محمدرضا جان

دوست داشتم توی اینستا واست کامنت بذارم، ولی راستش رو بخوای اینجا خودمونی‌تر و صمیمانه‌تر از اینستاست و البته باید اعتراف کنم که دریافت ایمیل «محمدرضا جوابی به کامنت شما داد» خیلی خیلی هیجان‌انگیزتر از نوتیف اینستاست و نوتیف عمومی که از اینستا می‌گیرم خیلی واسم هیجان نداره.

به قول Kevin Kelly این ترند Personalization برای من خیلی لذت‌بخشه.

 

خب اما باید بگم که بهترین خبر رو بهم دادی. حقیقتا تاریخ تولد مادرم با متمم یکیه و همیشه سعی می‌کنم وسط ترافیک کاری دو سه روزی مرخصی بگیرم و بیام خونه و بنابراین وقت و انرژی ذهنی خوبی دارم که بخوام تو این فرصت چند کلمه‌ای هم در مورد زندگی خودم و مسیرش بهت یه گزارش کوتاه بدم.

 

تو این دو سال من از حوزه محتوا تقریبا خارج شدم. یعنی بعد از این که با پوزیشن «مدیر ارشد محتوا» توی بیتستان استخدام شدم، با تمام توانم تلاش کردم که یه «سیستم» بسازم که بتونه بدون من هم تصمیم‌گیری کنه و زنده بمونه.

از روز اول هم سیستم تصمیم‌گیری رو آوردم پیاده کردم و مدل Content Flywheel و کارخانه دیجیتال McKenzie رو به عنوان مدل پیاده کردم. تقریبا خیلی سریع مستقل شدند و این باعث خوشحالی من شد.

 

با کم شدن بار مسئولیت اجراییم تو تیم محتوا و ساخته شدن پایه تصمیم‌گیری تیم که دوست دارم فکر کنم که «سازمان یاد گیرنده» ساختم؛ روی بحث Scale up متمرکز شدم.

شش ماه موهامو با تیغ زدم، سه دست لباس یک شکل و یک رنگ گرفتم با سه جفت کفش شبیه هم و شدم آدمی که قرار نیست برای چیزی تصمیم بگیره. حتی انتخاب غذای ناهار رو هم گذاشتم روی دوش Executive Assistant سیستم. البته یه شیت سه ماهه تحویلش دادم که واسم سفارش بده. دوش آب سرد روزانه و تمرین تنفس و مدیتیشن باعث شد به صورت کامل بتونم فقط روی همون هدف متمرکز بشم و تصمیم بگیرم. این وسط باز برگشتم سمت آکادمی خان و ریاضیات پایه که باعث بشه بتونم بهتر فکر کنم و تحلیل کنم.

 

خیلی نمیتونم بگم چه تأثیری روی کیفیت تصمیم‌های من داشت، ولی فکر میکنم داشت و بهتر فکر می‌کردم و راحت‌تر تصمیم می‌گرفتم.

اسکیل‌آپ رو روی سیستم مدیریت هدف Rockefeller Habits Checklist بستیم و پیش بردیم.

 

ساعت‌های پرتنشی بودند. روزهای سختی هم بودند. و البته به دلایلی تصمیم گرفتیم اسکیل‌آپ را متوقف کنیم. بحثش و چراییش گسترده است و البته هنوز کامل هضمش نکردم که بخوام برات بگم.

 

بعدها مدیرعامل یه جلسه با من گذاشت و گفت: «یاور از عملکردت تو محتوا راضی نیستم.»

تو ظرفیتت اندازه یه تریلی ۱۸ چرخه، ولی من با تو یه نفر مسافر سوار کردم. احساس می‌کنم اینجا نباید باشی و باید تغییر موقعیت بدیم. اون زمان Research Officer پیشنهاد شد.

 

یه پنج ماهی فکر کردیم و البته متوجه شدیم که ما اصولا اونقدری توی R&D مسئله نداریم که اصلا بخوایم براش دپارتمان هم تعریف کنیم. به قول دکتر کیوان‌فر ما داشتیم پژوهش رو Plan می‌کردیم؛ درست مثل کار دانشگاه‌های داخلی و البته خارجی‌هایی که من از نزدیک دیدم. خلاصه که منحلش کردیم.

