من روزهای خوب و طلایی با متمم زیاد داشتم. در مورد متمم رسالتم رو این می‌دونم که بتونم متمم رو به دوستان اهل علم جامعه معرفی می‌کنم. اتفاقا” همین چند وقت پیش یه جلسه مهم حقوقی داشتیم. وسط جلسه موقع تنفس، یکی از همکاران پرسید: کیا به غیر از وکالت فعالیت دیگه‌ای هم می‌‌کنن؟ هر کی یه چیزی رو گفت؛ ورزش، موسیقی و… ، من اما گفتم عضو مجموعه علمی متمم هستم. متمم رو معرفی کردم و گفتم به صورت حرفه‌ای توش می‌نویسم.(امیدوارم محمدرضا من رو به خاطر استفاده از قید “حرفه‌ای” سرزنش نکنه?)
تقریبا” هر روز بهش سر می‌زنم. خوشحالم که برای محمدرضا و تیم محترمش سطح و سواد علمی ما مهمه. خداقوت و دستمریزاد میگم به محمدرضا جان و تیم سخت‌کوش پشت صحنه و همینطور دوستای خوب و فرهیخته متممی خودم. اصلا” مگه داریم فرهیخته‌تر از ما?

محمدرضا
چقدر خوبه دوباره دوستان به بهانه دیگری، دارن پیام می دهند و در کنار همدیگه هستند. طوری که از صبح تا حالا کلی کامنت ایجا نوشته شده. خوب، منم گفتم این وسط ها ی جای کوچولویی برای خودم دست و پا کنم. راستش با خودم داشتم فکر میکردم که اگه کسی در لیست های بالا باشه در عوض، چه کاری می تونه انجام بده؟ چگونه می تونه از محمدرضا قدردانی کنه؟ اصلا وظیفه اش در این میان چیه؟ که یاد حرکت جوانمردانه ات در سمینار پارسال و سخنرانی تعدادی از دوستان متممی افتادم. نمی دونم چقدر سختی کشیدی و چقدر فشار تحمل کردی ولی هدف ات (و شاید یکی اش رو) رو می تونم درک کنم. تعالی دوستان.
به هرحال به نظرم یکی از کارکردهای متمم، اصلاح فکرها و ذهن های ماست که در نهایت به اصلاح و باز مهندسی شخصیت امان ختم می شود. کارکردی کلان و بلندمدت. بخاطر این کار بزرگ، به تو و سایر دست اندرکاران و اعضای مجموعه بزرگ متمم تبریک و خداقوت می گم.
در خاتمه، فکر می کنم شاید یکی از دلایل بروز حمایت های مالی بعضی از دوستان، پرداخت ارزش واقعی درس هایی باشه که یادگرفته اند (به ویژه هنگامی که آن را با دوره ها و کلاس های ناکارآمد اطراف خود مقایسه می کنند. کلاس هایی که گردانندگان آن، تنها به منافع شخصی کوتاه مدت خود فکر می کنند و زمانی که شرایط اقتصادی تغییر می کند آنها هم تغییر می کنند). بنابراین حداقل در نگاه من، این کار سهم کوچکی را در حمایت مالی از یک مجموعه بزرگ ایفا می کند.
به امید طولانی تر شدن لیست های آتی با ظهور دوستان جدید و حفظ دوستان فعلی مان.
دوستدار تو.

سلام به محمدرضاي عزيز و همه دوستانم در متمم و روزنوشته ها؛
خيلي خيلي خوشحالم كه از ۹۴ با متمم رشد كردم. همراهي با متمم و متممي ها باعث شد مقداري از عقب ماندگي هايي كه هميشه آزارم مي داد جبران بشه، تونستم بعد از سالها مسيري را كه مدنظرم بود بشناسم و تلاش كنم كه در اون مسير قرار بگيرم.
خيلي از آرزوهاي سالهاي دورم از همنشيني با متمم شكل حقيقت به خودشون گرفتند و بخاطرش مسرور و خشنودم. امروز مي دونم كه خيلي خيلي چيزها هست كه بايد خيلي خيلي براشون تلاش كنم تا بدستشون بيارم اما دلهره روزهاي قبل از بودن با متمم رو ندارم، چون بهم ثابت شد كه بودن با متمم و دوستي با متممي ها قدرت و دانش دستيابي به خواسته هام رو بهم ميده.
با اين همه خوبي و لطفي كه متمم به من روا داشته پس جايز هست كه به قول معروف بگم:
متمم جان، تولدت مبارك. الهي ۱۲۰ ساله بشي : ))

