این نوشته شما من را یاد خاطره ای از هاروکی موراکامی انداخت. وقتی موراکامی شروع به نوشتن کرد یه کافه داشت که مدت ها براش زحمت کشیده بود و رونق نسبی داشت اما روزی که تصمیم گرفت نویسندگی حرفه اش شود کافه رو فروخت و فقط نوشت. دوستانش ازش می پرسیدند چرا یکی جای خودت نگذاشتی تا کافه را بگرداند؟
موراکامی پل پشت سرش را خراب کرده بود تا فقط به جلو نگاه کند…

دیشب تو دل کویر بودم که یکی از بچه ها اس ام اس داد گفت متن جدید محمد رضا رو خوندی ؟ جوابم نه بود . یه چند روزی رو واسه خلوت با خودم اومدم مسافرت . امروز تو دل کویر شهر کوچیک میناب رو زیر و رو کردم تا یه کافی نت دیدم و تونستم نوشته ات رو بخونم. مثل همیشه دوسش داشتم ، بخشی از حرف دلم رو می نویسم ،و بخشی رو هم مثل خیلی از حرف های نگفته ام نگه می دارم تا روزی که هم رو دیدیم بهت بگم ، چرا که فکر می کنم اون بخش از حرف هام ، با کلمات نمی تونه معنای خودش رو برسونه و نیازمند یه ملاقات رو در رو هست.
تو روانشناسی تقریبا شبیه همین حرفی رو که زدی می زنن،می گن ما ادمها تو زندگیمون تو موقعیت های زیادی قرار می گیریم. گاهی اوقات با خودمون شطرنج بازی می کنیم ! تو دو راهی می مونیم و فکر می کنیم که می تونیم به هر دو هدفمون برسیم در حالی که اگه عمیق تر نگاه کنیم می فهمیم که دو تا هدف ما با هم در تضاد هست و وقت گذاشتن برای هر کدوم ،به معنای کشتن هدف دیگه است . اما من می خوام با نگرش سوم به این موضوع نگاه کنم ، همون نگرشی که از تو یاد گرفتم ،زندگیم رو تغییر داد و بعدش شاید به دهها نفر از مخاطبان حقیقی و مجازی خودم یادش دادم. خیلی اوقات هم تو زندگیم به نگرش تعادل اعتماد داشتم .
می دونی محمد رضا ، من خیلی درباره این موضوع فکر کردم ، به زندگی خودم نگاه کردم و به زندگی دوستان نزدیکم ،ساعتها در این باره با هم فکر کردیم که ایا واقعا می شه انسانی متعادل بود ؟ جواب این سوال رو تنها می تونم با شک بدم و احساس می کنم جواب دادن بهش سخته یه خورده ! می دونم که سنتی به این قضیه نگاه نمی کنم ،اما واقعا نمی خوام به شکل مدرنش هم به این موضوع نگاه کنم ! می خوام یک نتیجه گیری با نگرش سوم بگیرم ! اما واقعا گاهی اوقات تو زندگی نمی شه ! یا باید موافق باشی ، یا مخالف ! اما فکر می کنم هنوز هم در نسل مدرن امروز برای موفق شدن در زندگی واقعا می شه تعادل داشت ! (نظر شخصی منه و می تونه اشتباه باشه ) . اما اونچه که مهمه تعریف ما از تعادله ؟ تعریف ما از تعادل هست که نگرش من رو درست یا غلط می کنه ! ایا مالک یک کسب و کار میلیاردی ، می تونه بهمون اندازه که واسه کارخونش وقت می زاره ،همون ساعات رو صرف خانواده اش کنه ؟! جواب من نه هست . اما من می گم اگه این مالک بتونه یه کسب و کار موفق داشته باشه و در کنارش بتونه برای خانواده اش وقت بزاره و خانواده اش رو به شکلی درست مدیریت کنه ، از نظر من این اقا به تعادل رسیده ! تو نگرش من تعادل به معنای تساوی نیست ! اما به این معنا هست که تو زندگیت یه سری چیز ها رو به حد قبول برسونی . من قبول دارم که تو زندگی واسه بدست اوردن بعضی چیزها ، چیزهایی رو باید از دست داد. اما تو این قضیه هم می خوام با نگرش رضایت گرای خودم ب موضوع نگاه کنم تا کمال گرایی ! معتقدم یه فرد ثروتمند کسی هست که بتونه تو مسائلی از زندگی به تعادل برسه . تو یکی از فایل های رادیو مذاکره این بحث رو باز کرده بودی یه جا ، یه سری اشاراتی داشتی ،اما خب من نظرم یه خورده متفاوت تر بود .به نظر من می شه مالک یه کسب وکار عالی بود ، از نظر مالی سر امد بود ه خانواده گرم داشت ، سلامتی جسمی و ذهنی داشت و …. و از زندگی لذت برد . واقعا می شه . نمی گم اینها رو باید به ۱۰۰ رسوند ! چون اونوقت دیدگاهم می شه سنتی ! اما می گم می شه بعضی از این فاکتورها رو از ۵ رد کرد و نمره قبولی گرفت.
می دونی محمد رضا ، سالها یش یکی از دوستان کارآفرینم درسی به من داد که خیلی ساده بود اما خیلی هم تاثیر گذار بود . اون بهم گفت که موارد مختلف زندگیم رو وی یه نمودار بیارم. و بهشون نمره بدم. اونهایی که توشون خوبم رو حفظش کنم حسابی . و ونهایی که عدد کمی داره رو بیارم بالا . یادمه یه جا شاهین فاطمی می گفت رو نقاط قوتتون تمرکز کنید. اون لحظه که شاهین فاطمی این حرف رو زد این جمله اومد تو سرم : مردم همشه نقاط ضعف تو رو می بینن. تمامی قدرت یک زنجیر به حلقه اخرشه و ….
محمد رضا ، اینترنت اینجا یه خورده اذیتم می کنه. امیدوارم کامنتم بارگذاری بشه .
با نهایت احترام و تواضع
شاگرد کوچک تو
محمد

