با سلام
مثل همیشه عالی بود
منم هیچ وقت لذتی که در گفتن اسم کوچکم از طرف مقابل هست رو با هیچ چیز دیگه ای عوض نمیکنم.
محمدرضا شما تنها کسی هستی که من همیشه با اسم کوچیک از اون جلوی دوستام یاد میکنم

محمد رضا همیشه گفتی که سیستم آموزشی توی ایران و خیلی جاهای دیگه دنیا ایراد داره، منم وقتی با خودم فکر میکنم میبینم کاملا درست میگی، و همیشه از مدرک های دانشگاهی انتقاد کردی و ادامه تحصیل بدون داشتن هدف مشخص رو مخالفت کردی، با خودم فکر کردم دیدم اینم درست میگی، ولی یه مساله ای که من هیچ وقت جواب مشخصی براش پیدا نکردم این هستش که حالا فرض کن توی کنکور کارشناسی و ارشد که شریف قبول شدی، رتبه خوبی به دست نمیاوردی، و به جای تهران، زاهدان قبول میشدی، اون موقع بازم میتونستی به شرایطی که الان داری دست پیدا کنی؟ یا اصلا فرض کن اصلا درس نمی خوندی و بعد از کنکور میرفتی یه مهارتی یاد بگیری، به نظرت بازم میتونستی دغدغه های الانو داشته باشی؟
محمدرضا همه اینا رو گفتم تا به این جمله برسم که، همونطور که خودت گفتی درسته دانشگاه و مدرکش هیچ ارزشی نداره، ولی باعث میشه که با ادم هایی معاشرت کنی که دغدغه های تو رو دارن و باعث رشدت میشن، البته اینو قبلا هم خودت گفته بودی که یادگیری در حاشیه اتفاق میوفته، خلاصه اینکه خواستم بگم دانشگاه و مدرک گرفتن شاید یه خوبی داشته باشه و اون هم آشنا شدن با ادم هایی هستش که شاید خیلی سخت تر توی محیط بیرون بتونی پیداشون کنی،

درود بر تو و همکارانت
خدا قوت

آفرین و احسنت بر این شعور و فهم و تفکر چه زیبا گفتی و می گویی و امیدوارم باز بشنویم و نظر بدهیم.
بنظرم ما همه برای یک هدف اینجاییم و اون راه رسیدن به کمال و درک زیبایی های پروردگار هستی است.

محمدرضا حضورت تو برنامه ایران شهر خصوصا که زنده هم هس برا من و دوستان خوب قبیله ام که هنوز فرصتش پیش نیومده شما رو از نزدیک ببینیم مثه هدیه اس، چون لحن و صدات از رادیو مذاکره رو در ذهن دارم و موقع خوندن روزنوشته ها هم تصورش میکنم وقتی توی برنامه صحبت میکنی بازم حس میکنم تو روزنوشته ها دارم مطلب میخونم و خلاصه اینکه کلی کیف میبرم و البته از صحبت هات هم استفاده، مهندس گفتن آقای مجری و محسن گفتن شما هم که بماند ☺
و اینکه چه خوبه نسبت به اسمت حس خوبی داشته باشی…

خيلی دلنشين بود 🙂 ممنون از شما و جناب امينی عزيز

با سلام
اولا که من هم چپ دست هستم و به خودم و دیگر چپ دستان بعد از چند روز تاخیر تبریک می گم. شاید اینم یه جور برند یا برچسبه اما من بهش باور دارم.
ابتدا به ساکن نظر من اینه که کلن سیستم آموزشی ما غلطه و بالاتر از اون کلن سیستم های آموزشی چون یک قالب و فرم ثابت برای همه ارایه می کنن خلاقیت و نوآوری یه آدما رو از بین می برن و دلم می خواست خودم برای بچه های آینده به گونه دیگری عمل کنم.
اما نقدی که من بر مطلب بالا دارم اینه که ما متاسفانه یه عادت بد داریم همه چیزو صفر و صد می بینیم و در نوشته بالا هم این عادت تکرار شده.
جناب مهندس شعبانعلی عزیز، شما اگر یک مدرک مهندسی مکانیک از دانشگاه شریف گرفته اید مسلما برای بدست آوردنش ۱۲ سال درس خوندین که دیپلم گرفتید بعد تلاش کردید که در یک دانشگاه خوب قبول شدید و ۴ سال دیگه تلاش کردید و پس از اون رتبه یک ارشدم آوردین. آیا اینا ارزش نداره؟ آیا کسی که می دونه با کسی که نمی دونه برابره؟ کسی که زحمت کشیده، بیشتر زحمت کشیده با کسی که بی خیال و بی برنامه بوده برابره؟
من برای مدرکم زحمت کشیدم و برام با ارزشه و ضمن اینکه با مدرکم هم هویت نشدم از اینکه مهندس یا دکتر خطابم کنند به هیچ عنوان موضع تدافعی نمی گیرم بلکه بدون خودستایی و غرور ازش استقبالم می کنم و برای دیگرانی هم که تحصیل کرده هستند احترام بیشتری قایلم.

عالی بود.وای از این فریم های ذهنی که اکثر اطرهفیان کمبودهاشون رو باهاش جبران می کنن , ای کاش فقط دکتری بود , من مهندس فلانی هستم ,پسرم نخبه اس, من شریف ام ( صنعتی شریف) یا تهرانیم ( دانشگاه تهرانی). هر کسی اگه ذره ای فکر کنه متوجه میشه که این خود شخصیت و افکار و عزت نفسش هست که بهش هویت میده نه این القاب و اسم ها که دانشی رو تضمین نمی کنه.