kheili khoob bood

only دموکراتیک!!!

چون همه جوابا تو این حالت درست به نظر می آد!

تازه… میشه هر روز نظرتو راجع به جواب عوض کنی!

فرهنگ ذهنی پوچ گرایی؟
به عنوان خواننده مطالب شما به هیچ عنوان در مورد شما نمیتونم قبول کنم…!؟!
شما در هر لحظه داری خلق میکنی ،گاه کتابی ،گاه سمیناری گاه جرقه ای در ذهنی ،گاه حرفی گاه متنی…تو خالق تمام آنها هستی و هیچ وقت بنا را بر پوچی نمیزاری. ایا به این فکر میکنی که تمام کارهایت پوچ است؟!
هیچ کدوم ازینها نه برای تو پوچ است نه برای مخاطب تو …
خلق شده های خالقی هستیم که قانونمند خلق شده ایم…
تو در هر روز ساعتها کتاب میخوانی مطالعه میکنی حرف میزنی متن مینویسی فکر میکنی و باعث میشی که دیگران هم ،تمام کسانی که تو را دوست دارند و حرفهایت را میخوانند و میشنوند ،فکر کنند حرف بزنند مطالعه کنند و انتخاب کنند…
شاید زیاد دانستن و زیاد فهمیدن تنهایی بیاره اما پوچی نمیاره…شاید زیاد فهمیدن درد دونستن بیاره اما پوچی نمیاره…
تو معتقد تر از خیلی ها هستی انسان معتقد هیچ گاه به پوچی نمیرسه اما شاید فقط از روی تیزهوشی بخواهد آن را هم تجربه کند…
شاید دانستن و زیاد فهمیدن مارا به اینجا برساند که دنیای زمینی که ما انسانها ساخته ایم پوچ است اما خوب است که دراین پوچی به یک پوچ خوشبخت برسیم.
خدا به تو قدرت قلم داده .خدا به تو جای تفکر داده و میتوانی جهانی را از آن خود کنی.
اما ما انسانها در تمام کتب آسمانی به یک جمله و آیه مشابه میرسیم که مشترک است:انسان فراموش کار است او در دیای هلاکت بود و مارا فریاد میزد و ما او را به ساحل نجات رساندیم و باز او فراموش کرد….این تیلیغ هیچ دینی نیست….در تمام عرفان غرب و شرق و اگر فلسفه غرب و شرق را زیر و رو کنیم به همین جمله میرسیم.تمام درد بشر این است که انسان دچار درد فراموشی میشود….درد فراموشی و نسیان است که مارا به پوچی میرساند.زمانهایی ما دچار تنهایی و بدترین روزها میشویم که دچار فراموشی شده ایم…
خدا تو را دوست دارد .قدرت قلم قدرت خلق قدرت تکلم قدرت بیان حرف دل…………که دل هیچ گاه پوچ نیست.

سلام ،اولا” از خوندنه کامنتها متوجه شدم آقای محمدرضا امروز سر حال وخوشحالترن ومن هم خوشحال شدم براشون
گفتید که به فرهنگ دموکراتیک اعتقادی ندارید میتونید بگید به چه فرهنگی اعتقاد دارید؟
و اینکه وانمود کردن به چیزی که نیستیم اصولا” از نظر شما درسته؟

شاید اگه بخوایم خودمون رو جز یه فرهنگ دسته بندی کنیم ، اولین انتخاب به احتمال زیاد فرهنگ دموکراتیک باشه.
شاید این آمار خیلی هم کم باشه و اشتباه بگم ، اما ظاهر جامعه این رو نشون میده که همه ی کارامون تظاهر و وانموده.

دوست داریم که دموکراتیک باشیم اما دیکتاتوریم و سایر گزینه هایی که ازشون فراری ایم اما وانمود میکنیم اون چیزی رو که نیستیم.

راستی از وقتی که شنونده رادیو مذکره شدم، بیشتر از پیش سکوت اختیار می کنم و سعی میکنم بیشتر شنونده باشم، در ادامه به گفتگویی که بین یکی از دوستانم و سرهنگ راهنمایی رانندگی رخ داد، اشاره میکنم که شاید یه جورایی نشاندهنده فرهنگ حاکم بر جامعه در مقیاس کوچکترش باشه (شخصاً فقط نظاره گر این بحث بودم):

۱- جناب سرهنگ سلام
۲- من سرهنگ نیستم
۱- اقای *** خسته نباشید
۲- بگو
۱- ماشینمو بردن
۲- ماشین واسه بردنه. کجا بوده حالا؟
۱- فرمانیه. کوچه نسترن کوچه ***(دقت کنید تو چند تا فرعی)
۲- با عصبانیت تمام و بعد از چند ثانیه دوستمو نگاه کرد، میدونی کجا پارک کردی؟
۱- نه
۲- اونجا بال شرقی خونه آقای لاریجانیه
۱- کدومشون؟
۲- به تو چه
۱- گفتش مگه جرمه؟
۲- می خوای ماچتم کنیم؟
۱- اونجا تابلو توقف ممنوع یا پارک ممنوع نبود که؟
۲- نبود که نبود. ما و همکارانمون ارجحیم به قانون
۱- گفتش پس تو کتاب آموزش آیین نامه ادرس خونه حضرات رو بذارید. مثل اینکه از تابلوها واجب تره
۲- (با صدای بلند)سرباز رحیمی این بلبل زبون بازداشته و …

“یا حق”

ای ول
جامعترین جوابی که میشد دادو حسین پناهی داده.البته شاید چون حرف دل منم همین بود ولی فکر میکنم با نظر خود محمدرضا هم موافق باشه از جوابی که به علی داده اینطوری برداشت میشه کرد. درست فهمیدم استاد؟