قدیمی ترهای این خانه و چه برای کسانی که مدتی کوتاه تری نوشته های شما را دنبال کرده باشند سبک دغدغه های شما شناخته شده است و اگر مسایل جدیدی هم مطرح کنید در باب موضوعات چرکنوشته، به نظرم مخاطب واقعی شما پذیرفته است که معلمش جلوتر از جامعه است و ضرورت نوشتن را احساس کرده و محتوی تولید می نماید.الان بهتر میفهمم که چرا شما در ابتدای بسیاری از نوشته هایتان جلوی بسیاری از ابهامات و وهمی که ممکن است به مخاطب جدید نیز القا شود را با بیان جملاتی از قبیل اینها نظرات من هستند و ادعایی از بابت فلان مساله ندارم و … بیان نموده اید. از لحاظ دلی هم بخواهم به موضوع نگاه کنم میبینم وقتی آدم کسی را دوست می دارد چیزهایی که برای او دغدغه است هم به دغدغه های او تبدیل می شود و به آن ها فکر میکند.قطعا شما خیلی بهتر از من میدانید که شاگردای شما خیلی دوستتون دارند. حالا اگر معلم من حتی به موردی پرداخت که از فضای ذهنی قبلی من از ایشان و دغدغه هایم امروزم فاصله داشت یا مطلبی بود مابین متمم و روزنوشته ها، این جواد مقومی نوعی است که باید وظیفه شاگردی خودش رو اینجا به خوبی انجام بده و تلاش کنه برای یادگیری از این فضای جدید و مفاهیم جدید و البته با توجه به تم همیشگی معلمش که انسانی وارسته ست و تا امروز کلی درس داده، تلاش کرده و باعث شده جواد مقومی “آدم تر” باشه.پس دغدغه جدید او و مفهوم جدید منظور نظر او نیز در راستای همین خلقیات ایشان است.

نه جز اینم آرزویی نیست،
هر چه هستی باش،
اما باش …

سلام
خوندم که نوشتین افکارتون رو می نویسین و تعجب میکنین چطور بعضی نمی نویسن.من نمی نویسم :/ و ذهنم آشفته ست خیلی وقتا.
شاید حق با شماست .نوشتن ذهنمو از آشفتگی دربیاره شاید. 🙂
راستی نمیدونم چی باعث میشه فکر کنین اینطور نوشته ها برای افرادی مثل من که تازه آشنا شدن با محمدرضا شعبانعلی و نوشته هاش جالب نیست.
اینکه بین حرفای محاوره ای مطلب جالبی رو بگین اتفاقا جذاب تره.
واسه من که اینطور بوده.

سلام
من از موقعی که در برای فراموش کردن می نوشتی نوشته هات رو میخونم، تقریبا از سال آخرش و روند تغییر نوشته هات رو درک کردم. توی این مدت روی ذهنیت و طرز فکر من تاثیر خیلی زیادی گذاشتی. وقتی مطلبی رو با مشاهدات و مثال های روز مره ی زندگیت برامون نوشتی با یه بار خوندن توی حافظه م ثبت شده و هر بار در دنیای واقعی با مورد مشابهی مواجه شدم، حرفات ذهنم رو روشن کرده، مطالب دیگه ت رو اما برای به قول معروف شیرفهم شدن شاید لازم بوده که ۲ بار بخونم، مثلا یک بارش رو برای خودم خوندم و بار دوم یه نفرو صدا کردم که بیا یه مطلب جالب برات بخونم.
به هر حال خواستم بگم از روز اولی که با خودت و نوشته هات آشنا شدم خیلی تغییر کردم و اینکه بدون اغراق تمام نوشته هات رو دوست دارم و فکر می کنم سرعت تو در تولید فکر و نوشتن خیلی بیشتر از سرعت ما در فهمیدن و یادگیری عمیق مطلبهاته.

نوازش میمونها!؟! درسته واقعا؟؟
من الآن با چه رویی از اینجا برم تو اینستا یه چند نفر را لایک کنم؟ اون نوتیفیکیشن های لعنتیم چی داره میگه؟! :))

سلام
من علاقه زيادي به روزنوشته ها دارم . معمولاً اول اينجا راچك مي كنم كه ببينم مطلب جديد هست يا نه ، بعد سراغ متمم ميروم.
هميشه برقرار وپيروز باشيد .

غم داشت اين چركنوشته ي دلنوشته
صحبت هايي بود كه دوست دارم بازم وقتي تنهام و مي خوام يه مطلب بخونم جزء گزينه هام باشه
كامنتي كه به نيما داشتين جالب بود و جواب يه سري سوالام.
به اميد روزي كه بدست آوردن فرهنگ تكنولوژي رو پيدا كنيم و محدوديت سني در استفاده از تكنولوژي هاي روز رو به فرزندانمون ياد بديم

برای من که این همه مدته دارم نوشته‌های روزانه‌ت رو می‌خونم و کاملن هم می‌فهمم از چه جنسی هستن وقتی به آخر این نوشته رسیدم و اون تیترها رو خوندم از یک طرف خیلی خوشحال شدم. برای این که آدمی مثل تو که این همه تجربه داره بلخره داره حاصل تجربیاتش رو می‌گه و شاید و فقط شاید روزی در موردشون بیش‌تر توضیح بده و ما هم یاد بگیریم و دلیل دیگه‌ی خوشحالیم هم این بود که چقدر مطلب برای یادگرفتن و تجربه کسب کردن دارم!
دلیل ناراحتیم این بود که چقدر این‌ها مبهم بودن برام و اگر یک روزی تصمیم بگیری ازشون ننویسی چی می‌شه؟ من توی چند سال باید به اینها برسم اگر کمک کلماتت نباشه؟ اصلن آیا تضمینی هست که بهشون برسم و … و دلیل دیگه این که من چقدر خودخواهم که به خاطر خودم دارم تو رو مجبور می‌کنم چی بنویسی و چی ننویسی.
دوست ندارم حرف کلیشه‌ای بزنم، من ۲۲ سالمه و خیلی چیزها رو نمی‌فهمم و نمی‌دونم توی گروه هدف نوشته‌هات(یا گروه هدفی که دوست داری داشته باشی) جا می‌گیرم یا نه ولی فقط خواستم بگم کدوم نوشته‌هات رو خیلی دوست دارم بیش‌تر ببینم در آینده.

