در حال حاضر که توی بخش خقوقی و قراردادهای یکی از تاکسی های آنلاین ایران که سرمایه گذار عمده خارجی داره فعال شدم و حالا حالاها باید مثل مارکوپولو تو حرفه حقوقی یا غیر حقوقی ( که خیلی دوست دارم کاش میشد تواما با نقش حقوقی یا مدتی بدون اون تو یکی از شرکتها در بخشی دیگه کار و تجربه می کردم) در همکاری با شرکتها باشم، افزودن موضوعات مدیریتی به سبد مطالعاتی و دیدن کاستی ها و حرفه ای گری های فرآیندی ، سازمانی ، منابع انسانی و… احتمالا در چند سال آتی برام دو ثمر داشته باشه : ۱) اینکه چقدر مشاهداتم با مطالعات بررسی شده ام تطبیق داشته و این عدم تطبیق ها احتمالا چه دلایلی داشتن، خوب یا بد و در صورت نا مطلوب بودن تا چقدر می شده که این شکاف کمتر باشه ۲) پس از گذر از دوره شاگردی و کارمندی یادگیری محور ، در فرض احتمالی کارفرما شدن خودم در سالهای دیگه چقدر خودم از این تجارب استفاده خواهم کرد و چقدر می شه خودم به دونسته هام عمل کنم. با این رویکرد ، در مراجعه بعدی به متمم باز هم هدفی خواهم داشت.

سلام
من هم صمیمانه تولد ۵ سالگی متمم رو به همه دوستان خوب متممیم خصوصاً محمدرضای عزیز تبریک میگم به دلیل اینکه طی ۴ سالی که من با متمم آشنا شدم ، خب خیلی رشد و پیشرفت های موثر در جنبه های مختلف زندگیم داشتم ، حتی مدل ذهنی ، حرف زدن ، ارزش هام و … که از این بابت از بنیانگذار این مدرسه خیلی خیلی ممنون و سپاسگزارم . اگرچه اسمم تو لیست نفر اول نیست اما عدد ۶۵ به دلیل اینکه سال تولدمه هست خیلی دوسش دارم و عدد منه ، و البته این به این معنا نیست که متمم کمتر میخونم چون به واسطه دوستیم با متمم الان دوستای زیادی – منظورم کتابام هست – دارم که باید بگم الان تعدادشون به ۶۰۰ جلد رسیده و هر کدوم یه عالمه حرف واسه گفتن دارند برام 🙂
مررسی متمم عزیز
تولدت مبارک
امیدوارم خودم صدوبیست سالگیتو جشن بگیرم .

سلام محمدرضا
یادمه روز اولی که با متمم آشنا شدم، در فکر این بودم که چه رشته ای رو بخونم. من هم مثل خیلی‌ها، اسم پر طمطراق MBA به گوشم خورده بود و بعد از کمی تحقیق با متمم آشنا شدم. نمی دونم چطور شد که بعد از خوندن همون پست مربوط به MBA به متمم اعتماد کردم و تصمیم گرفتم که به جای ادامه رسمی در دانشگاه، همین جا درس هاش رو بخونم.
اینها رو گفتم که فقط اینو یادآور بشم که روز اولی که با متمم آشنا شدم، دغدغه ام ادامه همون راهی بود که همه جامعه در پیروی از همدیگه ادامه میدن. اون روز من هم یکی از اونها بودم ولی فقط به خیال خودم روش مدرن تر و بهتری رو انتخاب کرده بودم ( و شاید روشی که نیازی به گذروندن دردسرهای کنکور رو نداشت و به نوعی ساده تر بود)
ولی وقتی از دید امین امروز به گذشته نگاه می کنم و اون روز رو به یاد میارم تفاوت زیادی ( به نسبت خودم و نه نسبت به دیگران) حس می کنم. احساس می کنم که می تونم راه خودم رو برم.
امروز من از نظر شاخص های موفقیت جامعه شاید به چیز چندان قابل توجهی دست پیدا نکردم ولی مهم ترین تفاوت امروز من با امین روز اول متمم، باوری هست که به خودم دارم. اگر به چیزی رسیدم نتیجه این باور هست و اگر نه، حاصل تصمیمات و ترس هایی که دارم.
من این باور رو مدیون متمم و محمدرضا شعبانعلی هستم.
شاید اگر این دو تا در کنار هم نبودند، چنین حسی پیدا نمی کردم. شاید اون موقع متمم رو به چشم یک مرکز و موسسه آموزشی میدیدم که محتوای خوبی تولید می کنه ولی هیچ گاه احساس تعلق بهش نمی کردم.
خوشحالم که هر دوی اینها رو در کنار هم داریم.

از شنیدن و دیدن موفقیت های دوستان مثل حمید طهماسبی، علی کریمی، شهرزاد و همه دوستانی که در گذشته یا به واسطه این پست موفقیت هاشون رو ذکر کردند، بی نهایت خوشحالم.
بخشی از خوشحالیم از اینه که میبینم اونها سهم متمم و محمدرضا شعبانعلی در موفقیتشون رو ملموس و چشم گیر می دونند. همین موضوع به من یادآور میشه که راهی که انتخاب کردم، تصمیم درستی بوده. به من یادآور میشه که با بهره برداری از اونچه که در اختیارمون قرار گرفته، میشه به چیزهایی که آرزوشون رو داریم، برسیم.
خوشحالم که عضوی از این قبیله هستم.