خب واقعا این بحث شبکه های اجتماعی الان جز داغترین بحثای روزه.من هفته پیش استانبول کنفرانسی بودم با همین عنوان شبکه های اجتماعی و اکثرا بچه های کامپیوتری اونجا بودن و جالبته بیشترشون هم روی شبکه های اجتماعی مجازی کار کرده بودن…کارای خیلی خیلی جالبی که انجام داده بودن الکوریتمهای مختلف و داده کاوی اکثرا هم روی فیسبوگ …تو ییتر …اورکات و این جور شبکه ها کار کرده بودن مثلا تشخیص شخصیت یک فرد از فعالیتی که در توییتر داره….شناختن دوستان واقعی در بلاگها و خیلی خیلی چیزای دیگه…خیلی دید جدیدی به من داد در مورد این جور شبکه ها…امیدوارم وقت کنم کامل در موردش بنویسم …و یه نکتهای که با یه خانوم از آمریکا صحبت میکردیم ازش پرسیدم من روی فرهنگ تو جامعه واقعی دارم کار میکنم به نظرت فرهنگ جوامع مجازی مثل فیسبوک چیه اون عقیده داشت فرهنگ غالب فرهنگ آمریکاس بقیش یه شاخه ای از اون فرهنگه …نمی دونم این قضیه چقدر درسته اگر بخوایم فرهنگو به عنوان روشی بزاریم که مردم بر اساس اون رفتار میکنن…ولی در کل که بحث شبکه های اجتماعی و یا سوشال نتورک خیلی خیلی بحث داغیه …نمیدونم چقدر این قضیه می تونه رو فرهنگ واقیه ما تاثیر داشته باشه.

سلام
من فکر می کنم بعضی وقت ها تشخیص مرز بین احساسات و منطق سخت می شه.
ممکنه کسی احساس خودشو با منطق تحلیل کنه و متوجه احساسی بودنش به سبک معمول نشه .
لطف می کنید در مورد جریان آب که خیلی ها در موردش صحبت می کنند توضیح بدبد ؟ اصلا جریان آب کدام طرفه و جهتو کی مشخص می کنه؟

