سلام جناب شعبانعلی
دوسالیست که از سایتتان استفاده میکنم. میدانم که نه نیازی به این پیام دارید نه وقت دیدنش را . برای دل خودم مینویسم. سن و سالی از من گذشته . خیلی ها را دیده ام. از خیلی ها شنیده ام. خیلی از این خیلی ها بعد از مدتی خسته کننده شده اند. ولی برای من شما روز بروز شکوفنده ترید. خیلی حالم را خوب میکنید.
خوش به حالتان که اینهمه بی تکلف هستید. ما که اینهمه از بی تکلفی شما حض میبریم، خودتان چقدر لذت می برید از این بی تکلفی. خوش به حالتان.
امیدوارم در مورد این متن هم، آنرا تبدیل به یک زیر فصل مستقلی در متمم یا همینجا بکنید. این مطلب کپسولی از درسهای مختلف هست. من آنرا در لحظه ای که بدان لازم داشتم خواندم. چندین مطلب مستقل از آن سبز میشود.
خدا قوت مرد!

سلام استاد عزیز
من و تو زندگیم سختی های زیادی کشیدم و تنها با نیروی ایمان و تغییر نگرش و دیدگاهم نسبت به مسائل صبر وتحمل کردم اما گاهی واقعا نمیدونم چقدر صبر جایزه الان مشکلی که دارم اینه که دو ساله در محیطی دارم کار میکنم که از روز ورودم به این محیط مسائل زیادی آزارم میداد وبخاطر شرایط سازمان مجبور بودم تحمل کنم بعد یه مدت دل به دریا زدم وتنها راه رهایی از این شرایط رو جابجایی میدونستم ولی تلاشم به جایی نرسیده و چون از نظر مالی به کارم نیاز دارم نمی تونم کارمو ترک کنم فقط تحمل میکنم ودر جایی خوندم که حضرت علی از واژه تصبر استفاده کرده بود به معنای خود را وادار به صبر کردن من فکر میکنم ان مرحله رو هم گذروندم طوری که سلامتی روحی وجسمیم به خطر افتاده الانم فکر میکنم با تمام تلاشم برای تغییر گویا باید تسلیم شرایط باشم نمیدونم چکار کنم که برام قابل تحمل باشه این فضا وبتونم کارمو انجام بدم. ممنون میشم استاد راهنماییم کنید
سلامت وپاینده باشید استاد گرانقدر

سلام جناب استاد
ممنون از مطلب بسيار مهمي كه به بهترين شكل هم بيان شده بود، لذت بردم و حتما به دوستانم هم توصيه خواهم كرد كه بخوانند.

سلام استاد
من بالاخره کم اوردم وصبرم ریزش کرد فکرکنم برای ۶۰روزصبردربرابر توهینها وهوارکشیدن های ریس یک بخش که من رو به خاطر کم کاری دیگران مواخذه میکند بسیار زیاد بود بله من نتونستم صبررو پیشه کنم اصلا چرا با ید دربرابر بی عدالتی صبرکنم

رشد ارگانيك با تمام وجود درك ميكنم عالي بود

سلام.
یاد جمله ای از محی الدین ابن عربی ، عارف و فیلسوف قرن ششم افتادم :

” قدر تو به اندازه ی صبر توست و رازهایت ، نهفته در صبرهایت ، اصلا تو آمده ای که صبر کنی !”

استاد گرامی عالی بود. واقعا از نگاهتان و بررسی کارشناسانه تان لذت بردم
خوشحالم با متمم آشنا شدم.
موفق باشید.

