سیمین جان
فکر کردم لازمه یادآوری کنم که تک بعدی بودن افراد به زعم شما و آرمانگرایی و رویا پردازی به نظر من ،
بعنوان یک خصوصیت مثبت ذکر شد و نه مانعی برای رسیدن به مقصدی بهتر و نه باعث تعجب ایشان !!

سلام به دوستان خوبم همین طور هیوا و کیان عزیز
پس خیلی خلاصه می گویم:
کیان، من هم با نظرت که نوشته بودی یک خصوصیت مثبت است موافقم.
ولی منظورم این نبود که آقای پلخوابی و آقای واقفی (اگه نامشون رو اشتباه نکنم)، تک بعدی هستند، به هیچ وجه.
اینها به نظر من کسانی هستند که ابعاد مختلف زندگی یشان را دیده اند و از هر کدام تا جایی که مایل بودند بهره برده اند. به طور مثال من فکر می کنم چه خوب، آقای پلخوابی سیستم دهاتی رو دارن و در کنارش اون چیزی رو که باب دلشون بوده و باهاش خوشحال می شدند و راضی شون می کرده رو هم برپا کرده اند. این به نظر من تک بعدی نبودنه.
آره تو سازمانی رو داری و بعد به دیگه ابعاد زندگیتم می رسی.
این موضوع رو اینجا آوردم چون من خودم هم دوست دارم و بهش فکر می کنم که میشه یه جاهایی حتی مثل اینجا هم خشک و خالی بیایم و مثل یه انجام وظیفه کامنت شسته رفته ایی رو بذاریم و همه به به چه چه کنن. چه بیرون از این خونه چه همخونه ایی هامون.
خوبه همه با آغوش باز همدیگه رو پذیرا باشیم.جای دور نریم.حتی تو همین کامنتها هست که دنیامون جای بهتری برای زندگی می شه.
البته با حفظ یه سری چیزها که خوشبختانه قوانین کامنت گذاری مانع آن می شود .
منظورم از نگاه تک بعدی همین بود که فکر نکنیم چون یه عده کاملا بر اساس چارچوب عمل می کنن، همه باید اینجوری باشن. آدما با همدیگه خیلی فرق می کنن. من از یه چیزی خوشم می یاد شما از یه چیز دیگه. اگر بی احترامی نشه ، تا حدودی اگه چارچوب کمی انعطاف داشته باشه هم به مرور زمان حد و مرزها بهتر و قشنگ تر و پابرجاتر از قبل خواهند شد. کمی سخت نگیریم.

پی نوشت:
اول: اینقدر در دوران دبیرستان می دیدم به خواهرانم سخت می گیرند همین طور خودم ( با اینکه بچه سر به راه و قانونمندی بودم_ یه کمی ازخودم تعریف کنم- حالا بیا و ببین توی مدارس چه به روز همه اومده!!!
فشار و فشار و فشار. بالاخره طاقت و توان جمعی هم حدی دارد.

دوم : هیوا انعطاف پذیری تو دوست دارم.

سوم: سر کلاس کاردستی، وقتی بچه ها رو آزاد می گذارم تا هر آنچه که در توانشون هست اجرا کنن، رضایت رو در کلام و نگاهشون می بینم و مثل همیشه می گویند که کاش شما معلم نقاشی مون بودید، کاش شما معلم فلان درس بودید. همه دوست دارن به حقوقشون احترام گذاشته بشه از کودک تا به بزرگسال، همه و همه.
دوستتون دارم.

ازت نمیخوایم بیشتر توضیح بدی.:)

من …انتظار!!….دارم الان تو بگی : کاش معلم…ما بودی!!(چون ازت نخواستم بیشتر توضیح بدی .آزادت گذاشتم!)

آزاده عزیز
ببخشید اگه از تلخی کلامم آزرده شدی. میدونم که همه ما که کامنت میذاریم و اون عده خیلی زیادی که خواننده خاموش هستند هر کدام از ظن خود اینجاییم و مطلقا نمیخوام که یکی شویم و حتما اغلب با نیت خیر حضور داریم.
من به شخصه چون فکر میکنم خیلی ها بهتر از من فکر کردند و شیواتر از من بیان کردند بیشتر نقل قول مرتبط اگر به ذهنم رسیده گذاشتم و البته این نظر شخصی منه، و حتما دوستانی که حرفی برای گفتن دارند به نقل قول اکتفا نخواهند کرد.
دوست من تصریح کردم کسانی که به سیاست های سایت در مورد کامنت گذاشتن احترام نگذارند ، به قانون گذار خیانت کرده اند و به آرمانش هم و این مدعا ،منطقی تر از آنست که برچسب نامیده شود .
در ضمن سیاست های کامنت گذاری مربوط به روزهای اخیر نیست و از اواخر زمستان ۹۲ در آخر تمامی پست ها هست.
” دیگر از اینهمه سلام ضبط شده بر آداب لاجرم خسته ام، بیا برویم آن سوی هرچه حرف و حدیث امروزست،
همیشه سکوتی برای آرامش و فراموشی ما باقی ست ، می توانیم بدون تکلم خاطره ای حتی کامل شویم ،
می توانیم دمی در برابر جهان به یک واژه ساده قناعت کنیم”

