رها.
روزی پدرت، نزدیکی به مرگ را تجربه کرد. زمانی که سوار بر قطار، با قطار دیگری تصادف کرد.
از زمانی که قطار روبرو را دید، تا لحظه ای که تصادف انجام شد، شاید چند ثانیه بیشتر طول نکشید.
اما در آن چند ثانیه، به طرز شگفت انگیزی، تمام آنچه کرده بود و نکرده بود در ذهنش مرور شد.
تمام «دوستت دارم»هایی که نگفته بود. تمام «نفرت دارم» هایی که گفته بود.
تمام «محبت های جبران نشده» و «تمام کوتاهی ها و اشتباهاتی که در حق دیگران کرده بود».
در تمام این سالها، سخت ترین ثانیه های زندگی، آن چند ثانیه بوده است.
امروز پدرت برای آن چند ثانیه ی قبل از مرگ زندگی میکند. و معیارش برای هر تصمیمی، احساسی است که در لحظه ترک جهان خواهد داشت.
رها جان.
شیاطین در اطرافت بسیارند.
«بحثهای بیهوده مجرد» و «توجه بی دلیل به جزئیات بی خاصیت»، سلاح های شیطان اند.
عمر کوتاه تو را به بحثهای بی نتیجه میگذرانند. به آموختن آداب و قوانینی که مصداق آن، هرگز در زندگیت مشاهده نخواهد شد.
نشانی خانه خود را به کمک دیگران می یابند و نشانی مسیر تو را پس از مرگ، گام به گام تا دروازه جهنم توصیف میکنند.
مباد که «خدا» را و «انسان» را، در لا به لای هیاهوی «خداپرستان» و «انسان نماها» گم کنی…
تو هم دیر یا زود، مانند پدرت، «ثانیه های پایانی» را تجربه خواهی کرد.
برای زندگیت، هدفها و چارچوبهای پیچیده نگذار.
کافی است چنان زندگی کنی که در لحظه مرگ، در آن چند ثانیه پایانی، لبخند بر لبانت بنشیند و بدان که اگر چنین شد، تو رستگار شده ای.
و چنان رفتار کن که اگر روزی، پس از مرگ، روبروی خداوند ایستادی، با غرور تمام بگویی
«خوشحالم که هستی، اما تو که خود خالق منی میدانی که اگر نبودی نیز، حتی یک گام از مسیر زندگیم را، تغییر نمیدادم. چرا که مسئولیت سنگین حفظ مقام انسان، در تمام سالهای زندگی، بر شانه ام بود…».
————————————————-
لینک مرتبط: گاهی قضاوت چقدر دشوار می شود…
آخرین دیدگاه