سلام آقای شعبانعلی بسیار گرامی استاد گرانقدرم .موضوع ونحوه نگارش تان مثل همیشه بجا اندیشمندانه و در عین حال روان وصریح بود وطبیعتا بسیار اثر گذار وکاربردی .ممنون حضورتان در زندگیمان هستم .بدون تردید چنین حضوری به تعبیری همان اگزیستانسییست که همه بزرگان واندیشمندان در طول تاریخ بشر همچنان حتی در غیاب فیزیکیشان بر هستی دیگران دارند ودر لابلای باورها وآمال وآرزوهای نسل های پس از خود همچنان زندگی می کنند .وقتی شروع به نوشتن کردم نتوانستم جلوی خودم را بگیرم وحسم را بیان نکنم وبرای همین از شورای سیاست گذاری عذر میخواهم. در مورد قسمت اول مطلب کاملا موافقم وبنوعی همه ما این حالات هیجانی را تجربه کرده ایم اما در مورد قسمت دوم مطلب دلیل فراموش شدن این امر بدیهی را دوست داشتم با تحلیل ونوشته های شما بدانم .تحلیلی سر انگشتی وبدون مطالعه وتحقیق علمی دارم ولی نیاز به بحث وفحصی علمی ودقیق دیده میشود. و بعد از آن راهکارهای برون رفت از این شتابزدگی متاثر از دنیای پر سرعت تکنولوژی …آیا فکر می کنید این حالتی بحرانی گذرا ست یا به شکل فرهنگ کسب وکار در آمده است؟

سلام محمد رضا جان
هرروز پستهاتون رو میخونم وحالتی رو فرض میکنم سر کلاسیم وشما داری با همون هیجانات درس میدی خیلی دلم برای خودتون وکلاسها تنگ شده امیدوارم فرصتی پیش بیاد ببینمتون.
ممنون به موضوع بسیار مهمی اشاره کردی همونطور که گفتی مطلب بدیهیست ولی فراموش شده. این صبر کردن وزمان رو هزینه کردن مسئله ایست که خیلی وقتها بین من و دوستانم موجب بحث واختلاف نظره واینجا شما خیلی خوب موضوع رو منظم وطبقه بندی با مثالهای مناسب مطرح کردی حقیقتش من میخوام با اجازه شمااز این پست ومثالهاش در بین بحثهام با دوستانم استفاده کنم (البته با اظهار منبع )
همونطور که در ابتدای سال اشاره کرده بودین آرامش داشتن وامیدوار بودنتون رو آرزو دارم .
به امید دیدار

There is a big difference between giving up and knowing when you have had enough

سلام محمد رضا
تشکر میکنم بخاطر این پستت.
شاید پیش گفتارت در مورد مفید نبودن این مطلب بدلیل انسجام پایین کمی ناعادلانه باشه چون بجرات میتونم بگم که یکی از تاثیرگذارترین مطالبت برای من بود.
همیشه برقرار باشی

پ.ن:
مطالب مارو قوربافه ات هم تو اینستا شرف داره بکل اکتیویتیم تو شبکه های اجتماعی

سلام بر آقامحمدرضا

کمی این Comment بی ربط هستش اما به نظرم میاد که دوست داشته باشی این سخنرانی از آقای مصطفی ملکیان ، با عنوان “در دفاع از اصالت فرهنگ و نقد سیاست زدگی” رو گوش کنی:

http://s3.picofile.com/file/8191229500/94_03_06BarabariJanebdari.mp3.html

بخشی از سخنرانی (برگرفته از تارنمای صدانت)

اندیشۀ اساسی نیگل این است که بزرگ‌ترین مشکل و علت‌العلل همۀ مشکلات یک جامعه، نه سیاست و اقتصاد که فرهنگ آن جامعه است. اگر یکان‌یکان شهروندان یک جامعه در فرهنگ خود بازنگری کنند، همۀ نهادها اصلاح می شود و تا این اتفاق نیفتد، تغییر حکومت‌ها فایده‌ای ندارد.

پ.ن. فرهنگ سه معنای عمده دارد:
فرهنگ در برابر طبیعت. یعنی مجموعه فراورده های بشری در برابر مجموعه دریافته‌های او.
مجموعه فراورده‌های بشری به دو دستۀ مادی و معنوی تقسیم می‌شوند که بخش مادی را تمدن و بخش معنوی را فرهنگ می‌نامیم.
فراورده‌های معنوی بشر دو وجه دارند: وجه بیرونی مانند کتاب‌ها، مجسمه‌ها، نمایشنامه‌ها و … و وجه درونی که شامل سه ساحت می‌شود: باورها، احساسات و هیجانات و خواسته‌ها و امیالی که سبب آفرینش فرآورده‌های وجه بیرونی شده‌اند.
منظور نیگل از فرهنگ، وجه درونی فراورده‌های معنوی بشر و مراد او از تغییر فرهنگ در تک‌تک انسان‌ها، تغییر در سه ساحت باورها، عواطف و امیال است.