حرفهاتون خیلی جالب وقابل تامله.مهندس این متنو بخونیدشایددیدتون لااقل نسبت به من تغییرکنه وبدونیدکه بازم منتظرجواب ایمیلم هستم……
انیشتین می‌گفت : آنچه در مغزتان می‌گذرد، جهانتان را می‌آفریند.
استفان کاوی (از سرشناسترین چهره‌های علم موفقیت) احتمالاً با الهام از همین حرف انیشتین است که می‌گوید: اگر می‌خواهید در زندگی و روابط شخصی‌تان تغییرات جزیی به وجود آورید به گرایش‌ها و رفتارتان توجه کنید؛ اما اگر دلتان می‌خواهد قدم‌های کوانتومی بردارید و تغییرات اساسی در زندگی‌تان ایجاد کنید باید نگرش‌ها و برداشت‌هایتان را عوض کنید .
او حرفهایش را با یک مثال خوب و واقعی، ملموس‌تر می‌کند:« صبح یک روز تعطیل در نیویورک سوار اتوبوس شدم. تقریباً یک سوم اتوبوس پر شده بود. بیشتر مردم آرام نشسته بودند و یا سرشان به چیزی گرم بود و درمجموع فضایی سرشار از آرامش و سکوتی دلپذیر برقرار بود تا اینکه مرد میانسالی با بچه‌هایش سوار اتوبوس شد و بلافاصله فضای اتوبوس تغییر کرد. بچه‌هایش داد و بیداد راه انداختند و مدام به طرف همدیگر چیز پرتاب می‌کردند. یکی از بچه‌ها با صدای بلند گریه می‌کرد و یکی دیگر روزنامه را از دست این و آن می‌کشید و خلاصه اعصاب همه‌مان توی اتوبوس خرد شده بود. اما پدر آن بچه‌ها که دقیقاً در صندلی جلویی من نشسته بود، اصلاً به روی خودش نمی‌آورد و غرق در افکار خودش بود. بالاخره صبرم لبریز شد و زبان به اعتراض بازکردم که: «آقای محترم! بچه‌هایتان واقعاً دارند همه را آزار می‌دهند. شما نمی‌خواهید جلویشان را بگیرید؟» مرد که انگار تازه متوجه شده بود چه اتفاقی دارد می‌افتد، کمی خودش را روی صندلی جابجا کرد و گفت: بله، حق با شماست. واقعاً متاسفم. راستش ما داریم از بیمارستانی برمی‌گردیم که همسرم، مادر همین بچه‌ها٬ نیم ساعت پیش در آنجا مرده است. من واقعاً گیجم و نمی‌دانم باید به این بچه‌ها چه بگویم. نمی‌دانم که خودم باید چه کار کنم و … و بغضش ترکید و اشکش سرازیر شد.»
استفان کاوی بلافاصله پس از نقل این خاطره می‌پرسد:« صادقانه بگویید آیا اکنون این وضعیت را به طور متفاوتی نمی‌بینید؟ چرا این طور است؟ آیا دلیلی به جز این دارد که نگرش شما نسبت به آن مرد عوض شده است؟ » و خودش ادامه می‌دهد که:« راستش من خودم هم بلافاصله نگرشم عوض شد و دلسوزانه به آن مرد گفتم: واقعاً مرا ببخشید. نمی‌دانستم. آیا کمکی از دست من ساخته است؟ و….
اگر چه تا همین چند لحظه پیش ناراحت بودم که این مرد چطور می‌تواند تا این اندازه بی‌ملاحظه باشد٬ اما ناگهان با تغییر نگرشم همه چیز عوض شد و من از صمیم قلب می‌خواستم که هر کمکی از دستم ساخته است انجام بدهم .»
« حقیقت این است که به محض تغییر برداشت٬ همه چیز ناگهان عوض می‌شود. کلید یا راه حل هر مسئله‌ای این است که به شیشه‌های عینکی که به چشم داریم بنگریم؛ شاید هرازگاه لازم باشد که رنگ آنها را عوض کنیم و در واقع برداشت یا نقش خودمان را تغییر بدهیم تا بتوانیم هر وضعیتی را از دیدگاه تازه‌ای ببینیم و تفسیر کنیم . آنچه اهمیت دارد خود واقعه نیست بلکه تعبیر و تفسیر ما از آن است

سلام مهندس
واقعا یه حقیقت تلخه که همه ما دوست داریم بی استناد در موضع روشنفکری و اگاهی بایستیم.
تازه فیس بوک یه نمونه بزرگه و احتمالا افرادی پیدا میشن که خبرهای کذب و زردو معرفی کنن.
من که در بسیاری سایتهای مشاوره میرم که راهی برای نظردهی هم بازه و کسی هم کنترل نمیکنه،مبنای راهنمایی افراد بر اساس تجربه های روزانه و تعصبهای دینی و احتمالا ایده الهای تقلیدی هست.چیزی که تحقیق و استنادو کاملا نادیده میگیره.
چندروز پیش هم البته سایت یک پزشک مقاله ای با نام دروغهای دوست داشتنی منتشر کرد که نامربوط به پست شمانیست.
http://1pezeshk.com/archives/2012/08/%D8%AF%D8%B1%D9%88%D8%BA%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D9%88%D8%B3%D8%AA%E2%80%8C%D8%AF%D8%A7%D8%B4%D8%AA%D9%86%DB%8C.html#axzz252yolcTL

سلام
یه روز تو تاکسی بودم مثل همیشه یه ماشین پیچید جلوی تاکسی ما و فحش های راننده ردیف شد اما تو این بین یه جمله گفت فیلسوفانه و گفت : “لعنت به رضا شاه که ماشین رو به این مملکت آورد اما فرهنگش رو نه”
الان هم …..
ناخودآگاه یاد اون نوشته استاد افتادم که به اهمیت آموزش تو کشور اشاره داشت .

جو میگیره؟!
راستش اقای شبانعلی عزیز.اول های فیس بوک بود که عضوش شدم.بعد که فیلتر شد و…. حالا خیلی وقت است دی اکتیوش کرده ام! خوب هم بود . دسترسی به دوستانی داشتم که پیشم نبودند. انطرف قاره ها!
بنگاه حقیقت یاب هم جای خوبی باید باشد!