محمدرضا جان سلام.
تولد پنج سالگی متمم رو به تو و همه کساییکه هر کدوم در نوع خودشون با متمم زندگی میکنن، تبریک میگم. تعبیر زندگی کردن فک میکنم مناسب باشه. اینکه کسی صبح که از خواب بلند میشه روزشو با متمم شروع کنه و به طور ثابت بخشی از وقتشو در هر روز به متمم اختصاص بده(اون هم وقتی هیچ اجبار بیرونی برای این کار وجود نداره) چیزی فراتر از یه رابطه ی معمولیه و من اسمشو میذارم زندگی کردن با یک چیز.
چیزی که دیشب بعد از دیدن این نوشته ی تو به فکرم رسید این بود که فارغ از نوع تبریکات و صحبتایی که آدما به مناسبت تولد به زبون میارن، چه تفاوتی بین تولد متمم و تولد محمدرضا شعبانعلی وجود داره؟ چرا محمدرضا روز تولد خودش دوست نداره از این موضوع حرفی بزنه، ولی هر سال سالروز تولد متمم رو بهش اهمیت زیادی میده و راجبش مینویسه؟
ممکنه صرفا این یه موضوع شخصی باشه. ولی اگر به بهانه حرف من چیزی به ذهنت اومد که ممکنه برای بقیه هم مفید باشه، خوشحال میشم برامون بنویسی.
شاید این صحبتا و سوالای من یه جورایی بتونه با اون سوال قشنگی که در یکی از درسای متمم مطرح شده بود( برند خودم یا برند سازمانم؟ و اون نوشته ایفل) مرتبط باشه.

درسته که ما در جریان بسیاری از اتفاقات خوب متمم هستیم، ولی اینکه حداقل به بهانه سالروز تولد متمم – حدقل بخشی‌اش رو هم که شده از زبون خودت هم بخونیم و بشنویم، این برای ما لطف خاصی داره، و شیرین و دلچسبه.
میدونی. شاید بتونم بگم، ۵ ساله شدن متمم و همراه بودن با متمم توی این ۵ سال، تا حدودی برای من، معنای متفاوت تری با یکسالگی و دوسالگی و سه سالگی و چهارسالگی‌اش داشت.
وقتی متمم رو توی این ۵ سال از ابتدا تا الان مرور می کنم می‌بینم که متمم توی این ۵ سال، خیلی رشد کرده (و البته هنوز هم خیلی جا برای رشد داره)
و همونطور که خودت هم اشاره کردی، متمم حالا دیگه هویت و صدای مستقل خودش رو پیدا کرده؛
که البته مثل صدای روزنوشته‌ها دوست‌ داشتنیه.
ضمن اینکه به نظر من، امروز بعد از ۵ سال، متمم دیگه جایگاه خاص خودش رو هم بین آدمها و محافل زیادی پیدا کرده.
امروزه دیگه خیلی از آدم‌ها میشناسنش، یا توی خیلی از کلاسها یا سمینارها در موردش صحبت میشه یا به بهانه‌های مختلفی بهش اشاره میشه؛
و شاید نتونی تصور کنی که مواجهه با این موضوع، چقدر به ما حس غرور و خرسندی میبخشه؛
حتی اگه توی اون مجالس یا سمینارها ندونن و نفهمن که ما هم متممی هستیم، همین حس خوشایندی که با شنیدن اسمش به نیکی از زبون دیگران، تجربه می‌کنیم، برامون کافیه.
میدونی محمدرضا. به نظر من، توی زندگی ما آدم‌ها، چیزهای اندکی وجود داره که میتونن برامون ارزش‌های فوق العاده‌ای داشته باش.
درست مثل پدر و مادرمون یا هر چیز و هر کس دیگه که حس می‌کنیم جور خاصی برامون ارزشمنده.
و چه خوب میشه که اون چیزهای کمیاب، اما پرارزش زندگیمون (مثل همین متمم) رو تا وقتی که هست و از بودنش لذت می بریم، قدر بدونیم، ازش حرف بزنیم، بهش فکر کنیم، از پیشرفت‌هاش بگیم و حتی با یک جمله کوتاه هم که شده، بهش اظهار عشق و علاقه کنیم.
و نذاریم که طبق عادت و روزمرگی، رنگ معمولی بودن به خودش بگیره.
محمدرضا. به این فکر میکردم که به نظر من، «باارزش ترین چیزی که متمم به ما بخشیده» – جدا از اینکه بهترین مصاحبی هست که کلامش و درسهاش برامون آشنا، آموزنده و دلنشینه – این هست که:
«ما رو در جریانِ توقف ناپذیرِ و مستمرِ «یادگیری» قرار داده.»
و این به نظر من، اصلاً چیز کمی نیست.
به نظر من همین موضوع، میتونه مهمترین دلیلی باشه که بدونیم چرا متمم برامون باارزشه.
و در کنارش اینکه اگر خودمون هم بخواهیم و قدری بیشتر براش تلاش کنیم، میتونیم با درس‌های آموزنده‌ا و فراوانش، زندگی پربارتری نسبت به قبل‌مون، داشته باشیم.
در آخر دلم میخواست بگم:
میدونم که متمم هم از ماجراها و شوک‌های سیاسی و اقتصادی به خصوص ماههای اخیر مصون نبوده و نخواهد بود و دلم میخواد جدا از همه‌ی موضوعات دیگه، «به طور خاص» به خاطر اینکه تو خودت – و با همراهی گروه خوبِ متمم – با نظم و روتین آروم و پیوسته و بی سر و صدای همیشگی در تولید و نشر محتوا، اجازه ندادی و نذاشتی – که تحت تاثیر همه‌ی تنش ها و فشارهایی که میتونسته پشت همه‌ی این عوامل وجود داشته باشه – لحظه ای آب توی دل متممی‌ها تکون بخوره، ازت به طور خاص تشکر و سپاسگزاری و قدردانی کنم.
مثل همیشه خوشحالم که تو و متمم، هستید.
امیدوارم که «شوق» رو، همیشه در لابلای کلمات و جملات و نوشته‌هات حس کنم.