ارشدو که گرفتم فکر میکردم سریع باید بپرم تو حوض دکتری. اما بعد چند ماه استرس و دنبال میانبر برای قبولی و هم چنین خوندن یه سری از مطالبتون به این نتیجه رسیدم از میان بر به هدفم که آموختن و اندیشیدن هست نمیرسم. صبر کردم که نه تنها بخودم کمک کنم که بهتر یاد بگیرم بلکه از زندگیمم بیشتر لذت ببرم. فهمیدم آدم فهمیده و متشخص بودن به تعداد مدارک زیر بغلش نیس بلکه به تعداد کتاباییه که باشون زندگی کرده و حتی به تجربه هاش توو زمینه های متنوعه. نه فقط دانشگاه. بهرحال امیدوارم صبر کردن رو یاد گرفته باشم تا قوره های تووی راهمو حلوا کنم

سلام. اون چیزی که صبر کردن برای ما سخت میکنه زمان گذر سریع زمان و سن و موقعیت ی مثال واضحش حرف گفته وناگفته خیلی از ما:که تا جونم میخوام این داشته باشم یا این کارو انجام بدم ..

سلام و درود.
هم مطالب رو خوندم و هم کامنت ها رو،..،چیزی که توجه م رو جلب کرد این بود که اکثرا حرف از نبود صبر و بایدی صبور بودن و…. زده بودن.
اما بحثی که مطرحه و اصولا حائز اهمیته بحث زمان بندی معقوله.
ابن زمان بندی معقول یه دیدگاه بلند مدت ایجاد میکنه.مثل هموندبحث مطرح شده ی جنین که براش زمان حدودا نه ماه مطرحه.
اما بحث مهمتر اینجاست که بتونیم اون زمان بندی بلند مدت رو به قسمت های کوچیکتر تقسیم کنیم و دیدگاه های کوتاه مدت و اهداف کوتاه مدت هم داشته باشیم.برای مثال همین بحث نه ماه جنین.خب اگه این رو تقسیم کنیم سر زمان معیین انتظار داریم بتونیم صدای قلبش رو بشنویم.( یا در صورت نبود سونو گرافی بعد از یه مدتی حس لگد زدن و… باشه ) این اهداف کوتاه مدت در قالب یک کل ( همون دیدگاه بلند مدته ) کمک کننده است برای اینکه بفهمیم چقدر” درست و در مسیر ” پیش میریم.
این مساله قابل تعمیمه به همه چیز .روابط عاطفی،کاری.خانوادگی،زندگی و…
یه مثال دیگه ،مثلا لیسانس یک رشته ی مهندسی که به شدت سخته و… حداکثر باید بشه دوازده ترم نعادل شش سال. با احتساب کش دادن بخاطر سربازی و حذف و مشروطی و….
خب این از کل.
حالا تقسیم بندی،اشتباهی که خیلیا میکنن تقسیم بندی بر اساس ترم ها یا واحد ها و نمره ها و قضاوت بر اساس اون هاست ( تعمیم میتونیم بدیم به روابط عاطفی و قضاوت بر اساس چند ماه آشنایی اول و یا تعمیم به کار بر اساس تبلیغات اولیه و اوج بخاطر تبلیغات یا بر عکس،افت بخاطر شناخته شده نبودن )
اما این اشتباهه.
تقسیم بندی معقول میشه این که از شش سال کارشناسی ( مثلا البته ) بعد از سه سال شما باید هفتاد و پنج واحد پاس کرده باشی ( معادل کاردانی ) اگه زودتر پاس کردی که عالیه چون یک از برنامه جلویی،دو فرجه داری که اگه به هر دلیلی افت کردی از برنامه عقب نیوفتاده باشی.اما اگه سه سال شد و هنوز هفتاد و پنج واحد پاس نشده بود دو تا حالت داره،یا این رشته برای تو نیست و بهتره قیدشو بزنی و تایم بذاری برای یک کار یا رشته ی مناسب تر،یا این رشته رو دوست داری و میخوای و…
پس باید بیشتر تلاش کنی و با ترم تابستون و بیست تا بیست تا پاس کردن سر شش سال بتونی به سرانجام برسونیش.
حالا من این همه وراجی کردم ( شرمنده از همه ) که یه یاد آوری بزنم که این متن بیشتر از اینکه راجع به صبر باشه راجع به زمانبندی درست و داشتن انتظارات معقول در مدت زمان معقوله،سر روابط عاطفی هم همینه،لذت زود گذر مثل صبوری بیش از حد و کم کاری بیش از حدش به رابطه آسیب میزن.نمونه ی ساده ش اینه که وقتی شش ماه از یه رابطه ای میگذره و هنوز طرف نمیتونه شما رو به دوستانش یا آشنایانش معرفی کنه،از من به شما توصیه،الکی وقت نذارید….
چون کسی که تکلیفش با خودش مشخص نیس ( دیدگاه کلی رو نداره،پس دیدگاه جزیی هم نداره،پس نه انتظار خاصی داره و نه به فکر انتظارات طرف مقابلش هست )به شما و رابطه هم آسیب میزنه،
حالا من این همه گفتم.خوشحال میشم نظر دوستان و ادمین عزیز رو هم بشنوم