البته اون سری نوشته‌ها که تو متمم و تو اینجا جا نمی‌گیرن رو هم به شدت دوست دارم. ولی این انتخاب دوممه. کاش بشه هر دوشون رو انتخاب کرد!

باز هم من رو ببخش که به خاطر خودم دوست دارم برای نوشته‌هات مسیر تعیین کنم.

سلام
امکانش هست قسمتی تو سایت خودتون طراحی کنید که یک حالت مشارکتی داشته باشه که به طور مثال آدم هایی مثل من که شناختی رو ی خیلی مسائل ندارن یا دغدغه ای دارن اون مسائلشون رو مطرح کنند بعد شما بر حسب نیاز به یکی از اون مسائل در روز نوشته هاو یا دلنوشته های خودتون بپردازید

سلام٬
من فکر کنم شما یکم زیادی سخت گیر شدین٬ اینجا وبلاگ شخصی شماست و هرچه که دوست داشته باشید می تونین بنویسید. و این هم در نظر بگیرید که تعداد کسایی که اینجا میان و دلنوشته هاتون (صرفا دلنوشته ها و همون روزمره نویسی هایی که خودتون میگید) رو میخونن و دوستتون دارن خیلی بیشتر از ویزیتوراست. منم مثل شما فکر می کنم که یادگیری و ایده و جرقه ی ذهنی در حاشیه کلاس و بحث و حرف ها اتفاق می اُفته. و بارها شده یکسال تمام سرکلاس یک معلم حاضر شدم و سال بعد اصلا چیزی یادم نبوده اما فقط یک جمله یا یک خاطره بهم جهت فکری داده.
در مورد اینستاگرامم٬ شما که فکر نکنم کامنت هارو بخونین. اما من بعضی وقت ها میخونم. بندگان خدا ازتون می ترسن کامنت بذارن اونجا٬ دیگه فکر نکنم این همه راه پاشن برن گوگل سایت سرچ کنن٬ بشینن کامنت تایپ کنن٬ هووع اسم و ایمیل بدن 🙂 نمیان! باور کنین!

من با خواندن این مطلب با خودم گفتم چه خوب میشد که یک قسمتی مثلاً کوتاه نوشت به سایت اضافه میشد و هر وقت مطلبی به ذهن‌تان میرسید که می‌خواهید بعداً درباره‌اش بنویسید یا هنوز در حد یک پست تکمیل نشده است همان چند خط کلیدی‌اش را در آن بخش مینوشتید
اینطوری میتوانید هر روز یک یا چند پست خیلی خیلی کوتاه ولی جان مایه کلام را در بخش کوتاه نوشت بنویسید و مخاطب دائمی سایت هم بهره خودش را از این بخش میبرد و حتی اگر دغدغه‌تان عوض شد و یا مسائل دیگری را خواستید مطرح کنید از آن مطلب اثری در سایت‌تان ثبت شده است
(با توجه به محتوای کوتاه این بخش نیازی به قسمت نظرات در آن بخش وجود نداره چون هنوز مطلب اصلی نوشته نشده و پاسخ دادن به نظراتی که زیر یک پست خیلی کوتاه نوشته شده توجیهی نداره)

سلام خدا قوت .روز نوشته ها به حدی دل انگیز هستند که با وجود اینکه مدت کوتاهیه اونها رو دنبال می کنم ولی بهشون معتاد شدم و هر وقت حال روحیم خوب نیست با خوندن چند تا از اونا انگیزه ای قوی برای دنبال کردن زندگی پیدا می کنم چون اونها ضمن اینکه زندگی عادی و روزانه یه آدم رو به شکل یه داستان به تصویر می کشه ، هزاران نکته آموزنده و تلنگر رفتاری هم در خودش داره که حتی من جلبک هم یکی از اونا رو یاد بگیرم و بکار ببندم حال و روز خودم و محیط اطرافم خیلی بهتر می شه . خوشحال میشم که این مطالب ادامه پیدا کنه . موفق تر باشید جناب شعبانعلی عزیز

نبودن آرمان و باور هم خیلی مهمه به نظرم ، کسی به چیزی باور نداره و آرمانی هم نداره انگار که وظیفه و مسئولیتی نداره فقط اومده چوب خط عمرشو تموم کنه و بره …برای چیزی که دوست دارند زحمت نمیکشند همه چی رو برای خودشون و همین الان میخواهند . شجاعت و صداقت و صبر جای خودشو به ترس و مصلحت و دروغ و عجله داده ….درد دل زیاده محمد رضا امیدوارم بتون خلاف حرکت توده عظیم مردم دنبال صفات خوب فراموش شذه باشم و کاری بکنم …ممنون بابت اینکه فکر میکنی و ما رو هم ناحودآگاه به فکر کردن مجبور میکنی .

شاید ارسال متن های از جنس روزمره نویسی ، صرفا برای متممی ها راهی باشه که نگذاره جلبک بیاد و نظر بده