سومین نامه طرح متمم منتشر شد. در بخشی از این نامه درباره «آخرین سخنرانی رندی پاش» حرف زدیم که جملاتی از آن را اینجا گذاشتم. به دو دلیل تصمیم گرفتم متن کامل نوشته ام در مورد رندی پاش را اینجا بیاورم. اول برای آنها که هنوز عضو نشده اند و نامه ها را دریافت نمیکنند و دوم اینکه، دوست خوبم کامیار عزیزی، تصویری را برای این پست طراحی کرد و برایم ایمیل کرد. دیدم بهترین استفاده این است که متن را زیر آن بیاورم:
باید به سال ۲۰۰۷ برویم:
رندی پاش، ۴۷ ساله، دارای سه فرزند ۲ و ۳ و ۶ ساله. استاد علوم کامپیوتر کارنگی ملون و متخصص در «دنیاهای مجازی». دارای سابقه همکاری با الکترونیک آرتس، والت دیزنی و گوگل.
همه ی اینها خوب است. اما افرادی با چنین رزومه ای کم نیستند. آنچه رندی پاش را متمایز میکند این است که پزشکان به او گفته اند در اثر سرطانی که دارد، طی سه تا شش ماه آینده خواهد مرد. هنوز هم رندی پاش، متمایز نیست. بیماری سرطان آنقدر نادر نیست که او را از دیگران متفاوت کند. ماجرا چیز دیگری است:
این رسم بارها در دانشگاهها و خارج از دانشگاهها تکرار شده که از افراد مختلف میخواهند تا فرض کنند «آخرین سخنرانی زندگی خود» را انجام میدهند و مخاطبان، پای صحبت سخنران بنشینند تا ببینند حاصل یک عمر کار و تجربه در یک سخنرانی چگونه خلاصه میشود.
آنچه رندی پاش را متمایز میکند این است که زمانی که رندی پاش در سال ۲۰۰۷ این سخنرانی را انجام داد، واقعاً میدانست که آخرین سخنرانی او خواهد بود. ۴۰۰ نفری که در سالن دانشگاه نشسته بودند در ابتدای سخنرانی با تصاویر سیتی اسکن شکم رندی پاش مواجه شدند! اما او بلافاصله توضیح داد که قرار نیست در این سخنرانی در خصوص بیماری اش حرف بزند. او میخواهد در مورد «اهمیت رویاها» و «تلاش برای رسیدن به آنها» صحبت کند. او در مورد اهمیت «بلندپروازی» صحبت کرد و گفت که:
«دیوارهای بلند را نساخته اند تا مانع رسیدن ما به رویاهایمان شوند. دیوارها را ساخته اند تا با سخت کوشی و عبور از آنها، به خود و دیگران نشان دهیم که رویاهایمان چقدر برایمان مهم هستند. دیوارها مانع ما نیستند. دیوارها وجود دارند تا مانع کسانی شوند که به اندازه ی ما، رویاهایشان را دیوانه وار دنبال نمیکنند…».
پس از پایان سخنرانی رندی پاش، دکتر کوهن رئیس دانشگاه کارنگی ملون، پشت تریبون قرار گرفت و در حالی که صدایش می لرزید گفت:
«رندی! ما برای حفظ یاد و خاطره ی تو، پلی میان دانشکده علوم کامپیوتر و دانشکده هنر احداث میکنیم و نامش را پل رندی پاش می گذاریم. می دانم پس از تو، نسل جدیدی از دانشجویان وارد دانشگاه خواهند شد که تو را نمی شناسند. آنها وقتی از روی این پل رد میشوند می پرسند که رندی پاش که بود؟ و دیگرانی که تو را میشناسند برای آنها از تو خواهند گفت. متأسفم که آنها تو را تجربه نمیکنند. اما اثری که از تو بر جا مانده است را تجربه خواهند کرد…»
کتاب «آخرین سخنرانی» را رندی پاش، پس از آن سخنرانی نوشت. این کتاب مدتها از جمله پرفروش ترین کتابهای آمریکا بود. رندی پاش میگوید این کتاب، وصیتی است که برای فرزندانش نوشته است. به قول خودش: «من خودم را بر کاغذی نوشتم و داخل یک بطری انداختم به امید اینکه روزی فرزندانم این بطری را از آب بگیرند و نامه ی من را بخوانند…»
رندی پاش، در آن سخنرانی رویاهای کودکی اش را مطرح کرد. علاقه ای که به مجموعه Star Trek داشت و همینطور رویایش برای بازی در لیگ حرفه ای فوتبال آمریکا.
پس از سخنرانی رندی، مردم چنان تحت تأثیر قرار گرفتند که هر کس تلاش کرد قبل از مرگ وی، بخشی از آرزوهایش را برآورده کند. یکی از تیم های لیگ حرفه ای آمریکا، او را برای یک بازی افتخاری دعوت کرد. تهیه کنندگان فیلم استار ترک، از او خواستند که در آخرین قسمت این فیلم نقشی کوتاه بازی کند و حتی «یک جمله» هم صحبت کند! رندی پاش مُرد. اما یادگار او برای ما، «زندگی» است…
آخرین دیدگاه