ان مع العسر یسرا
فان مع العسر یسرا

پسوورد تمام اکانت های من فینگلیش عبارت اول بود. خیلی از مطالب و تحلیل های ناب این شکلی رو نه میدونستم نه پیدا میکردم بخوونم، فقط چون شنیده بودم صبر خوبه مطمئن بودم بالاخره این صبر کار خودشو میکنه (البته با علم به اینکه از غوره حلوا نمیخوام)

حس میکنم مدیریت چه فردی در زندگی و چه سازمانی، همون اصول اولیه اخلاقی و فرهنگی هستن که نادیده گرفته میشن و تفسیرشون میشه هزاران کتاب و واحد درسی مدیریتی. صبر، صداقت، فرصت حق انتخاب قائل شدن برای دیگران من جمله مشتری و مخاطب، حس کرامت برای خود مشتری و مخاطب و…

عالی بود.واقعا از کلمه کلمه ش لذت بردم و استفاده کردم

محمدرضا مطالبت خوبه فقط مشکلی که هست اینه که کوه اطلاعاتی شما توی متنهایی که مینویسی کلی مطلب میدی یعنی مثل کسی که هزارتا کتاب توی ذهنش ریخته و خونده ولی این همه حجم اطلاعات توی دنیای شلوغ امروز نمیدونم کاربردی هم میشه یا فقط ذهن را پر میکنه…

محمدرضا

یه زمانی به بحثای عرفانی علاقه پیداکرده بودم..

رسیدم به یه مفهومی بنام صبر جمیل..

الان کل این بیست سی دقیقه، باز برام تداعی شد..

خوب بود،،

لازم بود…

ممنون

اولا که بهم چسبید 🙂 مرسی
دوما راجع به صبر:
بنظرم سختترین چیز اینه که تشخیص بدیم تا کی باید صبر کنیم!

متن عالی بود…..بسیار عالی
صبر میراث برباد رفته گذشتگان ماست….
خودم بارها خندیده ام به حرفهای مادربزرگم که من را تشویق به صبر می کرد و بی صبری، بیقراری و آرام نداشتن بسیاری از روزهای ما به خاطر عدم پذیرش مفهوم صبر در موارد لازم است.

مطلب بسیار ارزشمندی بود.چقدر خوب که تصمیم گرفتید منتشر کنید.در واقع میشه گفت که این بحث شما زیر مجموعه ای از داشتن تفکر سیستمی هست.فایل سمینار ی که در دانشگاه آزاد با عنوان تفکر سیستمی بود رو چندین بار با دقت گوش کردم و خیلی خیلی یاد گرفتم.در اونجا یکی از ارکان و عناصر تفکر سیستمی رو ” تأخیر ” معرفی می کنید و چقدر هم خوب موضوع را تشریح می کنید. به دوستانی که این فایل رو نشنیدن پیشنهاد میکنم بگیرن و گوش کنن.فوق العادست.بین نهایت ممنون.تندرست و شادکام باشی.

