نوشتن از كسي مثل عباس كيارستمي در حد يكي مثل من نيست. اما خيلي دوستش داشتم و خبر مرگش واقعا غمگينم كرد. از اين مرد، درس بزرگي گرفتم كه بخاطرش خودم رو مديونش حس ميكنم. كيارستمي بمن ياد داد كه مرزهاي جغرافيا يك غلط عام و مصطلحه و وجود خارجي نداره. اون بزرگ بود و هر روز بزرگتر شد و تمام كساني كه مي خواستن اونو توي چارچوبهاي خودشون بگنجون رو مجبور به احترام كرد. انكارش كردن ولي با روش زندگيش جوري رفتار و عمل كرد كه ناديده گرفتنش تلاش سخت و احمقانه اي باشه.

خیلی عکس زیبایی از استاد کیارستمی انتخاب کردین. به ندرت عکس بدون عینک دارن. توی عکس انگار دارن با خودشون میگن: این ماهی افتاده در تنگ تماشا را/ پس کی به آن دریای آبی رنگ می خوانند؟ خدا رحمتشون کنه.
خوشحالم قبلا اینجا بارها از ایشون خوندم و باعث شد الان هم که این نوشته رو می خوندم حس بسیار بهتری نسبت به سوگواری های متداول دیگران در این روزها داشته باشم.

آره موافقم سال خوبی نیست.تا حالاش که چندتا هنرمند خوب رو از دست دادیم.
اما در مورد کیارستمی،دلم خیلی گرفت.مثل وقتی حبیب رفت.علت هر چی باشه (که محمدرضای عزیز بعد فوت حبیب نوشت)،این احساس بد رو درمان نمی کنه.و تنها چیزی که می تونه کمی درد رو کاهش بده بازم گذر زمان و عادت هست.کیارستمی برای من با فیلم کوتاه “قضیه شکل اول ،شکل دوم” خیلی خوب به خاطرم میاد.خیلی خوب و واضح به من یادآوری کرد که هر قضیه شکل دیگری هم داره و این ما هستیم که انتخاب می کنیم کی باشیم و چی باشیم.
با اینکه به نظرم کیارستمی می تونست با دقت بیشتر افراد در حرفه اشون،خیلی بیشتر در کنار ما باشه،ولی الانم جایگاه بسیار بزرگی رو در تاریخ هنر و سینمای ایران و جهان و در قلب دوستدارانش اشغال کرد و رفت.

خدايش بيامرزد…