دیشب یکی از دوستان نزدیکم دلیل دلخوریش را برام تعریف کرد و من مات و مبهوت ماندم از شعور پدرش
اسم دوستم امیر و ترم ۴ معماری میخونه
پسره ۲۲ سالشه اما وقتی توی موضوعی گیرکنم ازش راهنمایی میخوام (۲۷) سالمه
امیر کار اداری داشته و به شناسنامه ی پدرش نیاز داشته،رفته دکان پدرش که شناسنامه را ببرد، میگفت پدرش شناسنامه اش را در گاوصندوق مغازه میگذارد
امیر:سلام بابا خسته نباشی شناسنامتو لازم دارم…
پدرش:حسین(داداش امیر) شناسنامه رو بش بده
حسین:بابا شناسنامه رو شما اون روزی بردی دادی به فلانی
پدرش:تو چرا روزی که به شناسنامه احتیاج داری میای بم میگی؟
امیر:پس کی بگم؟
پدرش:باید دیروز بم میگفتی
امیر:من گفتم شناسنامت همیشه سرجاشه و امروزم مثل همیشه
پدرش:حالا نمیشه کسی با شناسنامم کاری داشته باشه؟
امیر:الانم چیزی نشده تا برم یه فتوکپی بگیرم فلانی هم اومده
امیر میگفت داشتم میرفتم عکاسی محل که فتوکپی بگیرم و ادمای غریبه هم توی مغازه بودن که یهو بابامو شنیدم که میگه: ای تف به ذاتت!! تف به وجودت!!
امیر: چرا بم تف میکنی؟ فقط یه شناسنامه خواستم پدر من
پدرش:برو گمشو تا همینجا کتکت نزدم!!!
امیر:بابا تو چرا فوش میدی؟
پدرش:گمشو برو بیرون!
امیر:خجالت سن و سالت را بکش که پا به ۶۳ سالگی گذاشتی
پدرش:خفه شو،برو گمشو تا همینجا کتکت نزدم برو گمشو!
.
.
اونی که میگه تحت هر شرایطی باید احترام بزرگتر رو داشت به فکر اینم باشه که جوون حیوون نیست اونم آدمه
اونم لایقه احترامه
این پدره آخه؟ مگه پدری فقط ربط خونیه؟ پس مهر و عاطفه و پدری کردن چی میشه؟