انقدر لذت بردم که فقط تمایل به سکوت دارم. این متن هم صرف تشکر مرقوم شده و از جنس دیدگاه نیست.

سلام، باز هم دلم هوا نوشته های محمدرضا شعبانعلی رو کرد و توی اولین زمان استراحتم اولین پست رو خوندم و باز انقدری روم تاثیر گذاشت که ۳۰ دقیقه براش وقت بزارم و چندجاییش رو باز به قلم خودم برای خودم بنویسم…
از اون مثال معروف ۹ تا زن برای تولد یک ماهه و امثالش زیاد شنیده بودم. اما مثالهای قشنگ جوگیر شدن و تمایل به رشد سریع رو زیاد توی فضای وب دیدم و زیاد تحمل کردم و وقتی به مخاطبم میگم که نکن، برادر من، خواهر من، انقد عجله نداشته باش. برام هزار تا از این مثالها میاره که دارن خوب میفروشن و هرجا هم که سر میزنی با سرعت هر چه تمامتر پاپ آپ هاشون بار میشه و اعصاب و روان خودت و سیستمت رو به حدی تحت تاثیر قرار میده که مرورگرت هم در کنار مغزت برای چند لحظه هنگ کنه…
بعد توقع برند شدن رو دارند، توقع دارند توی ذهن موندگار بشن و توی ۶ ماه راه ۵-۶ ساله بقیه رو برن…

همین چند وقت پیش وقتی مسئول سوشال مدیا مارکتینگ به عنوان دوست کنارم نشسته بود و داشت از افتخارات مجموعشون میگفت، بهش گفتم اگر تبلیغات شما برای ۱ ماه قطع بشه و فقط پشتیبانی فروش رو انجام بدید فروشتون چقدر افت میکنه؟
جوابی که شنیدم تونست دقیقاً کاری کنه که خودش روی موضع برندینگ نمونه و کاملاً عقب نشینی کنه…
گفت مشتریهای ما، مشتری آفرهامون هستن و اگر آفرهامون رو نبینن، دیگه خریدی انجام نمیدن. گفتم خوب اگر توی حوزه فروش با قیمت پایین تر از کف بازار معروف شدین و دارید میگید که توی این حوزه برند هستید، خوب مخاطبهای قبلی خودتون رو که نباید از دست بدید و اونا باید شمارو ببینن و بیان ازتون خرید کنن. این بار سکوت کرد و بحث رو تموم کردیم…
من توی حوزه برند و برندینگ هیچی نمیدونم و کل اطلاعاتی که دارم محدود میشه به ۲-۳ تا کتاب و ۱۰-۲۰ تا مقاله و پادکست که اونا رو هم بدون هیچ تمرکز خاصی از جلوی چشمم و از پرده گوشم گذروندم تا فقط بدونم وقتی کسی میگه برند، منظورش چیه و میخواد خودش رو چی نشون بده.
ولی وقتی دیدم یه نفر(از یه مجموعه آشنا و دوست) بدون صبر و حتی بدون رعایت اصولی که زاده فرهنگ اجتماعی هستند، بخواد مجموعه خودش رو معروف کنه و حس برند بودن داشته باشه من نتونستم سکوت کنم و گفتم حداقل اینجا بنویسمش تا کسایی که احتمالاً مثل من زیاد دیدن این شرایط رو بتونن درک کنن شرایط رو…

بی سر و ته نوشتم و امیدوارم که تونسته باشم حرف دلم رو بزنم.
صبر و عجله نسبت قشنگی با هم دارن و هر کدوم به جای خودش قشنگه، شاید بتونیم خوب صبر کنیم و تا از نظر خودمون به موقع وارد عمل بشیم، ولی این صبر ما توی واقعیت، از دست دادن فرصتهای بهتر رو شامل بشه…
یا شاید از نتیجه صبر کردن، به موفقیتی که دوست داشتیم نرسیم و سری بعد ازش درس بگیریم که عجله کن و اولین فرصت رو استفاده کن و اینبار هم توی سعیمون به موفقیت جندانی نرسیم.
پس میرسیم به اون جمله اول متن که گفته بودی:
“در اینجا ما به یک هنر خیلی پیچیده نیاز داریم و اون تشخیص زمان مناسب و انتظار کشیدن فعال برای رسیدن به اون زمانه.”

