دیروز که این پست رو خوندم، ناخودآگاه به یاد زندگی خودم افتادم. گذشته ای که خاطراتشو دارم و آینده ای که گاهی تصاویری ازش از جلوی سرم رد میشه.
نتونستم همون دیروز در موردش چیزی بنویسم ولی امشب که داشتم توی هاردم چرخ میزدم، چند تا از فیلم هایی رو دیدم که منو یاد یه حس آشنا، جالب و در عین حال دردناک از گذشته انداخت.
اول لازمه توضیح بدم که، بخش زیادی از بخش زیادی از عمر من (که چندان هم نیست) به دیدن فیلم و توی دنیای داخل مانیتور کامپیوتر گذشته و وقتی در مورد گذشته ام فکر می کنم، میبینم که خیلی از لحظات خوبی که داشتم مربوط به همین نوع تجربه است. نمی دونم این موضوع روی شخصیتی که الان دارم چه تاثیری گذاشته اما می دونم که خیلی از فیلم هایی که دیدم به من دنیای جدیدی رو نشون دادن. گاهی اوقات حتی شهر هایی که این فیلم ها داخلشون فیلم برداری شدن رو با شخصیت ها و اتفاقات فیلم تصور می کنم.(البته که منظورم فیلم های هالیوودی هست. فیلم های ایرانی کمی رو میشناسم که در حد چنین تاثیر گذاری ای باشن!) این موضوع فوق العاده عجیب و شاید ترسناکه. ترکیب واقعیتی که اکثرا پر از تلخی و تعلیق هست با زندگی جذابی که از پشت مانیتور، آرام و بی مزاحمت تجربه میشه.
دلیل اصلی ای که دیروز نتونستم خودم رو قانع کنم که در مورد این موضوع بنویسم، پیچیدگی این موضوع بود و اینکه اصلا از حرف زدن در موردش خجالت می کشیدم. چون با اینکه این تجربه برام بسیار لذت بخشه، اما احساس می کنم که دارم عمر رو تلف می کنم و فرصت تجربه های واقعی رو دارم از خودم می گیرم.
اما امروز، چشمم به فایل مجموعه فیلم هری پاتر افتاد. خاطرات هفت یا هشت سالگی ام زنده شد برام.
یکی از خاطرات موندگارم وقتی بود که جلوی ویترین سی دی فروشی ای برای اولین بار این فیلم رو دیدم. روی جلد فیلم عکس پسری عینکی بود که روی جارویی معلق در آسمان نشسته بود! اون روز اون سی دی رو خریدم و یکی از بهترین تجربه های زندگی ام برام رغم خورد.برای خودم هم جالبه که چطور این چیزا می تونن انقدر روی آدم تاثیر بزارن. حتی شب ها که می خواستم بخوابم، خودم رو توی اون دنیای جادویی گم می کردم. و شب های زیادی هم توی خواب ادامه ی تصوراتم رو میدیدم.
وقتی امشب فیلم رو پخش کردم، احساس عجیبی داشتم. دنیای اون موقع رو حس کردم. از آهنگ متن، از فضا و از شخصیت ها.
اما این ها همه و همه خاطرات اند و به نظر خطرناک یا ترسناک نمیان. چه تجربه ی مستقیم من باشن، چه تجربه ی ذهنی ام.
چیزی که من رو به وحشت می اندازه ، احساس غربتی هست که وقتی این خاطرات رو مرور میکنم، به من دست میده.
اینکه تغییر رفتارم رو در گذر زمان احساس می کنم. اینکه دارم به یک سبک زندگی ماشینی نزدیک میشم. اینکه امروز خیلی از تلاش هایی که می کنم، زمان هایی که برای یادگیری های مختلف میگذارم ، زمانی که برای درس خواندن صرف می کنم ، بسیاری از خویشتنداری ها و سختی های خلاف میلم که به خودم می دهم تا مثلا پیشرفت کنم، نکند باعث دوری ام از واقعیت و زندگی و جای واقعی ام در دنیا شود! حتی گاهی از کتاب خوندن هم میترسم. می ترسم که شاید وقتی دارم کتاب می خوانم، از زمان محدودم برای گم گشته مرموزم که حتی نزدیک هم نیست و نمی دانم اصلا چیست، کم شود.
واقعا از قوانین این دنیایی که ما آدم ها برای خودمان ساخته ایم، خسته شدم.
دنیایی که در آن کسی که عاشق سفر کردن است، کار می کند تا بتواند سفر کند، چون بدون پول که نمی شود جهانگرد شد! تعلیق های زمانی بی معنی!
مرز ها و توقعات دنیای امروز و انسان های امروز در حال دور کردن ما از خود واقعی مون هستن و واقعا نمی دونم، هنوز هم کاری هست که بتونیم در موردش انجام بدیم یا نه!
ببخشید که متنم طولانی شد. حرف زیاد داشتم و حوصله کم! اینجوری شد که همش یه جا اومد بیرون!
شش سالگی متمم رو هم تبریک میگم. بابت این دو سال و خورده ای هم که عضو متمم هستم و تونستم یاد بگیرم و خودم رو ابراز کنم، ممنونم.