سلام
من این چند جمله زیبا را دوست دارم “آنچه میخواهیم نیستیم و آنچه هستیم نمیخواهیم، آنچه دوست داریم نداریم و آنچه داریم دوست نداریم؛ و عجیبست هنوز امیدوار به فردایی روشن هستیم.” صرف نظر از اینکه این جمله از کیه، من یه حس مشترک با صاحب جمله دارم آن هم اینکه همیشه دنبال رضایت و شادی در زندگی بودم و گاهی که سردرگم می شدم و نمیفهمیدم چرا با وجود تلاش ها و موفقیت ها هنوز رضایت و شادی را تجربه نکردم این جمله به یادم می افته.

سلام
من خیلی اتفاقی و با یکی از نوشته های شما که لینک آن توسط یکی از دوستان در سایت linkedin قرار داده شده بود، به سایتتون اومدم و بعد از خوندن اون مطلب شروع کردم به خوندن نوشته هاتون در مورد جملات کوتاه. واقعاً از خوندن نوشته هاتون لذت بردم و میتونم بگم بعد از سالها شاید اولین بار بود که توی اینترنت یه دست نوشته رو تا آخرش خوندم. تحلیل جالبی بود.
واقعیتی که در مورد جملات کوتاه و کتاب های روانشناسی( تفکر مثبت) پرفروش موجود در بازار که زمانی خودم هم مشتری پرو پاقرصشون بودم، وجود داره اینه که مثل قرص مسکن هستند. وقتی اونها را میخونی یا باهات همدردی می کنند یا دقیقاً احساس تو رو بیان می کنند یا بهت انگیزه و اشتیاق میدهند ولی فقط تا یک مدت کوتاه تاثیرشون هست. اونهم تاثیری در دنیای ذهن و نه دنیای واقعی. یک جورهایی آدم را در دنیایی از امیدها و سرخوردگی ها اسیر می کنند و مانع پرواز روح و رشد فکر آدم میشن. در صورتی که خوندن کتاب (تبصره: کتابهایی غیر از روانشناسی و تفکر مثبت) ذهن و فکر آدم را با یک دنیای دیگه آشنا می کنه. دنیایی که در طول مدت خوندن کتاب در اون سفر می کنی و هیچوقت خوندن پرمغزترین جمله اون کتاب که شاید چکیده همه مطالب اون کتاب باشه هم آدم را قادر به درک لذت تجربه اون سفر نمیکنه.
در پایان از مطلب بسیار خوبتون ممنونم و از همین تریبون اعلام میکنم من هم مثل بقیه دوستان که کامنت گذاشته بودند از همین لحظه مشتری پر و پاقرص نوشته هاتون شدم. موفق و سلامت باشید.

سلام به همگي!
والله در راستاي هنر خواندن جملات كوتاه يه متن كوتاهي خوندم كه اونقدر دلنواز و دلنشين بود دلم نيومد باهاتون به اشتراك نذارم، فقط متاسفانه يه مقدار گشتم اما نويسنده اش رو پيدا نكردم، حالا اگه كسي ميدونست بگه ممنون ميشم.

“یک گوشه‌ای هم هست به‌نام سَلمَک‌. یک جایی بین پرده‌ی چهارم و پنجم دستگاه شور. وقتی می‌خواهی از شور بیفتی تویِ دشتی. آن‌جا؛ درست همان لحظه، یک مکث می‌کنی؛ یک توقف چند ثانیه‌ای بین دو پرده. یک لحظه آواز را به جای آن‌که رها کنی توی هوا نگه میداری توی گلو. می‌پیچانی، مکث می‌کنی، خسیس می‌شوی توی خرج کردنش. چرا؟
چون بعدش که می‌روی توی دشتی و صدا را رها می‌کنی، آزادش می‌کنی، آن مکث چند ثانیه‌ای کرشمه می‌شود روی صدایت. یک دمِ دل‌انگیز می‌آفرینی. جانِ جهان ‌می‌شود ترمه‌ی آوازت.

زندگی هم همین است. گاهی اگر دلش خواست مکث کند پاپی نشوید که هل بدهیدش جلو. بگذارید لحظه‌ای را توقف کند، دراز بکشد بین دو اتفاق. رها کنید این با شتاب پیش رفتن را. کش بیائید میان حادثه‌ها. دست بیندازید توی جیبتان. سوت بزنید و خیابان‌ها را فتح کنید و بسپارید خودتان را به خیالِ خوشِ آسودگی. شاید زندگی آن نغمه‌ی جادویی که برایتان حبس کرده است در گلو را، همین زودی، پشت این مکثِ کش‌دارِ بدِ حادثه‌ها، رها کند توی سرنوشت‌تان.”