به خاطر ساختن و داشتن این خونه ممنون و متشکرم ازت محمدرضا شعبانعلی عزیز 🙂

اگر به گذشته نگاه کنیم، و به آثار ماندگاری که از گذشتگان به ما ارث رسیده بنگریم، همواره همین مساله رو میشه دید، مثلاً در قدیم فلان استاد خطاطی یا موسیقی عمری را صرف آن هنر می کرد و در نهایت آثاری جاوادانه از خود خلق می کرد. ولی الان همه عجله دارند که به سرعت آثار ماندگاری خلق کرده و به حوزه های دیگه هم نفوذ کنند، انگار همه آدم ها دوست دارند بیش از اندازه دیده شوند، می توان یک عالمه مثال دید از ورزشکارانی که بازیگر می شوند ، از بازیگرانی که خواننده می شوند. و به همین ترتیب، البته این مساله موثر از تغییرات بسیار زیادی هست که در اطرافمان می گذرد.

خدا پشت و پناهتون..

محمدرضا رهایی جدیدی که در نوشته هات داری را خیلی دوست دارم …یه جورایی داری مثل این بچه های هنر میشی ، آزاد رها و بی تکلف …مانند خلق یک اثر هنری …خودت را تو نوشته هات خلق می کنی …
خیلی حال می کنم باهات جدیدا…البته همیشه نوشته هات حرف نداشته و باحال بوده ..اما جدیدا خیلی cool شدی…یاد این نقاشی هایی می افتم که پروفسوری پیر را نشان می دهد ، پیپی در دهان است …عجیب در تفکر است ، طوری که گویا وجود ندارد…او می نویسد و می گوید ، چون باید بنویسد ، چون دوست دارد ! همین ! …
همیشه ازت خوشم می یومده ، حالا بیشتر … ( می بینی بازگشت به فضای هنر و دانشگاه موسیقی و اینها چقدر خودم را در بیان احساساتم راحت کرده ! : ) – کلا هنر خیلی خوبه … تو هم گاهی به خانه ما سر بزن 😉 …خداییش اگر مثلا تصمیم می گرفتی کتاب های اجتماعی بنویسی ، ملت نابود می شدن ، قلمت خیلی خوبه … ! you are an artist )

سلام استاد عزیز
من یک سوال دارم و اینکه چرا ما بی صبر هستیم ؟ به نظرم افراد بین ۲۰ تا ۳۰ سال که خود من هم شامل آنها می شوم این بی صبری را داریم ولی دلیلش را نمیدانم . به نظرم حتما دلایل مختلفی داره ..شما توی بحث تفکر استراتژیک گفتید همه میدونیم که خوبه ولی چرا انجام نمیدیم بعد یه مطلب عالی نوشتید ودلایلش را گفتید اتفاقا دیروز توی شرکت کوچکمان روی این دلایل با همکارام بحث میکردم … خیلی خوشحال میشم اگر شما و بقیه دوستان دلایل بی صبری نسل ما را توضیح بدید من چندتایی به ذهنم میاد که مینویسم .
۱٫ تکنولوژی و دنیای ندرنباعث رشد سریع ، پیدا کردن سریع مشتری ، لانچ کردن استارتاپ های نوپا به امید سود کلان و …
۲٫مقایسه کردن خودمان با دیگرانی که یک شبه ره صد ساله رفتند و بعد من از خودم می پرسم چرا من هم اینکارو نکنم .
۳٫سطحی شدن و بیسواد بودن آموزش ما و یادگیری ما
۴٫ تبلیغات غلط مشاوران کسب و کار و نویسنده ها و مفسرانی که شاید شما بعضی از آنها را میشناسید و همکار شما باشند البته که تفکر و دیدگاه شما با آنها قابل مقایسه نیست . این مشاوران به شما تلقین میکننند که شما میتوانید فیس بوک یا گوگل ثانی باشید به نظرتون این خیانت نیست که اینکارو میکننند ؟ اونا توضیح نمیدن که بازار احمق نیست و به اندازه تلاش و لیاقت شما بهتون بازخورد میده نه به اندازه رویای شما …چرا تو ذوق ما نمیزنند ؟ چرا نمیگن آقای فلان لیاقت شما در حد همون ماهیانه ۱ میلیون است این ربطی به رویا و تفکر مثبت نداره .چرا مشاوران کسب و کار و مربیان فروس وبازاریابی روراست نیستند استاد ؟
۵٫نمیدونم دیگه چه مواردی هست …ولی بهش فکر میکنم
باز هم تشکر از همخونه ایها ی عزیز و معلم سخاوتمندی که خیلی بیشتر از چیزی که فکر میکنه روی دنیای اطرافش و روی خواننده هاش تاثیر + گذاشته .