سلام دوستان.
من هم مثل آزاده و سيمين (كه هر چي ميگذره بيشتر متوجه ميشم كه در انتخابشون بعنوان دوست اشتباه نكردم و به دوستي شون مباهات ميكنم…)؛ دارم تلاش مي كنم كه از قانون «كمترين كامنت» ! پيروي كنم.
اما كيان عزيز. يه چيزي رو لطفا بهش توجه كن… بعضي واژه ها و بعضي جمله ها اونقدر بار سنگيني دارن كه اگه قبل از نوشتن خوب روشون فكر نشه و بدون فكر به رشته ي تحرير در بيان، اصلا اثر خوبي بر روي خواننده اش نخواهند گذاشت!
من تا حدي با حرفات موافقم و همينطور با هيواي عزيز. من خودم خيلي وقتها فراموش مي كنم كه درسته كه ما اينجا رو خونه ي خودمون ميدونيم، اما آدمهاي غريبه اي هم وجود دارن كه زياد از اينجا رد ميشن و شايد بعضي حرفهاي صميمانه مابين اعضاي اين خونه باعث تعجب اونها بشه و شايد حتي باعث آزردگي صاحبخونه نازنينمون بشه كه اونقدر بزرگواره كه هيچوقت چيزي رو صريحا به رومون نياورده و نمياره … سعي ميكنم اينو هميشه به خودم يادآوري كنم…

اما كيان. فراموش هم نكن كه بعضي ها هم بودند (ولو به تعداد انگشتان دست!) كه گذشته از نوشته ها و محتواي بينظير و منحصربفرد صاحبخونه مون، بخاطر فضاي متفاوت و صميمانه و دوستانه اي كه در اينجا موج ميزنه بيشتر جذب اين خونه شدن و در اون آروم ميگيرن …
بگذريم….
ضمن اينكه كيان جان … خسته بودن من ِ نوعي از چيزي، هيچگاه نميتونه چيزي رو تعيين كنه يا چيزهايي رو به ديگران تحميل كنه …
همونطور كه خودت هم ميدوني روحيات انسانها با همديگر متفاوته …
يكي ممكنه از صدا و آواز پرندگان در بك گراند مكالمه اي لذت ببره و كيف كنه و ديگري ممكنه نه تنها لذت نبره، بلكه اعصابش هم خورد بشه و …
يكي ممكنه به شگفتي اومدن و قدرداني از چيزي كه ازش لذت ميبره يا به نظرش شگفت انگيزه، جزو ذات وجوديش باشه و وقتي از نوشته اي يا حسي يا كلامي لذت ميبره نتونه كه ابرازش نكنه و اين حس فوق العاده رو با صاحب اون اثر به اشتراك نذاره و منتقل نكنه … به نظر من بايد بهش اجازه داد كه بتونه ابرازش كنه … و شك دارم كه صاحب اون اثر هم از اين شگفتي و قدرداني به شگفتي نياد و انرژيش براي ادامه و ادامه … افزون نشه …

ما هيچوقت نميتونيم همه چي و همه ي شرايط رو فقط از دريچه ذهن خودمون ببينيم و براي ديگران هم تعيين كنيم …

ما همه به اين خونه و به هرچه كه در اين خونه هست عشق مي ورزيم و حتي مثل يك مادر كه به مراحل رشد و بلوغ فرزندش نگاه ميكنه، به مراحل رشد و بلوغ «ساختار و سياستها»ي اين خونه هم با عشق نگاه ميكنيم و بهش احترام ميذاريم و سعي مي كنيم ما هم پا به پاي اين بلوغ، پيش بريم و ما هم بالغ تر و بالغ تر بشيم …

اما با همه ي اين حرفها يك نكته رو هيچوقت نبايد فراموش كنيم :
زندگي و تمام ساختارهايي كه در اون شكل ميگيره، در اين دنياي كم و بيش تلخي كه هر روزه از گوشه و كنار كره ي زمين شاهدش هستيم؛ با شگفتي و عشق و دوستي و قدرداني، محل زيباتر و دلنشين تري براي اين مدت ِ كوتاه زنده بودنمون خواهد بود …