 

بعد از اون یه سری اتفاقات در لایه بالای شرکتمون افتاد که خروجیش این شد که پوزیشن «معاون عملیات» یا COO بهم داده بشه.

 

الان تقریبا روی همه موارد به جز جذب سرمایه (که در مسئولیتم نیست) و مالی – حسابداری (که تقریبا هیچ‌چیزی ازش نمی‌دونم) مابقی امور رو من می‌چرخونم.

یه درس مهمی ما از متوقف کردن اسکیل‌آپ و تغییرات در لایه بالا گرفتیم و اونم این بود که اصولا سیستم‌هایی که هنوز به بلوغ سازمانی نرسیدند، نباید چیزی تحت عنوان C-Level تعریف کنند. بهتره همه کارها تو همون لایه مدیران میانی حل و فصل بشه.

 

تجربه موفق تیم محتوا رو توی تیم فنی به عنوان تیم اصلی و مهم ترین تیم سیستممون پیاده کردم و انصافا از قدرت تصمیم گیری مدیران میانی لذت می‌برم. همه‌چیز الان روی ماتریس «کارآیی / درآمدزایی / کاهش بار روی تیم فنی و در نهایت کاهش بار تیم پشتیبانی انجام میشه و اگه تو این ماتریس تصمیمی نمره خوبی نگیره اجرایی نمیشه.

باز برای هر کدوم از این پارامترها یه چک‌لیست تعریف کردیم. (البته خود بچه‌ها این کار رو کردند)

 

من الان به طور کامل «تمام» کارهای سیستم رو به جز بحث بودجه و Operational Excellence که دارم روش مطالعه و کار می‌کنم به سیستم برون‌سپاری کردم و البته دو بار تا حالا تو همین مدتی که معاون عملیات شدم، سیستم با چند تا چالش خیلی سنگین مواجه شد و دارم فکر میکنم که میشه روی سیستم اسم «پادشکننده» گذاشت یا هنوز این مفهوم از ما دوره.

 

تو زندگی شخصی یه کتاب نوشته‌بودم «استراتژی محتوا از آغاز تا انجام» که ویراستار ازم خواست «دو تا کتاب» مختلف بشه. یکیش صرفا روی مفاهیم و فلسفه محتوا متمرکز میشه و تئوری‌ها رو به صورت سیستماتیک ریویو جمع‌آوری می‌کنه و یکی دیگه روی «کانواس استراتژی محتوا» که مدت‌ها قبل درستش کرده‌بودم رو برای سطح پایین‌تر و مخاطب عام‌تر بنویسم.

 

هدف بزرگی واسه خودم گذاشتم و اون رسیدن به دوره MBA تو London Business School بریتانیاست. دو سال دیگه میشه دهمین سالی که دارم تو کسب و کارهای مختلف مدیریت می‌کنم و نیاز دارم که برم تو یه سیستم با اسکیل و مقیاس بالا مدیریت کردن رو یاد بگیرم. توی پرانتز بهت بگم که عمیقا اعتقاد دارم که دروس مدیریتی متمم که تا همین امروز پشتوانه علمی من بودند و هستند خیلی سرتر از دروس MBA حتی مدرسه کسب و کار لندن هم هستند و صرفا میرم اونجا که از شبکه قدرتمندی که این مدرسه داره استفاده کنم و کسب و کارهای بزرگ رو از نزدیک ببینم.

 

روی ریاضی بیشتر وقت گذاشتم تا بتونم نمره GMAT بالاتری بگیرم. مدرک زبان رو مسئله‌ای ندارم و تهش درگیری ذهنیم با مبلغشه که باید ۱۰۰ هزار پوندی خرجش کنم و البته تا دو سال آینده باید درش بیارم.

 

ترجمه کتاب «دام محتوا» اصلا خوب پیش نمیره. واقعیتش گیر کرده. نمیدونم جایی درونم انگاری گیر افتاده و خیلی علاقه ندارم بهش.

روتین زندگی تقریبا درست شده و رفته تو مسائلی که واسش وقت نمی‌ذارم. بر خلاف تو که آشپزی دوست نداری، من ساعت‌های بیکاری و خستگیم رو آشپزی می‌کنم.

 

این کل زندگی من بود.

مابقیش دلتنگیه.

 

دلتنگت

یاور