سلام .
جملات کوتاه مثل یه میانبر میمونه که آدما با دیدن اون بدون اینکه عقبه اون رو بدونن هیچی ازش نمیفهمن ،گاهی اون جمله ی چند کلمه ای ساده برون داد سالها زندگی طرف هستش که ما فقط عادت کردیم باهاشون پز بدیم. کلا در باب تنبلی و فرار از مشکلات واقعی زندگی که باعث میشه انقدر این جملات خوندنش و باز گو کردنش محبوب باشه خیلی میتونیم بگیم .ماها یاد گرفتیم که یاد نگیریم و زندگی نکنیم . من به شخصه از وقتی تصمیم گرفتم کارم رو توی یکی از بهترین شرکت های رها کنم و به یه کار پارت تایم اکتفا کنم و بیشتر بخونم و بنویسم تازه دارم میبینم که پشت اون همه فرار و سعی بر میانبر زدن (کاری که ما با جملات کوتاه میکنیم ) که از بیرون به عنوان موفقیت و خبره گی دیده میشد چه آدم پر از کمبود و چاله چوله هست که درست کردن اون ها سالهای سال اونم تلاش و اراده زیاد میخواد.خدا کنه که بینش اون و پیدا کنیم که مسائل رو تو کانتکسشون ببینیم

همه ما به کوتاهی یک جمله زندگی میکنیم و به بلندای چندین تجربه در افعالی ماندگار میشیم. اونقدر عمر می کنیم که از شلوغی تجارب بسیار به سکوت و سادگی مینیمالها پناه میبریم و بقدری کوتاهه این دوره که خیلی از آرزوها رو با خودمون می بریم. کوتاهی شعری که بلندای قشنگ احساس و فکر آدمها رو در بر داره، پشت پرده به هزاران تمثیل و ایماء و اشاره دیگه و خودانگیزگیها جان میده. حرفها، قداست حس و طعم تلخ و شیرین تجارب انسانها رو در بر دارند، جایی اگر با احساس تمام گفته شده، جایی دیگه برای خود گوینده هم ممکنه کمی فکاهی جلوه کنه.
اینکه امروز با احساس و ادراک امروزمون مینویسیم و فردا با ادراک و احساس خاص اون لحظه حرف خودمونو نادیده گرفته یا نقد میکنیم، همه مختصات عمر آدمهایی است که بلندای یک ارتباط موثر رو در قلب جملات کوتاهشون به تجربه مینشینند.
درست جایی که قضاوت پیش بیاد، هیچ حرفی کاملا درست و یا جامعا نادرست نیست. همون جمله اگر برای این گفته بشه که فرد شماره یک بگه و فرد شماره دو بشنوه و پلی در جهت ساخت احساس مشترک داشته باشند، حتی اینکه گفته بشه چه هوایی! عطر باغچه منزل مادربزرگمو میده!، همین به تنهایی میتونه بگه مایلم شما رو در یک خاطره شیرین سهیم کنم چون حس میکنم خوشم میاد همزمان با من راجع به یک موضوع ساده ولی شیرین صحبت کنیم.
کاربردها، دامنه معانی قشنگی به جملات کوتاه میدهند که باید درکشون کرد، نه اینکه حفظشون کرد و مثل آچار در باز کردن پیچهای زنگ زده نگاهی صرفا ابزاری و خارج از احساس بهشون انداخت.
از درد گفتند دوستان و ارتباطش با بزرگ شدن و ازین دست مقوله ها که اشاره به رشد داره، من فکر می کنم هر گذرگاهی یک حس متفاوت در انسان ایجاد می کنه، چه بسا این گذر از یک سطح باور تنهایی به سطحی از خودآگاهی یا قبول رای دیگران باشه. درد هم یکی از این گذرگاههاست.
من همیشه به گوینده و حرفی که گفته میشه دقت بیشتری دارم تا منبع یا ماخذ اون صحبت و یا جمله کوتاه، مثلا اگر بانویی نقل قول از یک دختربچه یازده ساله داره، خود این فعل برام معنایی بیشتر از حرفی که گفته داره!
با دعاهایی که ل ع ن ت و نفرین در اونها موج میزنه ارتباط روحی برقرار نمیکنم، به عقیده من، دعا پاکترین هدیه وجود ما به منبع عشق و احساس ما است، باید صورتی و یا بنفش باشه! باقی رنگها قلبمو موقع دعا گرم نمیکنند.
متشکرم از همه کسانی که به من اجازه مطالعه یا مرور نظریاتشونو دادند.

جملات کوتاه همیشه هم تاثیر گذار نبوده .
یه مدت کوتاهیه که میبینیم بازارشون داغ شده.اونم بخاطر راحت طلب شدن افرادی مثل من شاید.
یادمه وقتی کتاب در تنگ اندره ژید رو خوندم به ین فکر کردم کل کتاب میخواد یه جمله از حضرت حافظ رو بگه “جریده رو که گذرگاه آفیت تنگ است”
خب اون زمان توجه به جملات کوتاه کمتر بود و من شخصاَ دنبال کتابهایی بودم که با خوندن حداقل ۱۰۰ ۱۵۰ صفحه یه نتیجه خوب بگیرم.در واقع دنبال نتیجه گیری خودم بود.

سلام محمدرضا گیان (کردیِ جان)!
این جمله ت خیلی بامزه بود
در زندگی واقعی اجتماعی و سیاسی و فرهنگی: تاریکی، جان دارد. تاریکی، پول دارد. تاریکی، قدرت دارد. تاریکی، ارتباط دارد. تاریکی، شبکه نفوذ دارد. شمع را که روشن کنی، چنان شمع را فوت می‌کند که شمع و شعله و تو و پدرت هم با هم بسوزید و ناپدید شوید!
اگر گاهی انتقادات شدیدی ازت می شه یا بد کامنت میذارن یاد این جمله بیافت که “هیچ کس به قطاری که ایستاده سنگ نمی زنه خصوصا هموطنان عزیزمان”
امیدوارم حالت خوب باشه و حال ما هم خوب بشه شاید وطن جای بهتری بشه