سلام باز بر” برادر محترم “جناب آقای محسن رضایی…….جناب رضایی من هم با حرفهای شما هیوا کیان مثل بقیه موافقم ولی …میشه بگید اینجا کجاست ؟؟؟میشه برام ریشه یابی کنید برادر گفتن رو ؟؟؟هیوا جان خواننده محترم خوشحالم که به غیر از حرفهایتان با *محمدرضا خان استاد* انقدر با دوستان خودمانی شدید که با بقیه هم حرف بزنید و مثل من آماتور و کم سواد دنبال حاشیه حرکت کنید…کیان عزیز شما حقیقت رو میگید ولی گفتن حقایق لزومی به وضوح و صراحت آنچنانی به نظر من که فقط نظر منه و ارزش خاصی شاید نداشته باشه نداره…من به حتم از همه شماها کم سوادتر و دورتر از صحنه دنیای مجازی بودم …دوست دارم یه نفر که میدونم میتونه توی بعضی از مسیرهای زندگی و کار راه بلد خوبی باشه ازش راهنمایی با زبون خودم و نگاه عامی خودم داشته باشم …موسی نبی رو خدا بازخواست کرد به خاطر خرده گرفتن بر نوع ستایش چوپان ….عزیزانم خواهر و برادران محترمم اینجا برای من و امثال من شاید فقط مرکز آموزش نباشه شاید اینجا برای ما کسب آموزشهای تجربی به زبان صمیمیت تمجید تعریف ونقد و شاید گاهی حرفهای بی ربط به موضوعی باشه که محمدرضا خان استاد اونروز هدفش نباشه و اون حرف بی ربط دقدقه فکری اونروزه امثال من باشه….ببخشید که نخود این آش شدم و باز حرفی که شاید بی ربط باشه زدم و شاید اصلا جای حرف من اینجا نبوده ….ولی در هر صورت من هم با همه شماها و حرفهایی که تو دلش اصل مطلب وجود داره موافقم…

سلام .خودزنی نمیکنم اینا حقایقه.هرکسی نقطه ضعفی داره و هرکسی نقطه قوت.من گفتم کم سوادتر ولی اطمینان دارم کسانی هم هستن که از من کم تجربه تر هستن.من در متن جامعه بودموباهاشون زندگی میکنم من معنی خوشی وبدی رو احساس میکنم و بلد نیستم تو ادبیات جهان امروز جا بدم .من اطلاعات جهانی پایینی دارم ولی اطلاعات احساسی بالایی رو درک میکنم.من برادرم با کلمه برادر دنبال امنیت نیستم دنبال به یاد آوردن و فراموش نکردن محبت تو دنیای مجازیم .من خودم با رفتار و منشم امنیت رو برای خودم تو دنیای خقیقی تضمین میکنم .اینجا بهتر از جامعه نباید باشه اینجا باید جامعه باشه از اینجا باید جامعه و بدیهاش جهت پیدا کنه.اینجا نباید فضا برای من و امثال من باشه.باید قابل لمس باشه.برادرم آقا محسن ممنونتم بابت اینکه همیشه حس خوب داشتن رو حتی توی تلخی کلام به من هدیه میدی ولی بدون من دنبال خودزنی نیستم من دنبال خودم هستم که اگه تو جاده خاکی های دنیا از هویتم دور شدم اگه میتونستم منم مثل خیلی از آدمهای اینجا خوب حرف بزنم ولی نخواستمو نشد امروز فکر نکنم من آزاده دروغی هستم که به بقیه معرفی شدم و خودم نیستم .میخوام هر چی باید میبودم ونشدم از اینجا شروع بشه و بتونم از خود امروزم خود واقعیمو بسازم…باز هم ممنونتم

احتمالا کسی دقت نمیکنه ولی ویرایش میکنم : بین میزان حرف زدن وعقل (یا تعقل)رابطه معکوسی وجود داره.

سلام محسن.من با حرفات موافقم البته تو دنیای واقعی نه اینجا.نگاهم محسن مذهبی هست ولی نه اون مذهبی که با احساس قاطی شده.انسان خاصی نیستم که یا سرسختانه دنبال دینم باشم و یا بی بند وبار .شاید از نظر دین و …انسان متعادلی باشم.ولی باید بدونی اینجا فقط ریشه برادر گفتنم ایجاد صمیمیت و احترام بود . دوست نداشتم کلمات رو سخت وجدی ادا کنم و بگم آقا محسن رضایی!!!یا خیلی زود شاید کمی نامحترمانه بگم محسن!!!همیشه یادگرفتم که از بچه یکماه تا انسان ۱۰۰ساله با احترام خطاب کنم .چون یادگرفتم احترام به دیگران احترام به خودمه.تنها دلیل برادر گفتنم صمیمیت همراه با احترام بوده.نه چیز دیگه ای.شاید اگه دنیای خونه محمدرضا مجازی نبود و منو میشناختی متوجه میشدی که من نگاهم اینگونه نیست ولی کاملا بهت حق میدم و تو دنیای واقعی حرفتو قبول دارم.باز ممنونتم بابت دل مهربونت و حرفهایی که شنیدنیست.