سلام محمدرضا جان
یاد اون مطلبت در مورد نوع انتخاب ها افتادم که بعضی ها دوست دارند بهترین ها رو داشته باشند و برخی دیگر به دستاورد های نسبتا منطقی راضی هستند شاید کسانی که به راحتی از چیزی دست بر نمی دارند جز گروه maxi maser باشند
آیا می توان چنین تحلیلی کرد؟

“حفظ همزمان خدا و خرما، عموماً از ما مشرکانی گرسنه ساخته است!”
جمله عجیب بالا یکی از بهترین درس هایی هست که تا حالا از شما استاد عزیزم یاد گرفتم.این دل نوشته از اون هاست که فکر میکنم تا سال ها ترجیع بند افکارم در دنیای کسب و کار خواهد شد.ممنونم.خدا نگهدارتون

دو سال پیش زمانی که ۲۴ سالم بود مدرک کاشناسی ارشدم رو از یکی از بهترین دانشگاه های تهران گرفتم با وجود اینکه سهمیه دکترای بدون آزمون رو داشتم برخلاف میل خانواده و اطرافیانم، ادامه تحصیل ندادم، نه برای اینکه درس خواندن را دوست نداشتم، برای اینکه دیدم نمی تونم همزمان هم دکترا بخوانم و هم برای رشد خودم در یک مسیر دیگه تلاش کنم.حالا که نگاه می کنم می بینم شجاعت دو سال پیشم یکی از مهم ترین تصمیم هایی بود که زندگی من رو تغییر دارد. از اون زمان نشستم برای رشد و توسعه خودم برنامه ریزی کردم. حالا تو یه دانشگاه تدریس پاره وقت دارم ،درسته؛ دکترا نیستم اما در درون خودم می دونم که خیلی بزرگ شدم.
ممنون از مطلب خوبتون
با مهر

با سلام به دوستای عزیزم
این متنِ زیبا و آموزنده رو که می خوندم ، به یادِ «درس سوم از برنامه ریزی توسعۀ مهارتهای فردی – سبد مهارت» افتادم که در اون درس که از طریقِ لینکِ http://www.motamem.org/?p=7239 قابلِ دستیابی و مطالعه هست ، به نوعی (برداشتِ من) ایجادِ اولویت در انتخابِ مهارتها و اینکه کدام مهارت رو به نفعِ چه مهارتِ دیگه ای از سبدِ مهارت ها یا skills portfolio خودمون بیرون بگذاریم رو مطرح کرده بودید . واقعاً زندگیِ ما ، مدام ، شطرنج بازی کردن با خودمون هست ؛ اینکه همیشه تلاش می کنیم همه رو راضی نگه داریم ؛ اینکه برایِ خوشنودیِ بقیه ، خیلی جاها ، خلافِ منطق و بر اساسِ احساس ، تصمیم میگیریم و عمل می کنیم حتی با علم به اینکه داریم اشتباه می کنیم ؛ اینکه برایِ اینکه بقیه ما رو خوب ، پولدار ، با فرهنگ ، با شعور ، با ادب و . . . بدونن ، چقدر از کیسۀ عزتِ نفسِ خودمون خرج می کنیم . اینها و هزاران هزار مثال و مصداقِ دیگه ، مصادیقی عینی از این هست که ما ، مدام داریم با خودمون ، شطرنج بازی می کنیم ، البته برداشتِ من اینه
شاد باشید

داستانی در بچگی شنیدم با عنوان خاله عنکبوت و عمه جیرجیرک، که هر دو از بیشه به سمت شهر حرکت میکنند تا هنری یاد بگیرند و بالاخره به یک کارخانه بافندگی میرسند عمه جیرجیرک به محض دیدن ماشین ها فکر میکند که بافتدگی را یاد گرفته است و برمیگردد ولی خاله عنکبوت میرود سر کار و بعد از مدتی بافندگی یاد میگیرد.
من معتقد بودم که در دنیای امروز باید خیلی از مهارت ها و دانش ها را به روش خاله جیرجیرک یاد گرفت و یک تخصص را به روش عمه عنکبوت.
توجیه من هم این بود که عمر محدود است و من دوست دارم هم درس بخوانم هم مدیر خوبی باشم هم تفریح کنم و هم یاد بگیرم کارهای جانبی داشته باشم کارهای عام المنفعه انجام بدهم و…..
افتخارم این بود و شاید هنوز هم هست که میتوانستم کارها را به سرانجام برسانم و خروجی بدهم.
هنوز هم از این قضیه طرفداری میکنم و بالاخره کارایی ۵۰ در چند کار همزمان با کارایی ۹۰ در یک کار یه جورایی با حال است. اما بدی قضیه این است که زود خسته میشوی بعد از یک مدت مینشینی و مهره ها را یکی یکی حذف میکنی تا یکی زود تر از دیگری ببازد.نمیدانم شاید من چند شخصیتی باشم چون لذت بردن از فرسودگی منطقی نیست فقط انسانهای دم مرگ این کار را میکنند ولی برای من هنوز یک چرایی بدون جواب مانده که باید به دنبالش بگردم
چرا برخی آدم ها از آسیب ها و باخت هایی که بابت هر بازی میخورند خوشحالند و با افتخار از آن یاد میکنند؟!