راستش من صحبت های شما و دیگر دوستان عزیزم رو گوش میدم، میخونم این ور و اون ور، دنیای اطرافم رو هم رصد میکنم، حاصل فکر کردم به ملغمه بالا میشه چند خط و جمله که تو زندگی روزمره یا اکانت هام بکار می برم. بارها هم طبق قانون شخصی ام رفرنس میدم اما بعد که بازخورد(یا بازخور، نفهمیدم کدوم درسته آخرش!) می گیرم می بینم اکثرا حوصله ندارن چک کنن یا بخونن، همه دنبال نسخه آماده و شفا بخش هستیم، من هم مبتلا ام البته، من هم دوست دارم بنشینم و کتاب تضاد انتخاب رو بخونم و خلاصه کنم اما میام فایل صوتی اش رو دانلود میکنم که تو مترو گوش بدم، مهمترین مساله بنظرم درک این تعجیل و بی صبریه و بعد با تلاش و آرامش کار کردنه، مطمئن باشیم اگر هیچ کس هم متوجه نشه ( که بعیده یه کم تلاش تو این جامعه کاری فشل دیده نشه) حداقل خودمون حرفه ای شدیم.

در مورد مثالی که از رشد ارگانیک و تشبیه اون به نوزاد زدین منو یاد چند روز پیش انداخت که کتابی خوندم و توی اون نوشته بود تصور کنین نوزاد وقتی به دنیا میاد از نظر عقلی کامل باشه تا دیگه نیازمند مراقبت و نگهداری و آموزش اطرافیان نباشه بعد توضیح داده بود که اثرات روانی ناشی از شوک مواجه شدن یکباره با این دنیا موجب مرگ نوزاد میشد چون طاقت این تغییر یکباره و سریع رو نداشت ضمن اینکه چون عقلش کامل بود با دیدن ناتوانی جسمی خودش که برای خورد و خوراک و غیره نیاز به کمک دیگران داره موجب میشد احساس حقارت و شرم بکنه و به ناراحتی روانی مبتلا بشه.
یادمه قبلا در رادیو مذاکره هم گفته بودین که در ایران پدر و مادرها سعی دارند بچه هارو تشویق کنند که سریع تر بدوند حتی تاریخ تولد شناسنامه ای اونهارو نیمه اول سال می گیرند تا یکسال جلوتر باشن.
من اضافه کنم که خانواده ها دوست دارن که مثلا بچه ها سالهای تحصیل رو جهشی پاس کنند. به هر قیمتی معافیت سربازی بگیرند، قبل از رفتن به مدرسه خواندن و نوشتن یاد بگیرن، دروس سال بعد رو در تابستان و قبل از شروع ایام مدرسه بخونن و غیره همه اینها نشون میده مردم و جامعه هم همش می خوان با سرعت زیاد به اهدافشون برسن ولو اینکه از مسیر حرکت چیزی نفهمن ! (در کل کسی صبر رو انتخاب نمی کنه)
میشه تشبیه کرد که مثلا در کوهنوردی کسی آسانسور رو برای رسیدن به قله ترجیح بده!

“موفقیت از فاز تشویق شروع نمی‌شود. از فاز تحقیر شروع می‌شود. باید صبر کرد. صبر کرد و صبر کرد. باید تلاش کرد و تحمل کرد.”
این جمله عالیه…بنظر من چکیده چندین نوشته قبلی ات هستش